Starhawk

Slagkracht

'Warhawk'. Bij het horen van die naam zal slechts een handjevol lezers een wenkbrauw fronsen. De multiplayer-only third person shooter uit 2007, die als een van de eerste echte PSN-titels toch absoluut niet verkeerd was, is al lang en breed vergeten. Alleen een koppig groepje fans kent de game nog, zo lezen we op een via Google gevonden forum. En zo gaat het vreemd genoeg wel vaker met consolegames die een stoere of anderszins opmerkelijke protagonist missen waar een singleplayer campaign omheen kan worden geweven. Zo’n spel heeft toch net wat minder slagkracht in de hype-fase, omdat je als uitgever alleen maar gameplayvideo’s kunt laten zien die niet al te lang blijven hangen.

Je kunt je bijvoorbeeld afvragen of de eerste Modern Warfare ooit van de grond was gekomen zonder die sublieme singleplayer en de besnorde Britse kapitein. En hetzelfde geldt voor bijna alle grote hedendaagse franchises. De statistieken doen iets anders vermoeden, maar we vinden in de eerste fasen - als we onze mening over de game nog moeten vormen - een meeslepende singleplayer misschien nog wel belangrijker dan een goedgeoliede multiplayer. We dwalen af. Warhawk had dus enkel een multiplayer en is daardoor nooit echt van de grond gekomen. Op naar iets nieuws.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

Introbeelden van Starhawk

Een duidelijk doel

Dat 'iets nieuws' komt er, en wel uit de spiksplinternieuwe kantoren van Lightbox Interactive. Deze Texaanse studio is ontstaan uit een deel van het originele Warhawk-team; de andere helft heeft zich verenigd in Eat.Sleep.Play. en werkt momenteel aan de nieuwe Twisted Metal. Starhawk is een zogenaamde spirituele opvolger van Warhawk. Geen sequel dus, want die is lastig in elkaar te steken als je bronmateriaal geen noemenswaardig verhaal heeft.

Nieuwe gezichten

De formule voor Starhawk lijkt zich in de vorige alinea’s al uitgeschreven te hebben: bouw voort op Warhawk, maar geef het vooral ook een gezicht dat stoer in de verte kan turen op het hoesje van de game. En zo geschiedde. Starhawk neemt dezelfde faction vs. faction sandboxbasis, vliegende transformervliegtuigen en ijzersterke gameplay, maar voegt daar een aantal nieuwe features, een eigen achtergrondverhaal met bijbehorende art style en een stoere singlerplayerheld met pijnlijk verleden aan toe.

Starhawk

De verre toekomst

Laten we eerst wat dieper ingaan op dat verhaal. Dat speelt zich af in de verre toekomst, waarbij de mensheid andere planeten heeft gekoloniseerd en aldaar een nieuwe krachtbron heeft ontdekt: Rifts. Deze wit-groene geisers spuwen een goedje uit dat gemakkelijk geoogst kan worden om te worden omgezet in bruikbare energie. De ontdekking van deze nieuwe energiebron heeft een nieuwe goudkoorts doen ontstaan onder mijnbouwers, ook wel ‘Rifters’ genoemd in het spel. De eerder genoemde goudkoorts heeft de naam ‘The Rush’ meegekregen. Er is echter een groot nadeel aan deze Rifts. Wie er lange tijd zonder bescherming aan wordt blootgesteld, verandert in een gehersenspoelde fanatiekeling met als enig doel het beschermen van de Rifts. In het verhaal staan deze lichtgevende zombies ook wel bekend als de ‘Outcasts’ en ze vallen in groepen mijnstellages aan. Je kunt je voorstellen dat dit de nodige problemen oplevert voor de interstellaire mijnbouwers.

Starhawk

Gloeiende triggerfingers

De daadwerkelijke campaign speelt zich af rond Emmet Graves, een Rifter wiens stellage is overvallen door de Outcasts. Hij en zijn broer zijn daarbij blootgesteld aan de Rift-energie, maar door toedoen van hun ingenieur - die een implantaat ontwikkelde dat de ‘infectie’ tegengaat - zijn ze niet veranderd in Outcasts. Bijkomend voordeel: ze hebben er stoere lichtgevende ogen en handen door gekregen. Emmet en zijn broer gaan verder als ‘gun slinging’ huurlingen die andere kolonies beschermen tegen Outcast-aanvallen.

Als we het thema van de game zouden moeten beschrijven, komen we - je raadt het waarschijnlijk al - uit op een mix tussen science-fiction en wild west. Dat komt niet alleen door de parallellen tussen ‘The Rush’ en de goudkoorts zoals die aan het eind van de 19e eeuw in Amerika heeft plaatsgevonden; de karakters en dorpjes hebben ook allemaal een duidelijke cowboy-feel. Of misschien is ‘space cowboy-feel’ beter.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

De makers introduceren Starhawk.

Multiplayer

Er is nu echter ook aan de gameplay gedacht. Een opgepoetste poort van Warhawk alleen zou het waarschijnlijk niet hebben gehaald, met het oog op de hedendaagse concurrentie. Daarom is onder andere het Build ‘n Battle-systeem toegevoegd. Met een druk op de knop roep je nu een menu op waarmee je bijna overal op de spelwereld gebouwen kunt plaatsen. Van turrets en buggy-spuwende garages tot muren, jetpack-dispensers en energieschilden: er is een tiental verschillende gebouwen dat je kunt plaatsen. In de multiplayer kan iedere speler, zowel aan de Rifters- als de Outcast-kant, dit doen, mits ze genoeg energie hebben. Beide kampen beginnen met een Rift-pomp in de basis, die alle spelers die in de buurt lopen om de paar seconden een beetje energie geeft. Met één energiecel koop je een muurtje, met zes een Beam Turret. Maar energie is ook verkrijgbaar uit de blauwe tonnetjes in de neutrale gebieden van de map, door andere spelers te doden of door hun gebouwen te slopen.

Starhawk

Best een innovatie dus, al is het moeilijk echt nieuw te noemen. Op dit niveau is bijna alles al eens gedaan. Of deze collectieve rts-aanpak in de praktijk ook gaat werken, moet bovendien maar blijken. De in de bèta beschikbare maps lieten maar zestien spelers toe, wat bij twee defensief ingestelde teams al snel leidt tot enorme, ondoordringbare verdedigingsstellages. In de pot die wij speelden, liep dat uiteindelijk weer uit op een patstelling waarbij iedereen elkaar van grote afstand met raketten bestookte. We zijn benieuwd hoe het er straks in de 32-mans mappen aan toe zal gaan.

De Starhawks

De ‘Starhawks’ zijn de iconische, transformerende vliegtuigen waar de game zijn naam aan te danken heeft. Net als dat het geval was in Warhawk, al heetten ze daar uiteraard ‘Warhawks’. Behalve dat ze beschikbaar zijn in de spelwereld is er weer even weinig verband tussen deze vliegtuigen en het verhaal, maar de naam is er voor de vorm maar ingehouden. Starhawk pakt het qua luchtgevechten echter wel iets anders aan dan zijn voorganger: in plaats van de helikopter/zweefmodus heb je dit keer namelijk een Mech. Je houdt daarbij dezelfde wapens, maar kunt enkel over de grond lopen. Het voordeel is dat je niet door raketwerpers en automatische turrets kunt worden gelockt, iets dat wel kan in de straaljagermodus, maar een nadeel is dat je beperkt bent tot de grond en niet erg snel bent. Een kleine teleurstelling is de duur van je vluchten. De hawks zijn met twee raketten uit de lucht te halen, wat ze ongeveer even sterk maakt als een ongepantserde voetsoldaat. En dan kan een voetsoldaat ook nog eens veel gemakkelijker richten. Dat klopt natuurlijk niet helemaal.

Starhawk

Voorlopige conclusie

Starhawk is op zowat alle fronten een verbetering op Warhawk. Er valt nog wel wat de tweaken, maar de basis is goed, er is een verhaal met potentie, een stoere posterboy, en er is slim voortgebouwd op de multiplayer. Alles wat nodig was om van een grijze PSN-muis, die als je wat langer keek best leuk bleek, een volwaardige PS3-exclusive te maken die nóg beter in elkaar steekt. Nu nog het vertrouwen van Sony zelf en het marketingbudget dat daarbij hoort, en we krijgen er weer een PS3-pilaar bij.