Item: Soul Calibur VI, Xbox One
Rating: 8
Author: Paul Hulsebosch

Samengevat

SoulCalibur VI is een game waarbij het vechten erg gemakkelijk kan worden opgepikt, terwijl er voor de ervaren spelers genoeg opties zijn om het verschil te maken. Over de nieuwe Reversal Edge hebben we wat gemengde gevoelens. Het is tof, maar haalt ook de vaart een beetje uit gevechten. Helaas is niet alles aan de game even goed. Bandai Namco heeft prachtige statische plaatjes in de game verwerkt, maar het bewegende beeld laat te wensen over. Animaties zijn vloeiend, maar het beeld mist het detail van een game uit 2018. Van de twee campagnes in de game is vooral Story: Soul Chronicle het spelen waard, al lijden beide campagnes onder een overdaad aan obligate tekst die de actie in de weg zit. Als je wat teksten skipt en niet te veel acht slaat op de grofkorrelige graphics, is het heerlijk knokken. De gameplay staat, en voor de echte fans is de rest wellicht bijzaak.

Pluspunten

Minpunten

Eindoordeel

Getest

Soul Calibur VI, Xbox One

Prijs bij publicatie: € 50,45

Vanaf € 15,48

Vergelijk prijzen

Bekijk alle uitvoeringen (2)

Bandai Namco is dol op Soul. Dat is het al vanaf 1995, toen de Japanse uitgever Soul Edge op de markt bracht, dat in onze regionen verscheen als Soul Blade. De arcadegame werd gemaakt door een intern team genaamd Soul Studio, dat ook bij de vele opvolgers betrokken zou zijn. Na Soul Edge kwam in 1998 de eerste SoulCalibur, nu dus 20 jaar geleden. Reden voor Bandai Namco om met SoulCalibur VI terug in de tijd te gaan.

Dat geldt althans voor het verhaal in de game, dat aansluit op de gebeurtenissen in Soul Edge en een herbeleving is van wat er in de eerste delen van SoulCalibur plaatsvond. Het verhaal is grotendeels hetzelfde als in de eerste games, maar wijkt op sommige punten af. Het komt erop neer dat je als vechtersbaas opduikt in de zestiende eeuw en probeert in bezit te komen van Soul Edge, een magisch zwaard dat de drager oppermachtig zal maken.

Reis de wereld rond

Rond dat gegeven heeft Bandai Namco maar liefst twee campagnes geweven. Er is de Mission: Libra of Soul, waarin je zelf een personage aan kunt maken via een vrij belabberde en trage interface. Met dat personage doorloop je een campagne die wat lijkt op de Weapon Master Mode uit SoulCalibur II. Het is een rpg-light waarin je met je zelf gecreëerde personage de wereld rondreist, op zoek naar Soul Edge. De spelvorm bevat helaas veel te veel tekst die je zinnetje voor zinnetje weg moet klikken. Tussen de teksten door is het uiteraard knokken geblazen, waarbij je in een kleine en behoorlijk generieke driedimensionale arena steeds één tegenstander tegenover je hebt. Het was de sfeer ten goede gekomen als Bandai Namco de arena's wat meer op de locaties had afgestemd, maar dat is helaas niet gebeurd. Jammer, want de kaart die de door jou gemaakte reis toont, geeft daar alle aanleiding toe. Je start je reis in India, gaat al snel naar China, Indonesië, Japan, Korea en de Himalaya, en komt via het Midden-Oosten naar Europa. Dat biedt genoeg aanknopingspunten om mooie en herkenbare arena's te maken. De makers laten hier overduidelijk een gemiste kans liggen.

Het goede nieuws is dat je in Libra of Soul veel vrijheid hebt om te gaan en staan waar je wilt. Er is een route uitgezet, maar bij elke stop op de kaart kun je van de route afwijken, bijvoorbeeld om wat extra potjes te knokken en zo meer ervaringspunten te scoren. Bij dit aspect komt de rpg in Libra of Soul om de hoek kijken. Het is een spelvorm waarin je in level kunt stijgen en verschillende wapens kunt bemachtigen waar je vrij uit kunt kiezen. Dat niet alleen, je kunt ook etenswaren meenemen en die tijdens gevechten nuttigen, wat een kleine bonus oplevert. Denk bijvoorbeeld aan een wat hogere block-kans, een wat hogere crit-kans of wat extra gezondheid tussen twee gevechten. Sommige van de sterkere wapens geven een vergelijkbare bonus.

Bovendien kun je tijdens je reis in sommige steden Mercenaries inhuren en die inzetten bij gevechten. Dat kan erg handig zijn als je iets te ver van de gebaande paden afwijkt en opeens een veel sterkere opponent treft. Het rpg-element is een leuke kant aan Libra of Souls, juist doordat je jezelf uit kunt dagen en de vrijheid hebt van de route af te wijken. In Libra of Soul is ook nog de afweging tussen goed en slecht verwerkt. Je maakt onderweg wat keuzes die als zodanig worden gekenmerkt, en ook de sterkere wapens die je onderweg tegenkomt zijn goed of slecht. Heel veel verschil in speelstijl en verhaal maakt het echter niet uit. Ondanks dat Libra of Soul je dergelijke keuzemogelijkheden geeft, spelen we liever de tweede campagne in de game.

Soul Chronicle

Story: Soul Chronicle speel je niet meer met je zelfgemaakte personage. Je komt je personage vroeg in de campagne als figurant tegen, maar daarna is zijn of haar rol uitgespeeld. In Soul Chronicle volg je het verhaal van Kilik, die op zijn beurt weer een figurantenrol vervulde in Libra of Soul. Althans, als je de Main Story volgt uit de Soul Chronicle, want het leuke van deze campagne is dat je naast de Main Story ook het verhaal van alle 20 hoofdrolspelers kunt spelen. Die delen zijn stuk voor stuk minder uitgebreid dan de Main Story, maar geven toch een aardige verdieping aan het verhaal. Soul Chronicle is daarmee een uitgebreid complex van verhalen. De 20 hoofdrolspelers zijn de voornaamste figuranten in de Main Story, waar ze stuk voor stuk in het avontuur van Kilik opduiken. Daarnaast kun je dus een stukje campagne spelen vanuit het perspectief van de betreffende figurant, waarin Kilik dan weer figureert. Het zorgt allemaal voor erg veel verhaal.

Mooi is bovendien dat de dialogen hier door stemacteurs zijn ingesproken, wat het geheel toch wat levendiger maakt dan Libra of Soul. Er is doorgaans net wat minder tekst, maar de tekst die er is, is net als in Libra of Soul nog steeds niet echt hoogdravend. Gelukkig maken de stilstaande beelden die tijdens de dialogen worden weergegeven veel goed. Beide campagnes lijden echter wel onder een slechte balans tussen tekst en actie. De gevechten zijn vaak niet al te moeilijk, wat maakt dat het knokken snel klaar is, zelfs als je drie keer tegen dezelfde opponent komt te staan. De dialogen tussen de knokpartijen duren doorgaans echter veel langer, en zoals gezegd zijn ze niet best.

Veel fans zullen de game echter niet om het verhaal kopen, maar gewoon potjes willen knokken, zonder dialoog. Dat kan uiteraard. Voor je online gaat, kun je oefenen in Battle, waar je Arcade, Versus en Training kunt spelen. In Versus kies je een opponent en knok je vervolgens tegen de cpu of tegen een andere speler. In Arcade krijg je een hele serie tegenstanders achter elkaar voorgeschoteld die je binnen een bepaalde tijd moet zien te verslaan. Online knokken kan in Ranked of Casual matches. De menu's zijn zoals in de hele game wat simpel. Het is allemaal karig, maar het werkt, en gelukkig is er online genoeg belangstelling.

Vechten is in deel VI gelukkig 'heel erg SoulCalibur'. Dat wil zeggen dat de basis zeer simpel is en je met de basistechnieken een heel eind kunt komen. Je leert al snel dat de verticale aanvallen krachtig maar traag zijn, en dat voor de horizontale aanvallen het tegenovergestelde geldt. Je hebt ook kicks die een beetje het midden houden, maar slechts een kort bereik hebben. Daarnaast kan zowel aanvallen als blokkeren op hoog, mid en laag plaatsvinden. Blokkeren kan dus, maar het is effectiever om de aanval van een tegenstander over te nemen met een counter. Het gaat hier minder om het uit het hoofd leren van talloze combo's, en meer om de juiste timing. Dat is ook wat de serie onderscheidt van zijn voornaamste concurrenten.

Er is uiteraard nog meer. Tijdens een match vult je Soul Gauge zich, en als de meter vol is kun je daar twee verschillende special moves mee uitvoeren. De simpele variant is de Critical Edge die gewoon erg veel schade aanricht. Je kunt ook kiezen voor Soul Charge, waarmee je tijdelijk iets andere moves krijgt die uiteraard krachtiger zijn dan wat in je standaardarsenaal zit.

Reversal Edge

De grootste vernieuwing is Reversal Edge, een derde special move die de match tijdelijk in slow motion zet. Beide spelers krijgen vervolgens de keuze uit drie acties, waarna via 'steen, papier en schaar' besloten wordt welke actie succesvol is, al kun je een aanval ook nog blokkeren. Kiezen beide spelers dezelfde acties, dan kun je een nieuwe keuze maken. Het leuke is dat elk van de 20 personages een eigen set van drie moves heeft voor Reversal Edge. Zeker als je online succesvol wilt zijn, zul je die uit je hoofd moeten leren. Dit aspect voegt een tactische component toe aan de game. Doordat Reversal Edge zo krachtig is, zul je na moeten denken over een strategie, en vooral ook over wanneer je hem in gaat zetten. Dat kan tijdens elk van de drie gevechten waar een match uit bestaat. Je kunt Reversal Edge al tijdens de eerste match inzetten om zo psychologisch overwicht te krijgen, of bewaren voor de laatste match en hem dan gebruiken bij wijze van eindsprint. Maar toch, hoe leuk de nieuwe moves ook zijn, doordat de tijd in slow motion verloopt haalt Reversal Edge ook de vaart een beetje uit een gevecht. De medaille heeft hier dus twee kanten. Los van onze bedenkingen over Reversal Edge is de besturing van de game wel prima. Alles voelt heerlijk direct aan.

Bandai Namco weet in alle spelvormen mooie plaatjes te verwerken. De twee vechters die je naast elkaar ziet staan voordat een online match begint, de getekende achtergronden tijdens Soul Chronicle, de landkaart van Libra of Soul, in elke spelvorm valt vooral het statische beeld in positieve zin op. Zeker de getekende personages die je ziet voordat een online gevecht begint, zijn prachtig. Toch is SoulCalibur VI geen mooie game. Verre van zelfs, grafisch gezien is het een behoorlijke tegenvaller. Hij is gemaakt met Unreal Engine 4, maar daar zijn veel mooiere games mee gemaakt. Toegegeven, de animaties tijdens het vechten lopen heerlijk vloeiend, en dat is voor een game als deze misschien wel het belangrijkst, maar verder heeft Bandai Namco zich er wat gemakkelijk vanaf gemaakt.

Het begint al bij het kiezen van je eigen personage, waarbij de opties karig zijn en blijkt dat je personage lang niet zo gedetailleerd is als je anno 2018 zou verwachten. Dat beeld blijft. De arena's waarin de gevechten plaatsvinden, bevatten opvallend weinig detail. Het zijn kale vlaktes met hier een daar een mager grassprietje. Dat kan tegenwoordig toch echt beter. Er zijn games met een enorme open spelwereld die er beter uitzien dat dit. Daar komt bij dat de menu's zeer primitief zijn vormgegeven, wat het geheel er ook niet indrukwekkender op maakt.

Tussen de 20 personages in de game zitten uiteraard een paar nieuwe, dat is traditie in SoulCalibur. De meest opvallende nieuwkomer is Geralt of Rivia, de held uit The Witcher. Die is weliswaar zeer herkenbaar, maar zijn vechtkunsten zijn niet opzienbarend. Leuker is Grøh, een bleke jongeman met een ooglapje, die een zwaard heeft dat hij in tweeën kan splitsen. Nog indrukwekkender is Azwel, een geleerde die een zeer belangrijke rol speelt in het verhaal. Hij heeft Palindrome als wapen, een set magische handschoenen waarmee hij een bijl, zwaard en set dolken op kan roepen. Het maakt hem een van de leukste personages om mee te spelen.

Conclusie

Wat gameplay betreft is SoulCalibur VI zeker aan te raden. Het is een game waarin het vechten erg gemakkelijk is op te pikken, terwijl er voor de ervaren spelers genoeg opties zijn om het verschil te maken. Het is een game waarbij je gemakkelijk een paar potjes speelt met vrienden op de bank, maar die zich ook leent voor serieuzere competitie. Over de nieuwe Reversal Edge hebben we wat gemengde gevoelens. Het is tof dat er wat meer variatie is tijdens matches en je wat meer strategische opties hebt, maar tegelijk haalt het de vaart een beetje uit gevechten. Zwaar weegt dat echter niet, de gameplay is prima.

Dat geldt helaas niet voor alle facetten van de game. Zo heeft Bandai Namco prachtige statische plaatjes in de game verwerkt, maar het bewegende beeld laat te wensen over. Animaties zijn vloeiend, maar het beeld mist het detail dat je van een game uit 2018 mag verwachten. Arena's zijn kaal en personages zijn niet zo scherp als je zou verwachten. Dat geldt nog meer voor de menu's, die de makers wel heel kaal hebben gehouden. Tot slot is het tof dat er twee campagnes in de game zijn opgenomen. Vooral de verschillende invalshoeken die je tijdens Story: Soul Chronicle voorgeschoteld krijgt zijn het spelen waard. Het maakt dat je ook solo uren lol kunt beleven aan de game, al lijden beide versies onder een overdaad aan vrij obligate tekst die de actie een beetje in de weg zit. Als je daar af en toe wat van skipt en niet te veel acht slaat op de grofkorrelige graphics, is het heerlijk knokken. De gameplay staat, en voor de echte fans is de rest wellicht bijzaak.