Game op basis van een filmlicentie
Waarom moet Sega zo nodig het vooroordeel over op films gebaseerde games nieuw leven inblazen? Waren we net een beetje op de goede weg, met aardige Lord of the Rings-games en The Godfather, krijgen we nu ineens Iron Man op ons bord.
Op papier lijken verhalen uit strips en films soms best geschikt om in een spel te worden gebruikt, maar in de praktijk leidt het zelden tot succes. Te vaak blijkt na de release van een film-gamecombinatie dat de game er als een verplicht nummer bij hangt, en niet eens een tiende van de kwaliteit van de film heeft - als die film om te beginnen al goed was, uiteraard. Of Iron Man een goede film is mag eenieder voor zich uitmaken. Maar laat de game alsjeblieft links liggen.

Ik raad niet snel een game af. Smaken verschillen immers en spellen die ik niet leuk vind hebben vaak iets in zich wat andere mensen wel aanspreekt. Helaas is dit bij Iron Man niet het geval, op alle onderdelen mist het spel kwaliteit. Het spel ziet er redelijk uit, alle acteurs uit de film zijn aanwezig en tijdens de schaarse momenten dat je niet in een gevecht zit speelt het best aardig. Het probleem is alleen dat je geen moment de tijd hebt om om je heen te kijken, je bent constant aan het knokken en de tussenscènes met die acteurs zijn maar heel matig uitgewerkt.
Graphics
Iron Man was oorspronkelijk een stripfiguur, maar veranderde in de jaren '90 van de vorige eeuw in een tekenfilmkarakter. Afgelopen maand verscheen een op de strips gebaseerde film in de bioscopen, en op die film is de game gebaseerd. Dat houdt in, dat de filmacteurs model hebben gestaan voor de karakters in het spel. De personages lijken op die in de film en ze zijn voorzien van de bijbehorende stemmen.

Bij een film-game is dat een belangrijk verkoopargument, je zou dus verwachten dat de ontwikkelaar er flink mee uitpakt. Daar is helaas geen sprake van. De personages zijn herkenbaar, maar daarmee is alles gezegd. De tussenfilmpjes zijn gortdroog, ze missen iedere vorm van emotie en de teksten zijn zonder inspiratie geschreven. Kortom: de tussenfilmpjes zijn saai. Daar komt nog bij dat de game grotendeels het verhaal van de film volgt, maar dat verhaal niet volledig bloot legt. Daardoor begrijp je de lijn in het spel alleen als je de film al hebt gezien. Anders komt het verhaal over als een verzameling losse flodders.
De graphics in het spel zijn redelijk, maar stijgen nergens boven het gemiddelde uit. Iron Man hoeft zich niet te schamen voor zijn uiterlijk, maar daar is alles wel mee gezegd. Het spel is niet echt mooi. De omgeving, de karakter models, de effecten, het kan er allemaal net mee door. Een beetje jammer is daarbij dat de makers schijnbaar dol zijn op flitsende lichteffecten. Het glimmende uiterlijk van Iron Man doet soms pijn aan je ogen.
Gameplay
Matige graphics hoeven niet fataal te zijn voor een game, maar ze dragen uiteraard ook niet bij aan een positief totaalbeeld. Gelukkig zul je in Iron Man niet al teveel tijd hebben om het gebrek aan grafische pracht en praal op te merken. Je bent namelijk veel te druk bezig om op een fatsoenlijke manier van A naar B te komen. Dat begint al bij het eerste level, als je zonder goede uitleg over de besturing in het diepe wordt gegooid. Ik vloog een minuut of tien lang alle kanten op, als een vuurpijl zonder bijbehorende stok. Dat komt vooral doordat Iron Man slechts twee standen heeft: je staat stil of je schiet als een turboraket vooruit. Dat heeft tot gevolg dat vliegen best redelijk gaat, zolang je je ondertussen niet druk hoeft te maken over het vechten.

Dat laatste lukt echter niet, want de gameplay van Iron Man bestaat louter uit knokpartijen. In een spel dat Iron Man heet ontkom je uiteraard niet aan veelvuldige gevechten, maar de makers zijn hier in doorgeschoten. Een gevecht in Iron Man draait grofweg om het vernietigen van een aantal doelen, terwijl een stortvloed aan vijanden dat probeert te voorkomen. Zo schiet Iron Man zich een weg door een level, om daarna meteen aan een volgend level te beginnen, met exact dezelfde opzet. Dit leidt bij ieder nieuw level al snel tot een 'been there, done that' gevoel. Het ergste is, dat het gevoel van herhaling het gaat winnen van de lol die je hebt bij het neerschieten van vijanden. Even doorbijten is er niet bij, het wordt op een zeker moment gewoon strontvervelend om doelwit na doelwit kapot te maken, zonder dat er iets duidelijk wordt over de achtergrond van al deze actie.
Iron Man kwalificeert zich al snel als een saaie game. Dat wil niet zeggen dat het spel geen uitdaging biedt. Integendeel: Iron Man is bij vlagen een van de moeilijkste games die ik in lange tijd heb gespeeld. Helaas heeft die hoge moeilijkheidsgraad de verkeerde oorzaken: onbestuurbaarheid en veel teveel vijanden. Dankzij de snelheid van Iron Man lukt het nog wel om vijandelijke raketten te ontwijken, maar op snelheid is het moeilijk om zelf raak te schieten. Als je om die reden even stil staat ben je een gemakkelijk doelwit voor de tientallen raketten die tegelijkertijd op je af worden gevuurd. Het lijkt er sterk op dat de ontwikkelaar het ontbreken van kunstmatige intelligentie aan de kant van de tegenstanders heeft willen verbergen door je te confronteren met een overmacht aan vijandelijk wapentuig. Dat is zoiets als Tetris moeilijker maken door zestig blokjes tegelijk te laten vallen, maar je kunt je sterk afvragen of dat het spel beter maakt.

Door de hoge moeilijkheidsgraad, de irritante besturing en het ontbreken van een verhaallijn, betrapte ik mezelf erop zo snel mogelijk door het spel te willen walsen. Iron Man biedt tijdens de missies weliswaar een aantal bonusdoelen, maar die kun je laten voor wat ze zijn. Het spel beloont je nauwelijks voor het behalen ervan, en het bestraft je niet als je ze negeert. Je kunt ook armour vrijspelen, door missies die je al achter de rug hebt nog een keer te spelen. Het zal je niet verbazen dat ik deze mogelijkheid ter kennisgeving heb aangenomen, alvorens ik het spel definitief op een stoffige plank van mijn kast gooide.
Wellicht heb je nu het gevoel dat er iets aan deze review ontbreekt. Dat klopt. Iron Man beschikt, tegen de geldende maatstaven voor actiegames in, niet over een multiplayer-modus. Vooraf had het mij best leuk geleken om als Iron Man man-tegen-man gevechten te voeren tegen andere spelers, via Xbox Live of het Playstation-netwerk. Achteraf is het misschien maar goed dat deze mogelijkheid ontbreekt. Het scheelt in ieder geval frustratie.
Conclusie
Iron Man is met afstand de slechtste game die ik in lange tijd heb gespeeld. De besturing is frustrerend, wat mede komt doordat iedere vorm van speluitleg ontbreekt. Verder weet het verhaal, door de matig uitgewerkte tussenfilmpjes, volstrekt niet te boeien. Voor wie de film niet heeft gezien is het moeilijk om het verhaal überhaupt te volgen. Grafisch kan het spel er mee door, maar dat is het enige onderdeel dat een kleine voldoende scoort. De gameplay is hopeloos verouderd en eigenlijk vreselijk saai. De kunstmatige manier waarop de moeilijkheidsgraad is opgekrikt - door toevoeging van een overkill aan vijandelijke troepen - is treurig en heeft niets met next-gen gaming te maken. Lees de strips, kijk de film als die je wat lijkt, maar laat de game lekker links liggen.
Pluspunten:
+ Echte acteurs
+ Vliegen op snelheid gaat best aardig
Minpunten:
- Vechten op snelheid is een ramp
- Te moeilijk, op een slechte manier
- Stilstand of topsnelheid
- Spel weet geen moment te boeien
- Verhaal is onduidelijk als je de film niet kent
Cijfer: 3
Titel | Iron Man |  |
Platform | Xbox 360, PS3, pc, Wii, NDS, PSP, PS2 |
Ontwikkelaar | Sega |
Uitgever | Sega |
Releasedatum | 2 mei 2008 |