Het is inmiddels alweer 23 jaar geleden dat Konami de originele Castlevania uitbracht in de speelhal. Sindsdien hebben we tientallen vervolgen gespeeld, helden zien komen en zien gaan en avonturen van 2d naar 3d en weer terug zien ontwikkelen. Maar wat er ook veranderde en hoe de kwaliteit van de games soms ook schommelde, centraal stond altijd de strijd tegen Dracula en diens legioenen der duisternis. Zo ook nu weer, in de inmiddels derde Castlevania-incarnatie op de DS, die de ietwat simplistische subtitel Order of Ecclesia draagt.
Getest op: Nintendo DS (exclusieve titel)
Sinds 1990 is de naam van Koji Igarashi - IGA - met Castlevania verbonden. Hoewel de beste man verantwoordelijk is voor vrijwel alle 2d-delen die sindsdien werden uitgebracht, blijft hij het meest geroemd om het magistrale Castlevania: Symphony of the Night, dat alweer twaalf jaar geleden op Sega's Saturn en Sony's PS1 werd uitgebracht. Wat deze game zo briljant maakte, was de vrijwel perfecte mix van intuïtieve, diepe platform-gameplay, een geweldige soundtrack en een waanzinnige grafische uitstraling die zelfs vandaag de dag nog indrukwekkend kan worden genoemd. Waar wil ondergetekende met dit verhaaltje heen? Welnu, Order of Ecclesia doet in veel opzichten bijzonder sterk denken aan Symphony of the Night. Sterker nog, de bovenstaande beschrijving gaat dermate goed op voor de DS-game in kwestie, dat DS-bezitters - Castlevania-fan of niet - dit spektakel waarschijnlijk niet willen missen!
Styl-loos
Omdat voorgaande delen op Nintendo's DS van opmerkelijk goede kwaliteit waren, had Order of Ecclesia nogal wat om tegenop te boksen. Opmerkelijk genoeg kozen IGA en zijn team voor enkele drastische ingrepen, die in eerste instantie ronduit gewaagd lijken. Zo kun je zoeken zolang je wilt, maar van typische DS-controls is in Ecclesia geen sprake. Uiteraard kun je met de stylus wel door de vele menu's navigeren of ermee kiezen tussen de diverse modes, maar verwacht geen flitsende stylus-aanvallen, tekenbare toverspreuken of puzzels die op dergelijke wijze moeten worden opgelost. Men wilde duidelijk teruggrijpen naar de wat meer traditionele gameplay. Dat dit gelukt is, blijkt wel uit het feit dat ik na een dikke twaalf uur intensieve gameplay de eerdergenoemde typisch DS-controls geen seconde heb gemist, terwijl ik daar in de eerdere games wel degelijk van genoot.
Ver gezocht?
Geweldig allemaal natuurlijk, maar waar slaat de subtitel Order of Ecclesia nu eigenlijk op? Het verhaaltje draait dit keer rond de mysterieuze orde van Ecclesia, waarvan de leden vanaf zeer jonge leeftijd zijn opgeleid om voor altijd af te rekenen met Dracula en diens kornuiten. Verwacht dit keer geen Simon, Trevor of andere afgezant van de Belmont familie, geen Jonathan of Charlotte, Cornell, Alucard of Richter. In Ecclesia maken we kennis met Shanoa, het jongste lid van de orde, die de ondankbare taak krijgt ten strijde te moeten trekken tegen Dracula en diens legers. Om de vele duizenden monsters effectief te bestrijden, maakt Shanoa gebruik van magische hiërogliefen, genaamd Glyphs. Hoewel dit vast bijzonder saai of vergezocht klinkt, is het de basis van een goed werkend combat-systeem. Denk bij deze Glyphs niet aan grappige tekens op tegels of stenen platen, maar meer aan zwaarden, bijlen, speciale krachten en bizarre transformaties.
:fill(white):strip_exif()/i/1226065113.jpg?f=thumbmedium)
