Bekendste park ter wereld
Central Park in New York mag op zomerse dagen een heerlijk plekje zijn om midden in de stad tot rust te komen, na zonsondergang is het een heel ander verhaal. Dat komt niet alleen door de aanwezigheid van verdwaalde zwervers of criminelen, zo leren we in het spel Alone in the Dark.
Alone in the Dark is een 'do or die' titel voor uitgever Atari. Hoewel het bedrijf het niet met zulke woorden zegt, hangt er veel af van het succes van het spel. Niet voor niets kondigde de uitgever onlangs aan dat dit het laatste singleplayer-spel in dit marktsegment zal worden. Atari is dan ook 'all out' gegaan bij de marketing rond Alone in the Dark. Eerder dit jaar organiseerde de uitgever een perstrip naar New York, en in de Benelux werd het spel onlangs geïntroduceerd op een groot evenement in Antwerpen.

Alone in the Dark is geen nieuwe titel, in 1992 verscheen er al een game met deze naam. Het spel van destijds introduceerde het survival-horrorgenre, en daarmee vormde het de basis voor verschillende andere games in deze hoek, waaronder Resident Evil en Silent Hill. De nieuwe Alone in the Dark staat los van de oude game. Atari noemt het spel dan ook nadrukkelijk geen survival-horrorgame. Volgens de uitgever hoort deze Alone thuis in het actie-adventuregenre. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen horror-invloeden in zitten, en uiteraard zul je ook in de nieuwe game moeten zien te overleven.
Previously on Alone in the Dark
De maker van Alone in the Dark, Eden Games, is geen nieuwkomer. Eden was in het verleden onder andere verantwoordelijk voor V-Rally-spellen en voor het succesvolle Test Drive Unlimited. Het bedrijf heeft echter geen noemenswaardige ervaring in het actiegenre. Onbevangen heeft de studio voor het ontwikkelen van de nieuwe game niet alleen naar andere actiegames gekeken, maar ook voorbeelden uit de filmindustrie gebruikt. Hierdoor voelt Alone in the Dark bij vlagen aan als een interactieve film.
Dat gevoel wordt enorm versterkt door het hoofdmenu, dat uit een film-dvd lijkt te zijn gekopieerd. Alone in the Dark is opgebouwd in episodes, en binnen die onderdelen kan naar hartenlust worden vooruit- en teruggespoeld. Dat betekent dat je een moeilijk stukje kunt skippen, om even verderop verder te spelen. Alone in the Dark laat zich op dat vlak aansturen als een televisieserie op dvd. Je kunt zoveel skippen en terugspoelen als je wilt. Bovendien begint iedere nieuwe episode met een stukje 'previously on Alone in the Dark'.

Niet alleen in de levelopbouw toont Alone in the Dark gelijkenissen met de film- en televisiewereld. Het onderwerp van het spel zou zich prima lenen voor een film of televisieserie. Atari-topman Phil Harrison legde in een presentatie ooit de link met de film Cloverfield, waarin een monster van onbekende afkomst New York vernietigt. Alone in the Dark kent een soortgelijk scenario, al is de vernietigende kracht in het spel wat mysterieuzer. In een van de eerste levels wordt New York in puin gelegd, en pas daarna begint het spel echt, als hoofdrolspeler Edward Carnby voor het het eerst voet in Central Park zet.
Voordat je daar bent, doorloop je eerst een episode die zich vooral afspeelt in een flatgebouw, dat letterlijk onder je voeten in elkaar stort. Zoals het een spel dat als een serie is opgebouwd betaamt, heb je in eerste instantie vooral veel vragen. Edward weet niet wie hij is, waarom hij als gevangene wakker wordt en wat er precies gaande is in het gebouw, waar een of ander monster in de muren lijkt te zitten. Deze episode zorgt voor een goede binnenkomer, met dank aan de spannende scene buiten, waarin Edward al klimmend en klauterend brokstukken moet ontwijken.
Doe-het-zelf wapens
Zoals gezegd, begint het verhaal pas echt in Central Park. Als je daar bent heb je net een wilde autorit achter de rug, zodat je een beetje gewend bent aan hoe het spel moet worden gespeeld. Die autorit is vrij eenvoudig, en kan zich niet meten met bijvoorbeeld de manier waarop autorijden is uitgewerkt in Grand Theft Auto IV. Hoewel het level best spectaculair in elkaar zit, vond ik het een van de minste stukjes uit Alone in the Dark.

Gelukkig wordt de droge nasmaak van de 'race-scene' snel weggespoeld als je Central Park binnenloopt. Plotseling sta je in een sfeervolle, maar angstaanjagende omgeving. Binnen de kortste keren maak je kennis met het belangrijkste gevaar in het park, zombies genaamd Humanz. Uiteraard is het de bedoeling dat je deze zombies naar het hiernamaals helpt, en dat kan alleen door ze in brand te steken. Hoe erg je ze ook toetakelt, zonder vuur zullen ze nooit echt sterven. Het is dus zaak om een houten voorwerp in brand te steken, of olie over je kogels te gieten om er vuurprojectielen van te maken.
Dat laatste is een voorbeeld van een belangrijk recept voor het succes dat Alone in the Dark moet krijgen. In het spel vind je allerlei voorwerpen, die negen van de tien keer met andere spullen kunnen worden gecombineerd. Een plakbandje op een fles benzine is een soort sticky bom, terwijl je met dezelfde fles en een zakdoek een molotovcocktail maakt. Op deze manier zijn allerlei combinaties mogelijk - ook combinaties die niet per definitie efficiënt zijn. Zo maakte ik per ongeluk een 'sticky bomb' met een flesje water, wat natuurlijk weinig effect had.

Hoe weet je dan wat wel en wat niet werkt? Simpel: vraag jezelf af wat er in het echt zou gebeuren. In Alone in the Dark is de stelregel: doe wat je in het echt zou doen. De makers hebben enorm op 'real world rules' gehamerd. Dat merk je niet alleen bij het combineren van items, maar ook aan de manier waarop je jezelf een weg door de spelwereld baant. Kom je bijvoorbeeld een dichte deur tegen, dan kun je een sleutel of, waar mogelijk, een toegangscode gebruiken, maar met een zwaar voorwerp kun je de deur meestal ook inbeuken. De keuze is aan jou.
Dit kan innovatief werken, maar ik vraag me af in hoeverre het aan zal slaan. Hoewel de mogelijkheden er zijn, biedt het spel weinig stimulans om er gebruik van te maken. Ik schakelde de verschillende vijanden in de game meestal op nagenoeg dezelfde wijze uit. Erger nog, ik rende er soms gewoon langs. Vluchten is zeker een optie en bovendien werkt het sneller dan eerst een groep Humanz uitschakelen. Alone in the Dark is wat dat betreft een game voor hardcore gamers: je moet de lol er van inzien om op eigen initiatief creatieve manieren te zoeken om items te gebruiken en vijanden te verslaan. Doe je dit, dan beloont Alone je met spectaculaire situaties en een gevoel van voldoening. Het is jammer dat de 'creatieve methode' te weinig wordt gestimuleerd. Speel je het spel op de recht-door-zee-manier, dan kan na een paar uur de eentonigheid toeslaan.
Goed verhaal
Die verveling leidt er dan wellicht toe dat je, zoals ik dat deed, gevechten uit de weg gaat om sneller verder te komen. Dat betekent niet dat het verhaal in de game niet boeit. Toen het eenmaal op gang kwam, wilde ik er steeds meer over weten. Ik heb bijvoorbeeld niet alle berichten die je via de telefoon ontvangt gelezen, maar doe je dat wel, dan krijg je veel extra informatie over de achtergrond van het spel. Prijzen zal het verhaal niet winnen, maar het is boeiend en meeslepend genoeg om je tot het eind van de rit te boeien.

Hiermee kom ik bij het punt dat me tegenstaat aan Alone in the Dark. De game leent zich om een geweldige avontuurlijke rit te zijn, maar dat komt er op een bepaalde manier niet lekker uit. Dat heeft voornamelijk te maken met de besturing. Het schakelen tussen first-person en third-person camerastandpunten kan ik waarderen, maar over de gehele linie genomen voelt de besturing van Alone in the Dark niet goed aan. De lay-out van de knoppen is niet logisch, Edward is zelfs rennend nog langzaam en als hij draait gaat dat supertraag, of hij tolt juist ineens om zijn as. Ik had nooit het gevoel dat ik volledige controle over hem kreeg. Dit was dan ook een flink obstakel, dat bij vlagen het tempo uit het spel haalde.
Ondanks de besturing gebeurde het maar zelden dat iets echt niet lukte. Zo is het gebruik van benzineflessen bijvoorbeeld goed in de gameplay verwerkt. Gooi je zo'n ding naar een tegenstander, dan vertraagt de gameplay en kun je je schot op het flesje - waardoor het explodeert - perfect timen. De effecten die vervolgens optreden, zoals explosies en zaken die kapot gaan, zien er goed uit. Vooral het versplinteren van hout is indrukwekkend.
Daarmee is niet gezegd dat de hele game er goed uit ziet. Alone in the Dark kent een aparte grafische stijl, waarbij het net lijkt alsof er een waas over het beeld ligt. Of je dat mooi vindt, is een kwestie van smaak. Ondanks de prima dynamische lichteffecten van lichtbronnen als lampen en vuur, hoor ik bij de groep die er niet zo enthousiast over is.

De diepgang in diezelfde graphics vormt overigens wel een pluspunt. Als de gezondheid van Edward achteruit gaat, zie je de wonden op zijn lichaam groter worden. Ook mooi is dat vuur zich realistisch verspreidt. Dat wil zeggen, dat alle brandbare materialen in de buurt van een vuurtje zelf ook in brand zullen vliegen, iets waar je rekening mee moet houden. Dit soort details is belangrijk voor een geloofwaardige setting.
Over het geluid zullen weinig gamers klagen. De prestatie van de stemacteurs haalt het niet bij de voice-acting in Metal Gear Solid 4, maar de muziek scoort wat mij betreft even goed. De score in Alone in the Dark is fenomenaal. De soundtrack is gecomponeerd door Olivier Deriviere, die eerder muziek heeft gemaakt voor Treasure Island en Obscure 1 en 2. Het koor dat je hoort is het Grammy Award-winnende Mystery of the Bulgarian Voices. Bij dit aspect heeft Atari kosten noch moeite gespaard, dat is duidelijk te horen.
Conclusie
Is Alone in the Dark de reddende engel van Atari? Ik heb geen idee. Atari heeft in ieder geval een prima action-adventure uitgebracht, met een interessante opzet, een goed verhaal en talloze gameplaymogelijkheden. Helaas zul je dat slechts ervaren als je door de stroeve besturing heen weet te bijten. Alone in the Dark is een spel dat dit doorzettingsvermogen zal belonen, zeker als je de moeite neemt alle facetten van de gameplay uit te proberen. Doordat het spel dat laatste onvoldoende stimuleert, is de kans groot dat je dat niet doet en niet alle mogelijkheden die de game biedt benut. Grafisch staat 'Alone' zijn mannetje, al zijn de graphics niet dusdanig briljant dat het spel het daar van moet hebben. De soundtrack is daarentegen zo geweldig, dat het de moeite loont om hem op een regenachtige zondagmiddag eens helemaal af te luisteren.
Pluspunten:
+ Mogelijkheden in gameplay
+ Verhaal
+ Soundtrack
+ Angstaanjagende sfeer
Minpunten:
- Spel stimuleert mogelijkheden te weinig
- Besturing
Cijfer: 7,5
Titel | Alone in the Dark |  |
Platform | Xbox 360, pc, PS2, Wii (september: PS3) |
Ontwikkelaar | Eden Games |
Uitgever | Atari |
Releasedatum | 20 juni 2008 |
Prijsvraag
Tweakers.net geeft in samenwerking met Atari Benelux een aantal exemplaren van Alone in the Dark voor de pc weg. Voor de winnaars ligt negen keer een exemplaar van het spel klaar en winnaar nummer tien ontvangt een speciaal Alone in the Dark-prijzenpakket, met daarin uiteraard het spel zelf, maar ook een artbook, een poster en een figurine.
Wat moet je doen? Bijna niets! Stuur voor 4 juli een mail met je username, naam, adres en telefoonnummer naar atari@tweakers.net en vermeld in het subject je antwoord op de volgende vraag: hoe heten de zombies die je tegenkomt in Alone in the Dark?
De winnaars krijgen hun prijzen automatisch thuisgestuurd. Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd. Medewerkers van Tweakers.net, VNU Media en Atari Benelux zijn uitgesloten van deelname.