The Club

Inleiding

Playstation 3 Bizarre Creations is voornamelijk bekend geworden dankzij de Project Gotham Racing-serie. Waar het Japanse Polyphony Digital zich al lang en breed heeft bewezen met Gran Turismo, daar deed Bizarre dat in de herfst van 2007 opnieuw met Project Gotham Racing 4. De racemonsters blijven nu echter in de garage. Het is tijd voor wapens!

Hoewel The Club in principe 'gewoon' een schietspel is, komt de race-achtergrond van Bizarre absoluut naar voren in het spel. Waar het in veel shooters de bedoeling is om het einde van een level te behalen zonder dood te gaan, waarna het verhaal verdergaat, daar draait het in The Club puur om de levels zelf. Als een van acht prijsvechters moet je jezelf zo snel en efficiënt mogelijk een weg door de levels heen schieten, om zo een zo hoog mogelijk puntenaantal te scoren. Kortom: The Club maakt aanspraak op zowel je schietkwaliteiten als je racekunsten.

The Club heeft weinig van doen met een fysieke club. Het is meer een toernooi waarin acht genadeloze vechtersbazen het in een klassement tegen elkaar opnemen. Per plaats die het toernooi aandoet zijn er een serie events die punten opleveren en degene die aan het eind van alle events bovenaan staat in het klassement, wint een gouden kogel, met zilveren en bronzen varianten voor de nummers twee en drie. Het volbrengen van alle evenementen op een bepaalde plek zorgt dat de volgende plek open gaat, en zo verder.

Gameplay

De structuur is dus duidelijk. Toch mist er hierbij een element dat normaliter belangrijk is, namelijk iets dat alle losse elementen aan elkaar bindt: een verhaal. In het introfilmpje wordt even uit de doeken gedaan wat de club is en wie de vechters zijn, maar daarna is er geen sprake meer van een verhaal en schiet je je letterlijk van het ene naar het andere event. Dat kan wat droogjes overkomen, vooral als je The Club voornamelijk in je eentje speelt. Het was leuk geweest om wat meer achtergrond te krijgen bij de toch intrigerende types waarmee je de strijd aangaat, maar dat blijft volledig achterwege.

Competitie

Dat hoeft geen probleem te zijn. The Club is namelijk meer dan welke andere game dan ook gericht op competitie. Tussen jou en de uitgang van een level staat flink wat knalvoer en het is aan jou om ze stuk voor stuk vol lood te pompen. Daar houdt het in The Club echter niet mee op. Zaak is namelijk om de kills die je maakt steeds op te volgen door meer kills, om de combo in leven te houden. Elke kill die je maakt telt een multiplier op bij je combometer, wat meer punten per kill oplevert. De kunst is dus niet om het einde van het level te bereiken, maar om dat te doen op een manier die zoveel mogelijk punten oplevert.

Combo's dus. Heel veel combo's en hele lange combo's. Dat lijkt heel eenvoudig. Is het immers niet zoals Tom Cruise in Mission Impossible III zegt? 'Point and shoot'. Ja, zo makkelijk is het. In The Club is het echter belangrijk dat je je ogen goed open houdt. Waar ben je? Wat voor obstakels vind je om je heen die je kills meer flair geven? En dan zijn er nog bordjes die je kapot kunt schieten die je combo in leven houden als er even geen vijand in de buurt is om neer te schieten. Behalve deze bordjes zul je ook op munitie en health-pickups moeten letten, wil je uberhaupt levend het einde bereiken. Bovendien gaat het vaak nog een stapje verder en moet je soms inschatten wanneer je het best een bepaalde pickup kunt gebruiken, om later in het level niet zonder te zitten.

Hoewel de toernooien zich op verschillende plekken afspelen, krijg je als speler nooit een gevoel van variatie. Hoewel de stijl van de levels steeds anders is, doe je uiteindelijk hetzelfde. Je komt globaal dezelfde obstakels tegen en speelt constant dezelfde soort wedstrijdjes. Hoewel je aardig wat lol kunt halen uit het constant verbeteren van de high scores, zeker als meerdere mensen van je spelcomputer gebruik maken, laat het individuele deel van The Club toch een beetje een 'net niet'-gevoel achter.

Multiplayer

Gelukkig is er dan nog de multiplayer-modus en die biedt wel dat beetje meer. Behalve wat standaard schietwerk waarin ieder voor zich speelt of je met vier tegen vier in teamverband schiet, zijn er nog wat aardige spelmodi die wat meer in lijn liggen met wat The Club is. Vooral het spel 'Hunter/Hunted', waarbij een spelers letterlijk op elkaar jagen, kan voor veel spanning zorgen. Los van de spelmodi worden uiteraard ook high scores bijgehouden. Het is overigens ook mogelijk om met vier spelers tegelijk op een console te spelen.

Een andere interessante optie, die zeker de moeite van het proberen waard is, is Gunplay. Hierin kun je de levels die je al volbracht hebt gebruiken om uitdagingen te creeeren. Zo kun je bijvoorbeeld vier levels op rij zetten, waarbij de moeilijkheidsgraad telkens iets omhoog gaat. Het leukst is natuurlijk om de perfecte uitdaging te maken en die dan door anderen te laten spelen. Ook hieruit blijkt weer hoezeer The Club op competitie gericht is.

Gebreken

Hoewel een verhaal ontbreekt, ligt er zo desondanks een prima fundering voor een erg goede game. De opzet van het spel is origineel genoeg om aan te slaan. Helaas is het spel in de afwerking niet foutloos en dat begint bij de besturing. Het is de bedoeling dat je zo vloeiend mogelijk door de levels heen gaat, maar mede door de zeer trage draaicirkel van je personage, voelt de besturing nooit lekker aan. Het mikken lukt na een tijdje wel, maar echt vloeiend lopen de combo's zelden. Natuurlijk baart oefening kunst, maar besturing die meewerkt is ook wel handig.

Audiovisueel

The Club voelt qua sfeer een beetje aan als Time Crisis en heeft ook datzelfde arcadegevoel. Dat komt min of meer ook terug in het audiovisuele gedeelte van het spel. Bizarre heeft met Project Gotham Racing 4 laten zien een hoge grafische standaard aan te kunnen, maar kiest daar in The Club niet voor. Het spel is niet lelijk, maar behoort niet tot de mooiste actiegames. Toegegeven: de character models zijn op orde. Ik werd echter vrij treurig van het leveldesign. De textures zijn op zichzelf al niet om over naar huis te schrijven, maar het meest storende is dat er nauwelijks wezenlijk verschil zit in hoe de levels opgebouwd zijn. Dat zorgt voor een gevoel van herhaling.

Ook het geluid draagt niets bij aan het spel. De soundtrack is dan nog wel lekker opzwepend, maar het geluid van de wapens is, zeker in deze tijd, lachwekkend. Het deed me denken aan het Playstation 2-tijdperk, waarin een machinegeweer meer klonk als een berg spelden op een stalen plaat...

Conclusie

The Club art2 The Club is een game die je en hoop lol kan opleveren. De kanttekening die daarbij echter wel gemaakt moet worden is dat het vooral leuk is als je met iemand anders kunt concurreren. The Club leunt namelijk voor een groot deel op het behalen van high scores in losse levels en uitgebreidere uitdagingen. Voor spelers die voornamelijk alleen spelen is vooral de multiplayer modus de moeite waard.

Toch overheerst het gevoel dat er zoveel meer uit The Club gehaald had kunnen worden. Audiovisueel weet het spel de middelmaat nauwelijks te ontstijgen en door het gebrek aan een verhaal is er weinig dat je er toe zet de hele singleplayer modus uit te spelen. Hoewel de omgevingen van elkaar verschillen, doe je steeds praktisch hetzelfde, waardoor het geheel nogal repetitief gaat aanvoelen.