God of War - Chains of Olympus: Grieks epos in je palm van je hand! - Review

Inleiding - Een prequel in het klein

De getergde antiheld Kratos uit Sony's God of War-serie mag dan nog onmenselijk sterk zijn, hij wordt nog iedere nacht geplaagd door vreselijke nachtmerries. Zijn eigen wandaad, het per ongeluk ombrengen van eigen vrouw en dochter, jaagt Kratos bijna tot waanzin.

Voor diegenen die God of War en God of War II op de Playstation 2 niet gespeeld hebben, vertelt Chains of Olympus vliegensvlug de voorgeschiedenis van de Spartaanse spierbundel Kratos. Chains of Olympus is zelf een prequel op de eerdere Playstation 2-games en vertelt ons het avontuur dat zich tien jaar voor God of War afspeelt.

Kratos wordt door de Goden naar de havenstad Attica gestuurd om een Perzische aanval af te slaan. De Perzen hebben echter een enorm monster aan hun zijde, de basilisk. Deze gebeurtenissen blijken bovendien slechts het voorgevecht, want een groter onheil nadert. Morpheus, de god van de dromen, heeft de stad Marathon in een diepe, donkere mist gehuld en de Zon (Helios) is op mysterieuze wijze verdwenen. Kratos gaat op onderzoek uit en reigt menig monster aan zijn Blades of Athena. Tegelijkertijd wordt Kratos voortdurend geplaagd door hypnotiserende fluitmuziek.

Besturing & combo's

Dat ontwikkelaar Ready At Dawn niet voor een kleintje vervaard is, wisten we al toen de ontwikkelaar Daxter naar de PSP bracht. De sidekick van Jak – uit de Jak & Daxter-reeks kreeg zijn eigen spel, kreeg lovende recensies en ging maar liefst twee miljoen keer over de toonbank. Het zal met Chains of Olympus waarschijnlijk nog beter gaan want dit is zonder overdrijven de beste PSP-game tot nu toe. Zelfs als dit niet je favoriete genre is, blijft Chains of Olympus technisch verbluffend.

Om te beginnen is de besturing subliem. Vooraf vreesde ik voor een beperking van Kratos’ bewegingen en mogelijkheden, maar die vrees was voor niets. Alle bekende moves en combo’s die je op de Playstation 2 onder de knoppen vond, kun je hier ook uitvoeren. Uiteraard voelt het wel even anders dan met een PS2-controller. Een tweede analoge stick mist en het linkerpookje is voor sommige spelers te plat om lekker mee te werken. Ook de schouderknoppen L + R vragen wat meer spanning op de wijsvingers dan bij de besturing van de PlayStation 2-versies maar dat mag de pret niet drukken. Kratos zwaait zijn Blades of Athena, die aan zijn polsen zijn vastgebrand, met net zo veel souplesse als altijd door het beeld. En de animaties van deze vechtbewegingen komen prachtig in beeld.

Kratos begint zijn avontuur met een beperkt aantal bewegingen maar al snel komen de eerste combo's in beeld. Door bijvoorbeeld vierkantje, vierkantje, driehoekje achter elkaar in te drukken, haalt Kratos drie keer uit, waarbij de derde klap dubbel zo hard is. Na het verslaan van de Perzische koning kom je in het bezit van je eerste magic move en kun je een vuurdemon loslaten op je vijanden. Deze speciale kracht is alleen handig wanneer vijanden heel dicht om je heen staan, want anders raak je ze niet... en verspil je blauwe energie. Overigens staan overal door de wereld heen de bekende kisten met groene, blauwe en rode bollen; resectievelijk voor levens-, magische en upgrade-energie.

Hoe stijlvoller (lees: hoe bruter) je je vijanden ombrengt, hoe meer rode orbs je vergaart. Met deze rode bollen kun je The Blades of Athena upgraden waarna er weer nieuwe combo's vrijkomen. Ook magische krachten of een secundair wapen - de Gauntlet of Zeus- kun je opwaarderen met behulp van het juiste aantal orbs.

Spectaculair beeld & geluid

Chains of Olympus ziet er belachelijk goed uit. Je hebt echt het idee dat je een Playstation 2-game zit te spelen. Bovendien komt alles door het PSP-scherm knisperend helder in beeld. Het betekent automatisch ook dat het allemaal net een tikje minder episch voelt dan op een groot scherm, maar de manier waarop architectuur, beeldvullende monsters en vergezichten tot leven komen is om je vingers erbij af te likken.

Een pluim moet ik voorts uitdelen aan de cameravoering die eigenlijk nooit roet in het eten gooit. De camera volgt Kratos automatisch en de gevechten koment altijd goed in beeld. Aan tussenfilmpjes is ook geen gebrek, sommige zijn met de ingame engine gedaan, andere zijn simpele video's, en spatten van het scherm af. Ook het gebruik van statisch artwork dat overgaat in ingame actie is een fraaie proeve van bekwaamheid.

Ik raad iedereen aan om Chains of Olympus met een koptelefoon op te spelen want de muziek is meesterlijk. De opzwepende drums en de zangkoren die de namen van Kratos en de Griekse Goden dreigend door de speakers laten galmen, brengen je als speler helemaal in de sfeer. Sowieso is het batterijbesparend om PSP games met een headset te spelen, maar deze keer is het ook een absolute meerwaarde. De schalmende trompetten, de hakkende zwaarde en het brullen van Kratos zelf... het spel weet keer op keer de juiste toon te zetten.

Puzzels & bazen

Als er kritiek valt te spuien over God of War in het klein, dan is het dat Chains of Olympus als derde GoW wel erg veel van hetzelfde biedt.

Ten eerste heb je als GoW fan sterk het idee het allemaal al een keer eerder gespeeld te hebben. De game biedt als zodanig weinig vernieuwing of nieuwe inzichten qua spelmechanismen. Nu vind ik dat zelf geen enkel probleem; wanneer iets zo goed werkt, en zo spectaculair oogt, voelt en speelt... doe ik het graag nog een keer.

Wat wel een tikje jammer is dat het spel zelf weinig variatie biedt. De nadruk ligt meer dan ooit op de hack&slash-actie en veel minder op puzzelen en klimmen en klauteren. De platform-gameplay is er nog wel, maar beperkt en zorgt nooit voor zwetende handpalmen - iets wat bij GoW en GoW II wel degelijk zo nu en dan gebeurde. Bovendien laten de puzzels je nooit langer dan een paar minuten denken. De oplossing ligt steevast voor de hand en echt lastig wordt het ook hier nooit gemaakt.

Hetzelfde gaat, in mindere mate op voor de bosses. Die zijn minder aanwezig dan in bij de 'grote' GoW-epossen. De Basilisk is een toffe tegenstander die in drie delen voorbij komt, maar de Perzische koning is bijvoorbeeld veel te makkelijk te verslaan. Charon, de veerman van de rivier Styx in de onderwereld, is een interessante vijand maar heeft niet dezelfde impact als de kleurrijke goden en helden uit God of War II bijvoorbeeld. Alleen de laatste tegenstander - ik zal niet verklappen wie of wat dat is - vormt eindelijk een beetje uitdaging voor de doorgewinterde GoW fan.

Dit alles neemt niet weg dat Chains of Olympus van begin tot eind genieten is. Bovenstaande kritiekpuntjes staan alleen een perfecte 10-score in de weg.

Conclusie

God of War: Chains of Olympus is een verbluffende titel die geen enkele God of War-fan mag missen. Sterker, dit is een spel dat de aanschaf van een PSP op zichzelf rechtvaardigt en dat laat zien tot wat voor fraais Sony’s handheld in staat is. Overigens; in het boekje van deze PSP hint men al reeds naar een nieuw God of War deel op de PlayStation 3. Oh my…