Need for Speed Unbound
Need for Speed Unbound levert een op sommige vlakken ouderwetse NFS-game af en combineert dat met wat nieuwe onderdelen in de gameplay en in de look van het spel. De cartoony effecten die te zien zijn bij drifts en in de personages, zijn even wennen, maar werken uiteindelijk heel goed. Ook de opbouw van het singleplayeravontuur is leuk gedaan. Het is alleen jammer dat de races al snel in herhaling vallen en de zin om door te spelen daarmee na een tijdje afneemt. Het grootste probleem aan Need for Speed Unbound is dat de game soms niet eerlijk aanvoelt en mede daardoor onnodig moeilijk is. Zodra je het gevoel hebt dat de AI-tegenstanders op een oneerlijke manier sneller zijn dan jij, gaat de lol er snel af. Dan nog kun je heus wel genoeg winnen om verder te komen, maar die momenten zijn dodelijk. De game speelt verder best oké, al voelt het driften soms niet helemaal zoals het zou moeten. Need for Speed Unbound zorgt net te vaak voor frustrerende momenten. Waarschijnlijk valt een deel daarvan wel te corrigeren met updates en bugfixes, maar voor nu is dit niet de game waarop wij het meest zouden hopen als de kerstman deze dagen een game onder je boom dropt.
Pluspunten
Need for Speed is nostalgie. Veel gamers zullen zich de tijden van games als Hot Pursuit nog kunnen herinneren en met plezier terugkijken op de vele politieachtervolgingen. Door de jaren heen hebben we allerlei games met allerlei invalshoeken gezien. De franchise maakte uitstapjes naar autosport en keerde net zo vaak weer terug bij het straatracen. Daar, op straat, voelt de serie zich het meest thuis. Het is dan ook geen wonder dat ontwikkelstudio Criterion voor de jongste aanwinst in de serie terugvalt op dat aloude recept: de straatracers die het tegen elkaar opnemen en daarbij moeten uitkijken voor de politie, die hen maar al te graag in de boeien slaat. Combineer dat element met een vrij begaanbare stad, een flink aantal auto’s en races, en je hebt Need for Speed Unbound.
De plaats van handeling is Lakeshore City, een stad die gebaseerd is op Chicago. Dat is leuk voor mensen die de stad kennen, maar maakt verder niet zo veel uit. Het is belangrijker dat er een mooie mix is tussen straten in stedelijk gebied, weggetjes door heuvels, lange rechte snelwegen en ga zo maar door: alles voor een zo gevarieerd mogelijk spelaanbod. Dat zit in Need for Speed Unbound wel goed. Je komt in de verhaalmodus natuurlijk normale punt-naar-puntraces en circuitraces tegen, maar er zijn ook speciale events rond driften en races waar de nadruk meer ligt op het nemen van veel bochten. Het feit dat ze op wisselende locaties zijn en dat je zelf ook met steeds snellere auto’s rijdt, houdt de game lang fris.
Voorspelbaar verhaal
Dat aspect is in het begin nog niet zo belangrijk. In die fase leer je als hoofdrolspeler Rydell en Jasmine kennen. Rydell is een garagehouder voor wie je klusjes doet en die doe je vaak samen met goede vriendin Jasmine, beter bekend als Yaz. Wanneer de garage echter bestolen wordt, blijkt Yaz niet helemaal zuivere koffie te zijn en dus raken de hoofdrolspelers gebrouilleerd. De game pakt de draad dan twee jaar later weer op, als de hoofdrolspeler samen met Rydell met een soort ‘Uber maar dan sneller’ weer wat op probeert te bouwen. Dankzij een nieuwe dame, Tess, kom je echter weer in aanraking met straatraces en komt ook Yaz weer op je pad. Vanaf daar ontspint zich een verhaal over wraak, weddenschappen en straatracen dat aanvankelijk best aardig lijkt, maar op een gegeven moment vooral te voorspelbaar wordt. Dat is jammer, maar tegelijkertijd heb ik persoonlijk een verhaal zelden nodig om een racegame leuk te vinden. De poging is aardig; het resultaat niet optimaal.
Terwijl het verhaal wat wegzakt, blijven veel randzaken daar omheen best goed overeind. Zo zijn de gesprekjes die de personages met elkaar voeren, vaak vanuit de auto, wel vermakelijk. De tussenscènes zijn grafisch niet van een bijzonder niveau, maar ze zijn goed genoeg om je aandacht vast te houden. Het grafische niveau is trouwens een onderwerp op zich. Criterion heeft voor Need for Speed Unbound gekozen voor een heel eigen, losse stijl. De game mixt strakke, normale beelden van auto’s en de spelwereld met een cel-shaded, cartoony stijl voor de speciale effecten en de personages. Dit alles trekt, als je op de PlayStation 5 of de Xbox Series X/S speelt, in 4k op 60 frames per seconde aan je voorbij. We zagen tijdens het spelen op onze Series X af en toe wel wat lichte schokjes, maar niets om je zorgen over te maken. We hebben echter geen uitgebreide tests gedaan op dit vlak, dus of de game op alle platforms even stabiel presteert, durven we niet te beweren.
Burnout-dna
De cartoony effecten die komen kijken bij een drift of het inzetten van een boost, zijn even wennen, maar lijken daarna vooral te schreeuwen: doe gek, maak plezier. Bij ons veranderde hoe we naar deze stijl keken van ‘beetje raar’ in ‘oké, best aardig’ en ‘goh, eigenlijk best wel leuk gedaan dit’. De game neemt zichzelf niet te serieus en dat is fijn. Hierin is trouwens ook het dna van Criterion zichtbaar: het is niet voor niets de studio achter de ooit mateloos populaire Burnout-serie die hier achter zit.
Dat betekent ook meteen dat takedowns een rol spelen in de game. De momenten dat je je vol in een andere racer of een politiewagen boort die dan spectaculair crasht, doen denken aan de hoogtijdagen van Burnout. Daar stopt het echter wel. Need for Speed Unbound is namelijk verder wel een wat serieuzere racegame dan de Burnout-games waren. Hier is ook waar Need for Speed Unbound voor mij te veel op twee gedachten hinkt. Aan de ene kant wil het een laidback racegame zijn, die je niet al te serieus moet willen nemen. Maar aan de andere kant is het een game waar je best wel wat vaardigheid voor nodig hebt. Dit is zeker binnen het subgenre ‘straatracegames’ wel een van de lastigste games die ik me kan herinneren. Op de middelste moeilijkheidsgraad zul je zelden races winnen. En ga je op het laagste niveau zitten, dan moet je zelfs nog flink je best doen om te winnen ...
… is wat we aanvankelijk dachten en als notitie hadden opgeschreven. Maar naarmate het verhaal vorderde en we verder kwamen, ging er iets opvallen. Sommige races of events waren extreem makkelijk. De driftevents en de Takeover-events, waarbij je een combinatie van acties doet die punten opleveren, zijn supermakkelijk en nauwelijks een ongemak. Je wint lachend van de nummer één. Maar de races zijn vooral heel inconsistent. De gemene deler lijkt: hoe je start, is hoe je finisht. Als je de AI-racers snel voorbij rijdt en op plek 1 komt, is de kans vrij groot dat je daar ook blijft. Als dat niet lukt, rijd je vermoedelijk de hele race ergens tussen plek 5 en 8. Maak je onderweg een fout, dan is winnen al snel niet meer haalbaar. Dat laatste snappen we nog wel, al is het onnodig hard, maar de rest van wat moet zorgen voor de moeilijkheidsgraad voelt raar. Daar komt nog bij dat de AI-racers altijd sneller accelereren dan jij en sneller op topsnelheid zitten. We hebben diverse auto’s geprobeerd en auto’s volledig op acceleratie gebouwd, maar we waren nog steeds niet sneller dan de computer. Dat maakt dat Need for Speed Unbound niet zomaar moeilijk is, maar soms ook simpelweg oneerlijk aanvoelt en dat is voor elke game funest.
Toch is het ook weer niet onmogelijk om te winnen. Gelukkig maar, want anders kwam je ook niet echt verder. Het avontuur zit zo in elkaar dat je elke dag bepaalde races en events doet. Die races vragen een buy-in en hopelijk win je meer geld dan je hebt ingeleverd. Zo bouw je kapitaal op, waarmee je dan betere onderdelen voor je auto’s kunt kopen. Uiteindelijk eindigt elke week met een belangrijke kwalificatierace voor een event dat in het eindspel plaatsvindt. Je bent zo dus constant bezig om te zorgen dat je auto klaar is voor de eindrace van de week.
Steeds heter
Elke keer dat je een race of event doet, stijgt ook je ‘heat’. Dat is een indicatie van hoezeer de politie op zoek is naar je. Een vlammetje is niet zo erg: de normale wagens kunnen je dan wel spotten, maar je bent zo veel sneller; dat is geen issue. Vanaf niveau twee wordt het interessanter. Dan komen de wat zwaardere wagens, die je niet meer aan de kant kunt beuken. Op het derde niveau komen er pijlsnelle Interceptors, die jou bij kunnen houden, maar die je dan wel weer een beuk kunt verkopen voor een takedown. Nog een niveau naar boven en er komen undercoverunits de straat op, die je dus niet op je radar kunt spotten om ze te ontwijken. Het laatste niveau brengt een politiehelikopter op je dak. Om die te ontkomen, zul je moeten proberen om meer tunnels in je route op te nemen.
Ontkomen duurt op de hogere niveaus wel wat langer en de agenten blijven langer doorzoeken als ze je dan even kwijt zijn, maar heel lastig is het niet. Toch zul je wel moeten oppassen. Need for Speed Unbound kent namelijk een interessant systeem waarbij je geld dat je die dag of nacht verdiend hebt, bij je draagt. Aan het einde van een dag of nacht meld je je bij een garage of een safehouse. Dan ‘bank’ je het bedrag dat je bij je droeg en pas dan is dat geld veilig. Ook wordt de heat na elke nacht gereset: je begint een nieuwe dag dus weer rustig. De heat reset niet aan het einde van de nacht, dus het is wel slim om de dag niet op het vierde of vijfde niveau te eindigen: dat maakt het lastig om ‘s nachts nog veel te doen, want de politie zit je dan binnen de kortste keren op de hielen. Dit systeem is leuk bedacht en voegt een extra laagje spanning toe aan Need for Speed Unbound, zelfs al word je in de praktijk zelden te pakken genomen door de politie.
Glijdt niet altijd lekker
De keren dat het misgaat, of bijna misgaat, komt dat vooral doordat je ergens tegenaan knalt. Dat hoort er natuurlijk een beetje bij, maar ook hier voelt Need for Speed Unbound af en toe vreemd aan. Je kunt bochten op twee manieren nemen: of je probeert een mooie lijn te rijden en zo min mogelijk snelheid te verliezen, of je gooit je auto in een drift, verdient daarmee een boost en zet die in om weer op snelheid te komen. Dat voelt lang niet altijd helemaal lekker. Soms hadden we moeite een drift in te zetten en op andere momenten wilden we juist gewoon remmen, maar leek de auto in een drift geforceerd te worden. Daarbij wisselt de mate van snelheidsverlies flink. De ene keer glijdt je lekker door een bocht en houdt je snelheid, een andere keer rem je veel meer af. Dat ligt voor een deel bij jezelf: hoe scherper je instuurt bij het driften, hoe dwarser je auto komt te staan en hoe meer snelheid je kwijtraakt. Dat is logisch. Maar te vaak hadden we het idee dat er een ander, onzichtbaar systeem actief was dat er ook invloed op heeft. Dit is lastig uit te leggen in tekst, maar het is een gevoel waarbij je soms vermoedt dat je niet de volledige controle hebt.
Het klinkt misschien raar of oneerlijk, maar dat idee begon gaandeweg de game te overheersen. Als je voor jezelf hebt bedacht dat vaardigheid niet altijd de doorslag geeft en de game soms niet eerlijk is, dan kom je daar niet meer overheen, zelfs al zou die aanname niet kloppen. Het beroofde Need for Speed Unbound voor ons van het spelplezier. Daar komt bij dat we in de derde in-game week ook wat te veel herhalingen zagen. Je hebt dan al twee keer toegewerkt naar een belangrijke race en je auto verbeterd en de derde keer dat je dat riedeltje weer mag gaan doen, voelt dat allang niet meer zo interessant.
(Nog) Geen politie online
Buiten de verhaalmodus om is er ook nog de mogelijheid om online te racen tegen anderen. Je doet dat vanuit servers met zestien mensen en kunt met maximaal acht mensen racen of met vier mensen in dezelfde party, uiteraard in dezelfde stad waarin je offline rondrijdt. Er is alleen wel een belangrijk verschil: op dit moment speelt de politie online nog geen rol. Dat is jammer, want de politieachtervolgingen zijn een belangrijk onderdeel van Need for Speed-games. Het is ergens gek dat dat online dus nog niet zo is. Hun aanwezigheid wordt blijkbaar later nog toegevoegd. De multiplayer kent losstaande progressie van de singleplayer, al zijn items die je verzamelt in beide te gebruiken. Wij hadden na de uren die we in de singleplayer hadden gestopt niet veel zin meer om online nog eens dezelfde races te gaan rijden, maar wellicht dat Criterion en EA de komende maanden meer online content implementeren en deze modus langzaam terrein wint op de verhaalmodus.
Conclusie
Need for Speed Unbound is op momenten erg leuk en op andere momenten erg frustrerend. De game geeft je als speler te vaak het gevoel dat er iets niet klopt. Voor een deel is dat het fenomeen dat bekend staat als ‘rubberbanding’, voor een deel is het nog heftiger dan dat. Het maakt dat de game soms oneerlijk aanvoelt en dat is funest voor je spelplezier. Dat is jammer, want op andere momenten is de game dus wél leuk. De manier waarop je je gewonnen geld moet beschermen door af en toe in een safehouse te schuilen, is leuk gedaan en de politieachtervolgingen horen natuurlijk ook bij Need for Speed. De gekozen stijl is even wennen, maar werkt uiteindelijk goed voor de game. Toch overheerst het gevoel dat Need for Speed Unbound een stuk beter uit de cartoony verf had kunnen komen als er net wat minder frustrerende elementen in het spel hadden gezeten.
Pluspunten
:strip_exif()/i/2005531452.jpeg?f=imagearticlefull)