Tamron SP AF 17-50mm f/2.8 XR Di-II LD ASP IF (Sony)

Inleiding
Al een tijdje zat ik te kijken naar een opvolger voor de kitlens van mijn Sony A200, de Sony DT 18-70. In de prijsklasse waar ik in rond keek, rond de 300 euro, zat van Sony zelf niet echt iets fatsoenlijks. Van Sigma en Tamron gelukkig wel. Bij het vergelijken van de Sigma 18-50 F/2.8 en de Tamron 17-50 F/2.8 won de Tamron het, vooral vanwege het CA-probleem van de Sigma.
Deze review zal vooral een vergelijking zijn met de Sony kitlens.

Specificaties
De belangrijkste specificaties:

• Bereik: 17-55 mm
• Grootste diafragma: F/2.8 (gehele zoombereik)
• Kleinste diafragma: F/32
• Kortste focusafstand: 0.27 m
• Gewicht: 430 g
• Filter diameter: 67 mm

Bron: Tamron

Featureset
De featureset van de lens is niet echt bijzonder. Je krijgt de lens zelf, wat handleidingen en een zonnekap. Deze zonnekap is groot genoeg om er iets aan te hebben, in tegenstelling tot het plastic ringetje wat de zonnekap moest voorstellen van de Sony kitlens. De zonnekap is bloemvormig. Een hoesje voor de lens zit er niet bij.

Bouwkwaliteit en handling
De bouwkwaliteit is dik in orde. De lens voelt er stevig aan, en is ook zo'n 200 gram zwaarder dan de kitlens. Het voelt alsof je iets fatsoenlijks vasthoud, en de kitlens voelt meteen als een goedkoop stuk plastic. De mount van de Tamron is van metaal, voor de rest is alles van plastic.
Het zoomen gaat redelijk stroef, maar is niet hinderlijk. Om eventuele zoom-creep tegen te gaan kan je de lens op 17mm 'op slot' doen. De focusring draait vrij licht, en handmatig focussen is een uitdaging aangezien de ring niet ver heen en weer draait. Er staat ook een afstandsschaal op de focusring, maar helaas is oneindig niet oneindig. Het echte oneindig zit ergens tussen oneindig en het uiterste van de focusring. Dit is een minpuntje voor als je veel met nacht- en bliksemfotografie bezig bent. De autofocus is niet bijster snel, echt een verschil tussen deze lens en de kitlens merk ik niet echt. Beiden worden ook aangedreven door de 'schroevendraaier' van de body. Het frontelement draait niet tijdens het focussen, wat het gebruik van een polarisatiefilter een stuk eenvoudiger maakt. De focusring draait wel tijdens autofocus.
De zonnekap kan je stevig vastklikken op de lens, misschien wel iets te stevig.

Scherpte
Om de scherpte te beoordelen en te vergelijken met de kitlens heb ik een klein testje gedaan. Het testobject was een gelogische kaart van IJsland. Alle foto's zijn gemaakt op een statief, met dezelfde lichtinval en op ISO100.





Beiden klikbaar voor een iets grotere versie.


In het midden van de foto is het verschil erg klein tussen Tamron en Sony. De Tamron is het scherpst op F/2.8, de Sony op F/8. Aan de rand van de foto is er echter een wereld van verschil. De Tamron is op F/2.8 niet echt scherp. F/5.6 is al een stuk beter, en het scherpst is het op F/8 (17 en 24mm) of F/11 (35 en 50 mm). De Sony is eigenlijk nergens scherp.

Vignettering
Vignettering is een van de weinige sterke punten van de Sony kitlens, maar op de Tamron is het behoorlijk ernstig.



Vignettering is hier duidelijk te zien in de hoeken. Afstoppen naar F/5.6 verhelpt het probleem grotendeels (voorbeeld), maar het is duidelijk niet het sterkste punt van deze lens.

Chromatische aberratie
Hoewel je normaal CA gratis bij je foto krijgt, moest ik toch goed zoeken hoe je het op commando krijgt. CA is misschien wel de slechtste eigenschap van de Sony kitlens. Een kleine vergelijking:

Sony 18-70 op 18 mm, F/5.6, 100% crop


Tamron 17-50 op 17 mm, F/5.6, 100% crop


De Tamron doet het hier duidelijk beter. Bij de Sony zijn er duidelijk blauwe en rode schaduwen te zien, bij de Tamron zie je als je goed kijkt paarse en groene schaduwen. Een vergroting op 400%:

Sony 18-70 op 18 mm, F/5.6, 400% crop


Tamron 17-50 op 17 mm, F/5.6, 400% crop


Op beide vergrotingen is CA te zien, maar de Sony heeft er duidelijk meer last van. Alle foto's zijn genomen op ISO100 en +1.0 EV.

Vervorming
Dit heb ik zelf niet goed kunnen testen, maar ik baseer mij op de test van Photozone. Hieruit blijkt dat de lens op 17 mm aanzienlijke (2,6 %) barrel distortion heeft. In bepaalde gevallen zal dit te zien zijn in het veld (architectuur, landschap). Op 24 mm is er bijna geen vervorming, op 35 en 50 is er ietwat (0,8 %) pincushion distortion.

Prijs
Momenteel kost deze lens zo'n 325 euro. Voor wat je er voor terug krijgt vind ik de prijs absoluut niet hoog. De Sigma 18-50 F/2.8 kost ongeveer hetzelfde. Een stap verder omhoog is de Sony 16-105 (maar die presteert niet al te best) of meteen al de Sony Zeiss 16-80 voor een dikke 600 euro.

Conclusie
De Tamron 17-50 F/2.8 is een prima lens die vooral aan de randen een stuk scherper is dan de Sony kitlens. Vignettering is wel een belangrijk nadeel, wat verholpen kan worden door af te stoppen. De bouw van de lens is in orde, in ieder geval een ernorme verbetering op de kitlens.

Edit 23-01-2010: Specificaties, CA-test toegevoegd en vervorming toegevoegd.