Card Shark
Card Shark laat de speler als hulpje van een ervaren valsspeler de fijnere kneepjes van het vak leren. Het spel lijkt om kaartspellen te gaan, maar draait in werkelijkheid om de vele trucs die er zijn om andere spelers te misleiden. Terwijl de hoofdpersonages hun tegenspelers flink wat geld afhandig maken, ontrafelen ze ook nog eens een mysterie waar de koning van Frankrijk bij betrokken is. Card Shark is een leuke game, maar niet makkelijk. Sommige trucs kennen veel stappen en als je eenmaal twintig trucs geleerd hebt, is het soms lastig te onthouden hoe een van de eerdere trucs ook alweer in elkaar zat. Daarbij is de uitleg die de game bij een truc geeft lang niet altijd even duidelijk, waardoor je soms niet precies weet wat je nou fout doet. Los van dat soort frustrerende momenten is Card Shark een vermakelijke en regelmatig ook spannende game. Het spel is niet lang, maar met een kostprijs van twee tientjes maakt dat ook wat minder uit. Tel de schilderachtige look en de guitig geschreven conversaties er nog bij op en je hebt een prima tussendoortje te pakken voor op de Nintendo Switch of Windows.
We kennen allemaal de scène uit westernfilms waarin een aantal lieden van bedenkelijk allooi zich hebben verzameld aan de tafel van de lokale saloon. Geld, whisky en kaarten vliegen over tafel, tot er iemand opstaat en een revolver trekt: er wordt valsgespeeld. Dat is precies het scenario dat je in Card Shark probeert te voorkomen. Het spel speelt zich niet af in het Wilde Westen, maar in het achttiende-eeuwse Frankrijk. De speler is geen outlaw, maar een Franse jongeman die niet kan praten. Hij wordt door de comte de Saint-Germain onder zijn hoede genomen. Deze Franse graaf introduceert de speler niet alleen in de hogere lagen van de Franse samenleving, maar leert hem ook de fijnere kneepjes van kaarten, of beter: de fijne kneepjes van hoe je kunt valsspelen met kaarten.
Card Shark gaat niet over een kaartspel. Sterker nog, op geen enkel moment in het spel is het duidelijk welk kaartspel er op tafel gespeeld wordt. Proberen om eerlijk te winnen, is dan ook geen optie: alles draait om de technieken die de graaf de speler aanleert waarmee kaartspellen kunnen worden gemanipuleerd. Dat kan op allerlei manieren. Hoe verder je komt in het verhaal, hoe meer methodes de graaf je aanleert en hoe meer opties je hebt. Bij de meeste hoofdstukken staat vast welke truc je gebruikt, maar soms mag je ook zelf een keuze maken in welke tactiek je wilt toepassen.
Stiekem gluren
Het begint allemaal vrij simpel. De graaf leert je hoe je, terwijl je iemands glas bijvult, snel kunt kijken welke kaarten hij in zijn handen heeft. Je schenkt het glas in, werpt een blik op de kaarten, en neemt daarna de tafel even af met een doekje. De manier waarop je dat doet, vertelt de graaf van welke kleur zijn tegenstander de meeste kaarten in zijn handen heeft. Heeft hij drie harten? Dan veeg jij drie rondjes met de klok mee. Vier ruiten? Dat is vier keer op en neer bewegen met je doek. Het is een van de simpelste technieken, maar meteen komen er al wat haken en ogen bij kijken. Zo moet je oppassen dat je, terwijl je ogen op de kaarten van de andere speler gericht zijn, het glas niet laat overlopen. Dat wekt argwaan. Ook moet je de veegtechniek zo snel mogelijk uitvoeren, anders wekt ook dat wantrouwen. Dat wantrouwen wordt continu onder in beeld weergegeven. Je doelwit begint helemaal links, in het groen, maar wordt steeds argwanender, tot het rood bereikt is. Komt je doelwit helemaal aan het einde van de balk, dan loop je tegen de lamp. In het achttiende-eeuwse Frankrijk betekent dat vaak een bloederig eind, met dank aan een pistool, zwaard of dolk.
Ontmoeting met de dood
Dat levert een leuk zijstapje op dat je vroeg of laat zeker eens gaat tegenkomen, want latere technieken worden gecompliceerder en dan maak je vanzelf een keer een fout. Wat dan volgt, hangt af van de moeilijkheidsgraad waarop je Card Shark speelt. Op het moeilijkste niveau is dood ook echt dood: einde oefening, opnieuw beginnen. Op een lager niveau kom je echter aan tafel te zitten met de dood zelf. Er volgt dan een gesprekje dat allerlei kanten op kan gaan. Zo kun je er af en toe voor kiezen om een van je geleerde kaarttrucjes te gebruiken om de dood in de maling te nemen. Op andere momenten wil de dood gewoon een babbeltje, of neemt hij een deel van je verdiende geld af. Hoe dan ook: de dood stuurt je uiteindelijk terug naar de aarde en je wordt wakker vlak voor de scène die even daarvoor nog je dood betekende.
De babbeltjes met de dood worden na verloop van tijd wat minder boeiend, zeker als je ze al te vaak tegenkomt. Zelfs de dood verbaast zich op dat soort momenten over hoe vaak jij voor zijn neus staat, maar hij is nooit te beroerd je een nieuwe kans te geven. Gelukkig maar, want zoals gezegd: Card Shark wordt al snel een stuk gecompliceerder dan simpelweg even gluren en je partner doorgeven wat voor kaarten de tegenstander heeft. Je komt vaak genoeg ook aan tafel te zitten. Dan kun je niet zomaar in iemands kaarten kijken, maar wel allerlei andere trucs uithalen.
Dit is waar Card Shark lastiger wordt. Je leert al snel een techniek aan waarmee je kaarten kunt steken, oftewel: op een specifieke volgorde leggen, zodat ze op de voor jou juiste manier worden gedeeld. Dat begint met het vinden van een kaart, die je achterhoudt of stiekem uit het dek vist. Vervolgens moet je die kaart, door er andere kaarten op te leggen, op de juiste plek leggen, zodat hij uitkomt bij de compte. Daarna moet je er nog voor zorgen dat je de kaarten niet kwijtraakt in het deck, dus je legt een andere kaart net even scheef, zodat je weet dat daaronder jouw voorbereide stapeltje is. Deze basis kan nog op allerlei manieren uitgebreid worden, doordat de compte, of een van de andere spelers, een ‘cut’ moet doen. Ook bij deze splitsing van het deck moet je weten waar ‘jouw’ kaarten zijn en ook daarvoor leer je trucjes. Al met al wordt dat een aardige lading aan handelingen om te onthouden en een klein foutje is snel gemaakt. Veel foutjes zijn niet meer te herstellen en leiden dus onherroepelijk naar een verloren rondje. Dat is soms niet erg. Het kan er zelfs voor zorgen dat je tegenspelers weer wat vertrouwen in jou en de compte terugwinnen en je kunt van een klein foutje zo dus ook voordeel hebben. Een foutje kan echter ook betekenen dat een sluw trucje gespot wordt door je medespelers en dat levert, zoals eerder beschreven, problemen op.
Onduidelijke instructies
Het leren van allerlei verschillende trucjes is leuk en voor het grootste gedeelte ook goed te doen. Toch zijn er ook wel momenten dat Card Shark wat meer begeleiding had kunnen verzorgen. Zo gebeurde het een aantal keer dat we in een serie handelingen een fout maakten, maar niet meteen doorhadden waar het nou verkeerd ging. De game biedt dan als enige optie om de gehele uitleg nog eens door te nemen, maar helpt je niet in het opsporen van je zwakke plek. Als de uitleg daarover niet duidelijk genoeg was, helpt je dat ook niet. Het kan daardoor gebeuren dat je tegen wat frustratie aanloopt, voordat je exact doorhebt wat het spel van je vraagt. Dat gebeurde trouwens ook toen het spel ons leerde zwaardvechten. Door de wat onduidelijke instructie hadden we wat tijd nodig om al spelend te leren wat nu precies de bedoeling was. Geen ramp, maar het had beter gekund.
Card Shark is dus een game die draait om valsspelen bij het kaarten. Dat is echter niet het hele verhaal. De reden dat de compte de Saint-Germain je op een rondreis door Frankrijk meeneemt, is dat hij een mysterie op het spoor is en mensen blut spelen aan een kaarttafel blijkt een effectieve methode om aan informatie te komen. Wat begint als ogenschijnlijk betekenisloze potjes kaarten, verandert zo al snel in detectivewerk van de compte en zijn stille metgezel.
Het hele verhaal wordt verteld door stijlvolle, tweedimensionale tekeningen die haast bewegende schilderijen lijken te zijn. Het is een statische stijl, maar wel een die goed past bij de game. Veel meer is niet nodig: het gaat vooral om de kaarten. Toch vertonen de achtergronden waarin alles zich afspeelt voldoende detail en is het niet eens overdreven om sommige van die achtergronden te omschrijven als kunst. Het geeft Card Shark in elk geval steeds een prettig aangezicht. Het geluid beperkt zich tot wat achtergrondmuziek en geluidseffecten, wat in beide gevallen vrij goed gedaan is, maar zelden opvalt.
Conclusie
Card Shark biedt een leuk avontuur dat, als je er klinisch naar kijkt, leunt op een groot aantal kleine minigames. Die minigames komen in de vorm van slinkse trucs met kaarten, waarmee je in het spel je tegenstanders op het verkeerde been zet. Die trucs zijn voor het grootste gedeelte goed te doen, maar zijn soms lastig, doordat ze veel onderdelen bevatten of van timing afhankelijk zijn. Dat maakt van Card Shark soms een best lastige game, waarbij we ook opmerken dat her en der de uitleg van een truc of handeling beter had gekund. Uiteindelijk mag het de pret niet drukken en is Card Shark vooral een vermakelijke game. Het is geen spel dat je snel nog eens zult spelen, want na een tijdje vallen sommige handelingen best wat in herhaling en je hebt wellicht ook geen zin het hele riedeltje aan trucjes opnieuw aan te leren, maar dat is niet erg. Voor twee tientjes biedt Card Shark voldoende vermaak. Let er wel op dat het geen handig spel is voor momenten dat je niet geconcentreerd kunt spelen: bij veel van de trucs moet je goed opletten en snelheid is vrijwel altijd een factor. Spelen als je een beetje afgeleid bent door iets anders leidt tot suboptimale resultaten.
:strip_exif()/i/2005181282.jpeg?f=imagearticlefull)