Seagate Expansion Portable Drive (2021) 2TB Zwart

Inleiding

Ik “lag al even in de markt” voor een extra externe schijf als offline backup. Met alle ransomware verhalen die de ronde doen is zelfs een Tweaker die erg goed oplet zomaar de pineut, en dat zou erg jammer zijn met bijna 20 jaar aan foto’s! De mogelijkheid om mee te doen met het Seagate Testpanel kwam dan ook als geroepen. Ik wil op deze schijf naast foto’s (ongeveer 40.000 files van 3 MB) een backup maken van PST-files en aan aantal Veracrypt containers (10+ GB). Zowel grote als kleine files die vooral geschreven en maar weinig gelezen hoeven worden.

Zo klein – banana for scale

Wat een klein, licht ding! Kleiner dan een paspoort (hey – waar moet je ‘m anders mee vergelijken), en de kabel lijkt bijna zwaarder dan de schijf zelf. En geen externe voeding – dat scheelt bij dagelijks gebruik een boel gesleep, en in mijn scenario vooral weer ergens een adapter waarvan je later niet meer weet waar ‘ie ook alweer voor was. Wel valt me de minder standaard aansluiting op. Aan de ene kant een blauwe, standaard USB-A stekker, aan de andere kant een wat later bleek een micro USB 3 stekker. Dat laatste leek mij minder handig. Net als veel anderen heb ik op zolder een doos vol VGA kabels, SCSCI kabels en IDE kabels, want dat kan ooit nog van pas komen. Geen USB3-micro kabel – dit is de eerste. En daarmee waarschijnlijk wat minder makkelijk van iemand te lenen op het moment dat je ‘m zelf niet bij je hebt…

Eerste indruk

Inpluggen in m’n Windows 11 pc, en de schijf wordt meteen herkend. De 2 TiB schijf heeft 1,8 TB beschikbaar, en er staan voor zowel MacOS als Windows wat programma’s op. De schijf is exFat geformatteerd – en dat werkt prettig genoeg onder Windows èn MacOS.



De Windows-versie van het installatie programma doet eigenlijk weinig meer dan het openen van een webbrowser naar Seagate.com. Hier kan je je schijf registreren (waarom?), zoeken naar nieuwere firmware en meteen een back-up voor je pc instellen. Ook worden een DiscWizard (voor het formatteren en indelen van partities en maken van backups) en SeaTools (voor het testen en diagnosticeren van problemen) aangeboden. Met dat laatste tool kan je ook een bootable schijf maken van je Expansion Disk.



Dat SeaTools heb ik geprobeerd – Windows 11 weigert in eerste instantie de software toegang tot de schijf, maar vindt deze na wat gepruts toch. Het geeft wat mogelijkheden tot tests en eventueel veilig wissen van de schijf.



Ook interessant, je krijgt bij aankoop 2 jaar gratis ondersteuning in de vorm van een gegevensherstel service, de "Rescue Data Recovery Services". Uiteraard hoop je niet binnen 2 jaar die service nodig te hebben, maar 't voelt net wat prettiger dan zelf prutsen met recovery tools... Zie ook https://www.seagate.com/nl/nl/products/rescue-data-recovery/

Tweede indruk - theorie…

Persoonlijk vind ik hoe een schijf zich in het dagelijks gebruik gedraagt belangrijker dan flitsende prestaties in een benchmark tool. Na Volkswagen is mijn vertrouwen in benchmark resultaten wat gedaald.

Ik heb met ATTO Disk Benchmark 4.0 voor Windows een default lees- en schrijftest gedaan. De resultaten waren voor mij boven verwachting: lezen en schrijven gaan voor files groter dan 8 kB met meer dan 100 MB/s. Respectabele snelheden voor een 5400-toeren schijfje, en meer dan snel genoeg voor een incidentele (niet elke dag) back-up.

Tweede indruk – praktijk…

Windows-11

In theorie is dit kennelijk een prima schijf die snel mijn foto’s en data gaat opslaan. Maar hoe verhoudt die theorie zich tot de praktijk?
Ik ga grote en kleine files overzetten naar de schijf en meet de tijd dat de transfer er over doet. Met CrystalDiskInfo v8.17.11 houd ik voornamelijk de temperatuur van de schijf in de gaten. Ik had me in eerste instantie voorgenomen wat warmtebeeld foto’s van de schijf te maken onder load, maar – spoiler alert – de schijf blijft dermate koel dat ik denk dat dit weinig toevoegt…

Eerste meting: een Veracrypt container van 10+ GB. Dat gaat als de brandweer – net zoals de ATTO benchmarks al voorspelden. Met tegen de 130 MB/s wordt de container in ongeveer 1:22 gekopieerd. De schijf zelf wordt ietsje warmer: van 28 graden naar 31 graden.



Tweede meting: 40.000 losse foto’s van ongeveer 3 MB per stuk – samen 122 GB. Dit gaat een stuk trager. Na 10 minuten zijn 13.000 foto’s overgezet en is de schijf 37 graden geworden. Weer 10 minuten verder zijn er 25.000 foto’s gekopieerd en is de schijf bijna 40 graden volgens CrystalDiskInfo

Het zou uiteindelijk 32 minuten duren om alle foto’s te kopiëren.

Overzetten van muziek (50 GB, ongeveer zelfde bestandsgrootte) Gaat min of meer met dezelfde snelheid. Die is overigens niet constant en fluctueert (volgens Task Manager) tussen de 130 MB/s en 1 MB/s:

MacOS 12.6

Verder heb ik kunnen testen onder MacOS – op een recente versie van MacOS, maar “dichtgetimmerd” door de IT organisatie van mijn werkgever. De MacBook draait onder andere SentinelOne, en de invloed die die applicatie heeft op de performance is niet zomaar duidelijk. Overzetten (schrijven) van de eerder onder Windows al gekopieerde 10 GB Veracrypt container gaat traag (13 minuten waar 't onder Windows in 1:22 ging). Ook benchmarks met ATTO geven heel vreemde, afwijkende resultaten - zie onder:



Maar hey - 't is een gesponsorde review, dus een extra testje kan geen kwaad. De schijf (eerst exFat) geformatteerd naar MacOs's eigen formaat als Extended Partition, Journaled, Case-sensitive. Nu zijn de prestaties weer zoals verwacht: de 10 GB container wordt in 1:23 naar de Seagate geschreven. Een nieuwe run van ATTO geeft betere resultaten bij schrijven, maar vreemd genoeg niet bij lezen. Schrijven snel, lezen traag:



En dat ligt niet aan de test-tool: terugzetten van de Seagate naar de MacBook van weer diezelfde 10 GB file gaat in 12 (!!) minuten.

Waar deze vreemde resultaten vandaan komen (monitoring software MacOS, de schijf zelf of invloed van SMR) is onduidelijk.

En verder...

Zoals in de inleiding al aangegeven is de Seagate Expansion erg compact voor de hoeveelheid diskruimte die je er voor krijgt. De schijf gebruikt dan ook SMR (Shingled Magnetic Recording, https://en.wikipedia.org/wiki/Shingled_magnetic_recording) waarbij naastliggende tracks iets over elkaar heen geschreven worden. Om genoeg magnetisch veld te krijgen om een bitje om te zetten heb je een zekere afmeting van schrijfhoofd nodig, maar dat beperkt dan hoeveel bits je kan wegschrijven. Door wèl een grote kop te gebruiken, maar de tracks iets te overlappen krijg je meer bits op je disk. Nadeel ervan is dat herschrijven van een track de tracks ernaast negatief beïnvloedt en deze (naar ik me heb laten vertellen) opnieuw moeten worden geschreven. Vandaar ook de relatief grotere cache bij SMR schijven: om de opnieuw te schrijven data onder andere in op te slaan.

Bij een back-up schijf, waarbij veel achter elkaar geschreven wordt en maar weinig verwijderd, zou SMR geen problemen moeten geven.