Samba de Amigo

Samba op de kast

Toen de Wii nog uit een berg schetsen onder de werktitel Revolution bestond, speculeerde ik dat dit apparaat bij Nintendo voor hetzelfde zou zorgen als wat de Dreamcast destijds bij Sega veroorzaakte. De Dreamcast betekende het eind van Sega als consolebouwer, en het begin van dit bedrijf als software-recycler. Gelukkig zat ik er naast. Door 'gaming' min of meer opnieuw uit te vinden heeft Nintendo met de Wii een doorstart gemaakt en Nintendo's relatief eenvoudige console is met zijn brede publiek in staat goed te overleven naast de pittigere PS3 en Xbox360. Daarnaast is de Wii uniek, door de onvergelijkbare gameplay-elementen die de console biedt. De vernieuwende manier van gamen levert een unieke workout op, die bol staat van de innovatieve uitspattingen als het om gameplay gaat. Anderzijds werken de controls niet helemaal feilloos en levert de niet-alledaagse gameplay soms de nodige frustratie op.

Partygame van de bovenste plank

Dit is ook het geval bij Samba de Amigo, ongeveer negen jaar geleden een grote arcadehit en een bescheiden succesje op de Dreamcast. Ontwikkelaar Gearbox heeft de titel nu van stal gehaald voor een comeback op de Wii. Samba is van iedereen, voor iedereen en gaat prima mee in Nintendo's trend om het spelen van games fysiek inspannender te maken. Voor wie onbekend is met het fenomeen: Samba de Amigo is een partygame van de bovenste plank. De speler houdt in elke hand een als controller vermomde sambabal vast, waarmee in de maat moet worden geschud op aanstekelijke latin-muziek. Dat schudden werkt met behulp van een zestal cirkels die op drie verschillende hoogtes - hoog, midden en laag - in een kring op het scherm staan. Vanuit het midden bewegen gekleurde balletjes naar de cirkels en zodra ze er op terecht komen moet de speler op de juiste hoogte de juiste controller schudden. Dat klinkt subtieler dan het in de praktijk is, want regelmatig sta je als een waanzinnige met je controllers te rammen. Zo ook ondergetekende, bij wie het louter toeval is dat zijn Jan des Bouvrie-plafonnière heel is gebleven. Mijn Wii wordt al een tijd lang verbannen naar de gameroom en Samba de Amigo zal daar niets aan veranderen.

Voor aap staan

Als je goed in de maat schudt, loopt het Samba-balkje boven in het scherm langzaam vol en ga je om de zoveel 'shakes' een level omhoog. Als je een noot mist loopt je balk een flink stuk terug. Zo nu en dan wordt je gevraagd hevig te zwaaien of toont de computer een pose die je met de controllers aan moet nemen. Dat zijn acties waarmee je letterlijk voor aap komt te staan, maar tegelijkertijd zijn het dé momenten die Samba zo'n feest maken om te spelen. Aan het eind van elke song krijg je een ranking toegeschreven. Een E- of D-ranking is onvoldoende, C is de minimale ranking die je nodig hebt om verder te komen in de game en een B-, of zelfs A-ranking is geweldig. Als dit ingewikkeld klinkt dan is dat beslist mijn schuld, want het is werkelijk doodeenvoudig en zelfs de groenste spelers hebben het in twee minuten door.

Groove is in the Heart

Simpel en doeltreffend dus, maar is het écht leuk? Reken maar! Het uitblijven van het concept 'zomer' in ons landje is geen punt meer als je dit speeltje bezit. Sterker nog, als Samba niet binnen een minuut een welgemeende lach op je gezicht tovert is er iets mis met je. Vanaf de spetterende introsequence dansen tal van mierzoete poppetjes over het scherm en lijden je ogen onder het onwerkelijk frisse kleurenpalet waaruit de game is opgebouwd. Eenvoudige en logisch opgebouwde menu' s leiden in no-time naar de hoofdzaak van het spel: de songs. Samba bevat een dikke veertig goedgekozen nummers die in een viertal moeilijkheidsgraden zijn onderverdeeld. De soundtrack is gevarieerd, met voorspelbare nummers als Ricky Martin' s 'La Vida Loca' en 'Oye como Va' van Santana en verrassingen als een latinversie van Aha' s 'Take on Me' en 'Groove Is In the Heart' van Deee-Lite. Er is voor ieder wat wils en het verveelt zelden.

Maraca's vs Nunchuks

Samba is leuk, nog steeds verfrissend en voorzien van een indrukwekkende songlijst. Toch is de game verre van perfect. Dat heeft met name te maken met het missen van de maraca's, de controllers in de vorm van sambaballen, die destijds in de speelhal en op de Dreamcast bij het spel werden uitgebracht. Dit blijkt een cruciale factor bij een kritische beoordeling van het spel, want in vergelijking met de maraca's missen de nunchuks van de Wii de spreekwoordelijke boot, als het op snelheid en accuratesse aankomt. In technologisch opzicht kunnen de controllers de oorspronkelijke speelhalervaring gewoonweg niet aan, en met name later in de game kunnen ze de actie nauwelijks bijhouden. Nu is daar werkelijk niets van te merken in de easy en normal-modes, maar zodra hardmode wordt vrijgespeeld gaat het fout. De balletjes die naar de cirkels bewegen gaan sneller en bewegen daarnaast volstrekt onvoorspelbaar. Dat is alleen maar goed, in mijn visie zijn games tegenwoordig gewoonweg te gemakkelijk, dus een pittige uitdaging ga ik niet uit de weg. Maar helaas is Samba' s hardmode niet moeilijk vanwege de gameplay, maar door de controllers die vaak te traag reageren.

Volledig de kluts kwijt

Laat ik een simpel voorbeeld geven. In hard-mode vraagt de game je midden in een song de beide controllers omlaag te slaan, in een zogenaamde pose. Als je dat doet raakt de Wii de kluts volledig kwijt en claimt het apparaat dat je de controllers in de lucht steekt - waar ze wellicht kort daarvoor nog waren. Gevolg is dat je niet aan je punten komt en weer ouderwets van voor af aan mag beginnen, terwijl je zeker weet dat je de opdracht goed hebt uitgevoerd. Het probleem is enigszins te verhelpen door de Nunchuk los te koppelen en daarvoor in de plaats een tweede controller aan te sluiten. Je zult merken dat je dan meer controle hebt en ook zit de draad niet meer in de weg als je razendsnel onmogelijke poses moet aannemen. Aan het eind van het liedje blijkt ook deze 'oplossing' het probleem echter niet volledig uit de weg te ruimen. Begrijp me goed, ik ben een absolute Samba-fan en zie het liefst heel Nederland los gaan op dit ingenieuze stukje software. Maar feit blijft dat het spel voor een flink deel lijdt onder de controls. Nieuwkomers in het wereldje van Samba de Amigo hoeven zich niet direct zorgen te maken, in het begin heb je er immers weinig last van, maar veteranen zijn bij deze gewaarschuwd.

Bommen en liefdesvoorspellingen

Uiteraard heeft de game meer te bieden dan de iets ontwrichte career-mode die ik tot dusver heb besproken. Zo bevat de game bijvoorbeeld een single- en multiplayer-mode waarin onder meer getraind kan worden met Amigo, de sombrero-dragende aap die overigens ook de career-mode teistert. Naast deze trainingen kan tegen de computer of tegen een tweede speler een battle worden gespeeld, waarbij je door het strak volgen van het ritme een bom creëert die in het gezicht van de tegenstander tot ontploffing kan worden gebracht. Zodra je genoeg hebt van deze Battle-mode, kun je het weer goed maken in de zogenaamde Love Love-mode. In plaats van het uitdelen van bommen aan je tegenstander moet je hier juist aansturen op een strakke samenwerking als stel, waar Amigo de aap aan het eind van elk liedje een heuse liefdesvoorspelling aan ophangt. Tot slot bevat de game een zevental zeer uiteenlopende minigames, die stuk voor stuk moeten worden vrijgespeeld.

Strike a Pose

Deze minigames lopen kwalitatief uiteen van 'ronduit geweldig' tot 'absolute tijdverspilling'. Guacamole is een eenvoudige, maar leuke test van het reactievermogen, waarbij je mollen die hun kop uit de grond steken razendsnel neer moet meppen. Monkey see, monkey do is een geheugentest waarbij je moet onthouden wat de computer doet, om het vervolgens na te schudden. Strike a pose is erg vermakelijk, maar tevens het beste bewijs dat de controls niet helemaal zuiver werken. In deze minigame eist Amigo dat je je in de meest bizarre poses wringt voordat de tijd verstrijkt. De overige games, Volleyball, Piñata, Dance Dance Amigo en Power Rush zijn het simpelweg niet waard om op in te gaan, omdat je ze hooguit een enkele keer uitprobeert voordat je ze vergeet. Zodra alles uit- of vrijgespeeld is kunnen gamers die nog altijd geen genoeg hebben van de game, online nog de nodige downloads vinden, in de vorm van extra songs die met Wii-points kunnen worden gekocht. Dit houdt de game ook op de wat langere termijn fris en fruitig, maar de replaywaarde van Samba moet het uiteindelijk toch vooral hebben van de verslavende werking van het lijp doen op vrolijke muziekjes.

Conclusie

Hoewel de game enkele minpuntjes bevat is Samba wél een game die ik de meerderheid van de Wii-bezitters van harte aanraad. Nieuwkomers in het wereldje zullen weinig last hebben van het belangrijkste kritiekpunt dat ik noemde, zij zullen met volle teugen genieten van al het leuks dat de game biedt. Gamers met een voorliefde voor niet-alledaagse gameplay of die zoeken naar een stevige fysieke uitdaging, doen er verstandig aan dit spel in huis te halen. Wie bekend is met - of zelfs in bezit is van - de Dreamcastversie, mag echter zonder meer een punt van de eindscore aftrekken.