Inleiding
2007 was een gamejaar vol rellen. De rellen rond de ‘ring of death’ van de Xbox 360, de opschudding rond Manhunt 2, het relletje rond de gebroken Wii-mote touwtjes en op de valreep nog de rel rond de ontslagen Gamespot-journalist die Eidos’ actiegame Kane & Lynch te hard zou hebben aangepakt. Volgens de wandelgangen zou Eidos hebben gedreigd een reclamecampagne op hetzelfde Gamespot stop te zetten. De journalist werd de laan uitgestuurd en de bewuste recensie werd licht aangepast.
Iedere gamesite maakt er melding van en de discussies op fora laaiden hoog op. Jammer alleen dat het uiteindelijk niet meer over de game zelf ging, maar meer over de journalist in kwestie, Jeff Gerstmann, en de inmenging van de industrie in de journalistiek.

Het gevolg was dat ondergetekende helemaal geen zin meer had in het spelen van Kane & Lynch. Als zelfverklaard Hitman-fan was ik op voorhand teleurgesteld in de Denen van IO Interactive, die met vier Hitman-games op rij mij toch menig uur tot briljant moorden hadden verleid. Kane & Lynch zou uitlopen op een mix van frustratie en deceptie, als ik alle negatieve verhalen zou moeten geloven. Op de een of andere manier bleef het spel lonken en schoof ik de speldisc uiteindelijk toch in mijn Xbox 360-lade.
Het verhaal
Kane & Lynch is een rauw en grimmig spel. Dat begint al bij je alter ego. Voor een keer speel je niet de gespierde held met brede kaaklijn die de wereld moet redden van het kwaad. In plaats daarvan kruip je in de huid van de gewetenloze crimineel Kane, die een klus voor The7 moet opknappen. Kane was vroeger zelf lid van The7 en is deze groep dubieuze types nog flink wat geld verschuldigd. Weiger je, dan gaan je vrouw en dochter eraan, dus veel keuze heb je niet. The7 stuurt bovendien Lynch met je mee die een oogje in het zeil moet houden. Op zich handig, een extra paar handen, ware het niet dat Lynch zo nu en dan last heeft van psychotische aanvallen en dan vervolgens helemaal door het lint gaat. Dat zie je terug in kleine details; Lynch geeft kermende, neergeschoten slachtoffers vaak nog het genadeshot, maar een enkele keer is hij ook bepalend voor de chaos die ontstaat. Zo maakt alle gijzelaars in een bank een voor een af, waarna een compleet leger politieagenten achter je aankomt.
Het idee om samen met een computergestuurd persoon die af en toe helemaal door het lint gaat op stap te gaan - zeg maar een soort offline co-op - is leuk bedacht maar niet goed genoeg uitgewerkt. Het had een veel meer bepalend spelelement kunnen zijn - bijvoorbeeld met een ‘krankzinnigheidsbalkje’ dat langzaam volloopt om maar eens iets te noemen – maar nu bepaalt het spel puur verhaaltechnisch wanneer Lynch doorslaat. Niet dat jijzelf zo’ n heilig boontje bent, want tijdens de singleplayer missie schiet je zeker een paar honderd agenten door het hoofd.
Verhaal & gameplay
Aanvankelijk had ik er nog wat moeite mee het blauw op straat van het leven te beroven, maar na een tijdje schoot ik de een na de ander af. Je bent nu eenmaal een keiharde crimineel, dus voor gewetenskwesties is er geen tijd in dit spel. Hard is ook het taalgebruik. Als ik voor iedere ‘fuck’ die heb gehoord tijdens het spelen een euro had gehad, dan had ik nu een hele dikke kerstbonus op zak. Ook vloeken is aan de orde van de dag. Het is dan ook erg vermakelijk om Kane & Lynch te hele tijd te horen ruziën. Het geruzie houdt nagenoeg het hele spel aan en geeft de actie een zwart humoristisch randje. De voiceacting is over de gehele linie ijzersterk en dat houdt Kane & Lynch ook voor een groot deel overeind.

Ondanks dat Kane en Lynch feitelijk twee klootzakken zijn, krijg je als speler toch sympathie voor de personages; juist omdat ze overtuigend zijn neergezet. Het is daarom des te jammer dat veel zaken slecht en slordig zijn uitgewerkt. Ik speelde het spel op de Xbox 360 en kon Lynch simpele opdrachten geven via de actieknoppen. De blauwe knop is ‘kom hier, volg me’, met rood positioneer je je buddy en met geel geef je hem de opdracht een vijand aan te vallen. Simpel maar doeltreffend… op papier. Vaak moet je de actieknoppen echter meerdere keren indrukken alvorens je sidekick daadwerkelijk actie onderneemt. Later krijg je zelfs een heel team aan je zijde en ook die reageren halfslachtig op je opdrachten. Op zichzelf hebben ze een indrukwekkende AI, want ze schieten menig vijand zonder problemen neer, maar tegelijkertijd kunnen ze ook een onnatuurlijk aantal kogels incasseren, voordat ze uiteindelijk zelf door hun knieën zakken.

De AI van de tegenstanders - politieagenten, bodyguards, SWAT-leden, Yakuza-leden, gevangenisbewakers en later zelfs soldaten - is echter bedroevend slecht. Het is echt kanonnenvoer en de enige tegenstand komt van het feit dat ze met bosjes tegelijk aan komen rennen. In het heetst van de strijd merk je daar niet zoveel van, sterker, het heeft weinig invloed op het spelplezier, maar wanneer je er op gaat letten, wordt het bijna komisch hoe dom de vijand af en toe handelt. Irritanter vind ik het coversysteem. De meeste shooters hebben na Gears of War tegenwoordig een coversysteem, maar dat van Kane & Lynch werkt niet helemaal lekker. Het spel bepaalt zelf wanneer je dicht genoeg bij een pilaar, muurtje of hoekje staat en dan 'plakt' je spelkarakter ook meteen aan het object. Het gevolg; je bent vaak seconden lang aan het pielen en stuntelen voordat Kane een keer dekking zoekt.
Teamwork die niet lekker werkt, tegenstanders met slechte AI, een rammelende coversysteem en dan heb ik het nog niet eens gehad over de clipping-problemen en soundbytes die af en toe niet lekker lopen. Aan alles merk je dat deze game nog een paar maanden tuning nodig had om tot een geolied geheel te komen. Waarom Eidos ervoor heeft gekozen om dit spel toch in deze drukke maanden te willen releasen, is me dan ook een groot raadsel.

Gelukkig is er een spelonderdeel dat een heleboel vergoelijkt en dat is de actie zelf. De missies zijn namelijk de beste die ik in lange tijd bent tegengekomen. Het is af en toe net of je scènes uit crime films als Heat en Collateral tegenkomt. Zo is een shootout in een overvolle technoclub in Tokio ronduit briljant en een inbraak in een zwaar bewapende gevangenis om een aantal boeven te bevrijden verdient eveneens een eervolle vermelding. Ondanks dat het keer op keer uitloopt op chaotische vuurgevechten waar de tegenstanders bij bosjes sneuvelen, zit je wel op het puntje van je stoel. Of het nu een overval op een bank is, inclusief een zenuwslopende getaway met achtervolgende politiewagens met loeiende sirenes, of het bestormen van een Japanse wolkenkrabber gevuld met zwaarbewapende Yakuza… een ding staat vast: over de missiestructuur is echt heel goed nagedacht.
Conclusie
Kane & Lynch: Dead Men is een spel met twee gezichten. De potentie, het verhaal en de sfeer zijn voelbaar, en de meeste missies zijn verbluffend als het op impact en actie aankomt. Het is daarom des te storender dat veel zaken slordig en zelfs ronduit slecht zijn uitgewerkt. De AI van je tegenstanders neigt af en toe naar het debiele en ook het teamwork rammelt aan alle kanten waar het aankomt op de commando’s die je afgeeft. Neem daarbij de grafische slordigheden en het halfbakken coversysteem, en je houdt een spel over dat overweldigt en frustreert; een titel die imponeert en tegelijkertijd teleurstelt.
Toch vind ik dat iedereen die fan is van films als Collateral, Heist en Heat deze game moet gaan spelen. De actie is zeer intens en de missies zijn qua opzet waanzinnig. Ik nam de vele fouten daarom voor lief, maar het betreurt me om te zien dat een potentieel meesterwerk, door zijn vele fouten, waarschijnlijk is gedegradeerd tot een snel enkeltje budgetbak.
Score: 7
Pluspunten
+ Intense actie
+ Zeer overtuigende voiceacting
+ Een aantal missies zijn werkelijk briljant van opzet
Minpunten
- Teamwork werkt maar halfbakken
- Zwalkende AI
- Uitermate slordig afgewerkt
Titel | Kane & Lynch: Dead Men |  |
Platform | Xbox 360, PC, PlayStation 3 |
Ontwikkelaar | IO Interactive |
Uitgever | Eidos |
Releasedatum | 23 november 2007 |