Castlevania: Order of Ecclesia

Drastische ingrepen

Het is inmiddels alweer 23 jaar geleden dat Konami de originele Castlevania uitbracht in de speelhal. Sindsdien hebben we tientallen vervolgen gespeeld, helden zien komen en zien gaan en avonturen van 2d naar 3d en weer terug zien ontwikkelen. Maar wat er ook veranderde en hoe de kwaliteit van de games soms ook schommelde, centraal stond altijd de strijd tegen Dracula en diens legioenen der duisternis. Zo ook nu weer, in de inmiddels derde Castlevania-incarnatie op de DS, die de ietwat simplistische subtitel Order of Ecclesia draagt.

Getest op: Nintendo DS (exclusieve titel)

Sinds 1990 is de naam van Koji Igarashi - IGA - met Castlevania verbonden. Hoewel de beste man verantwoordelijk is voor vrijwel alle 2d-delen die sindsdien werden uitgebracht, blijft hij het meest geroemd om het magistrale Castlevania: Symphony of the Night, dat alweer twaalf jaar geleden op Sega's Saturn en Sony's PS1 werd uitgebracht. Wat deze game zo briljant maakte, was de vrijwel perfecte mix van intuïtieve, diepe platform-gameplay, een geweldige soundtrack en een waanzinnige grafische uitstraling die zelfs vandaag de dag nog indrukwekkend kan worden genoemd. Waar wil ondergetekende met dit verhaaltje heen? Welnu, Order of Ecclesia doet in veel opzichten bijzonder sterk denken aan Symphony of the Night. Sterker nog, de bovenstaande beschrijving gaat dermate goed op voor de DS-game in kwestie, dat DS-bezitters - Castlevania-fan of niet - dit spektakel waarschijnlijk niet willen missen!

Styl-loos

Omdat voorgaande delen op Nintendo's DS van opmerkelijk goede kwaliteit waren, had Order of Ecclesia nogal wat om tegenop te boksen. Opmerkelijk genoeg kozen IGA en zijn team voor enkele drastische ingrepen, die in eerste instantie ronduit gewaagd lijken. Zo kun je zoeken zolang je wilt, maar van typische DS-controls is in Ecclesia geen sprake. Uiteraard kun je met de stylus wel door de vele menu's navigeren of ermee kiezen tussen de diverse modes, maar verwacht geen flitsende stylus-aanvallen, tekenbare toverspreuken of puzzels die op dergelijke wijze moeten worden opgelost. Men wilde duidelijk teruggrijpen naar de wat meer traditionele gameplay. Dat dit gelukt is, blijkt wel uit het feit dat ik na een dikke twaalf uur intensieve gameplay de eerdergenoemde typisch DS-controls geen seconde heb gemist, terwijl ik daar in de eerdere games wel degelijk van genoot.

Ver gezocht?

Geweldig allemaal natuurlijk, maar waar slaat de subtitel Order of Ecclesia nu eigenlijk op? Het verhaaltje draait dit keer rond de mysterieuze orde van Ecclesia, waarvan de leden vanaf zeer jonge leeftijd zijn opgeleid om voor altijd af te rekenen met Dracula en diens kornuiten. Verwacht dit keer geen Simon, Trevor of andere afgezant van de Belmont familie, geen Jonathan of Charlotte, Cornell, Alucard of Richter. In Ecclesia maken we kennis met Shanoa, het jongste lid van de orde, die de ondankbare taak krijgt ten strijde te moeten trekken tegen Dracula en diens legers. Om de vele duizenden monsters effectief te bestrijden, maakt Shanoa gebruik van magische hiërogliefen, genaamd Glyphs. Hoewel dit vast bijzonder saai of vergezocht klinkt, is het de basis van een goed werkend combat-systeem. Denk bij deze Glyphs niet aan grappige tekens op tegels of stenen platen, maar meer aan zwaarden, bijlen, speciale krachten en bizarre transformaties.

Darkstalkers

Als je bepaalde monsters doodt, gebeurt het wel eens dat ze zo'n Glyph achterlaten. Door naar boven te drukken op de D-pad neemt Shanoa de magische kracht ervan in zich op en ontwikkelt ze speciale gaven of leert ze een breed arsenaal aan vlijmscherpe wapens te hanteren. Het combineren van Glyph-wapens en aanvallen levert maar al te vaak krachtige combo's op. Uiteraard vereist iedere vijand een eigen aanpak, wat vraagt om wat onderzoek en geëxperimenteer om de juiste combo te vinden voor de juiste tegenstander. Het lijkt misschien een heel gedoe, maar het systeem werkt geweldig en wapen- of spreuk-kennis doe je binnen de kortste keren op. Zoals gezegd zijn er ook Glyphs die Shanoa doen transformeren of die haar op ingenieuze wijze tot nieuwe hoogtes kunnen brengen, maar het is aan de speler zelf om te ontdekken. Goed, één weggevertje dan: er is een specifieke Glyph waarmee je met een druk op de knop verandert in een soort Morrigan van Capcom's Darkstalkers, compleet met eigen animaties, gameplay en rondvliegende vleermuizen.

Gevarieerd menu

Hoe innovatief het combat-systeem ook mag zijn, Order of Ecclesia scoort wat mij betreft veruit het hoogst op het gebied van opbouw van de speelwereld. In directe vergelijking met Symphony of the Night valt op dat deze game niet begint en eindigt in het kasteel van Dracula, waar met behulp van een uitgebreide kasteelkaart vele honderden kamers kunnen worden bezocht. Order of Ecclesia begint het avontuur juist vanuit het hoofdkwartier van de orde, dat op een in het begin nog lege landkaart staat. Elk nieuw gebied geldt als een apart level, compleet met eigen landkaart, monsters en geheimen en in totaal herbergt de game ruim twintig van dit soort levels. Je mag er van uit gaan dat je vrij vaak zult backtracken, omdat nieuw verkregen vaardigheden of spreuken de tot dan toe afgesloten gebieden begaanbaar maken. Juist omdat men is afgestapt van het reusachtige kasteel en je nu vrijelijk kunt reizen tussen steile bergen, verraderlijke grotten en donkere bossen, is het backtrack-element erg vermakelijk en blijft de game vrijwel tot het eind toe boeiend en gevarieerd.

Extreme eindbazen

Dat de game is ingedeeld in een twintigtal sterk variërende levels betekent niet dat het overzicht verloren gaat. De landkaart is duidelijk, de gebieden verschillen genoeg van elkaar en het spelverloop laat simpelweg niet toe dat je 'vastloopt'. Gamers die het genoegen hebben gehad de game al te spelen zullen nu wellicht denken: hoe zit dat dan met de eindbazen? Daar hebben ze zeker een punt, want eindbaasgevechten vormen maar al te vaak een schijnbaar onoverkomelijk obstakel. Vastlopen op dergelijke hindernissen kan dus wel degelijk. Hoewel het de overzichtelijkheid van het geheel of het spelverloop verder niet negatief beïnvloedt, is de soms gruwelijk hoge moeilijkheidsgraad van deze gevechten een extra vermelding waard. Begin niet aan Order of Ecclesia met het idee dit varkentje wel even te wassen zonder verrassend vaak het 'Game Over'-scherm te mogen bekijken.

Boodschappenlijstje

Eén van de gebieden, het dorpje Wygol, fungeert als een soort toevluchtsoord waar, naarmate de game vordert, steeds meer te beleven valt. Aanvankelijk zul je het verlaten dorp gebruiken om je game op te slaan en je Health en Magic aan te vullen, maar daar komt verandering in zodra je gekidnapte dorpelingen bevrijdt uit de klauwen van de vijand. Zodra je een dorpeling bevrijdt gaat deze linea recta naar Wygol om er een cadeautje voor je te maken, in de vorm van een nieuw wapen, krachtig geneesmiddel of betere wapenrusting. Al snel is het dorpje naast een veilige thuishaven uitgegroeid tot een markt waar van alles te koop is. Iedereen heeft zijn of haar eigen aanbod, en maar al te vaak stuurt men je met een boodschappenlijstje de duisternis in om grondstoffen, edelstenen of speciale kruiden te zoeken waarmee later nieuwe koopwaar kan worden aangeboden. Weer een goede reden dus om reeds bezochte gebieden zo nu en dan opnieuw aan te doen.

Mooi met inhoud

Zoals ik eerder aangaf, is Order of Ecclesia op een aantal vlakken sterk vergelijkbaar met Symphony of the Night. Grafisch bijvoorbeeld is er na Symphony nooit een Castlevania-titel geweest die deze in pracht en praal evenaarde. Order of Ecclesia is echter van hetzelfde hoge grafische niveau, wat voor zowel de schitterende omgevingen als de vloeiende animaties geldt. Daarnaast scoort de game ook bijzonder hoog op gebied van geluid en soundtrack. De treffende mix van grafische pracht en de opmerkelijk sterke soundtrack zorgt voor een constant aantrekkelijke en vermakelijke ervaring, die overloopt van spanning, schoonheid en sfeer. Maar denk zeker niet dat Ecclesia uitsluitend op audiovisueel vlak zal verbazen. Fans van Symphony kunnen uitkijken naar een game die op het gebied van strategie en diepgang zelfs het grote Symphony op een handjevol punten verslaat.

Verborgen wereld

Ketterij? Wacht maar tot je ziet hoeveel er mogelijk is op het gebied van equipement-management en hoe strak je de eindbaasgevechten moet plannen, als het gaat om beschikbare voorwerpen, wapencombinaties en aanvalspatronen. Onder de startknop bevindt zich een wereld van informatie, die voor de gamer die onbekend is met Symphony overweldigend kan lijken. Na een klein uurtje spelen is het allemaal echter bekend terrein en schiet je door de menu's, terwijl je in het voorbijgaan even snel checkt hoe je experience ervoor staat, hoeveel geld je op zak hebt of hoeveel kamers je in het gebied in kwestie hebt ontdekt. Je inventory raakt vrij snel vol met interessante voorwerpen, zoals tal van Glyphs, potions, geneesmiddelen, bijzondere grondstoffen en edelstenen, alle kaarten en je complete wapenrusting.

De kers

Tot slot herbergt de game ook een handvol leuke extra's, die in dit geval fungeren als de welbekende kers op de taart. Zo is het mogelijk om via de wifi-connectie online tegen andere gamers door een paar lastige parcours heen te racen, en kun je items ruilen in de shop. Dat laatste heeft overigens geen gevolgen voor je inventory in de game. De game heeft meteen al een aardige Practice-mode beschikbaar, maar het wordt pas spannend zodra het hele spel is uitgespeeld. Dan komt namelijk een drietal extra modes vrij. De Boss Rush-mode is een onophoudelijk gevecht tegen elkaar opvolgende eindbazen, Hard mode spreekt voor zich en de laatste mode laat je de game met een tweede personage spelen. Al met al meer dan genoeg leuks om het toch al fantastische geheel aan te vullen.

Conclusie

Gamers met een zwak voor Castlevania, of voor briljante platformadventures in het algemeen, kunnen gewoonweg niet om Order of Ecclesia heen. De game is een hebbeding eersteklas en hij overtreft zonder veel moeite de eerdere DS-incarnaties. Op de populaire vraag of games vandaag de dag te gemakkelijk zijn, antwoordt Ecclesia met een overtuigend 'Nee', wat grotendeels door de iets te moeilijke eindbaasgevechten komt. Afgezien van dit puntje en afgezien van het feit dat ongeveer de helft van de vijanden oude bekenden zijn, is Ecclesia een absoluut meesterwerk, dat garant staat voor dagenlang onvervalst speelplezier.