2007 was een gamejaar vol rellen. De rellen rond de ‘ring of death’ van de Xbox 360, de opschudding rond Manhunt 2, het relletje rond de gebroken Wii-mote touwtjes en op de valreep nog de rel rond de ontslagen Gamespot-journalist die Eidos’ actiegame Kane & Lynch te hard zou hebben aangepakt. Volgens de wandelgangen zou Eidos hebben gedreigd een reclamecampagne op hetzelfde Gamespot stop te zetten. De journalist werd de laan uitgestuurd en de bewuste recensie werd licht aangepast.
Iedere gamesite maakt er melding van en de discussies op fora laaiden hoog op. Jammer alleen dat het uiteindelijk niet meer over de game zelf ging, maar meer over de journalist in kwestie, Jeff Gerstmann, en de inmenging van de industrie in de journalistiek.
Het gevolg was dat ondergetekende helemaal geen zin meer had in het spelen van Kane & Lynch. Als zelfverklaard Hitman-fan was ik op voorhand teleurgesteld in de Denen van IO Interactive, die met vier Hitman-games op rij mij toch menig uur tot briljant moorden hadden verleid. Kane & Lynch zou uitlopen op een mix van frustratie en deceptie, als ik alle negatieve verhalen zou moeten geloven. Op de een of andere manier bleef het spel lonken en schoof ik de speldisc uiteindelijk toch in mijn Xbox 360-lade.
Het verhaal
Kane & Lynch is een rauw en grimmig spel. Dat begint al bij je alter ego. Voor een keer speel je niet de gespierde held met brede kaaklijn die de wereld moet redden van het kwaad. In plaats daarvan kruip je in de huid van de gewetenloze crimineel Kane, die een klus voor The7 moet opknappen. Kane was vroeger zelf lid van The7 en is deze groep dubieuze types nog flink wat geld verschuldigd. Weiger je, dan gaan je vrouw en dochter eraan, dus veel keuze heb je niet. The7 stuurt bovendien Lynch met je mee die een oogje in het zeil moet houden. Op zich handig, een extra paar handen, ware het niet dat Lynch zo nu en dan last heeft van psychotische aanvallen en dan vervolgens helemaal door het lint gaat. Dat zie je terug in kleine details; Lynch geeft kermende, neergeschoten slachtoffers vaak nog het genadeshot, maar een enkele keer is hij ook bepalend voor de chaos die ontstaat. Zo maakt alle gijzelaars in een bank een voor een af, waarna een compleet leger politieagenten achter je aankomt.
Het idee om samen met een computergestuurd persoon die af en toe helemaal door het lint gaat op stap te gaan - zeg maar een soort offline co-op - is leuk bedacht maar niet goed genoeg uitgewerkt. Het had een veel meer bepalend spelelement kunnen zijn - bijvoorbeeld met een ‘krankzinnigheidsbalkje’ dat langzaam volloopt om maar eens iets te noemen – maar nu bepaalt het spel puur verhaaltechnisch wanneer Lynch doorslaat. Niet dat jijzelf zo’ n heilig boontje bent, want tijdens de singleplayer missie schiet je zeker een paar honderd agenten door het hoofd.
