Grado SR80i (Zwart)

Disclaimer:
Ik ben een zeer intensief muziekluisteraar en kan getuigen van het gegeven dat te vaak lang luisteren naar muziek op eenzelfde hoofdtelefoon je misschien oneerlijk kritisch maakt, en dat derhalve mijn review op sommige plaatsen met een korrel zout genomen mag worden. Uiteraard is het mede aan de lezer om op te maken waar dit gerechtvaardigd is.

Introductie
Gedurende de korte tijd dat ik aan het werk was op een hifi-afdeling van een niet nader genoemde elektronicazaak kwam ik in aanraking met de Grado SR-80 hoofdtelefoon die - naast broertjes en zusjes uit vergelijkbare en veel hogere prijsklassen - een plaatsje warmhield op de hoofdtelefoonwand. Een passie voor draagbare audiocomponenten, geboren uit een gebrek aan financiële middelen en de onmogelijkheid om een speakerset mee een klaslokaal in te slepen, maakte dat ik binnen enkele maanden -onder werktijd- ruim de helft van de modellen meer dan eens intensief had beluisterd en beoordeeld - zonder daar bewust een waardeoordeel aan te hangen. Wat me trof was dat iedere keer dat de SR-80 zich op mijn gehoor nestelde, ik niet langer de indruk had naar een product te luisteren dat op z'n plaats was aan die wand. Voor whiskyliefhebbers: als je een paar keer aandachtig dat hebt geproefd wat enige naam heeft in het genre, en er beland vervolgens een glas Laphroaig in je handen - dat voelde en voelt voor mij hetzelfde.

Deze wand, territorium van een alfa-male Sennheiser en dienaren - geteisterd door splintergroeperingen AKG's, Beyerdynamics, en een verdwaalde Sony - stak in figuurlijk opzicht ontzettend schril af tegen het waanzinnig uitgesproken en spannende geluid van de Grado. De open 'donut' oorkussens zoals die op de 1e editie van de SR-80 kwamen, gaven een uitzonderlijk opvallend hoog door geen enkele verdere barriere (dan het metalen beschermgaas) te plaatsen tussen de drivers en je oren. Het ding schitterde als geen andere hoofdtelefoon bij goede live-opnames van hoofdzakelijk pop en rock artiesten, met als meest opvallende kers op de taart het "Live Trax Vol. 10" album van de Dave Matthews Band. Het nummer Gravedigger, waarvan ik ten tijde van schrijven van deze review ontdek dat het een nummer was waarmee Dave in 2004 een Grammy behaalde, behoort sinds dat moment tot mijn benchmarkcollectie als het op live-opnames aankomt.

Met een ontwerp dat je bombardeerde tot een 'lost character' uit JSRF en geen doekjes wond om welke muziek ik ter plekke ook kon bedenken was de SR-80 duidelijk de interessantste keuze. Een korte bestelperiode later kon ik het verder ontwikkelde SR-80i model tot de mijne rekenen.

SR-80i
De Grado SR-80i bleek in tegenstelling tot zijn voorganger gesloten oorkussens te hebben, wat me deed schrikken aangezien dat was wat de SR-80 voor niet een al te klein deel zijn kristalheldere geluid gaf. De gesloten kussens hadden als resultaat dat het allerhoogste hoog inderdaad in sterkte wat afnam, maar de ruil die gemaakt werd is dat het geluid daarmee ook voldoende in onrust afnam om gedurende langere perioden onvermoeid te kunnen luisteren. Met de keuze voor nieuwe oorkussens was het echter nog niet gedaan, want de SR-80i was ook in fysiek opzicht gegroeid, met bijna dubbel zo grote klankkamers als voorheen.

Het resultaat is een hoofdtelefoon die in het hoge klankbereik wat minder sprankelend leek, in het laag daarentegen meer aanwezig was en over het geheel genomen nog altijd mijn onverdeelde aandacht bleef trekken.

(lang verhaal over de mooie en minder mooie tijden met deze hoofdtelefoon…)

Een jaar intensief gebruik levert het volgende beeld op:
De Grado SR-80i geeft een klank die mij en mijn oren blijft verbazen: zoals een andere reviewer de term al opperde is de zuiverheid van de hoofdtelefoon opmerkelijk. Ik moet het eerste muziekstuk nog tegenkomen dat de Grado niet zonder moeite weergeeft.

In het allerlaagst zet de 80i stevige zoden aan de dijk door je bas te laten voelen op een wijze die niet al te subtiel je hoofd op je nekwervels doet dansen in plaats van gewoon heel hard je trommelvliezen burw te meuken. Dat kan overigens wel, als je de ´juiste´ muziek daarvoor uitzoekt, maar in mijn geval neem ik als graadmeter het techno-album "Berlin Calling" van Paul Kalkbrenner. Een collectie nummers dat naast een aantal uitzonderlijke baspartijen ook heerlijk veel subtiele percussielijntjes, hymns en andere smetloze elektronische bastaardcreaties kent.
Een bekendere graadmeter - om het onderdeel 'laag' mee af te sluiten - is de bassdrop aan het begin van ´Under the Influence´ die ook na een jaar luisteren nog angstaanjagend blijft klinken. Het gaat zo loepzuiver omlaag dat mijn tenen krom gaan staan om het moment af te wachten dat de harmonie bruut verstoord wordt door een ´chuckle´ en het daarop volgende sterfgeluid van de Grado. Overbodig om te melden dat dit nog niet is voorgekomen en ik het zoeken naar gevaarlijke muziek inmiddels heb gestaakt.

Kom je in het middengebied, waaronder ik alles schaar wat ik niet kan plaatsen onder hoog of laag, dan is het wederom de zuiverheid waarmee alles je ten gehore komt - ongeacht kleuring van het geluid - dat indruk maakt. De vertederende stem van Janne Schra op menig Room Eleven nummer is benchmark hier, en klinkt zoals het in mijn oren hoort - zwoel en levendig. De zeer open constructie van de hoofdtelefoon geeft goed opgenomen zang veel luchtigheid en meer diepte dan ik bij andere hoofdtelefoons in deze prijsklasse heb aangetroffen. De SR-80i maakt opnamen waarin het stereobeeld beperkt is, niet ruimtelijker dan ze zijn. Heb je echter een nummer als "Diamond on the soles of her shoes" van Paul Simon (inclusief het acapella intro), of het hele album "Nighthawks at the Diner" van Tom Waits dan zet de SR-80i je midden op het podium met geluid als een ijskoud bad. En dat in de volgende zin van het woord: je ervaart het allemaal intens up-close.

Hier ligt onmiddellijk de valkuil van de SR-80, want het is geen hoofdtelefoon voor rustig luisteren - of ten minste niet wanneer vergeleken wordt met andere hoofdtelefoons. Ik leerde het uiteindelijk wel, maar mocht het zijn waar je in eerste instantie naar op zoek bent, dan liever de Grado for fun een keer beluisteren en links laten liggen.