Marvel vs. Capcom 3: Fate of Two Worlds

Moge de beste winnen...

Tien lange jaren. Het heeft even geduurd, maar dan hebben we ook wat: het derde deel in de bekroonde Marvel vs. Capcom-serie is eindelijk in ons midden. Deel twee is een decennium lang hét toppunt geweest van videogame-crossovers, en niet alleen omdat het één van de meest over de top zijnde 2d-fighters is die de wereld ooit zou hebben gekend. Ook het feit dat Marvel vs. Capcom 2 in de competitieve ‘scene’ nog altijd intensief wordt gespeeld, getuigt van de legendarische status die deze hyperactieve actiegame heeft vergaard. De komst van nummer drie brengt dus de nodige verwachtingen met zich mee.

Getest op: Xbox 360
Ook verkrijgbaar op: PlayStation 3

Marvel vs Capcom 3: Fate of Two Worlds

Oh, wat is het fijn. Oh, wat is het fijn om een nerd te zijn. Hoe komt dat toch, dat nerds zo opgewonden raken van crossovers? Hoe komt het dat een kruising tussen twee verschillende universa kinderlijk enthousiasme weet te ontketenen bij fans? Ondergetekende kan in ieder geval in geuren en kleuren vertellen over zijn voorliefde voor crossovers, zoals RoboCop vs. Terminator, Turtles Forever, Aliens vs. Predator, Super Smash Bros., The League of Extraordinary Gentlemen, Kingdom Hearts... De kwaliteit van die games mag dan wellicht niet altijd even consistent zijn, het concept erachter was dat gelukkig meestal wel. En dat concept is simpel: zet toffe personages van bron A bij soortgelijke personages van bron B, en het knokken kan beginnen.

Het Bruce Lee-syndroom

Hier bij Tweakers.net denken wij te weten waar deze fascinatie voor crossovers vandaan komt: sinds het begin der tijden is de mens geïntrigeerd geweest door kracht, macht en competitie. Daarom houden we van conflict en drama. Van sport en van wedstrijden. Zoals in de Pokémon-themasong ooit zo mooi werd gezegd: “I wanna be the very best, like no one ever was”. En wie uiteindelijk de beste wordt, vinden we vaak niet eens zo belangrijk; het is de weg ernaartoe waar we zo in meegesleept willen worden. Daarom genieten we zo van het WK of van banale programma’s als Op Zoek Naar Zorro. En wat is er nu mooier dan we worden meegesleept in een strijd waarin tegenstanders met verschillende achtergronden het tegen elkaar opnemen, niet waar? We vergelijken graag appels met peren; dat maakt zo’n strijd minder voorspelbaar. Spannender.

We zijn dus continu op zoek naar de beste en die fascinatie beperkt zich niet tot de realiteit. Ook in onze fictieve universa sijpelt het verlangen door om te weten wie de sterkste, aantrekkelijkste of meest sluwe is. Gelukkig beperkt de fascinatie zich meestal tot een nieuwsgierig en onschuldig “Wie zou winnen in een gevecht: Bruce Lee, of de hoofdrolspeler van die actiefilm die ik zojuist heb gezien?”. Het is dan ook geen wonder dat de film The Expendables een groot succes was: enkel al het idee dat veel legendarische filmhelden van het anabolengenre samen in één film zouden zitten, was genoeg voor vele duizenden verkochte bioscoopkaartjes.

Super Hero All-Stars

Nu we dankzij die paginalange intro weten waarom crossovers zo interessant zijn, hebben we eigenlijk ook al uitgelegd waarom de Marvel vs. Capcom-serie alleen al op papier zo’n groot succes is. Marvel en Capcom, samen? Om het geheugen even op te frissen: Marvel is het bedrijf dat zo goed als in zijn eentje het woord ‘superheld’ heeft gedefinieerd én er misschien wel voor heeft gezorgd dat iedereen op deze planeet weet wat een stripboek is. En Capcom? Het is de Japanse grootmeester van de arcade-gameplay, één van de grootste ontwikkelaars en uitgevers uit het land van de rijzende zon, én de maker van een paar van gamings meest memorable helden. We hebben het hier dus over de crème de la crème van twee verschillende takken van de entertainmentindustrie.

Marvel vs Capcom 3: Fate of Two Worlds

Wie kan het immers opnemen tegen Marvel? DC Comics? Welnee. De massa kent twee DC-helden: Superman en Batman. Maar als het om Marvel gaat, ligt dat getal toch beduidend hoger, mede dankzij het succes van de vele Marvelfilms van de afgelopen tijd. Spider-Man, Wolverine, Iron Man, de Hulk, Captain America, noem ze maar op: de massa kent ze. En Capcom? Enkel een bedrijf met de geschiedenis en het succes van Nintendo kan het opnemen tegen Capcom; het is dan ook geen wonder dat de Super Smash Bros.-games zo intens geliefd zijn. Maar de helden van Capcom hebben één element wat de meeste Nintendo-iconen niet hebben: kloten. Om maar een voorbeeld te geven: Nintendo’s boegbeeld is een Italiaanse loodgieter die, tja, goed kan springen. Die van Capcom is een blauwe robot die de krachten van zijn vijanden kan overnemen en een plasmakanon op z’n rechterarm heeft. Moeten we er nog meer over zeggen?

Nieuwe cast, nieuwe kansen

Des te groter is de ironie dat Mega Man, de mascotte van Capcom, niet in Marvel vs. Capcom 3: Fate of Two Worlds zit. Een erg raar gegeven, mede omdat hij wél in de eerdere twee delen speelbaar was. Maar fans van ‘the Blue Bomber’ hoeven niet te treuren: de Mega Man-reeks wordt goed gerepresenteerd door het wellicht even populaire personage Zero. Deze langharige robot met lightsaber was in de Mega Man X-reeks het hulpje van Mega Man, maar is in de afgelopen jaren uitgegroeid tot een icoon met een eigen spelreeks. Ook het vele malen obscuurdere personage Tron Bonne, uit het minder bekende Mega Man Legends, is aanwezig om de herinnering aan Mega Man niet te laten verdrinken in het geweld van al die andere iconen.

Marvel vs Capcom 3: Fate of Two Worlds

Maar laten we ons niet teveel focussen op deze twee robots, want de rest van de cast van dit overdonderende vechtspel is ook zeker om over naar huis te schrijven. Er kan zonder twijfel worden gezegd dat de belangrijkste helden van beide bedrijven aanwezig zijn, met enkele onbekendere personages ter aanvulling. Maar ook met het tijdperk is rekening gehouden: het vorige deel verscheen immers een decennium terug. Zo was de X-Men tekenfilm destijds erg populair, wat verklaart waarom relatief onbekende personages als Marrow en Spiral speelbaar waren in Marvel vs. Capcom 2. Ondertussen zijn ze ingewisseld voor meer hedendaagse helden, zoals de bijdehandte en vierde-muurbrekende Deadpool.

Groot, groter, Galactus!

Ook aan de Capcom-kant zijn de veranderingen groot. Zo mochten veel vechters uit de DarkStalkers- en Street Fighter-serie niet terugkomen, om ruimte te maken voor personages die samen een veel beter globaal beeld vormen van Capcoms oeuvre. Erg welkom zijn personages als opperslechterik Wesker uit Resident Evil, slingeraar Nathan Spencer uit Bionic Commando, goddelijke wolf Amaterasu uit Okami, ridder Arthur uit Ghosts ‘n Goblins en natuurlijk demoon annex coolheid zelve Dante uit Devil May Cry. In totaal bevat de game 36 speelbare personages, exclusief twee personages die helaas enkel als downloadable content beschikbaar zullen zijn, en dat is heel wat. Wel is het een minder imposant aantal dan de 56 personages die speelbaar waren in het vorige deel. Maar aangezien er nauwelijks van ‘filler characters’ kan worden gesproken, is dit geen storend gegeven.

Verwachtingen van fans

Erg knap is ook de manier waarop met dit roster is ingespeeld op de verwachtingen van de fans. Zo is grappler Zangief uit Street Fighter vervangen door Mike Haggar van de Final Fight-games, waarvan de vechtstijl zo goed als identiek is. Zo worden de populaire Haggar en de Final Fight-serie weer in het spotlicht gezet, zonder dat de Zangief-fans bang hoeven te zijn een personage te missen waarmee ze ‘piledrivers’ en andere worstelmoves kunnen uitvoeren. Ook de toevoeging van slechterik Super-Skrull is een geniale zet: deze alien bevat alle krachten van de vier leden van The Fantastic Four, waardoor het gebrek aan deze helden eigenlijk niet meer stoort. Er is ontzettend veel tijd gestoken in de selectie van de personages en dat is aan alles te merken. De verdeling helden-slechterikken is goed, de verhouding populair-obscuur is bevredigend, er is opvallend veel variatie in speelstijl en, last but not least, het verschil in toegankelijkheid is voelbaar. Voor elk ‘pick up & play’-personage zoals Ryu of Captain America is er dan ook een onconventioneel personage waar je duidelijk mee moet leren omgaan.

Marvel vs Capcom 3: Fate of Two Worlds

Deze titel is een echte nostalgiebom. Net als een Super Smash Bros. Brawl of een Kingdom Hearts II hangt de genotsfactor voor de helft af van hoe goed het feest van herkenning is, hoeveel 'Oh, ja!'-momenten de game weet voor te schotelen, en hoe het spel inspeelt op het feit dat het een crossover is. Die helft van de genotsfactor is in ieder geval goed geregeld: de gehele presentatie van het spel baadt zich in de wereld van de comics, en de speler heeft dan ook bijna encyclopedische informatie over de personages tot zijn of haar beschikking. Ook verrassend leuk is het verhaal. Galactus, de gigantische planeetverslinder, heeft het wederom op de Aarde gemunt, maar door het een of ander kosmisch toeval worden zowel de Aarde van de Marvel- als die van de Capcom-dimensie in gevaar gebracht. Vandaar ook de subtitel ‘Fate of Two Worlds’.

Cameo's

Nu klinkt dit als een suf verhaal, maar het blijkt een prachtig excuus om de helden in de leukste situaties te kwakken. Zo zie je bijvoorbeeld aan het einde van de Arcade Mode van Dante, dat hij op jacht gaat naar meer demonen en zo Ghost Rider tegenkomt. Zo zijn er nog veel meer cameo’s te vinden van toffe personages die de game net niet hebben gehaald. Het is dit soort kleine dingetjes dat het geheel zo mooi maakt. Zo ook de alternatieve kostuums; in de meeste fighters bestaan deze uit andere kleuren, maar in Marvel vs. Capcom 3 hebben de meeste personages compleet verschillende outfits tot hun beschikking. Spider-Man is hiervan een mooi voorbeeld. Niet alleen heeft hij zijn bekende rood-blauwe kloffie, hij kan bijvoorbeeld ook naar zijn zwarte symbiontenpak schakelen, of naar het rood-goude pak dat hij in de strips kado kreeg van Iron Man. Vet!

Super, mega, ultra!

De echte ster van de game is echter de gameplay. Alle toeters en bellen en grappige personages kunnen namelijk niet verhullen dat we te maken hebben met een 2d-fighter; eentje die behoorlijk moet weten te imponeren wil hij enigszins in de buurt komen van zijn legendarische voorganger. Dit is namelijk niet zo maar een fighter: dit is Street Fighter, keer drie, in het kwadraat, aan de speed. Elke ronde vecht je met drie personages die je naar hartelust kunt omwisselen tegen de drie personages van je tegenstander. De twee personages met wie je op dat moment niet speelt, kun je inzetten voor speciale Assist-aanvallen of om je al behoorlijk vernietigende superaanvallen bij te staan met nog meer vuurkracht.

Marvel vs Capcom 3: Fate of Two Worlds

Het wordt pas echt leuk als je een beetje degelijk leert combo’en in combinatie met die Assist-aanvallen. Je geeft je tegenstander een vijf-hit-combo op de grond, eindigt die met een ‘launcher’-aanval waarmee je hem de lucht in lanceert, springt er achteraan, geeft hem nog vier extra klappen in de lucht, en eindigt de combo door met de Assist-aanval je partner erbij te roepen die je zielige tegenstander genadeloos terug de grond inslaat. Het bijbehorende visuele spektakel is ongekend, mede omdat elke aanval grootser en intenser wordt afgebeeld dan ooit. Ter vergelijking: de gewone hadoken-vuurbal van Ryu is in deze game net zo groot als de Ultra Hadoken in Street Fighter IV. Wanneer Ryu in deze game een Super Hadoken afvuurt, zie je een beeldvullende energiestraal waar Dragon Ball Z-personages nog iets van kunnen leren.

De X-Factor?

Werkt deze overdonderende orgie aan actie? Jazeker. Ondanks dat het tempo hoger ligt en er nog meer mogelijkheden tot combo’s zijn dan in het behoorlijke ingewikkelde Super Street Fighter IV, is de besturing een stuk toegankelijker, waardoor het algehele moeilijkheidsniveau niet de pan uitrijst. Verwacht niet binnen een dag iemand in de lucht te kunnen combo’en en die actie te volgen door een superaanval om het af te maken, of iets dergelijks. Maar wie de tijd neemt om de fundamenten goed onder de knie te krijgen, zal zien dat de game minder moeilijk is dan de epileptische beelden doen vermoeden. Het plezier ligt deels ook in het gaandeweg beheersen van de besturing, de combo’s, en het samenstellen van een goed team. Wie dat voor elkaar heeft, kan vervolgens zijn skills laten zien in de online wereld waar fanatieke fans deze game ongetwijfeld jarenlang levend zullen houden.

Marvel vs Capcom 3: Fate of Two Worlds

Ook de button-basher zal echter genoeg plezier aan dit spel beleven om de aankoop te kunnen rechtvaardigen. Bij sommige personages, zoals Dante, hoef je maar naar de controller te kijken en je character doet al de meeste gekke vlammende salto’s. Wie bang is dat dit voornamelijk flitsend vuurwerk is en weinig diepgang heeft, hoeft dus niets te vrezen. Al helemaal niet wanneer je het X-Factor-systeem ontdekt waarmee je op een tactisch moment tijdens de match sterker en sneller kunt worden; iets wat een potje helemaal kan omdraaien. Wellicht dat de die-hard fans ietwat teleurgesteld zullen zijn door het kleinere roster en de wat versimpelde besturing, maar zij kunnen nog altijd terugkeren naar Marvel vs. Capcom 2, toch?

Conclusie

Marvel vs Capcom 3 voelt zonder twijfel aan als een waardig opvolger van de game die een decennium lang bekend stond als één van de meest populaire 2d-fighters ooit, en dat is eigenlijk het grootste compliment dat we het spel kunnen geven. Een game als deze valt of staat bij de selectie en de speelbaarheid van de personages, en beide punten zijn uitstekend doorgevoerd. Wie ook maar ooit een 2d-fighter heeft aangeraakt, zal zonder al teveel moeite de basics kunnen leren van deze game.

Of hij werkelijk net zo legendarisch zal zijn als zijn voorganger, is helaas iets wat we pas na minstens een jaar kunnen concluderen: pas dan weten we of de personages op competitief niveau enigszins uitgebalanceerd zijn, en of het allemaal dezelfde aantrekkingskracht heeft als die Marvel vs. Capcom 2 tien jaar lang op gamers heeft uitgeoefend. Wij durven echter te wedden dat het erg lang zal duren voordat deze vechtgame vervangen zal worden door een andere.

Pluspunten

+ Prachtige presentatie en veel detail
+ Sterk aanbod aan vechtersbazen
+ Vanaf dag één al ontzettend veel online ondersteuning en spelers voor een fighting game!
+ Net zo verslavend als zijn voorganger
+ Easy to learn, very hard to master

Minpunten

- Geen lobbies in de online multiplayer
- Weinig spelmodi; Mission Mode is enkel combo’s oefenen!
- Beduidend minder personages dan in zijn voorganger... waar zijn de zeer geliefde Strider, Cyclops, B.B. Hood, Cable, Juggernaut, Thanos en Venom?

Cijfer: 8

Titel	Marvel vs. Capcom 3: Fate of Two Worlds
Platform	Xbox 360, PlayStation 3
Ontwikkelaar	Capcom
Uitgever	Capcom
Releasedatum	18 februari 2011