Rayman Raving Rabbids TV Party

Zwaar geschifte konijnen

Met de kerstdagen voor de deur en het kwik van de thermometer laag, kiezen veel mensen voor gezelligheid binnenshuis. Warme chocolademelk, lekker eten en een huis vol familie staan garant voor knusse avondjes bij een vrolijk knetterend haardvuur. Er is nóg een ingrediënt dat daarbij niet mag ontbreken: een dijk van een partygame.

Getest op: Wii
Afwijkende versie: Nintendo DS

TV Party is alweer het derde deel in de Raving Rabbids-serie en het behandelt, zoals de titel al doet vermoeden, het fenomeen 'televisie' en alles wat daar mee te maken heeft. Eenieder die de verwachting koestert dat deze game afrekent met het voorspelbare verleden van de serie komt bedrogen uit. De game biedt nog altijd een bonte verzameling in kwaliteit wisselende minigames met een handjevol zwaar geschifte konijnen in de hoofdrol. Meer van hetzelfde? Misschien, maar is dat bij de razend populaire Mario Party-reeks niet ook het geval? Alleen al om die reden lijkt het me niet meer dan normaal om TV Party een eerlijke kans te geven. Een kans waarbij elementen als daadwerkelijke vernieuwing en originaliteit niet zo zwaar meewegen als speelplezier, herspeelbaarheid, verbetering ten opzichte van voorgaande delen én een goedwerkende, vermakelijke multiplayer. Het blijft per tenslotte 'maar' een partygame.

Televisiejunkie

In deze derde game in de serie blijkt een handvol Rabbids te zijn getroffen door de bliksem, waarna ze om onverklaarbare redenen in Rayman's televisie terecht zijn gekomen. Klinkt op zich goed, want gevangen in de beeldbuis lijken ze weinig kwaad te kunnen. Dat pakt echter anders uit. Rayman is een bijzonder fanatiek televisiekijker die geen dag zonder tv kan leven. En dat levert problemen op, want de irritante konijnen terroriseren alle televisiekanalen; geen enkele zender blijft gespaard. Het sportkanaal, de nieuwszender en zelfs het shopping-netwerk en het filmkanaal, alles wordt geteisterd door de donzige idioten waarvan het vocabulaire niet verder komt dan het woordje 'Blèèèh'. Hoewel de logica niet duidelijk is, schijnt er voor Rayman niets anders op te zitten dan deel te nemen aan bijna vijftig minigames, om zo zijn TV, lees: zijn leven, weer terug te krijgen. Niet logisch, stompzinnig, vergezocht, maar gek genoeg ook bijzonder doeltreffend.

Reclameblokken

De keuze van de ontwikkelaars om de game te centreren rond het brede, kleurrijke fenomeen televisie blijkt goed uit te pakken. Het thema blijkt namelijk een bijzonder gevarieerde en vrijwel onuitputtelijke bron van sterke ideeën voor mini-games te herbergen. Na in het hoofdmenu een keuze te hebben gemaakt tussen solo of multiplayer, kom je in een zenderoverzicht terecht waarbij het de bedoeling is een programma te kiezen waar je op dat moment zin in hebt. De keuze varieert tussen show-worstelen, realitysoaps, een Idols-variant, homeshopping, talkshows, een muziekkanaal, nieuws en weer, en de wekelijkse trekking van de loterij. Daarnaast komen er op het cultfilmkanaal tal van grappig geparodieerde films voorbij, zoals Star Wars, The Untouchables, Night of the living dead en Godzilla. Uiteraard worden de rolprentjes zo nu en dan onderbroken door bespottelijke reclameblokken, die als minigames binnen de betreffende minigame fungeren.

Knotsgekke minigames

Hoewel alles er verzorgd, overzichtelijk en erg treffend uitziet, is er grafisch vrijwel geen verschil met de voorgaande delen. Nu lijkt dat, gezien het feit dat het hier om een eenvoudige recht toe recht aan partygame gaat, geen probleem voor de uiteindelijke belevenis. Maar het is wel de vraag of wij gamers de keuze van de ontwikkelaar om op grafisch vlak werkelijk niets te veranderen zomaar door de vingers moeten zien. Er zit per slot van rekening wel dik twee jaar tussen deze game en het eerste optreden van de gestoorde konijntjes. Hoewel de game geen zware eisen stelt aan de capaciteiten van de Wii, krijgen we constant te maken met laadtijden die het gevoel opwekken dat we op een derdehands PSX spelen. Lange laadtijden zijn nooit leuk, maar in een game als TV Party zorgen ze keer op keer voor een dermate abrupte onderbreking dat de vaart er compleet uit gaat en de aandacht kan worden afgeleid. Geen goede zaak, als de hele huiskamer in de game is ondergedompeld en er plots een kleine twintig seconden doodse stilte heerst.

Mediavrijheid

Zoals het een echte partygame betaamt is deze game, ondanks dergelijke minpuntjes, over het algemeen genomen een waar feest om te spelen. De bijna vijftig werkelijk knotsgekke minigames zijn verdeeld over zeven kanalen, die gedurende zeven dagen worden bekeken. Op elk van de zeven kanalen is elke dag weer iets anders te zien of te spelen, wat inhoudt dat je geen enkele game twee keer hoeft te spelen om verder te komen. Ook zorgt deze vrijheid ervoor dat je zelf kiest welke games je leuk genoeg vindt om te spelen, terwijl je de mindere games, die ook aanwezig zijn, kunt vermijden. De variatie houdt dan ook aan tot het bittere eind, wat deze game beter maakt dan zijn voorganger. Kwalitatief zijn de minigames sowieso gevarieerder, leuker om te spelen en sterker uitgewerkt dan in beide voorgangers.

Winehouse

Uiteraard zitten tal van games in het spel verstopt die de die-hard Rabbid-fans al eerder hebben gezien en die ook de nieuwkomer tot de reeks nauwelijks zullen verrassen. De on-rail shooterspelletjes werken beter en zijn leuker uitgewerkt dan voorheen, maar weten - afgezien van het gekozen thema - nauwelijks te verrassen. Op de muziekzender kunnen onder andere nummers van Amy Winehouse en Britney Spears instrumenteel worden versterkt en bij de dagelijkse bingotrekking moet je met een Rabbid verkleed als Lottobal door een level stuiteren, op zoek naar de uitgang. Dergelijke games zijn vermakelijk maar bieden niets wat de gemiddelde Wii-bezitter nooit eerder heeft gezien. Daar komt verandering in zodra je de games tegenkomt die gespeeld kunnen worden met het Wii-board.

Met je kont

Met name de ritmische dansspelletjes en de snowboard-fragmenten komen het best tot hun recht als het Wii-board wordt gebruikt, maar ze zijn ook prima speelbaar met de Wii-mote en de nunchuk. Wie dacht dat we alle vormen van zogenaamd typische Wii-gameplay nu wel hadden gezien komt bedrogen uit. Ooit een game bestuurd met je kont? In TV Party kan het! Met je achterwerk op het Wii-board raas je van een flinke berg, terwijl vrienden en familie zich terecht om je bescheuren. Het spreekt voor zich dat dergelijke gameplay een nauwkeurige besturing min of meer uitsluit, maar juist dit soort mini's zorgt voor onvergetelijke gamesessies. Desondanks heeft het gebruik van het Wii-board ook een schaduwzijde. Telkens als je een dergelijke minigame start moet het Board worden gekalibreerd. Vervelend, helemaal omdat het board ook weer moet worden gekalibreerd als je een game herstart. Dat kost de nodige tijd en het vormt, net als de laadtijden, een irritante onderbreking op een verder geweldig spektakel.

Eighties fan

Naast deze zogenaamde 'zuigergameplay', zijn ook de racegames op de motor bijzonder innovatief. Met de Wii-mote en de nunchuk in handen stuur je alsof je de handvaten van een heuse Harley Davidson vasthoudt en écht op een motor zit, en zo scheur je over woeste weggetjes, in een poging de beste tijd neer te zetten. Mijn favoriete minigame blijft echter 'Acceptable in the Eighties'. Als liefhebber van door de massa als 'fout' bestempelde nummers uit de jaren '80 van de vorige eeuw, werd van mij verwacht dat ik voor een soort Idols-jury bestaande uit Rabbids een 'fout' dansje uit ging voeren. Op een aanstekelijk muziekje met voor mijn neus een hilarische jury - bestaande uit één fanatieke fan en drie zich stierlijk vervelende Rabbids - moest ik in de maat de bewegingen van een dansend poppetje volgen. Voor een korte beschrijving van dit dansje verwijs ik belangstellenden naar de titel van de minigame, die de ellende op sublieme wijze verwoordt. Zelden heb ik zo gelachen als om de konijnen in deze minigame.

Meer is minder?

Zoals dat het geval is bij de twee voorgaande delen, komt ook TV Party natuurlijk het best tot zijn recht als er met meerdere mensen wordt gespeeld. Nagenoeg alle minigames kunnen met vier spelers tegelijk worden gespeeld, sommige zelfs met acht mensen, maar dan wel volgens het ouderwetse controller-doorgeefsysteem. Single- en multiplayer hebben exact hetzelfde omhanden en ontlopen elkaar vrijwel niet, afgezien van het feit dat de game gewoonweg leuker is als je met meer mensen speelt. Helaas gelden de eerder aangehaalde minpunten uit de singleplayer ook dubbel en dwars voor de multiplayerbeleving. Meer deelnemers die met hun kont op het Wii-board de helling af willen, betekent meer kalibreerwerk en dus langere onderbrekingen. In praktijk is het verstandig om uit te wijken naar de Wii-mote en nunchuk, die misschien minder 'realistisch' zijn maar in ieder geval het tempo erin houden.

Conclusie

De derde Raving Rabbids-game laat zich het best omschrijven als een hysterische, maar geslaagde partygame vol innovatie, die echter vrijwel alle kenmerken bevat van een te laat opgepakt spoedklusje. Het spel is nooit écht goed, maar het is desondanks een overtuigende en sterk vermakelijke partygame die van begin tot eind weet te boeien. Ondanks de iets te nonchalante gameplay, de te lange laadtijden en de weinig spectaculaire grafische uitstraling, is TV Party de game bij uitstek om met de feestdagen in huis te halen. Al is het maar om oma met haar kont op je Wii-board te parkeren.