Over eenzijdigheid gesproken.
"Een paar irritante over het paard getilde 'artiesten'" doen in dit geval helemaal niet ter zake. Artiesten moeten ook leven, wat betekent dat ze in bijna elk geval geld nodig hebben, wat ze proberen te verdienen door hun arts te verkopen.
Natuurlijk moeten artiesten ook leven, de vraag is echter hoeveel. Men neme bijvoorbeeld een film. Deze brengt wereldwijd over de 150 miljoen euro op na aftrek van kosten. Iedereen die aan die film heeft gewerkt krijgt betaald. Echter dit is niet genoeg, in de daarop komende 95 jaar levert de film nog eens 500 miljoen euro op. De artiesten / songwriters / scriptschrijvers etc krijgen hieruit royalties (indien bij leven) maar het overgrote deel van die extra 500 miljoen eindigt in de kas van de uitgevers. Niks verkopen arts, maar rentenieren over de rug van al die mensen die aan die film hebben gewerkt en deze afkopen met een fooi.
TPB richt zich tegen het uitmelken door de media-industrie, niet tegen de artiesten zelf. Het negatieve bij-effect van de radicalisatie tegen de media-industrie is dat ook kleinere artiesten het onderspit moeten delven en er geen uitzondering wordt gemaakt voor hen als kleinverdieners.
Het ironische is juist dat deze "kleinere artiesten" maar al te blij zijn met de extra aandacht die TPB hen kan verschaffen. Er is vaak geopperd dat de mediabedrijven de kleinere artiesten subsidieren met de inkomsten van kaskrakers. Echter dat neemt niet weg dat deze kleinere artiesten ook een stuk minder geld en royalties krijgen dan de grote bekende namen. De enige manier dat ze dit meer kunnen verdienen is door "door te breken" en dat kan slechts door meer bekendheid te krijgen. Zolang ze niet het neefje van.. zus van... bedgenoot van... etc zijn kunnen ze dat veelal vergeten. Internet kan dit doorbreken en het volk kan dan zelf beslissen wie ze interresant vinden. Zo heeft iedereen wel voorbeelden van muziek die ze geweldig vinden maar waar ze nog nooit eerder van gehoord hadden en waarna ze albums gaan verzamelen. Nee, internet en uitwisselen van muziek is juist een zege voor de kleinere artiest. Immers, als miljoenen mensen op Youtube luisteren naar zo'n kleinere artiest, of via mp3, dan wordt deze opeens wereldberoemd.. zonder enige tussenkomst van mediabedrijven.
Laten we alstjeblieft niet vergeten dat mensen die kunst (proberen) te maken, en dit aanbieden aan andere die er dan van kunnen genieten, dit doen uit een persoonlijke drive maar er ook van moeten kunnen leven als dit hun levenswerk is.
Fout, mensen die iets maken zodat anderen ervan kunnen genieten doen dit omdat ze er zelf van genieten. De meesten houden hun gewone baan aan. Pas op het moment dat hun gewone baan in het gedrang komt omdat ze teveel concerten moet geven, albums moeten gaan maken etc. zouden ze kunnen overwegen om hun baan op te zeggen en zich volledig te wijden aan de muziek. Dit doe je echter niet als nog maar 10 mensen je wereldwijd kennen, maar pas als er zoveel vraag naar je is zodat je zeker bent dat je van die inkomsten kan leven. Persoonlijk zing ik ook wel eens een liedje op het werk en het personeel vind het prachtig, maar dat wilt niet zeggen dat ik nu maar stop met werken en eis dat iedereen 40E voor mijn liedje neer moet leggen omdat ik anders geen boterhammetjes meer kan kopen.
Het bekijken of kopen van een schilderij is vergelijkbaar met het luisteren en kopen van een plaat van een band. Het enige belangrijke verschil, wat dus wordt aangevallen door TPB, is dat achter een plaat vaak een geldschieter zit die nog veel meer geld terug verwacht, dus alles zal doen om de artiesten te bepalen en indirect nog meer geld uit de zakken van de kunstliefhebbers te trekken.
Dat is dan ook het probleem. Het draait niet meer om de kunst, het draait om het geld. Artiesten moeten afstand doen van hun kunst aan grote magnaten zodat ze er een klein beetje geld mee kunnen verdien. De kunst is dan geen eigendom meer van de artiest maar van de magnaat en deze laatste knijpen het stukje kunst tot de laatste eurocent uit. De artiest ziet maar een fractie en moet blijven produceren (ook al is het kwalitatief minder) om rond te kunnen komen terwijl de magnaten bakken met geld binnenslepen. De drijfveer is er ook een beetje uit. Hoe kan het dat een film die slechts 20.000 dollar kostte om te maken nog steeds bestempeld wordt als een klassieker terwijl we tegenwoordig films consumeren van tientallen miljoenen, zo niet honderden miljoenen en er eigenlijk geen bal aan vinden? Juist, het gaat niet meer om entertainment.. het gaat om geld. De Romeinen hadden het gelukkig wel door... Brood en Spelen om het volk te entertainen, gratis voor iedereen! (tenzij je slaaf was).