Anarchy Reigns: Chaos en lomp vermaak

Ingrediënten voor succes

Anarchy Reigns, de langverwachte beat ‘em up van het beruchte Platinum Games, is eindelijk ook uitgebracht in de Westerse Wereld. De Japanse studio heeft de laatste jaren hoge ogen gegooid met enkele innovatieve doch kenmerkend Japanse titels. En met 'Japans' bedoelen we dan natuurlijk de bekende overdreven karakters, hoge mate van melodrama en absurde choreografie. Onder de Sega-vlag bracht de studio in chronologische volgorde MadWorld, Bayonetta en Vanquish uit. Stuk voor stuk titels die het geplaagde Sega weer een stukje dichter bij enig bestaansrecht in de grote gamejongens-wereld brachten. Dat is wel nodig ook, want het aantal goed verkopende games en franchises in de catalogus van Sega is inmiddels nog maar op één hand te tellen.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

Ook Anarchy Reigns paste aanvankelijke in dit plaatje. Het heeft de interessante insteek van een beat ‘em up met een open spelwereld en uitgebreide multiplayer, bekende personages uit MadWorld en Bayonetta, hype van zowel Platinum- als Japan-fanboys en zelfs een zeer aantrekkelijke en onconventionele adviesprijs van rond de 30 euro. Alle ingrediënten voor succes leken aanwezig.

Onderweg is er echter iets niet helemaal goed gegaan, vermoeden wij. De Westerse release van Anarchy Reigns werd tweemaal uitgesteld, terwijl de game in Japan al sinds juli vorig jaar in de schappen ligt. Op zich geen scenario dat nooit eerder is voorgekomen - lokalisatieproblemen gooien immers wel vaker roet in het eten bij Japanse titels - maar dit keer leek er ook wat wrijving te zijn ontstaan in de relatie tussen Sega en Platinum zelf. Dat ging zelfs zo ver dat één van Platinums kopstukken, Atsushi Inaba, de bal op Twitter in het openbaar in het gezicht van Sega gooide. De boodschap, vrij vertaald: “Wij zijn al lang klaar. Ook met de lokalisatie. Maar Sega heeft de game nog niet uitgebracht en vertelt ons er ook niets over.”

Aanvankelijk leek het erop dat Sega wachtte op een periode waarin het minder last zou hebben van de concurrentie rond de feestdagen. Maar ook nu lijkt de timing verre van ideaal, met bijvoorbeeld de directe concurrentie van de nieuwe Devil May Cry, óók een open world beat ‘em up. De echte reden voor deze vertraging zal ons waarschijnlijk altijd onduidelijk blijven. De vervolgvraag is dan wel simpel: wat voor effect heeft dit alles gehad op de game?

Aan elkaar geplakt geheel

Op het eerste gezicht lijkt er gelukkig weinig aan de hand te zijn. Het is in ieder geval niet zo dat er overduidelijke bugs of crashes zijn waardoor de game eventueel niet langs de Quality Control-afdeling kwam. De kwaliteit van sommige elementen van het spel zelf is een ander verhaal. Zo speelt de singleplayer zich vrij duidelijk af in zeer minimaal aangepaste versies van de multiplayer-maps, aan elkaar geplakt met een opvallend grote hoeveelheid CG filmpjes en in-game vertellingen. Het doet vermoeden dat dit een nakomertje is, alsof er iemand halverwege de ontwikkeling langs kwam met het bericht dat er toch echt een singleplayerhaakje nodig was om de boel aan op te hangen.

Duct tape

Het resultaat is een van virtuele duct tape aan elkaar hangend geheel. De basis is dik in orde, maar het verhaal en de invulling ervan laten veel te wensen over. In de maps waar alles zich in afspeelt is het bijvoorbeeld de bedoeling om zoveel mogelijk willekeurige vijanden af te tikken tot je een bepaalde scorelimiet bereikt. Op dat moment spawnt er ergens op de map een marker waar je de missie kunt starten die het verhaal verder helpt. Deze missies omvatten de meest irrelevante en infantiele opdrachten, zoals 'versla X vijanden binnen Y minuten' of 'escorteer de barmanrobot naar punt Z'. Geen enkele link met het verhaal of de personages. Bezigheidstherapie tot het volgende filmpje, meer is het niet.

Anarchy Reigns

Anarchy Reigns speelt zich af in een dystopische toekomst waarin de grootmachten der aarde elkaar hebben vernietigd met hun complete arsenaal aan nucleaire, biologische en andersoortige nare massavernietigingswapens. Met een smeulende chaos tot gevolg. Binnen deze wereld maken cyberpunkbendes en high-tech regeringstroepen de dienst uit en wandelen mutanten van kleerkastformaat vrij rond. Oftewel: Anarchy Reigns.

Brute kracht of lenige soldaat?

In het introfilmpje wordt de speler gevraagd voor de ‘Black’ of de ‘White’ kant te kiezen, wat effectief het hoofdpersonage waar je mee gaat spelen bepaalt. Black betekent dat je met Jack Cayman, de hoofdpersoon van MadWorld, aan de slag mag. En bij een keuze voor White neem je de controle over Leonhardt 'Leo' Victorion, een lid van de Strike One-brigade van de regeringstroepen. Deze laten zich respectievelijk beschrijven als de trage brutekracht en de lenige soldaat.

Beide heren zijn op zoek naar ene Maximillian Caxton, een voormalig lid van de Strike One brigade die zijn eigen plan heeft getrokken. De interesse in deze ongetwijfeld epische queeste vervloog bij ons echter al snel, daar de overdreven dramatische ondertoon van beide achtergrondverhalen iets te dik zijn aangelegd. Zo is het een beetje moeilijk te verkroppen dat de Jack uit MadWorld, die met zijn kettingzaagprotese honderden, zo niet duizenden, mensen aan stukken heeft gezaagd, als een natte krant in elkaar zakt zodra er één woord over zijn veel te schattige dochter wordt gesproken. Ook de totale absurditeit van de andere karakters, zoals een bendeleider in een metalen stierenpak genaamd ‘Big Bull’ die ‘Bullshit’ als catchphrase rondspuwt, zorgde voor menig wenkbrauwfronzend moment. Het is een bekende Japanse invalshoek in dit soort verhalen en daar moet je ofwel van houden, ofwel doorheen kunnen kijken.

Roster en multiplayer

Gelukkig is er ook achter het doorzichtige verhaal nog wat te beleven. Het zeer uitgebreide roster bijvoorbeeld. Gaandeweg unlock je naast de hoofdpersonen namelijk nog andere karakters, net als power-ups en andere extra's. Die kun je vervolgens in de multiplayer en in bepaalde singleplayer-situaties gebruiken. Dat unlocken gebeurt hoofdzakelijk aan de hand van de verhaallijn en je verzamelde experiencepunten. In totaal zijn er zeventien speelbare karakters, achttien als je de Bayonetta DLC erbij koopt, hoewel je het grootste deel van de singleplayer met de twee hoofdpersonen zult moeten spelen.

En die verschillende karakters zijn ook echt daadwerkelijk verschillend. Dat klinkt misschien logisch, maar we hadden niet eens zo raar opgekeken als alle karakters lichte variaties op twee of drie archetypes waren geweest. Iedereen heeft weliswaar een lichte, zware en ‘unblockable’ aanval, én een zwaarder wapen dat geactiveerd dient te worden, maar de verschillen zijn merkbaar en hebben flinke impact op het spel. Hier ligt ook meteen de kracht van Anarchy Reigns: de diversiteit en productiewaarde van de karakters. Een kracht die er eigenlijk vooral uitkomt in de multiplayer.

Anarchy Reigns

Multiplayer

Deze kent een indrukwekkende dertien verschillende spelmodi. Tag Deathmatch, Deathmatch, Team Battle en Capture the Flag laten zich wel raden, net als enkele variaties daarop, maar er is ook een ‘Horde’-variant, genaamd Survival, en zelfs een rugby-mode genaamd ‘Death Ball’. En alle andere modi komen ook nog eens samen in de ‘Battle Royal’-mode. Genoeg om uit te kiezen dus.

Wat ons ook opviel, was dat het helemaal niet lastig was om een match te vinden. De game is weliswaar net uit bij ons, waardoor zich op dit moment de grootste spelerspiek voordoet, maar de ervaring leert dat zelfs dat niet altijd een garantie is voor het snelle vinden van een match. Ook lag en packet loss waren nauwelijks issues via onze brakke PowerLine verbinding. En dat is best een eervolle vermelding waard.

Enorm chaotisch is het daarentegen wel. De overdreven artstijl gaat gepaard met behoorlijk lijvige karaktermodels, waarbij de ene moveset nog extravagantere lichteffecten oplevert dan de andere. Het is behoorlijk verwarrend, als je niet weet wat er gebeurt. Maar speel een paar rondjes, leer de movesets van de verschillende karakters en je komt al aardig in de flow. Een flow die ook daadwerkelijk tot vermaak leidt. De multiplayer is overduidelijk het onderdeel waar je dit spel voor moet kopen.

Conclusie

Wie weet is Sega wel gewoon vergeten dat het Anarchy Reigns nog op de plank had liggen. Waarschijnlijk zijn wij deze game over een paar maanden ook weer vergeten, dus daar hebben we alle begrip voor. Voor de time being is Anarchy Reigns echter een zeer competente multiplayer beat ‘em up. Of een brawler. Of hoe je het dan ook wilt noemen. En voor een schamele 30 euro heb je hem al in huis. Dat maakt deze game toch best interessant, zeker als je dat overdreven 'Japanse' goed trekt. Blijvend is het niet echt. Het is lomp vermaak en het ontbreken van een lokale multiplayer doet vermoeden dat je het over een jaartje enkel met de matige singleplayer moet doen. Misschien kun je dan nog aanschuiven op de Japanse server, maar daar moet je natuurlijk ook maar zin in hebben. De singleplayer? Die zijn we nu al vergeten.