De laatste tijd valt het mij steeds meer op: computers en hun software in films. Op de een of andere manier is het kennelijk verboden om een gangbaar besturingssysteem of normale software te gebruiken in films, en doen de special effect studio’s elke keer weer hun best om een zo exclusief mogelijk systeem te ontwerpen.
Zo is het in de filmwereld doodnormaal dat elke toetsaanslag zorgt voor een bliepje, tikje of tokje. Bij voorkeur maken een beperkt aantal toetsen een speciaal bliepje, dat meestal aangeeft dat iets klaar is. Het geluid van het intikken van de coordinaten van de bestemming en het lanceren van een raket veroorzaakt in de meeste gevallen dan ook een kakafonie aan geluiden, aangezien ook elke letter die op het scherm verschijnt zijn eigen bliepje moet maken.
Over het algemeen zijn de systemen op hun eigen manier primitief, maar ook verschrikkelijk intelligent. Zo is het commando ‘hack FBI’ genoeg om alles te weten te komen over de waarheid achter de moord op JFK, en zijn eventuele lastige hackers die jou zelf op de hielen zitten met de simpele woorden ‘send spike’ af te schudden. Als het even kan zijn die commando’s ook gewoon in te spreken, en worden ze nooit fout verstaan.
Natuurlijk houden ze in die wereld ook van duidelijkheid, en het is dus nodig om tekst zo groot mogelijk op het beeldscherm te toveren. Zelfs voor het intypen van een password, waarbij de letters weergegeven worden door rondjes of kruisjes, wordt het liefst het complete scherm gereserveerd. Knoppen zijn zo groot dat je er met hartelust met je complete vuisten op kan rammen, en dat allemaal op een touch screen natuurlijk. Alle acties zijn nog eens overdadig geanimeerd, zodat het allemaal wel lang duurt, maar je zeer zeker weet dat alles goed gaat. Zo zie je een brief bedrukt worden en uit het beeld vliegen als je een email stuurt, verdwijnt de tekst uit je word processor paragraaf voor paragraaf als iemand anders het huidige document verwijdert, en zie je bij het kraken van password elk karakter zich een voor een ‘de-digitaliseren’.
Waarom heb ik het hierover? Omdat dit kennelijk de manier is waarop filmkijkers computers willen zien. En aangezien ik bijna iedereen tot ‘de filmkijkers’ kan rekenen, zou het dus goed kunnen dat onze toekomst er zo uitziet. Afgezien van enkele dingen die technologisch onzin zijn en nooit mogelijk zullen zijn, is het duidelijk wat wij willen. De grote softwaremaatschappijen zien dat natuurlijk ook, en springen daar dan weer op in.
Het begin is natuurlijk nog maar het horen van de toetsaanslag bij het typen van een ICQ-berichtje, een naar mijn mening zeer irritante ‘feature’ waarvan men het nodig achtte om deze standaard aan te zetten. Het is allemaal nog wat duidelijker te zien in Windows XP, Microsoft’s volgende poging om haar monopolie op dat gebied te behouden. Zoals iedere beta-gebruiker al gemerkt zal hebben is namelijk alles groter geworden. Groter, geanimeerder, ‘leuker’, en volgens sommigen mooier. Zelfs de heel-veel-ruimte-innemende-password-velden worden realiteit.
![]() |
Ik ervaar veel van deze nieuwe mogelijkheden alleen maar als zeer irritante, onnuttige trucjes waar niemand iets aan heeft. Want wordt het door die dingen nou echt gebruikersvriendelijker? Ik kan me voorstellen dat enkele mensen die al hevig last hebben van een muisarm nu het kruisje rechtsbovenin iets makkelijker kunnen vinden, maar wat ik vooral zie is dat er steeds meer kostbare ruimte op mijn desktop verloren gaat. Lekker grote knoppen, lekker dikke tekst, lekker vette balken...
Het zal niet erg lang meer duren of ook wij zien brieven in het rond vliegen en letters verschijnen op de raarste plaatsen bij het sturen van een emailtje. Want al die animaties zijn toch cool?
Bedenk nou eerst maar eens goed wat we eigenlijk willen, Microsoft voorop. Mijn computer zit niet in een film. Ik vind het helemaal niet nodig dat hij een complete show uitvoert elke keer als ik hem aanzet. Ik wil er gewoon op werken, serieus en zonder overbodige rotzooi!
Laat ik het dan nog maar eens heel duidelijk zeggen: ik ben tegen de veranimatisering van software. Tegen het onnodig innemen van ruimte op mijn overvolle desktop. Tegen het horen van irritante geluidjes bij elke handeling die ik uitvoer. Tegen het praten met mijn computer, waar ik niet sneller van ga werken, hoe perfect die technologie ooit ook zal zijn. Tegen letters die zo groot zijn dat ik een groothoeklens op mijn bril moet zetten om de hele tekst te lezen. Ik wil helemaal niet zo’n computer als ze in mijn favoriete films hebben, ook al lijkt het daar nog zo handig!
Toch wacht ik met smart op het moment waarop ik zelf het commando ‘hack FBI’ kan geven...