Geschiedenis
In 1996 kwam Electronic Arts Canada met The Need For Speed, een racespel met voor die tijd ongekend realistische graphics en geluid. TNFS was tevens één van de eerste spellen die gebruik maakte van DirectX (versie 2) Je kon rijden op 3 open-road courses en 5 gesloten circuits in auto's als een Ferrari 512M en een Corvette. De cops waren niet echt moeilijk te ontwijken, maar bij 3
arrestaties lag je er wel uit. Vlak na TNFS kwam de Special Edition-versie uit, met netwerkondersteuning en een paar kleine aanpassingen.
De opvolger, logischerwijze Need for Speed 2 genaamd betekende het einde van de open-road courses, de politie en de (min of meer) simulatiestijl. Dit was een echte arcade racer. De graphics waren niet schokkend veel beter dan die van NFS1, maar voor het eerst was er (hoewel niet officieel ondersteund) de mogelijkheid de bestaande auto's te vervangen door eigen ontwerpen. Ook van NFS2 kwam een SE-versie uit, zonder echt grote veranderingen.
Herfst 1998 kwam NFS3:Hot Pursuit uit, een spel dat nieuwe standaarden zette, vooral op het gebied van graphics. Deze waren zelfs zo goed dat ik een Voodoo2 heb gekocht, alleen maar om NFS3 goed te kunnen spelen. Oogstrelende lichteffecten, weerspiegeling van de omgeving op de auto en realistische weersomstandigheden zorgden voor een geweldige sfeer. Voeg daarbij de Hot Pursuit optie, waarbij je ook zelf de politie kan zijn en de mogelijkheid om het wagenpark via Internet onbeperkt uit te breiden en het is duidelijk dat NFS3 een topper was en is. Grootste nadelen waren de beperkte variatie in de circuits en het feit dat de auto's geen krasje op konden lopen.
Inmiddels is de "opvolger" uit, in de vorm van Need for Speed: High Stakes, in Nederland bekend onder de naam Road Challenge. Mijn versie is echter de USA-
versie, dus gewoon High Stakes. Verder zijn er geen verschillen. Nieuwe auto's, nieuwe circuits, een uitgebreidere Hot Pursuit en een Career-mode moeten zorgen voor een evenaring van het succes van NFS3.
In deze review wordt duidelijk of dat gaat lukken of niet.
Installatie en Intro
De installatie van het spel ging probleemloos, de standaard installatie neemt bijna 300 Mb harde schijf ruimte in beslag. Bezitters van een Voodoo2 moeten wel de nieuwste (Quake3 compatible) drivers installeren omdat de boel anders niet werkt.
Volgens goede Electronic Arts-traditie wordt begonnen met een vette intro: beukende muziek, gave beelden etc.
Gameplay en besturing
Need For Speed: High Stakes is gebaseerd op hetzelfde principe als het derde deel van de serie: het speelplezier staat voorop. Dat betekent minder realistische "handling" maar des te realistischer graphics en omgevingen. Er staan verschillende racemogelijkheden ter beschikking, waarvan de meeste nogal standaard zijn: single race, tournament, knockout en time attack.
Het overige verkeer rijdt onveranderd irritant in de weg: soms zelf op de verkeerde weghelft.
Om het spel langer mee te laten gaan is nu een career-mode toegevoegd: je begint met $ 25.000 waar je een auto van moet kopen (BMW Z3 of Mercedes SLK). Door races te winnen kun je geld verdienen om de reparaties te betalen (grote kostenpost!), de auto te tunen (verlagen, motor opvoeren, lichter maken etc.) of een nieuwe, snellere auto aan te schaffen. De High Stakes-race houdt in dat je om de auto van je tegenstander rijdt: the winner takes it all.
Ik vind deze optie te beperkt om er een heel spel naar te vernoemen: het maakt maar een klein deel van het hele spel uit. Erger nog: het is te makkelijk! Zelfs met een Z3 (190 pk) kun je winnen van een tegenstander met 2x zo
veel vermogen (Jaguar XKR met 380 pk) en met de basisversie van de Ferrari 550 Maranello win je vrij eenvoudig van de zwaar getunede versie.
Het bovenstaande geeft al aan de AI niet al te sterk is. Ik ben geen al te goede coureur, maar toch haalde ik in 20 races 17 overwinningen. Dit is goed nieuws voor de minder ervaren spelers, maar voor wat betere rijders is de uitdaging er snel af.
Pas op het hoogste level wordt elke fout afgestraft en moet je behoorlijk scherp rijden om te winnen.
De Hot Pursuit-optie is uitgebreid met een aantal varianten. Geen van die varianten biedt echter echt grote veranderingen. Wel vet is dat je als politie niet meer alleen bent: je kunt met meerdere "wingmen" achter dezelfde wegpiraat aanzitten, zodat je
nu ook zelf roadblocks kunt laten opwerpen. Er vliegt zelfs een helikopter mee!
Een veelgehoorde kritiek op NFS3 was dat de auto's geen krasje opliepen, hoe hard je er ook mee crashte. Er wilde nog wel eens een brandje optreden, maar dat was
het dan ook wel. Het gerucht ging dat de autofabrikanten (Mercedes en Ferrari voorop) niet wilden dat hun dure bolides getrasht zouden worden.
EA is echter overstag gegaan een heeft nu gezorgd dat tijdens de race de auto steeds meer beschadigd raakt. Maak een flinke sprong en de vering krijgt een
opdonder, knal tegen een boom en de vooruit ligt eruit, maak een koprol en het dak deukt in, etc. etc.
Je kunt wisselen tussen helemaal geen schade, alleen visuele schade en zowel visuele als fysieke schade. Bij dit laatste wordt de auto moelijker bestuurbaar naarmate hij meer schade oploopt. Bij gesloopte vering schraapt de bodem over de grond, wat leuke vonkenregens oplevert.
Nadeel van de trash-mode is dat de koplampen er ook aangaan, wat bij nachtrittenbijzonder irritant is.
In de career-mode moet je je auto na elke rit weer repareren; de manier waarop dit in beeld gebracht wordt is spectaculair: je ziet je auto uitdeuken en weer de
oorspronkelijke vorm terugkrijgen. Hou er rekening mee dat dit een behoorlijk deel van het budget kan opslokken want hoe duurder de auto, hoe duurder de reparaties.
De wagens zijn vrij makkelijk te besturen, zowel met het toetsenbord, een gamepad, een joystick als met een stuur. De Force Feedback effecten zijn prima in orde.
Ergo: hoewel er een aantal flinke verbeteringen en uitbreidingen heeft plaatsgevonden is de gameplay niet spectaculair anders dan in NFS3. Het meest teleurgesteld ben ik over de High Stakes optie. Deze is te simpel en het is bijna belachelijk om er een heel spel naar te vernoemen: er zijn gewoon te weinig mogelijkheden.
Voor het overige is de gameplay vrij standaard, maar wel goed en doordacht uitgevoerd.
Beeld en geluid
NFS3 betekende een heel nieuwe dimensie op het gebied van race-graphics. Hoewel NFS:HS er werkelijk geweldig uitziet is de overstap niet zo groot als van NFS2 naar NFS3.
Zaken die al goed waren zijn verder geperfectioneerd: de lichteffecten zien er NOG mooier uit, de omgeving is NOG mooier getekend en er is nu ook 32-bits rendering mogelijk.
Verder loopt de omgeving nu veel verder door en is die levendiger; in NFS3 is er een bomenrij o.i.d en daar houdt het gewoon op; nu liggen er ook verder van de weg nog heuvels en kun je bijvoorbeeld een kustlijn zien liggen. Er rijden auto's over viaducten, er raast een lawine over een helling, er rijdt een trein en op de achtergrond is vuurwerk te zien. Bandensporen blijven de hele race staan, zodat na een rondje of 4 sommige bochten geheel bedekt zijn met bandensporen. Daaraan kun je overigens zien dat de AI-auto's vrijwel allemaal dezelfde route volgen.
De interface is logisch en mooi opgebouwd. Een game-goeroe heeft na NFS3 een keer de uitspraak gedaan dat er bij EA net zo veel mensen aan de interface werken als bij andere bedrijven aan een heel spel. En dat zou best wel eens waar kunnen zijn. Het ziet er bijzonder gelikt uit.
Ondanks de grafische pracht is geen extreem krachtig systeem nodig: het spel draait perfect in 1024x768x16 op een PII400 met Viper550 en in 800x600 op een PII300 met 12 Mb Voodoo2. 32 bits-rendering heeft een zodanige "performance hit" tot gevolg dat het op een gewone TNT eigenlijk niet meer speelbaar is. Met een TNT2 of een G400 zal dat waarschijnlijk heel anders liggen (alleen die heb ik helaas nog niet...) Conclusie: NFS:HS is grafisch gezien gewoon het beste race-spel van dit moment.
Punt.
Even terzijde: Ik heb geen screenshots gemaakt, om de simpele reden dat 5 minuten zoeken op Internet vele honderden shots oplevert. En waarom zou je werk dubbel gaan doen?
Het geluid is gewoon goed, niet meer en niets minder. Het motorgeluid is realistisch, elke auto klinkt ook echt anders. In een limo als de BMW M5 hoor je bijna geen motorgeluid, terwijl een halve F1 wagen als de Ferrari F50 juist enorme herrie maakt. De muziek vind ik persoonlijk niet zo geweldig, maar gelukkig kun je tijdens de race ook je eigen audio-CD's draaien.
Het Dolby geluid is goed voor elkaar, als je met de linkerflank van je auto tegen een rots klapt hoor je de klap ook links, en bij het inhalen van een tegenstander verplaatst de geluidsbron zich ook.
De Showroom
Zoals we van EA gewend zijn is er weer een grote hoeveelheid voertuigen beschikbaar. Goed nieuws is de terugkeer van de McLaren F1 en de Ferrari F50 die al te rijden waren in NFS2. Elke auto ziet er weer geweldig uit en kan in een onbeperkt aantal kleuren gespoten worden. Qua afstelling kan er niet al te veel veranderd worden, maar dat past ook niet bij een echte arcade-racer.
Het wagenpark kan via Internet nog verder uitgebreid worden, waarbij binnen niet al te lange tijd naast de officiële modellen vele honderden door "amateurs" gebouwde auto's beschikbaar zullen worden.
Elke auto gedraagt zich anders: de meer geciviliseerde auto's zoals de Chevrolet Camaro en de BMW Z3 zijn vrij eenvoudig te rijden, terwijl monsters als de F50 en de McLaren moeilijk in de hand te houden zijn. Mijn persoonlijke favoriet is de BMW M5. Het ding ziet er bijzonder gedistingeerd uit maar je kunt er ongenadig hard mee karren. Wat wil je, met een 5-liter 400 pk V8 onder de kap...
Leuk, maar ook niet meer dan dat is dat er nu een mannetje in de auto zit (en dat noemen ze emancipatie...) en dat je vanuit de auto naar links en rechts kunt kijken (niet doen, je klapt gelijk ergens tegenaan...)
Verder kun je de cabriolets (XKR, Corvette, Camaro, Z3, SLK) naar keuze met de kap open of dicht rijden.
Over het wagenpark dus niets dan goeds; dit zal altijd één van de sterkste punten van NFS-serie blijven.
Circuits en verwante zaken
Need For Speed: High Stakes kent 9 nieuwe circuits (6 "gewone" en 3 race-circuits) Daarnaast zijn als soort van bonus de 9 tracks uit NFS3 toegevoegd. Om met de deur in huis te vallen: dit is HET zwakke punt van NFS:HS. Zeker in de career-mode moet je vele malen op hetzelfde circuit rijden om verder te komen, en de 6 tracks die in het begin ter beschikking staan bieden te weinig uitdaging. Er zijn bijvoorbeeld nauwelijks alternatieve routes, zoals er in NFS3 plenty waren. Door een tournament of knockout te winnen kun je de andere circuits beschikbaar maken, maar zeker NFS3-veteranen zullen hier weinig uitdaging in zien. Zij kennen het grootste deel immers al!
De enige circuits die echt anders zijn, zijn de drie Raceways: racecircuits met kerbstones, tribunes en juichend publiek. Dit zijn meteen de drie beste nieuwe circuits; de andere zijn nogal standaard. Zoals al gezegd is veel aandacht besteed aan de aankleding van de circuits, maar ik had toch graag meer afwisseling gezien. Nog steeds een groot gemis vind ik het gemis van open-road tracks, waar je van checkpoint naar checkpoint moet rijden. Dat is (vind ik tenminste) een stuk leuker dan steeds dezelfde rondjes karren.
EA moet maar eens op bezoek gaan bij Accolade, de makers van Test Drive 5. Hoewel dat spel het niet haalt bij NFS hebben ze goed werk verricht wat betreft de tracks: veel, afwisselend en een mix van circuits en open road.
Andere dingen
De replay mode is weer onovertroffen. Veel mogelijkheden en een goed beeld van de actie. Nadeel en tegelijk ook voordeel is dat de replay nu direct na de race start. Als je hem niet wilt zien betekent dat een extra handeling (op de spatiebalk rammen), maar de lange laadtijden uit NFS3 zijn verdwenen.
Zoals alle moderne spellen biedt NFS:HS ook uitgebreide mogelijkheden voor netwerk-play voor 2 tot 8 spelers. Het is allemaal nogal standaard, maar Hot Pursuit spelen tegen een echte tegenstander blijft toch bijzonder vet.
Conclusie en eindoordeel
Grafisch een klasse apart