Modern avontuur met klassieke randjes

Prince of Persia: The Lost Crown Review

Nieuwe prins met oude wortels

Prince of Persia: The Lost Crown

Prince of Persia: The Lost Crown is een 3d-sidescrolling actiegame, die zich nestelt in het Metroidvania-subgenre. Dat betekent onder meer dat je de originele spelwereld steeds op ingenieuze manieren verder opent, doordat nieuwe vaardigheden je toestaan om nieuwe gebieden te bereiken. De actie is soepel en snel en begint simpel, maar wordt door die nieuwe vaardigheden en door tal van amuletten die buffs meebrengen steeds uitgebreider en meer maakbaar. Het levert al met al een fijne Prince of Persia-game op, die op een leuke manier verbonden blijft met de basis van de serie, zonder ook maar een moment ouderwets aan te voelen.

Pluspunten

• Verbonden met het verleden, maar toch modern
• Gameplay tweaken via amuletten
• Originele spelwereld
• Soepele en snelle gameplay
• Optionele gids

Minpunten

• Fasttravelpunten soms wat onhandig geplaatst
• Achtergrondgeluidjes worden irritant

Getest

Prince of Persia: The Lost Crown, Xbox One & Series S|X

Prijs bij publicatie: € 49,99

Vanaf € 17,99

Vergelijk prijzen

Bekijk alle uitvoeringen (4)

Weinig franchises dragen het predikaat ‘klassieker’ zo terecht als Prince of Persia. De in 1989 verschenen sidescroller maakt voor veel gamers deel uit van de selectie games die horen bij hun eerste spelervaringen. Dat komt mede doordat de game in de jaren na zijn release werd overgezet naar veel verschillende platformen; de originele Prince of Persia is op meer dan twintig platformen te spelen (geweest). In de drieënhalve decennia die volgden, beleefden we meerdere reboots, die zich ondanks best wat succes nooit echt konden meten met de status van het origineel. Bovendien is het al weer even geleden dat er een volwaardige Prince of Persia-game verscheen. Zou je remakes en mobiele games negeren, dan is The Forgotten Sands uit 2010 zelfs de recentste volwaardige game in de serie. Tenminste, dat was tot deze week zo, want inmiddels hebben we met Prince of Persia: The Lost Crown een gloednieuwe prins.

The Lost Crown is een nieuw, losstaand onderdeel van de langlopende franchise, maar de wortels van de franchise zijn goed zichtbaar, zelfs op meerdere manieren. In de eerste plaats hebben we hier te maken met een sidescroller, waarmee de connectie met het origineel direct gemaakt is. Daarnaast speelt tijd weer een belangrijke rol in het verhaal, met ook zijn uitwerking op de gameplay, wat een brug slaat met de latere trilogie, die begon met The Sands of Time. Zo is deze nieuwe game ook een viering van oude hoogtijdagen, aan wie velen warme herinneringen zullen hebben.

Video van Ubisoft waarin de verschillende elementen van de gameplay in Prince of Persia: The Lost Crown worden doorgenomen.

Dat betekent echter niet dat Prince of Persia blijft hangen in het verleden. Deze nieuwe game betekent op allerlei manieren een nieuwe start voor de franchise, te beginnen met een nieuwe prins en een nieuw verhaal. De game draait om Sargon, die als krijger en lid van de illustere Immortals richting Mount Qaf trekt om de ontvoerde Prince Ghassan te bevrijden. Eenmaal in het gebied op en onder Mount Qaf blijkt dat de krijgers zich in een zeer mysterieus gebied hebben begeven, waar tijd niet de normale, lineaire factor is die het normaliter is. Daarnaast blijken niet alle personages in het verhaal even trouw aan de ontvoerde prins. Hoe dat zit en hoe Sargon daar in past, verklappen we niet, maar het plot zit in elk geval best leuk in elkaar.

Ook in de opbouw van de game brengt The Lost Crown de serie een nieuwe start. De game laat je de spelwereld stukje bij beetje ontdekken, waarbij nieuwe vaardigheden nieuwe paden openen en zo andere delen van de spelwereld ontsluiten, terwijl de steeds groter wordende mogelijkheden je ook in staat stellen af te rekenen met diverse lastige baasgevechten. De keuze voor een Metroidvania is nieuw voor de serie, maar niet verrassend. Het subgenre behoort tot een van de populairste van de laatste jaren. Belangrijker: het past uitstekend bij de sidescrolling stijl van Prince of Persia. De overzichtskaart die je al spelend bij elkaar verzamelt, geeft dat goed weer en laat ook mooi zien op welke manieren de makers stukjes van de wereld gaandeweg aan elkaar vastknopen.

Avontuur tweaken met amuletten

Prince of Persia opent met een scène waarin de Immortals afrekenen met wat vijanden, om daarna te genieten van de weergekeerde rust. Die rust is echter van korte duur, want al snel duiken er nieuwe vijanden op en blijkt Prins Ghassan te zijn ontvoerd. Sargon en de Immortals zetten de achtervolging in en komen aan bij Mount Qaf. Dat is geen verzonnen naam, maar de naam van een mythische berg die alleen tussen dimensies zou bestaan en dus niet begaanbaar zou zijn voor normale stervelingen. Het is in elk geval een ideale locatie om als doek te gebruiken waarop je een avontuur vol geheimzinnige en bovennatuurlijke ingrediënten wil schilderen.

Simpele basis steeds verder uitbreiden

De actie begint simpel. Sargon kan logischerwijs naar links en rechts rennen en kan daarbij ook springen, glijden en rennen. Hij beschikt in het begin alleen over zwaarden en krijgt vroeg in de game ook een boog om vijanden mee te bestoken. Dat is de simpele basis waar gedurende de game steeds verder op door wordt geborduurd. De game komt doorlopend met nieuwe mogelijkheden, op allerlei manieren. Door specifieke bazen te verslaan, verovert Sargon bijvoorbeeld steeds speciale krachten, die vaak ook helpen nieuwe gebieden te openen. Zo leer je een speciale ‘dash’ in de lucht te doen waarmee je grotere sprongen kunt maken en je kunt na een tijdje switchen tussen dimensies, waardoor andere platformen bruikbaar worden en je weer verder kunt komen. Deze vaardigheden spelen soms ook een rol in gevechten, maar ze zijn vooral belangrijk voor het openen van nieuwe wegen in de spelwereld.

Wat Sargon verder kan en hoe de game speelt, hangt samen met welke amuletten je hebt verzameld en welke amuletten je uitkiest om te dragen. De amuletten in het spel vormen een buffsysteem en elke amulet draagt iets anders bij. Veel van die extra’s zijn heel handig, maar je kunt er maar een beperkt aantal dragen. Dat betekent dat je niet alle handige buffs tegelijk actief hebt en je dus keuzes moet maken. De invloed van de amuletten is heel breed. Ze kunnen je aanvalskracht of juist je verdediging verbeteren, maar ook invloed hebben op de spelwereld. Er is bijvoorbeeld een amulet die ervoor zorgt dat kristallen, die verschijnen als je een vijand verslaat, automatisch naar je toe komen. Een andere amulet zorgt dat er gezondheidsbalkjes boven vijanden verschijnen, zodat je kunt zien hoeveel schade je ze nog moet toebrengen voordat je ze verslagen hebt. Je kunt je selectie aan actieve amuletten alleen veranderen bij zogeheten Wak-Wak Trees, die ook dienst doen als plek om je game op te slaan en om je eigen gezondheid volledig te herstellen. Rusten bij een Wak-Wak Tree zorgt wel dat alle vijanden in de wereld weer respawnen. In die zin laten de bomen zich dus best vergelijken met bijvoorbeeld de bonfires uit Dark Souls.

De Wak-Wak Trees en die bonfires hebben trouwens een belangrijk verschil: de bomen doen geen dienst als stations voor een fasttravelsysteem. Daarvoor gebruikt Prince of Persia: The Lost Crown weer andere plaatsen, die wat minder vaak voorkomen dan de Wak-Wak Trees. In die keuze vinden we een van onze kleine kritiekpunten, want we hadden liever gezien dat er wat meer van die plekken waren. We moesten soms langer dan leuk is even van A naar B rennen, omdat het fasttravelsysteem net niet efficiënt genoeg werkte. Ik vraag me dan af waarom. Ja, spelers niet te makkelijk van de ene naar de andere plek laten komen; dat snap ik. Daar mag ook best wat uitdaging in zitten. Maar je rent op een gegeven moment vaak door dezelfde stukken omdat je dan het best beschikbare punt voor fast travel hebt gekozen en je vanaf daar nog een stuk lopend moet doen. Dat is zeker geen ramp, absoluut niet, maar een net wat gebruiksvriendelijkere oplossing had de game nog wat gestroomlijnder kunnen maken.

Trial-and-error

Met de stroomlijning is verder weinig mis. Je rent, springt, glijdt en vecht je snel genoeg een weg door de spelwereld en ontdekt al snel verschillende gebieden, diverse opdrachtgevers voor sidequests en een centrale hub waar je je jezelf nog wat verder kunt verbeteren door upgrades te kopen voor je wapens, amuletten en potions. Daar heb je de eerdergenoemde kristallen voor nodig en soms specifieke items die je in de spelwereld kunt vinden. Je wapens en andere spullen af en toe upgraden is nodig, want Prince of Persia kan op momenten best uitdagend zijn. Eindbazen verslaan komt vaak neer op trial-and-error: je doet wat pogingen die vooral dienen om de patronen en aanvallen van de vijand te leren en komt daarna steeds wat verder, tot je de (tussen)baas uiteindelijk verslaat. Zo lastig als een Elden Ring of Hades wordt Prince of Persia zeker niet, maar af en toe zul je best even nodig hebben om een specifieke baas te verslaan.

Dat komt dan vaak neer op het juist toepassen van een of enkele van je mogelijkheden, eventueel door wat te spelen met welke amuletten je actief hebt. Er zijn bijvoorbeeld amuletten die bonussen koppelen aan het goed uitvoeren van een parry. Door een vijand op de juiste manier te blokkeren, kun je dan een beetje health terugwinnen en je tegenstander iets vertragen. Zit je vast bij een vijand van wie aanvallen goed te blokkeren zijn, dan kan een dergelijke samenstelling helpen. Lukt dat juist niet, dan heb je misschien meer aan een amulet die inkomende aanvallen wat minder schade laat doen. Toch is het goed aanleren van parrying en dodgen onmisbaar, zeker wanneer je de game op de wat hogere moeilijkheidsgraden wilt doorspelen.

Heerlijk soepel

De moeite die je neemt om de gameplay mechanics goed te leren, betaalt zich dubbel en dwars terug. Als je het spel namelijk in de vingers hebt, en dan niet alleen het vechten maar ook het platformen, dan is Prince of Persia: The Lost Crown een heerlijk soepele game. De snelheid ligt meestal hoog, zowel in als buiten gevechten. Af en toe dwingt de game je het even rustiger aan te doen, bijvoorbeeld wanneer je kleine puzzeltjes moet oplossen. Vaak gaan die gepaard met het uitvoeren van wat platformuitdagingen, waarvoor de game je niet zwaar straft als je foutjes maakt. Spring je per ongeluk ergens de stekels in, dan verlies je een klein beetje van je gezondheid, maar je mag het meteen opnieuw proberen, net zo lang tot je gezondheidsbalk helemaal leeg is. Als je dood gaat, respawn je bij je laatst bezochte Wak-Wak Tree, wat je dan tien kristallen kost, en ook dat is zeker overkomelijk.

Optionele gids

Hoe vaak je dood gaat, is natuurlijk van invloed op hoe lang The Lost Crown je bezighoudt. De game zal je waarschijnlijk ruim twintig uur kosten, wat meer wordt als je vastberaden bent alle geheimen van de flink uitgebreide spelwereld te ontdekken. Die geheimen zijn er volop, van verborgen schatten tot geheime kamers en ga zo maar door. Dat hoort bij Prince of Persia en ook bij Metroidvania als genre. Het uitpluizen van de spelwereld is deel van de uitdaging. Mocht je daar geen trek in hebben: je kunt een optie inschakelen waarbij je door de wereld heen gegidst wordt en de game zich meer als een reguliere adventure laat spelen. Doordat je niet hoeft te zoeken waar je heen moet, valt het openwereldaspect een beetje weg. Ik vond het leuker wat rond te dwalen, maar voor gamers met een andere voorkeur is die optie er dus wel.

Mooi en soepel

Bij een sidescroller als deze zou je wellicht niet verwachten dat er een al te grote rol is weggelegd voor het verhaal of de presentatie daarvan. The Lost Crown onderbreekt de actie echter regelmatig met wat tussenfilmpjes of gesprekken met personages die je tegenkomt in de spelwereld. Die onderbrekingen stuwen logischerwijs het verhaal voort en zijn daarom leuk, maar zien er ook goed uit. Ze vormen de pieken in een grafische prestatie waarover we toch al wel goed te spreken zijn. De game beschikt over een heel eigen look, die zich het best laat omschrijven als een mix tussen cartoons en schilderijen. De nadruk ligt niet op realisme, maar op spektakel. De animaties worden begeleid door allerlei speciale visuele effecten, die de actie in de game een over the top uitstraling meegeven.

Over de top

Dat laatste komt vooral goed terug in baasgevechten. In die gevechten gebeurt het af en toe dat de camera even breekt met het standaardperspectief en de game wisselt naar een meer filmisch beeld, met ook daarbij lekker overdreven visuele effecten. Op die momenten is het soms alsof je naar een animeversie van Prince of Persia zit te kijken, en dat bedoelen we positief. De actie en het spektakel druipen van het scherm af. Toch zijn het niet alleen de effecten en de bijzondere look waarmee de game punten scoort. Zo zijn de karaktermodellen ook mooi ontwerpen, met veel oog voor detail, en is de spelwereld veelzijdig in sfeer en kleurgebruik. Het helpt de game langdurig fris te laten aanvoelen.

Toch is dat alles niet eens het grootste pluspunt van de grafische stijl. De keuze voor een relatief simpele grafische stijl, zonder zware toeters en bellen als path-traced lichteffecten en andere moderne ‘onzin’, maakt het mogelijk op alle platformen zeer stabiele prestaties te halen. Wij hebben primair de Xbox-versie getest, maar lezen over prestaties op alle platformen positieve bevindingen op internet. Zo draait de game volgens onder meer Digital Foundry ook soepel op de Nintendo Switch en Steam Deck. Speel je de game op de PlayStation 5 of Xbox Series X, dan kun je ook gebruikmaken van een 120Hz-modus waarbij de game in de praktijk ergens rond de 110 frames per seconde scoort. Beschik je niet over een beeldscherm met ondersteuning voor deze modus, dan heb je altijd nog de normale 60fps-modus, die zeer stabiel draait, wat een onmisbaar pluspunt is voor een game die leunt op snelle, soepele actie.

Fijne en minder fijne effecten

De beelden worden ondersteund door goed geluid, waarbij de rol van de diverse geluidseffecten die horen bij de gameplay belangrijker zijn dan de stemmen van de personages. Natuurlijk zijn die ook belangrijk, maar de geluidjes van de gameplay zijn verweven met het ritme van de game. Ze helpen je het juiste ritme te vinden in je aanvallen en je timing in gevechten te optimaliseren. Op het eerste gezicht zou je misschien niet denken dat die geluidjes zo belangrijk zijn, maar in een game waarin timing zo’n belangrijke rol speelt, zijn ze essentieel, en The Lost Crown komt hiermee sterk voor de dag. Tenminste, voor het grootste deel. Na een tijdje begonnen we achtergrondgeluiden, zoals de geluiden van windgongen, een tikje irritant te vinden. Ze passen bij de setting, maar na enkele tientallen uren spelen begonnen ze in negatieve zin op te vallen.

Toch overheerst dat smetje de audiovisuele prestaties verder niet. Veel memorabeler is dat de keuze om er een, oneerbiedig gezegd, simpele sidescroller van te maken keer op keer goed uitpakte doordat de makers allerlei leuke verrassingen en originele ontwerpen hebben verwerkt in de spelwereld. Mount Qaf is een mysterieuze plaats en dat is ook te zien aan de spelwereld, die allerlei imposante, maar vreemde bouwwerken bevat. Simpelweg rondlopen door de game is op die manier ook geen straf: elk volgend deel van de spelwereld kan weer een ander origineel ontwerp met zich meebrengen.

Conclusie

Vooraf was ik niet enthousiast over deze nieuwe insteek voor Prince of Persia, maar de eerste verrassing van dit jaar is alvast binnen. The Lost Crown is simpel in opzet, maar zit ontzettend goed in elkaar. Het systeem rond de amuletten, waarmee je de gameplay flink kunt tweaken en de actie naar je hand kunt zetten, vormt daarbij de sleutel. Je merkt per samenstelling dat de nuances net anders liggen en dat je jezelf dus fijne voordelen kunt geven waar dat nodig is. Daarnaast opent de wereld zich steeds verder op een leuke manier en laat de game je ook bijhouden waar je nog niet geweest bent door stickers te plakken op je overzichtskaart. Spelers die dat te veel gedoe vinden, kunnen ook kiezen om een optie in te schakelen waarbij de game de speler iets meer bij de hand neemt en het te volgen pad wat nadrukkelijker aanduidt. De game ziet er verder ook prachtig uit, waarbij vooral het feit dat de game zeer stabiel draait, veel bijdraagt aan het succes. Met onder meer de keuze om er een sidescroller van te maken en de rol die tijd speelt in de game, laat de nieuwe Prince duidelijk zijn verbondenheid met het verleden van de franchise zien, maar die verbondenheid werkt niet beperkend voor de setting, het verhaal of de gameplay. 2024 belooft op voorhand een jaar met net wat minder topgames te worden dan er in 2023 zijn verschenen, maar met Prince of Persia: The Lost Crown begint het jaar in elk geval prima.

Pluspunten

• Verbonden met het verleden, maar toch modern
• Gameplay tweaken via amuletten
• Originele spelwereld
• Soepele en snelle gameplay
• Optionele gids

Minpunten

• Fasttravelpunten soms wat onhandig geplaatst
• Achtergrondgeluidjes worden irritant

Getest

Prince of Persia: The Lost Crown, Xbox One & Series S|X

Prijs bij publicatie: € 49,99

Vanaf € 17,99

Vergelijk prijzen

Bekijk alle uitvoeringen (4)

Reacties (83)

[HanG-BuiK-ZwijN]

Belangrijk 'dingetje' : op de Switch is de game te spelen zonder Ubisoft account, zeer waarschijnlijk werkt je 'cross platform cloud save' dan niet. Game loopt ook als een zonnetje.

Fun fact : de game bevat een Persian Dub.

[Cid Highwind]

Dat hele “zonder account is deze single player game niet te spelen” hoort naar mijn mening dan ook expliciet in het rijtje nadelen te staan.

Dat je een Steam account nodig hebt om de game op Steam, met cloud- en Deck-crossave functionaliteit, te kunnen spelen, snap ik nog. Maar dat Ubisoft naderhand nog verplicht stelt dat hun niet relevante storefront / dataminer ook nog meedraait, is gewoon een minpunt.

Als de Switch versie dit niet nodig heeft, is dat een mooi pluspunt in vergelijk tot de andere versies!

[Skating_vince]

Ja, dit is vooral irritant als ik op mijn Legion Go (waar hij top op draait) in de trein wil spelen en ik 'onverwacht' offline ben. Daar hebben al die launchers moeite mee .

[Wolfos]

Bij de consoleversies is het account ook niet verplicht als je geen internetverbinding hebt. De game is dus wel volledig offline speelbaar.

[sapphire]

Wait whut je hebt een account nodig om een spel te spelen

En daar ging mijn interesse.

Ik wacht wel tot het een keer op Steam verschijnt.
(En ja dat is ook een account maar ik weiger om 6 accounts/launchers te gebruiken).

[Cid Highwind]

Voor de PC vaak wel ja, voor de Switch kennelijk niet per sé. Hoe het bij Playstation en Xbox is, geen idee.
Op de PC is dit bij vrijwel iedere Ubisoft game in ieder geval van toepassing. Tenzij het spel bij GOG verkrijgbaar is, daar kan je immers de installer downloaden en het spel DRM vrij installeren.

Mijn struikelblok is het vereisen van een account van een derde partij wanneer het spel elders gekocht is. Dus kopen in de Epic Game Store of op Steam, maar alsnog eisen dat de Ubisoft store / launcher meedraait. Nu is het spel sowieso nog niet op Steam verkrijgbaar, maar bij Epic is dit dus wel het geval:
https://store.epicgames.c...-of-persia-the-lost-crown

Login Accounts Required
Ubisoft

[qithoro]

Wat ik niet begrijp is dat zijn naam Sargon is. Dat is een Assyrische naam en geen Perzisch. Weet niet of het Amerikanen zijn maar dan zou ik het nog begrijpen dat ze een naam uit het midden oosten hebben gekozen zonder erbij na te denken. Als de grootvizier Kees zou heten dan zou iedereen het gek vinden. Los van het geweldige spel. Heb vooral deel 1, 2 en sands of time veel met plezier gespeeld.

Voor diegene die het niet weten. De Assyriërs zijn een volk uit het midden oosten. Hun woongebied is Syrië Irak, Turkije en Iran.

[Caedus]

Sargon hoeft niet per se zelf uit Perzië te komen toch? Hij is niet zelf de prins in ieder geval. En je noemt Iran: maar dat is toch de huidige incarnatie van Perzië?

[qithoro]

Sargon is de naam van een Assyrische koning. Perzië is het huidige Iran. Dit is gewoon een grote blunder. Om een prins van Perzië Sargon te noemen is wel vreemd.

[LordPicasoNL]

Is niet vreemd. De prins is ontvoerd in de game. Sargon is 1 van de immortals die de prins moet redden.

[Too5]

Perzië ís toch Iran?

[qithoro]

Juist. Sommigen spreken Farsi. (de echte Perzen)

[aldieaccounts]

Ubisoft spellen vanuit steam gestart gaan volgens mij toch ook nog die ubisoft launcher starten. Zelfde voor Rockstar Origin en wat dies meer zij.

Rockstar is zelfs zo belabberd dat als ik RDR2 vanuit hun eigen launcher wil starten dat niet mag omdat ik die game via steam heb gekocht: moet via steam. Die dan vervolgens die rockstar rommel ook weer gaat opstarten.

RDR2 is mooi, maar tis gelijk ook het laatste Rockstar spel voor mij. Zelfde wat betreft Ubisoft en EA games trouwens.

Gelukkig heb ik nog een aardige backlog aan games staan in steam, genoeg om elke impulsaankoop de kop in te drukken :-P

[RVervuurt]

Daarvoor moet je (in de demo, in ieder geval) wel eerst de Switch op flight-mode zetten, anders kan je niet voorbij het Ubisoft-account-scherm komen.

[HanG-BuiK-ZwijN]

De cartridge versie bied de keuze 'maybe later' terwijl de switch online is. Dit word ook in de DF video benoemd.

[DutchSjors]

De twijfelaar kan ook de demo downloaden, hij is de moeite waard

[_NooT_]

Die zal ik zeker proberen.
Ik ben ontzettend benieuwd hoe de gameplay aanvoelt.

Sinds ik verslingerd ben geraakt aan Returnal ben ik me steeds meer gaan storen aan clunky animaties, slechte framerates, overgecompliceerde controls en power-up mechanismen.
Platform games behoren tot mijn favorieten genre en van de gameplay videos en reviews dusver word ik erg enthousiast.

PoP heeft toch een speciaal plaatsje hier.
Tenminste de originele game en de Sands of time trilogy.
De overige games in de franchise hebben me niet lang kunnen bekoren.
Interessant dat er teruggegaan is naar een site scroller en ook de stijl spreekt me aan.
Ben erg benieuwd.

[ymmv]

Prince of Persia draait op elk platform als een zonnetje: hoge framerates, geen gestotter.

https://www.youtube.com/watch?v=Juhb32ZEu5c

[_NooT_]

In de video die je hebt gedeeld wordt verteld dat dezelfde studio hierachter zit als van Rayman (Legends).
Grappig, bepaalde delen van de PoP gameplay videos deden me hier al aan denken. Met name de ringen waar je aan kan pakken en de draaiende spikes,

Rayman Legends is 1 van mijn favoriete platform games aller tijden.
Fantastische gameplay en brilijante stijl.
Zelfs nu je het meer dan 10 jaar later opstart, voelt het niet gedateerd aan,
Dat was zijn tijd echt ver vooruit.

Nu heb ik nog meer zin gekregen n 'The lost crown'.
Vanvavond gelijk maar de demo proberen.

[biggydeen2]

Volgens mij staat returnal er om bekend dat er veel stutter problemen inzitten. Heb je daar geen last van?

[_NooT_]

Op de PS5 totaal niet.
Letterlijk geen enkele hapering meegemaakt in zo'n 200 cycles.
Soepelste game (samen met Doom) die ik ooit gespeeld heb.

Nu moet ik zeggen dat ik het pas half vorig jaar voor het eerst ben gaan spelen.
Het kan goed zijn dat er voorheen wel problemen waren.

[Carlos0_0]

Oh dat is leuk demo zal dan wel downloaden dit weekend 😄

[MenN]

Bij de aankondiging van eindelijk een nieuwe Prince of Persia game was ik super teleurgesteld omdat het een "2d platformen was" maar na al die positieve reviews ga ik toch op z'n minst de demo checken.

Feit blijft wel dat ik graag nog een keer een game als Sands of Time uit zie komen. Niet te donker zoals Warrior Within of Two Thrones. SoT had toch veel meer die sprookjes achtige vibe.

[jubes]

Ik vond juist de donkere vibes van Warrior within and Two thrones weer heel gaaf. Ik heb ze flink wat jaar later weer geprobeerd te spelen, maar dan merk je al gauw dat je verwend bent door de evolutie van de game industrie

[MenN]

Oh zijn ook zeker 2 enorm goede games. Ben echt fan van de hele trilogie. Maar vond SoT gewoon het leukste. Ben het wel eens dat het nu toch al behoorlijk oude games zijn, al moet ik zeggen dat de eenvoud in bijv een SoT juist best verfrissend vond toen ik die nog eens speelde een jaar ofzo geleden. Een duidelijke focus op wat ze wel en niet willen, ipv een game met een boel systemen(tech tree, crafting, upgrades etc etc) side quests en zinloos 80 uur lang maken.

[Azicre]

Ik zou ook graag een remake van Sands of Time zien maar dan in de stijl van een Uncharted ofzo.

[Blaze85]

Waarom ziet het er zo Dragonball Z-achtig uit?

[Mud.Starrr]

Ja zoiets had ik ook. Maar de latere PoP spellen vond ik sowieso al steeds verder van het origineel staan met felle kleuren, flitsen, over de top magie en grote monsters en dergelijke.

Behalve side-scrolling zie ik geen enkele vergelijking of verbinding met de originele platform game, en zelfs amper met de eerste revive met de sands of time die ik nog goed kon waarderen.

[RVervuurt]

"Steeds verder van het origineel" is wel echt een gekke standaard. Het origineel was supersimpel omdat machines niet veel meer aankonden in die tijd. Het is dan natuurlijk niet gek dat een spel 35 jaar later er anders uitziet en meer doet dan wat simpele zwaardgevechten en een beetje springen.

[Bliksem B]

Ik ben het er wel mee eens. Kijk naar de film of de eerdere 3D games, die waren minder cartoony dan deze. Ik zeg niet dat het slecht is, maar wel anders.

[RVervuurt]

Kijk naar de allereerste PoP, die is super-cartoony.

Ik vind dit maar een gekke "discussie".

[HandheldGaming]

Ik kan ook niks met deze "discussie". Het is gewoon een art-style en de keuze van de maker.

Wat ik vooral jammer vindt is dat het niet op Steam is, ik zou het kapot spelen op mijn Steam Deck.

[Reactie gewijzigd door HandheldGaming op 24 juli 2024 04:05]

[Beakzz]

Waarschijnlijk vertel ik je niks nieuws, maar je kan gewoon Ubisoft Connect games spelen op de SD. Ik speel geregeld Trials en Black Flags op die manier.

https://www.youtube.com/watch?v=DO6W-dZQRHc

Zelf heb ik het per game toegevoegd aan de library zo dat ze gewoon tussen mijn Steam games staan, maar dat was wel wat meer werk dan bovenstaande video.

Het blijft natuurlijk een feit dat het gewoon op Steam had moeten releasen, maar tegenwoordig gaan daar maanden tot jaren overheen bij Ubi.

The long road :

https://www.youtube.com/watch?v=cQ78jH77z7c&t=0s

[Reactie gewijzigd door Beakzz op 24 juli 2024 04:05]

[HandheldGaming]

Ik was ook niet bang dat het niet zou werken op mijn SD. Maar het is weer zo'n klusje

[Seal64]

Maar POP2 (ja, The Shadow and the Flame uit '93, ja) was dan wél weer erg cartoony, dus het is maar net waar je referentiekader voor POP games begint natuurlijk.

[The Zep Man]

Maar POP2 (ja, The Shadow and the Flame uit '93, ja) was dan wél weer erg cartoony,

Dat spel was niet (volledig) cartoony.

De graphics van de gameplay waren wel wat cartoony, toegegeven. Wel denk ik dat ze daar niet voor hadden gekozen als ze meer grafische mogelijkheden hadden. Dan nog vind ik het cartoony-element wel meevallen.

[Reactie gewijzigd door The Zep Man op 24 juli 2024 04:05]

[TheVivaldi]

Eens, maar dan moet je het niet “klassiek” of “met klassieke randjes” noemen, want er is hier gewoon niks klassiek aan.

[Timmiejj]

Er zitten waarschijnlijk een hoop memberberries in, dan krijg je tegenwoordig al gauw het label 'klassiek'

[TheVivaldi]

Ja, maar ja, ik vind dat toch maar een raar iets. In de Volkswagen ID.Buzz zitten ook een hoop memberberries, maar niemand zou dat busje ‘klassiek’ noemen.

[Xaphod]

Ik vond het origineel best vooruitstrevend.
Het was een van de eerste spellen waarbij je karakter redelijk natuurlijk bewoog.

[Caedus]

Deze prachtige korte documentaire van Ars Technica laat mooi zien hoe Jordan Mechner voor zijn ontwerp van de originele Prince of Persia rotoscopie gebruikte om de bewegingen van zijn broer te vertalen naar het computerscherm: https://youtube.com/watch?v=sw0VfmXKq54

[bwerg]

The sands of time, warrior within en two thrones waren ook meer dan alleen wat simpele zwaardgevechten, maar waren niet dragon-ball Z achtig. Mij lijkt dit een leuk spel maar ik hoop dat je die inzoom-animaties uit kan zetten, als dat er de hele tijd tussendoor komt ga ik er gek van worden.

[dabrainz]

Warrior Within was in mijn ogen wel echt een van de vetste. Hele goede setting, wat duister, goede game play over het algemeen. Nostalgie

[Mud.Starrr]

Exact, en ook toen kwamen er al wat meer ‘monsters’ er zat nog een soort vorm van realisme in, hoewel ik dat ook al een beetje jammer vond dat het steeds meer monster werd. Ik zou iets meer realisme met wat mystiek toffer vinden dan over de top monster gevechten wat je tegenwoordig in elke game zowat ziet.

[Sponge]

Overigens, wel leuk om het 'verhaal' achter de originele PoP te lezen (volgens mij kan je dit ook gewoon online lezen op de site van Jordan) maar ik heb het boek toevallig. (Ook wel een beetje deprimerend over de zo herkenbare tegenslagen 😋)

https://www.bol.com/nl/nl...-persia/9300000118622497/

[Wolfos]

Hij lijkt juist enorm op de remake van het origineel, Prince of Persia Classic. Qua gameplay vind ik 'm ook best in de serie passen (hoewel ik de 3D versies nooit gespeeld heb).

[DigitalExorcist]

Prince of Persia 2 destijds had ook mooie felle kleurtjes!

[pixeled]

Je ziet afgezien van side-scrolling geen enkele vergelijking of verbinding met het origineel, of de sand of time games? Komt op mij een beetje vreemd over.

Voor mij zijn het thema, de wapens, platforming/parcouring als hoofd gameplay-element, tijd-gerelateerde powers en abilities genoeg aanknopingspunten om deze game als voortborduursel op de eerdere delen te zien.

[lmartinl]

Ik denk dat het een combinatie is van 1) gewoon een frisse wending van de art style (Ubisoft heeft stiekem best wat creatievelingen. kijk bijv naar de recente 2d Rayman games en 2) omdat het er op deze manier beter op de Switch uit ziet. De term is cel-shading wat vaak er goed uit ziet op slechtere hardware en minder snel outdated aanvoelt als je het als 'klassieker' speelt. Nintendo houd daar wel van.

[Reactie gewijzigd door lmartinl op 24 juli 2024 04:05]

[Morkatog]

Precies dit. Hij ziet er imo meer uit als een half-Afrikaanse dreadlock prince met Dragonball-Z invloeden dan een Persische prins. De look uit Sands of Time of Two Thrones vond ik dan toch een stuk gaver.

[nijntje82]

Maar wel lekkah hip toch? Ik vermoed dat ik oud word en ik van sommige games niet meer de doelgroep ben

[Morkatog]

Bij een game in een historische fantasy setting wil ik juist alles behalve hip. Ik werk met een aantal Persen en deze prins lijkt daar bepaald niet op. Doe mij maar de looks uit de games die ik noemde; die lijken er al een stuk meer op (zij het met iets langer haar).

[LordPicasoNL]

De prins is ontvoerd in de game. Jij bent Sargon 1 van de immortals die de prins moet redden.

[Morkatog]

Thanks, dat had ik inmiddels begrepen.. maar dan blijft mijn punt nog overeind dat deze Sargon er niet erg Persisch uit ziet (en ook niet als de andere regionale volken die in de immortals zaten). Is dat het einde van de wereld? niet per se, maar naar mijn smaak doet het er wel afbreuk aan.

[M@cer]

Prince of Persia heeft toch wel een bijzonder plekje in mijn hart..

Een van die spellen (samen met Grand Prix, Testdrive en Railroad Tycoon) die ik oneindig veel heb gespeeld op mijn eerste Headstart PC zonder harddisk en met CGA monitor met die mooie roze kleuren.

Ga ik zeker even proberen op de PS5

[Reactie gewijzigd door M@cer op 24 juli 2024 04:05]

[StGermain]

Grand Prix! Hoe geweldig was het daar je zelf alle namen kon veranderen!

[User87231]

Ziet er erg gaaf uit! Benieuwd hoe snel deze naar Gamepass komt! Ik wacht nog even dus :-)

[Linksquest]

Ik heb de demo gespeeld en vond hem inderdaad niet slecht, het is zeker een game die ik later in het jaar een keer een kans wil geven.

[Jirnsum]

Ik kwam van de week een post tegen op Linkedin waarin zichtbaar is hoe de motion capture voor de originele game gedaan is. Briljant om te zien: https://www.linkedin.com/...utm_medium=member_desktop

[StGermain]

Eindelijk nog eens een arcade side-scroller, laat maar komen!

[xxtremexx]

Ik speel deze nieuwe PoP al een paar dagen en het is ouderwets leuk, aanrader :-)