Sniper Elite 5
Sniper Elite 5 speelt zich net als zijn voorgangers af in de Tweede Wereldoorlog, maar gooit het in de gameplay over een andere boeg. De nadruk ligt meer op sluipen en vijanden geruisloos uitschakelen dan op schieten als een scherpschutter. Dat is niet conform het verwachtingspatroon van gamers die de serie al langer volgen, maar hoeft niet slecht te zijn. Het maakt de actie in elk geval wat veelzijdiger. Toch kunnen we ons niet aan de indruk onttrekken dat de game te veel hinkt op twee gedachten. Is Karl Fairburne een sniper of een tactische spion? Het antwoord lijkt in het midden te liggen. De game is verder op veel manieren wat versimpeld, maar veel van die versimpelingen zijn uit te schakelen. De momenten dat andere spelers je spel binnenvallen, leveren veel spanning op, maar als je daarop uitgekeken bent, is ook dat uit te zetten. Technisch biedt Sniper Elite 5 een stabiele spelervaring en wisselt het op grafisch gebied mooie plaatjes af met wat minder inspirerende beelden. Al met al een goede game, die mede door de koerswijziging moet afwachten welk publiek hiervan enthousiast wordt.
Sniper Elite is een inmiddels al zeventien jaar oude serie die draait om scherpschutter Karl Fairburne, die het tijdens de Tweede Wereldoorlog opneemt tegen de nazi’s. De eerste delen draaiden om gevechten in Berlijn, het derde deel bracht Karl naar Afrika en het vierde deel speelde zich af in Italië. Sniper Elite 5 gebruikt een voor velen nog veel herkenbaardere setting. Karl komt dit keer namelijk in Normandië terecht, waar hij er aan de vooravond van D-Day voor moet zorgen dat de invasie een succes kan worden. Eenmaal in Frankrijk komt Karl een mysterieus plan op het spoor dat, als we de nazi’s mogen geloven, de oorlog in hun voordeel kan beslissen. Aan het eenmansleger dat Karl Fairburne heet, dus de schone taak om die operatie te dwarsbomen.
Met de setting speelt Rebellion natuurlijk aardig op safe, want de speler mag opnieuw aan de slag in de Tweede Wereldoorlog. Het zorgt in elk geval voor herkenbaarheid, maar zo langzamerhand zou een heel nieuwe setting ook weleens leuk zijn. Herkenbaarheid zit hem niet alleen in de setting en het hoofdpersonage, maar ook in een aantal gameplayelementen. Zo steelt de speciale ‘kill cam’, waarmee de game zeer expliciet toont welke schade de door jou afgevuurde kogel aanricht in het lichaam van een vijandelijke soldaat, opnieuw de show. Die camera kennen we al sinds het tweede deel van de Sniper Elite-serie en hoewel de beelden spectaculair blijven, raakten we er na een tijdje op uitgekeken. Het nieuwe is eraf en er treedt een vrij hoge mate van herhaling in op. Geen probleem verder, meer een teken dat wat ooit een gave, nieuwe feature was, inmiddels wat van zijn glans heeft verloren.
Mont Saint-Michel
Dat aspect wordt niet geholpen door het algemene grafische niveau van Sniper Elite 5. De game ziet er af en toe best goed uit. De derde missie brengt Karl bij Mont Saint-Michel, dat er ook in de game prachtig uitziet. De fictieve locaties ogen echter een stuk minder geïnspireerd en ook de verdere elementen, zoals de soldaten en de wagens, maken weinig indruk. Toegegeven, tijdens het spelen deerde dit ons verder weinig. De lichteffecten doen hun werk goed genoeg om zeker de missies die zich ‘s nachts afspelen, een sfeervolle uitstraling te geven. De missies worden overigens afgewisseld met tussenfilmpjes die nieuwe delen aan het verhaal toevoegen. Die zijn best aardig, maar niet meer dan dat. Het acteerniveau komt niet in de buurt van dat van de toonaangevende games van dit moment en veel rollen zijn al te herkenbaar. Daarbij helpt het algemene verhaal natuurlijk niet. Een spion die in vijandelijk gebied zo onopgemerkt mogelijk een geheim plan van de nazi’s ontdekt en saboteert, is niet de origineelste plot ooit.
Meer originaliteit is te vinden in de gameplay, althans, als je die gameplay afzet tegen de eerdere games in de serie. Er vindt in Sniper Elite 5 namelijk een opvallende verschuiving plaats. Karl moet af en toe zeker nog op zijn sniper rifle vertrouwen, maar veel vaker is dat grovere geschut een handicap. De game dwingt spelers namelijk veelvuldig gebruik te maken van stealthtactieken. Rondsluipen, jezelf verborgen houden en vijanden geruisloos utischakelen en hun lichamen uit het zicht leggen, blijken een stuk belangrijker dan voorheen. We maakten in onze missies dan ook veel meer kills met onze handen of met een pistool met een silencer, dan met een scherpschuttersgeweer. Dat gegeven, versterkt door de mogelijkheid om elementen in de omgeving te gebruiken en zelfs zeer creatieve boobytraps te plaatsen, maakt dat Sniper Elite 5 een beetje aanvoelt als een Hitman-game.
Richting stealth gestuurd
Dat zit hem in hoe je te werk gaat en in wat de game daarvan vindt. Stel, jij vindt dat Karl gewoon een sniper is en kiest dus een tactisch plekje om te gaan zitten en het vuur te openen. Best kans dat je het vuurgevecht dat dan volgt, kunt winnen. De game maakt echter in alles duidelijk dat dat eigenlijk niet de bedoeling is. Gele en rode kleuren waarschuwen je dat vijanden je op het spoor zijn of zelfs met je in gevecht zijn. Dat werkt intuïtief als een sturend element; je wilt geen geel en al helemaal geen rood. Daar komt bij dat de game je aan het eind van een missie beoordeelt en daarbij elementen toont als hoe vaak je gezien bent door vijanden en hoe vaak het alarm is afgegaan. Je wordt dus duidelijk in de richting van stealth gestuurd, waardoor Sniper Elite 5 inderdaad meer een tactische spionagegame is dan een puur sniperspel.
Dat is ook goed te merken in de gameplayfeatures die spelers voor handen hebben in Sniper Elite 5. Speel je in de standaardmodus, dan kan Karl vijanden taggen, zodat hun positie altijd zichtbaar blijft. Hij heeft daarbij ook een focusmode, waarmee hij nog niet gespotte vijanden door muren heen kan opmerken. Ook het schieten met een scherpschuttersgeweer werkt makkelijk; een icoontje laat zien waar je moet mikken om te compenseren voor afstand, wind en beweging van je doelwit.
Zo heeft de game nog meer hulpmiddelen aan boord die een en ander wat makkelijker maken voor de speler. Het zijn voor een deel Metal Gear-achtige kunstjes die weliswaar handig zijn, maar gevoelsmatig minder goed bij het thema passen. Gelukkig zijn al die hulpmiddelen ook uit te schakelen, met Authentic als lastigste optie. Hierbij vallen alle genoemde hulpmiddelen weg en ben je aangewezen op je eigen gevoel en intuïtie. Uitvogelen waar vijanden zijn, gaat dan door zelf hun patrouilles te observeren en te onthouden waar je vijanden hebt gezien. Rekening houden met wind, afstand en beweging is dan ook een handmatige taak. Dit maakt Sniper Elite 5 logischerwijs een veel moeilijkere game, maar zeker op het gebied van schieten met een sniper rifle, levert het veel meer voldoening op. Toch kunnen we ons goed voorstellen dat de meeste spelers zullen kiezen voor wat zijwieltjes her en der, want deze aanpak vraagt veel van je vaardigheden en je geduld. Fijn is dat je de moeilijkheidsgraad per spelonderdeel kunt aanpassen, zodat je bijvoorbeeld wel hulp hebt bij het spotten van vijanden, maar minder bij het schietwerk.
Wapens veranderen
Mocht je jezelf nog wat extra hulp willen geven, dan kan dat door je wapenuitrusting te veranderen en door perks vrij te spelen. Dat laatste doe je door ervaringspunten uit te geven in een wat beperkte skill tree. Je kunt jezelf dan bijvoorbeeld wat extra health geven of ervoor zorgen dat je vijanden die Karl met zijn handen uitschakelt, automatisch van hun spullen ontdoet. Wat dat betreft bieden de wapens meer vertier. Gaandeweg speel je meer wapens vrij, en attachments waarmee je die wapens kunt aanpassen. Elk wapen is hoorbaar in Sniper Elite 5, maar door een silencer op een machinegeweer te zetten, beperk je de hoorbaarheid tot enkele tientallen meters. Wil je eerst van afstand wat vijanden uitschakelen voordat je zelf ergens naar binnen gaat, dan is een enigszins beperkte hoorbaarheid van je geweer ook wel lekker. Vijanden een voor een neerschieten heeft weinig nut als je daarmee meteen het alarm laat afgaan en bestormd wordt door tientallen soldaten.
Dat effect kun je in sommige levels beperken door schoten te timen met achtergrondgeluid. In het eerder aangehaalde voorbeeld van het level waarbij je Mont Saint-Michel moet infiltreren, vliegen er bijvoorbeeld vliegtuigen over. Je hoort het geluid aanzwellen en op het moment dat dat geluid op zijn hardst is, kun je een luid schot van een sniper rifle helemaal maskeren. Op kleinere schaal kun je dit trucje ook toepassen, bijvoorbeeld door generators te laten loeien, waardoor soldaten in die buurt een bescheiden pistoolschot niet meer zullen horen.
Games van andere spelers binnendringen
De tegenstanders in het spel leveren best wat uitdagingen op, maar halen het niet bij de grootste uitdaging die je kunt treffen in Sniper Elite 5. Het is deze keer namelijk mogelijk om spellen van anderen binnen te dringen, als sniper aan Duitse zijde. De speler die als Karl Fairburne bezig is, krijgt de melding dat er een vijandelijke sniper in de buurt is, met daarbij een aanwijzing waar die sniper ongeveer zit. Er is een telefoonsysteem in het spel dat spelers van extra informatie kan voorzien over waar de vijand zich bevindt. Zo ontstaat dus een kat-en-muisspel tussen Karl en een vijandelijke sniper, wat zonder twijfel de spannendste momenten in Sniper Elite 5 oplevert. Wel beleefden we er als jager meer plezier aan dan als Karl. In je eigen campagne voelt zo’n invasie steeds aan als een onderbreking van je voortgang, terwijl je er natuurlijk zelf voor kiest als je de Invasion Mode start en als nazi-sniper de jacht opent. Je kunt de optie om indringers in je spel te hebben, trouwens gewoon uitzetten als je er geen zin hebt, maar dan mis je dus wel wat spanning.
Spelers kunnen in Sniper Elite 5 niet alleen tegen, maar ook met elkaar spelen. Dat verandert de game aardig, want twee doelwitten tegelijk kunnen uitschakelen maakt verschillende lastige stukjes ineens een stuk makkelijker. Zeker dan is een Axis Invasion extra leuk, want je kunt samen de andere speler of spelers te lijf. De dynamiek verandert wel iets als het twee-tegen-een wordt. Zodra je er als eenling namelijk in slaagt een van de twee spelers te doden, heeft de andere speler uit het team van twee nog maar drie minuten om jou te grazen te nemen, anders win je het duel per definitie. Dat levert een aardig tactisch vraagstuk op. Het loont dan immers flink om te proberen snel een van de twee spelers aan te vallen, want je hoeft jezelf daarna alleen maar verborgen te houden en kunt de ander alle risico’s laten nemen.
Conclusie
Sniper Elite 5 kent zeker wat aardige onderdelen, maar we zijn er niet van overtuigd dat de game doet wat hij zou moeten doen. Er is duidelijk gekozen voor een wat andere koers. Het is alsof niet Karl Fairburne de hoofdrol speelt, maar Sam Fisher of Agent 47 in een tijdmachine naar het Normandië van 1944 is gestapt. Is dat bedoeld als kritiekpunt? Nou ja, een beetje wel. Sniper Elite 5 belooft, op basis van de titel en op basis van de voorgangers, vooral een snipergame te zijn, maar is dat nog maar beperkt. Liefhebbers van tactische spionagegames zullen er goed mee uit de voeten kunnen en ja, het levert ook net zo veel voldoening op om een missie helemaal stealth uit te spelen of gebruik te maken van een van de creatievere manieren om vijanden te doden; precies zoals dat aanvoelt in de Hitman-games dus. Voor de doelgroep die de games wat minder goed kent en die ook niet zit te wachten op een torenhoge moeilijkheidsgraad, is Sniper Elite 5 een heel fijne game. Puristen zullen de focus op het echte scherpschieten missen, maar in ieder geval kunnen kiezen voor een authentiekere moeilijkheidsgraad.
Zo blijkt Sniper Elite 5 best een goede game, maar niet helemaal de aanrader waarop velen hadden gehoopt. Proberen is voor veel gamers hoe dan ook een goed idee, want Sniper Elite 5 is gratis beschikbaar op Game Pass voor de pc en Xbox. PlayStation-gamers zullen de game los moeten kopen.