Super Mario Odyssey, Switch

Gameplay

Eindelijk een echte opvolger van Mario 64 en Sunshine (de non-lineaire Mario games)! De campagne van Mario Odyssey is erg kort/ makkelijk. Je verzamelt Power Moons in de verschillende werelden om - en dit kan onmogelijk een spoiler voor je zijn - Bowser weer eens achterna te zitten. In elke wereld is een overvloed aan Moons te vinden, terwijl het aantal dat je nodig hebt om verder te reizen heel beperkt is. Dit stuk is dus niet al te moeilijk. Zeker niet omdat je hier en daar bijna struikelt over de Power Moons. Nintendo heeft duidelijk haar best gedaan om dit spel toegankelijk te maken voor jongere of minder begenadigde gamers.
Mensen die al wat langer en/of fanatieker gamen zoals ik, zullen meer uitdaging willen. In het eerste deel van het spel voelt het soms bijna goedkoop: sloop een kratje, krijg een Moon; praat met iemand, krijg een Moon; stamp op de grond, krijg een Moon... Niet echt bevredigend en te voltooien in 10-ish uur.
Maar waar de campagne enigzins teleurstellend kan zijn, komen de hardcore gamers in de 'post-game' aan hun trekken. Hier zijn manen te vinden die je geregeld meerdere pogingen zullen kosten om te halen. Tel daar het verkennen en speuren naar nieuwe Moons bij op en je hebt aardig wat heerlijke uurtjes voor de boeg. Ik zit bijvoorbeeld inmiddels aan de 40 uur in dit spel en heb pas 600 van de 999 Power Moons.
[img]hvWhyB3J[/img]

Besturing

Het beste aan Mario is altijd de vloeiende besturing geweest. Zo ook in dit spel, maar Mario Odyssey doet daar wat mij betreft met Cappy nog een schepje bovenop. De assortiment aan sprongen is met behulp van Mario's weggooi-pet flink uitgebreid. Er is weinig heerlijkers in gamen dan een parcours (bijvoorbeeld Koopa's free running) afleggen met meerdere long jump -> cap throw -> dive -> cap jump -> cap throw -> dive combo's, afgewisseld met wat wall jumps met cap throws erin. Smullen!
Daarnaast gebruik je je pet om wezens in de Odyssey wereld te beheersen. Elk wezen heeft zijn eigen unieke mogelijkheden en opent - soms letterlijk - nieuwe deuren in de verschillende werelden.
[img]uP9V7R5u[/img]

Beeld en geluid

Na de trailers zag ik een beetje op tegen Mario in alle verschillende settings, maar eenmaal in het spel werkt het gewoon. Zelfs New Donk City (Mario tussen de gewone mensen, spannend) heeft mij op geen enkel moment uit het spel gehaald. Erg mooi gemaakt, maar besef dat het Switch kwaliteit is. Dus 30 fps met een enkele dip en wat trucjes in handheld mode om alles op toch op het scherm te kunnen toveren. Opvallend is dat de alpha blending soms compleet gespikkeld is. De camera werkt meestal heel fijn mee in mijn ervaring en de werelden barsten van karakter, de een nog uitbundiger dan de ander.
De deuntjes zijn ouderwets goed. Later in het spel kun je sound tracks naar keuze draaien uit de lijst. Na dit te doen, zitten zowel mijn vriendin als ik soms deuntjes te neuriën nadat de Switch al lang weer uit staat.
[img]CSGxO2df[/img]

Conclusie

Alles bij elkaar heb ik veel bewondering voor hoe Nintendo heeft weten te vernieuwen in hun laatste Mario en hoe ze een spel hebben weten te maken, dat zowel voor beginnende gamers als voor ervaren spelers het juiste niveau van uitdaging weet te vinden. Voor die tweede categorie zullen de eerste 100 Power Moons zeker te makkelijk te vinden zijn, dus beschouw de campagne vooral als een uitgebreide tutorial en bespaar jezelf de teleurstelling en er ligt een heerlijk spel op je te wachten nadat Bowser zijn vet heeft gekregen.
[img]hRrsWp2M[/img]
Disclaimer: ik ben opgegroeid met Nintendo vanaf de NES, dus wees je bewust van deze nostalgie-bias. Ik heb desondanks geprobeerd zo objectief mogelijk te schrijven (bewuste subjectiviteit).