ASUS TUF Gaming GeForce RTX 5070 Ti 16GB GDDR7 OC Edition

Het was september 2023 en na elf (!) jaar was het dan eindelijk zover om mijn vertrouwde Intel Core i5 3570K, 16GB DDR3 2133Mhz RAM en GTX 1080 ‘beestje’ te vervangen door een gloednieuw AM5 systeem. Aangezien ik er voor 95% op zou gaan gamen, is het een systeem geworden met de zeer hooggewaardeerde AMD Ryzen 7 7800X3D processor en 32GB DDR5 6000Mhz aan werkgeheugen. Voor de grafische spierballen heb ik gekozen voor een Inno3D RTX 4090 X3 die toendertijd zijn laagste prijs ooit had bereikt van ‘maar’ € 1680,- (Eat that RTX 5090!!!).

Aangezien ik hou van een PC met understated design zonder RGB-kermisverlichting en op zoek was naar een relatief compacte ATX-behuizing die geruisloos mijn twee 10TB HDD’s kon huisvesten (nee, ik wil geen NAS, oké?), heb ik toen gekozen voor een zwarte Fractal Design Define 7 Compact. Ondanks maanden aan voorbereiding en zelfs het lezen van veel handleidingen alvorens de aanschaf van losse componenten, liep ik tegen een enorm flauwe blokkade aan: de RTX 4090 GPU paste niet lekker in de Compact behuizing en zat eng dicht op de voorste front fans. Aangezien het een vrij dichte kaart betrof qua design, was dit verre van ideaal. Ik heb deze moeten retourneren, maar betreurde dat niet. Immers keek ik er al erg tegenop om zo’n duur 450 Watt gevaarte in mijn systeem te stoppen. Ook zag ik het als een kans om voor een compacter, zuiniger en goedkoper model te gaan in de vorm van de RTX 4080.

Helaas waren de door mij beoogde MSI Slim modellen nog niet uitgebracht en waren om persoonlijke redenen mijn financiën beperkt geworden. Gelukkig heb ik van mijn beste vriend zijn oude RTX 3070 mogen lenen ter overbrugging naar een nieuwe GPU (thanks GreenTea!). Nu, twee jaar later, pronkt er eindelijk een ASUS TUF GeForce RTX 5070 Ti in mijn systeem die ik voor € 859,- bij Megekko vandaan heb getrokken.



Niet alleen liep ik met de RTX 3070 herhaaldelijk tegen zijn 8GB VRAM-limiet aan en waren de prestaties veelal ondermaats, maar betrof het ook een ASUS Dual Fan model die schrikbarend hoge temperaturen kende en gepaard ging met het geluid van een straaljager. Zijn alle valkuilen opgelost bij dit RTX 5070 Ti model en is de rust eindelijk teruggekeerd in het knusse stekkie van deze Tweaker?

Lichamelijkheid

Ik kan hier honderden unboxing foto’s plaatsen met het uiterlijk van de kaart, maar dat is bij Jan en alleman vindbaar op het interweb, dus daar gaat deze luilak geen tijd aan besteden. Toch kan ik jullie niet weerhouden van een eerste indruk betreffende de fysieke intriges van dit monster…


Vers uit de verpakking met het plastic er nog omheen.

Toen ik hem uitpakte gingen mijn bilharen overeind staan, want mijn god, wat is dit een chunky mo***rfu***r zeg! Dit ding is gewoon een heus vliegdekschip en het is niet voor te stellen dat er kaarten bestaan die nóg groter en zwaarder zijn dan deze! De bouwkwaliteit is fenomenaal en laat geen enkele steek vallen. Het frame en de backplate zijn vervaardigd uit aluminium en bevatten uitsparingen op strategische plekken om de koeling te bevorderen. De drie gemonteerde fans zijn veel groter dan ik had verwacht en voelen enorm soepel aan qua lagers wanneer ik er met mijn stokkies (lees: vingers) een rats aan geef. Ondanks ASUS een (lachwekkend stom) steunstukje meegeeft om het zakken van de kaart tegen te gaan, was ik blij verrast dat ik deze helemaal niet nodig had. Nadat ik de kaart succesvol in mijn behuizing had gemonteerd (met nét genoeg ruimte tussen de front fans) bleek deze er liniaalrecht in te blijven zitten en was er geen enkele sprake van het zogenoemde ‘saggen’ van de kaart. Top!


Past nét! Oh… en de kaart heeft een ARGB-lampje. Boeien! Ik heb toch een dicht zijpaneel.

Ook kent dit ASUS TUF model maar liefst twee HDMI 2.1 48Gbps poorten naast de drie fancy DisplayPort 2.1b aansluitingen met volledige UHBR20 bandbreedte. Aangezien ik één HDMI-aansluiting gebruik voor naar mijn 48-inch LG C4 OLED tv en de ander voor het versturen van HD-audio naar mijn oudere AV-receiver, was het hebben van twee HDMI-poorten een vereiste. Ik vermijd namelijk liever onstabiele DisplayPort naar HDMI-verloopstukjes.

Beheerste synergie

Het is een grote uitdaging om de niet malse 300 Watt aan power effectief te koelen in een compacte ATX-behuizing die niet echt bekend staat om zijn goede airflow. De eerdergenoemde RTX 3070 was in de Define 7 Compact verdomd lastig te koelen, zelfs nadat ik de airflow flink had verbeterd met een op maat gemaakt stoffilter voor de bovenkant en een strakke afstelling van de zes gebruikte be quiet! Silent Wings 4 120mm fans middels Fan Control. Temperaturen van 78 graden Celsius met een Fan RPM van tussen de 1800 en 2000 waren de norm. Tijdens de warme zomerdagen verstikte ‘ie zodanig in zijn eigen hitte dat ik zelfs meer dan 2300 RPM heb gemeten, omdat de kaart zichzelf onder de 80 graden probeerde te blijven drukken. Dat zorgde voor een bak herrie waar ik zelfs een föhn voor zou terugsturen. Een verschrikkelijk resultaat voor een GPU die ‘maar’ 240 Watt verstookt!

Ondanks het veel grotere koellichaam van de ASUS TUF RTX 5070 Ti met maar liefst drie 100mm fans, maakte ik me alsnog zorgen om hoe hij zou presteren in mijn Define behuizing. Zelfs op de Quiet BIOS verdwenen die zorgen al zo snel als vuiligheid met een likkie Shadazzle toen ik Cyberpunk 2077 met Path Tracing en Nvidia’s “geef me meer frames” trucjes afvuurde binnen het zwaarste gedeelte van de game (de Heavy Hearts club in Dogtown). Hoger dan tussen de 900 en 1000 RPM kwam de kaart niet en daarin bleef hij onder de 65 graden hangen. Op deze waardes wist de kaart consistent te opereren, zelfs na langdurig verkennen en lopen klooien in het indrukwekkend vormgegeven fictieve Dogtown die deel uitmaakt van de Phantom Liberty uitbreiding. Gedurende deze test was de kaart onhoorbaar!

Ondanks Cyberpunk met Path Tracing theoretisch behoort tot één van de zwaarste games van het moment, is het ironisch genoeg niet de titel die het meeste beslag legt op de GPU. Met alle zorgen uit de weg besloot ik de kaart te belagen met de zwaarste aanslag die ik ben tegengekomen in mijn Steam Library: de Enhanced Edition van Metro Exodus. Deze game wist de Dual 3070 zo angstig op zijn knieën te krijgen, dat ik hem daar liever niet op speelde. De TUF RTX 5070 Ti van ASUS heeft klaarblijkelijk schijt aan deze game, want zelfs op de allerhoogste instellingen op 4K met DLSS Quality en het nieuwe Transformer model (middels een geüpdatete DLL) kwam hij niet hoger dan zo’n 1200 RPM en bleef daarbij hangen onder de 70 graden.



Jeetje, wat saai zeg! Dit monster blijft een stealthy koele knaap ongeacht welke game ik erop afvuur! Dus toen besloot ik hem maar te terroriseren met de meest zware belading die ik voorhanden had: de 3D Adaptive Extreme test van OCCT. Na het starten van de stresstest duurde het even voordat hij zijn piekresultaten bereikte, maar verder dan zo’n 1330 RPM en 70 graden ben ik niet gekomen. Zelfs tijdens deze extreme omstandigheden kon ik het geluidsprofiel bestempelen als “een aangenaam briesje” en was er geen enkele sprake van een zeurende spoel (coil whine). Ik heb zelfs mijn casefans iets naar beneden moeten bijstellen, omdat die vaak boven het geluid van de kaart uitkwamen. Dit had geen enkele negatieve invloed op de koelingsresultaten.

Pump Up The Jam

Oké, dit TUF model is dus de Boeddha onder de grafische kaarten. Leuk! Maar uiteraard koop je zo’n gevaarte voor de rauwe paardenkracht. Aangezien er bij iedereen en zijn moeder op het grote boze web enorm veel benchmarks zijn te vinden over hoe deze kaart presteert, ga ik jullie niet doodgooien met een reeks aan saaie, gekleurde grafieken. Ik focus me meer op hoe de kaart als geïsoleerd specimen voelt en niet hoe het allemaal nóg sneller kan voor belachelijk exorbitante bedragen. En welke game leent zich beter voor de eerste indrukken dan publieksbenchmarkfavoriet Cyberpunk 2077? (Duhhhh!)

Om een basis vast te stellen, heb ik de game in 4K (3840x2160) op Ultra-instellingen gezet, alle smerigheid zoals Motion Blur, Chromatic Aberration, Film Grain, Lens Flares en Vignette uitgezet (bah!) en Ray Tracing, DLSS upscaling en Frame Generation uitgelaten. Tevens heb ik de ingebouwde Temporal Anti-Aliasing (TAA) van de game zelf gebruikt, want vreemd genoeg eet Nvidia’s DLAA (Deep Learning Anti-Aliasing) de helft van de prestaties op. Het zal wel.



Heilige schijt! De benchmark maakt meteen duidelijk dat Cyberpunk met gemiddeld 62 frames in zijn native 4K Ultra instellingen zonder Ray Tracing al een speelbaar resultaat geeft. Dat is een mooi welkom van deze bruut! Maar laten we eerlijk zijn. Men gaat niet een 5070 klasse kaart of hoger kopen om vervolgens geen gebruik te maken van Ray Tracing. En aangezien deze game pas écht middels Path Tracing ieder zijn Xbox Crocks omverblaast (schaam je niet om je hiervoor te schamen), sla ik de standaard Ray Tracing opties lekker over en flip meteen die juicy Path Tracing switch aan! Nu is het alleszins normaal dat de game met deze optie niet speelbaar zal zijn in native 4K, want zelfs een RTX 5090 weet dat niet voor mekaar te boksen. Verder dan zo’n gemiddeld 16 frames per seconde kom ik dan ook niet en daar een screenshot van plaatsen doet pijn aan je oogballen. Ik ben daarom meteen voor de reële optie gegaan en heb DLSS Performance aangezet, zodat er 1920x1080 pixels worden opgeschaald naar 4K. Tevens heb ik Ray Reconstruction geactiveerd, aangezien deze hogere prestaties biedt, maar vooral de kwaliteit van Ray- en Path Traced gerenderde beelden met DLSS aanzienlijk verbeterd.



Yeah baby! Doormiddel van DLSS en Ray Reconstruction zijn we met 54 frames al meteen boven de gemiddelde framerate van een Nintendo Switch game geklommen! En dit terwijl de beeldkwaliteit op veel fronten zelfs verbeterd is t.o.v. native 4K met Cyberpunk’s belabberde eigen temporal anti-aliasing implementatie. Overigens zijn de makers vergeten om in het benchmark resultatenscherm de weergave van een actieve Path Tracing optie neer te zetten, dus die heb ik er maar even met mijn fabelachtige Photoshop skills bijgezet. Lief hè? Nu zijn deze resultaten nog maar het halve verhaal, want de benchmark is een stuk minder zwaar dan het zwaarste gedeelte in de game (de eerdergenoemde Heavy Hearts club). Op die locatie kun je gerust tien tot vijftien frames van het resultaat aftrekken en dan blijft er geen heel prettig speelbare game meer over, ondanks we met een kleine 40 frames alsnog boven de framerate van veel consolegames zitten. Dat is als vloeken in de kerk, want we zijn hier niet om consoleprestaties te behalen, maar om baanbrekende graphics met sexy veel frames te genereren. Immers zijn we pc-gamers met totale controle over hoe we aan onze framepies komen!

Gelukkig maken vooral de RTX 5000 kaarten het mogelijk om dit zeer eenvoudig naar krankzinnige hoogtes te tillen door niet alleen een nóg beter presterende DLSS-optie in te zetten, maar ook Multi Frame Generation (MFG) over onze frames te kieperen. Het gebruik van DLSS Ultra Performance mode is al genoeg om het zwaarste gedeelte van de game naar 72 frames te tillen, alleen omdat er dan maar 1280x720 pixels worden opgeschaald naar 4K, worden vooral de reflecties in alle interactieve spiegels nét even wat te pixelig. Aangezien ik alsnog van plan was om Frame Generation te activeren om de volle 144 Hertz van mijn tv te benutten, zijn 72 frames eigenlijk meer dan we nodig hebben. Ik heb daarom gewoon DLSS Performance gebruikt om binnen het overgrote gedeelte van de game tussen de 50 en 60 frames te zitten en de nieuwe MFG-techniek op 3X gezet. Hiermee haalde ik binnen een handomdraai vaak de limiet van 138 FPS die de Nvidia Reflex optie automatisch heeft ingesteld om binnen het Variabele Refresh Rate (VRR) bereik van mijn tv te blijven. Zelfs het zwaarste stuk van de game biedt met een kleine 40 frames alsnog genoeg om Multi Frame Generation probleemloos op toe te passen en niets te merken van de lagere interne framerate. Mocht je dat toch te weinig vinden, dan is het altijd mogelijk om een aangepaste DLSS scalingswaarde van bijvoorbeeld 40% in te stellen middels de Nvidia App om flink meer frames te winnen zonder dat er écht storende pixelige interactieve spiegels ontstaan.


Door het gebruik van Nvidia's trukendoos is zelfs het zwaarste stuk in de game met Path Tracing soepel speelbaar te krijgen.

Nu kun je jouw vraagtekens zetten bij het gebruik van deze ‘fake frames’ technieken, maar besef goed dat het niet zo lang geleden ondenkbaar was om volledige Path Traced gerenderde omgevingen realtime af te kunnen spelen. Het is daarom ook geen schande om even in Nvidia’s gereedschapskist te moeten duiken om dit mogelijk te maken op betaalbare consumenten hardware. De visuele resultaten zijn verbluffend en het helpt daarbij ook dat de frametimes binnen Cyberpunk met de RTX 5070 Ti solide zijn en al die frames vrijwel stotterloos worden weergegeven. Een tv of monitor met een goedwerkende VRR-functie is hiervoor wel een harde vereiste!

Games met het overdreven zware Path Tracing zijn eerder uitzondering dan regel, dus de echte verrassingen kwamen bij het testen van titels met meer reguliere vormen van rendering. Zo startte ik bloedmooie games zoals Jusant en The Last of Us Part I op met zijn hoogst mogelijke instellingen in native 4K met DLAA en was verrast daar zelfs perfect speelbare framerates van bijna 80 mee te halen! Wel daalt de framerate van Jusant aanzienlijk op driekwart van de game, omdat er daar veel ongeoptimaliseerde Unreal Engine 5 effecten uit de kast worden getrokken. Met het gebruik van DLSS Performance was dat makkelijk op te lossen zonder veel in te leveren op de beeldkwaliteit. Oudere games zoals het nog steeds grafisch hoogstaande Batman Arkham Knight en Deus Ex Mankind Divided kon ik zelfs makkelijk op de hoogste instellingen in native 4K spelen met de hoogst haalbare framerate die mijn tv aankan.


Jusant (links) en The Last of Us Part I (rechts) in native 4K met DLAA.

Tja, ik kan nog uren doorgaan over hoeveel games er zonder veel moeite met hoge framerates speelbaar zijn op de hoogst mogelijke instellingen, maar dat is nergens voor nodig. Immers kon ik het niet laten om voor de grap het uit 2013 prachtig vormgegeven Remember Me in 8K (7680x4320) resolutie te renderen en een (charmante?) grijns op mijn smoel te krijgen toen ik een framerate van rond de 150 op dat nerdy tellertje rechts bovenaan zag staan. Man, wat een vlugge Japie is die RTX 5070 Ti toch! En in geen enkel geval ben ik, zoals verwacht, tegen de 16GB VRAM van deze kaart aangelopen.


8K gamen op een RTX 5070 Ti? Met oude games zoals Remember Me is zelfs dat een mogelijkheid!

Endgame

Het moge duidelijk zijn dat de ASUS TUF RTX 5070 Ti een beestachtige kaart is die qua uitvoering geen enkele steek laat vallen. Je krijgt de prestaties van rond een RTX 4080 (Super) binnen een energiezuiniger jasje en de koeling is zo stil als een ninja, terwijl de temperaturen lekker laag zijn. Omdat hij zelfs een heel stuk minder lang is dan de TUF uitvoering van de 4080 en 5080, past hij ook in vrij compacte behuizingen. Zelfs het plaatsen van deze kaart in een behuizing met middelmatige airflow is geen probleem, aangezien de warmteafgifte goed gebalanceerd is door het efficiënte koellichaam en de hoogwaardige 100mm fans. Uiteraard zijn er nog twee modellen boven de RTX 5070 Ti te koop, maar de 5080 is niet héél veel sneller en biedt geen meerwaarde qua VRAM, terwijl deze toch honderden euro’s duurder is. En daarboven zit de RTX 5090 die met zijn onredelijk absurde bedrag van meer dan 2700 euro het niet eens waard is om woorden aan vuil te maken. Van alle RTX 5000 kaarten is de 5070 Ti zonder twijfel het model met de beste prijs/prestatieverhouding en vormt de ASUS TUF variant één van de meest interessante opties door zijn gebalanceerde karakteristieken en het bieden van twee HDMI 2.1 48Gbps poorten.

Wel merkte ik tijdens het testen dat het verstandig is om je niet alleen blind te staren op het halen van hoge framerates en schuifjes op de hoogste instellingen smijten, want voor het maken van bovenstaande screenshots heb ik alle games in Standard Dynamic Range (SDR) moeten opstarten en dat was vaak slikken! Het verschil in beeldkwaliteit t.o.v. High Dynamic Range (HDR) is gigantisch en ik schrok er best vaak van wat een achteruitgang content versnaperen in SDR is. Aangezien ik voor 98% mijn games speel in HDR op een sappige OLED tv, viel me meteen op hoeveel details, verzadiging en punch het beeld mist. Een heel hoog dynamisch bereik met een veel breder kleurenspectrum voegt zodanig veel toe aan de grafische kwaliteit van games, dat ik HDR zonder twijfel prefereer boven fancy technieken zoals Ray- en Path Tracing. En dat terwijl HDR nauwelijks tot geen extra prestaties kost en zelfs al functioneert vanaf GTX 900 kaarten of hoger! Onderstaande foto’s laten zien hoe groot het verschil tussen SDR en HDR kan zijn. Aangezien het tonen van HDR-afbeeldingen niet mogelijk is en veel lezers deze review niet op een (goede) HDR-display bekijken, heb ik twee foto’s gemaakt van de game Evil West in SDR en HDR door een deel van mijn televisie te fotograferen. Doordat de afbeeldingen maar 8-bit zijn met compressie eroverheen, zijn er heftige kleurbanden (banding) te zien. Deze dien je maar even mentaal weg te filteren, want die zijn niet aanwezig binnen een native HDR weergave.


Evil West in SDR (links) en HDR (rechts) met de universele RenoDX Unreal Engine mod.

De foto’s maken duidelijk dat het verschil reusachtig is! De zon is in SDR niet te zien, terwijl die toch echt binnen de game engine gerendered wordt. HDR ontgrendeld deze details volledig en laat dat ook in een enorm hoge, realistische helderheid zien. Wel is het belangrijk om aan te merken dat de HDR-implementatie van veel games ondermaats of zelfs slecht is en het daarom noodzakelijk is om RenoDX of Luma mods te gebruiken om dit op te lossen. Met deze mods is het zelfs mogelijk om native HDR in veel (oudere) titels toe te voegen en daarmee de grafische kwaliteit naar ongekende hoogtes te tillen. Mocht je dus een oudere videokaart bezitten, zoals een 2060 Super of hoger, en in het bezit zijn van een scherm die geen of niet capabel HDR weergeeft en VRR mist, overweeg dan eerst daarin te investeren alvorens je jouw knaken in een vettere videokaart stopt!