Door Jurian Ubachs

Redacteur

Card Shark Review

Valsspelen is niet makkelijk

23-06-2022 • 06:01

16

Card Shark

Card Shark

Card Shark laat de speler als hulpje van een ervaren valsspeler de fijnere kneepjes van het vak leren. Het spel lijkt om kaartspellen te gaan, maar draait in werkelijkheid om de vele trucs die er zijn om andere spelers te misleiden. Terwijl de hoofdpersonages hun tegenspelers flink wat geld afhandig maken, ontrafelen ze ook nog eens een mysterie waar de koning van Frankrijk bij betrokken is. Card Shark is een leuke game, maar niet makkelijk. Sommige trucs kennen veel stappen en als je eenmaal twintig trucs geleerd hebt, is het soms lastig te onthouden hoe een van de eerdere trucs ook alweer in elkaar zat. Daarbij is de uitleg die de game bij een truc geeft lang niet altijd even duidelijk, waardoor je soms niet precies weet wat je nou fout doet. Los van dat soort frustrerende momenten is Card Shark een vermakelijke en regelmatig ook spannende game. Het spel is niet lang, maar met een kostprijs van twee tientjes maakt dat ook wat minder uit. Tel de schilderachtige look en de guitig geschreven conversaties er nog bij op en je hebt een prima tussendoortje te pakken voor op de Nintendo Switch of Windows.

We kennen allemaal de scène uit westernfilms waarin een aantal lieden van bedenkelijk allooi zich hebben verzameld aan de tafel van de lokale saloon. Geld, whisky en kaarten vliegen over tafel, tot er iemand opstaat en een revolver trekt: er wordt valsgespeeld. Dat is precies het scenario dat je in Card Shark probeert te voorkomen. Het spel speelt zich niet af in het Wilde Westen, maar in het achttiende-eeuwse Frankrijk. De speler is geen outlaw, maar een Franse jongeman die niet kan praten. Hij wordt door de comte de Saint-Germain onder zijn hoede genomen. Deze Franse graaf introduceert de speler niet alleen in de hogere lagen van de Franse samenleving, maar leert hem ook de fijnere kneepjes van kaarten, of beter: de fijne kneepjes van hoe je kunt valsspelen met kaarten.

Card Shark gaat niet over een kaartspel. Sterker nog, op geen enkel moment in het spel is het duidelijk welk kaartspel er op tafel gespeeld wordt. Proberen om eerlijk te winnen, is dan ook geen optie: alles draait om de technieken die de graaf de speler aanleert waarmee kaartspellen kunnen worden gemanipuleerd. Dat kan op allerlei manieren. Hoe verder je komt in het verhaal, hoe meer methodes de graaf je aanleert en hoe meer opties je hebt. Bij de meeste hoofdstukken staat vast welke truc je gebruikt, maar soms mag je ook zelf een keuze maken in welke tactiek je wilt toepassen.

Stiekem gluren

Het begint allemaal vrij simpel. De graaf leert je hoe je, terwijl je iemands glas bijvult, snel kunt kijken welke kaarten hij in zijn handen heeft. Je schenkt het glas in, werpt een blik op de kaarten, en neemt daarna de tafel even af met een doekje. De manier waarop je dat doet, vertelt de graaf van welke kleur zijn tegenstander de meeste kaarten in zijn handen heeft. Heeft hij drie harten? Dan veeg jij drie rondjes met de klok mee. Vier ruiten? Dat is vier keer op en neer bewegen met je doek. Het is een van de simpelste technieken, maar meteen komen er al wat haken en ogen bij kijken. Zo moet je oppassen dat je, terwijl je ogen op de kaarten van de andere speler gericht zijn, het glas niet laat overlopen. Dat wekt argwaan. Ook moet je de veegtechniek zo snel mogelijk uitvoeren, anders wekt ook dat wantrouwen. Dat wantrouwen wordt continu onder in beeld weergegeven. Je doelwit begint helemaal links, in het groen, maar wordt steeds argwanender, tot het rood bereikt is. Komt je doelwit helemaal aan het einde van de balk, dan loop je tegen de lamp. In het achttiende-eeuwse Frankrijk betekent dat vaak een bloederig eind, met dank aan een pistool, zwaard of dolk.

Card Shark

Ontmoeting met de dood

Dat levert een leuk zijstapje op dat je vroeg of laat zeker eens gaat tegenkomen, want latere technieken worden gecompliceerder en dan maak je vanzelf een keer een fout. Wat dan volgt, hangt af van de moeilijkheidsgraad waarop je Card Shark speelt. Op het moeilijkste niveau is dood ook echt dood: einde oefening, opnieuw beginnen. Op een lager niveau kom je echter aan tafel te zitten met de dood zelf. Er volgt dan een gesprekje dat allerlei kanten op kan gaan. Zo kun je er af en toe voor kiezen om een van je geleerde kaarttrucjes te gebruiken om de dood in de maling te nemen. Op andere momenten wil de dood gewoon een babbeltje, of neemt hij een deel van je verdiende geld af. Hoe dan ook: de dood stuurt je uiteindelijk terug naar de aarde en je wordt wakker vlak voor de scène die even daarvoor nog je dood betekende.

De babbeltjes met de dood worden na verloop van tijd wat minder boeiend, zeker als je ze al te vaak tegenkomt. Zelfs de dood verbaast zich op dat soort momenten over hoe vaak jij voor zijn neus staat, maar hij is nooit te beroerd je een nieuwe kans te geven. Gelukkig maar, want zoals gezegd: Card Shark wordt al snel een stuk gecompliceerder dan simpelweg even gluren en je partner doorgeven wat voor kaarten de tegenstander heeft. Je komt vaak genoeg ook aan tafel te zitten. Dan kun je niet zomaar in iemands kaarten kijken, maar wel allerlei andere trucs uithalen.

Card Shark

Dit is waar Card Shark lastiger wordt. Je leert al snel een techniek aan waarmee je kaarten kunt steken, oftewel: op een specifieke volgorde leggen, zodat ze op de voor jou juiste manier worden gedeeld. Dat begint met het vinden van een kaart, die je achterhoudt of stiekem uit het dek vist. Vervolgens moet je die kaart, door er andere kaarten op te leggen, op de juiste plek leggen, zodat hij uitkomt bij de compte. Daarna moet je er nog voor zorgen dat je de kaarten niet kwijtraakt in het deck, dus je legt een andere kaart net even scheef, zodat je weet dat daaronder jouw voorbereide stapeltje is. Deze basis kan nog op allerlei manieren uitgebreid worden, doordat de compte, of een van de andere spelers, een ‘cut’ moet doen. Ook bij deze splitsing van het deck moet je weten waar ‘jouw’ kaarten zijn en ook daarvoor leer je trucjes. Al met al wordt dat een aardige lading aan handelingen om te onthouden en een klein foutje is snel gemaakt. Veel foutjes zijn niet meer te herstellen en leiden dus onherroepelijk naar een verloren rondje. Dat is soms niet erg. Het kan er zelfs voor zorgen dat je tegenspelers weer wat vertrouwen in jou en de compte terugwinnen en je kunt van een klein foutje zo dus ook voordeel hebben. Een foutje kan echter ook betekenen dat een sluw trucje gespot wordt door je medespelers en dat levert, zoals eerder beschreven, problemen op.

Onduidelijke instructies

Het leren van allerlei verschillende trucjes is leuk en voor het grootste gedeelte ook goed te doen. Toch zijn er ook wel momenten dat Card Shark wat meer begeleiding had kunnen verzorgen. Zo gebeurde het een aantal keer dat we in een serie handelingen een fout maakten, maar niet meteen doorhadden waar het nou verkeerd ging. De game biedt dan als enige optie om de gehele uitleg nog eens door te nemen, maar helpt je niet in het opsporen van je zwakke plek. Als de uitleg daarover niet duidelijk genoeg was, helpt je dat ook niet. Het kan daardoor gebeuren dat je tegen wat frustratie aanloopt, voordat je exact doorhebt wat het spel van je vraagt. Dat gebeurde trouwens ook toen het spel ons leerde zwaardvechten. Door de wat onduidelijke instructie hadden we wat tijd nodig om al spelend te leren wat nu precies de bedoeling was. Geen ramp, maar het had beter gekund.

Card Shark

Card Shark is dus een game die draait om valsspelen bij het kaarten. Dat is echter niet het hele verhaal. De reden dat de compte de Saint-Germain je op een rondreis door Frankrijk meeneemt, is dat hij een mysterie op het spoor is en mensen blut spelen aan een kaarttafel blijkt een effectieve methode om aan informatie te komen. Wat begint als ogenschijnlijk betekenisloze potjes kaarten, verandert zo al snel in detectivewerk van de compte en zijn stille metgezel.

Het hele verhaal wordt verteld door stijlvolle, tweedimensionale tekeningen die haast bewegende schilderijen lijken te zijn. Het is een statische stijl, maar wel een die goed past bij de game. Veel meer is niet nodig: het gaat vooral om de kaarten. Toch vertonen de achtergronden waarin alles zich afspeelt voldoende detail en is het niet eens overdreven om sommige van die achtergronden te omschrijven als kunst. Het geeft Card Shark in elk geval steeds een prettig aangezicht. Het geluid beperkt zich tot wat achtergrondmuziek en geluidseffecten, wat in beide gevallen vrij goed gedaan is, maar zelden opvalt.

Conclusie

Card Shark biedt een leuk avontuur dat, als je er klinisch naar kijkt, leunt op een groot aantal kleine minigames. Die minigames komen in de vorm van slinkse trucs met kaarten, waarmee je in het spel je tegenstanders op het verkeerde been zet. Die trucs zijn voor het grootste gedeelte goed te doen, maar zijn soms lastig, doordat ze veel onderdelen bevatten of van timing afhankelijk zijn. Dat maakt van Card Shark soms een best lastige game, waarbij we ook opmerken dat her en der de uitleg van een truc of handeling beter had gekund. Uiteindelijk mag het de pret niet drukken en is Card Shark vooral een vermakelijke game. Het is geen spel dat je snel nog eens zult spelen, want na een tijdje vallen sommige handelingen best wat in herhaling en je hebt wellicht ook geen zin het hele riedeltje aan trucjes opnieuw aan te leren, maar dat is niet erg. Voor twee tientjes biedt Card Shark voldoende vermaak. Let er wel op dat het geen handig spel is voor momenten dat je niet geconcentreerd kunt spelen: bij veel van de trucs moet je goed opletten en snelheid is vrijwel altijd een factor. Spelen als je een beetje afgeleid bent door iets anders leidt tot suboptimale resultaten.

Reacties (16)

16
16
10
4
0
6
Wijzig sortering
Ziet er uit als een interessante game!

Wat ik wel jammer vindt is dat een game die een beetje uitdaging biedt meteen dat als minpunt krijgt...
Het toffe is dat je als lezer helemaal zelf bepaalt wat je met de inhoud van deze review doet! Dus als jij in tegenstelling tot @Tweakjur juist wel op zoek bent naar een pittige game, dan negeer je voor jezelf dat minpunt en focus je juist op het pluspunt Uitdagende game

Hetzelfde geldt voor als je juist op zoek bent naar een lekker korte game, omdat je graag dingen snel afmaakt, dan is het een pluspunt dat het een korte game is. En vind je de schilderachtige look juist bagger, dan beschouw je dat voor jezelf als minpunt.

Ik snap nooit zo goed dat tweakers reageren op de persoonlijke mening van een auteur (want dat is een review), om aan te geven dat iemand anders iets eigenlijk niet als pluspunt of minpunt zou moeten zien. Vanuit je eigen bril haal je toch uit een review wat bij je eigen wensen en smaken past?
Veel Tweakers hangen nog in de tijd dat spellen een cijfer kregen. Toen Tweakers op zoek was naar een nieuw beoordelingssysteem heb ik voorgesteld om gewoon de hele scores weg te laten (geen idee of ik de eerste was met dat idee, ik heb het wel voorgesteld en destijds "namen ze het mee in de discussie"). Echter betekend dit ook dat het moeilijk is om te bepalen hoe "leuk" een reviewer het spel vond. Voor sommige mensen is dat belangrijk.

Nu denk ik wel dat het misschien ongelukkig heeft bewoord. Ik denk niet dat tweakjur het puzzelen zelf moeilijk vond, maar om op de goede methode te komen moeilijk was. Wat ik daarbij bedoel met een voorbeeld: in b.v Pokémon Red en Blue moet je op een gegeven moment een fluit zoeken om een Snorlex wakker te maken. Maar hoe kom je er in godsnaam op om naar de Pokémon tower te gaan en daar Team Rocket te verslaan zodat je die fluit cadeau krijgt? Dat dit erin zit betekend toch niet dat Pokémon een moeilijk spel is right? In dit spel lijkt het me heel erg trial & error dan dat je echt met logica op een bepaalde oplossing komt.

[Reactie gewijzigd door rickboy333 op 24 juli 2024 10:22]

Ik vond dat cijfer-systeem dan ook echt verschrikkelijk. Het huidige systeem is echt 100x beter. (naar mijn mening :) ).
Cijfers zoals we die in Nederland kennen is wezenlijk en 0-100% score. Compleet mis of perfect/foutloos en alles ertussen. Dit betekend dus dat je vooraf moet gaan kijken waar meet ik op. Hoeveel waarde heeft elke meting enzovoorts. Anders gaat het al snel op smaak en je kan ten slotte FIFA niet met Civilization of GTA vergelijken :) Dat zijn allemaal uitmuntende titels binnen hun genres. Je moet dan dus echt binnen het genre waar het spel in zit of zich in wil voordoen een weging doen op allerlei aspecten. Ook het moment is van belang vanwege technische aspecten. Een spel van 15 jaar oud kan voor toen 'subliem geanimeerd' zijn, maar lachwekkend voor nu. (versimpeld voorbeeld natuurlijk)

In het huidige systeem worden domweg sterke en zwakkere aspecten van een spel benoemd. Dit hoeft natuurlijk niet voor iedereen even zwaar te wegen (wat de auteur als pluspunt benoemde 'de tekenstijl' kan een ander juist weer verschrikkelijk vinden, of het juist helemaal geen bal interesseren)
AuteurTweakjur Redacteur @Gizz23 juni 2022 10:21
Dat is min of meer wel de gedachte, ja. Het is best moeilijk, maar los van de slecht uitgelegde onderdelen, kan dat ook best fijne moeilijkheid zijn. Maar fijne moeilijkheid die afgewisseld wordt met relatieve makkelijkheid (volg je het nog?) kan dan wel weer frustrerend werken. Dus inderdaad... je zou het kunnen lezen als '+ uitdagend, - pittig' en doorhalen wat niet van toepassing is op jou. ;)

True story: de eindredactie vroeg mij al of het niet raar is om uitdagend als pluspunt en dan pittig als minpunt te noemen, maar om bovenstaande reden vond ik het bij dit spel wel belangrijk om aan te stippen dat dezelfde spelonderdelen voor beide ervaringen kunnen zorgen.
Ik denk dat je door het zowel als min- en pluspunt te benoemen je in het midden laat of het nu te moeilijk of juist lekker moeilijk is. En dat is wat mij betreft in deze een goede keuze. Als je de review leest is het goed duidelijk is hoe die moeilijkheidsgraad dan eigenlijk tot uiting komt in de game. Voor zover een stuk tekst dat kan doen natuurlijk.

Voor mij is het ook altijd raar waarom mensen verward raken door de plus- en minpunten of de conclusies. Het streven naar een 100% objectieve conclusie die voor iedereen geldt is een illusie, zeker voor creatieve werken als een game. Maar je kunt wel facetten van meerdere kanten belichten, wat juist heel verhelderend is.
Ik denk dat voor eenzelfde speler prima het pluspunt en minpunt op kan gaan, puur situationeel. Elden Ring schijnt ook pittig te zijn; toch een populaire game. Ik vergelijk het graag met een gemiddelde game met meerdere moeilijkheidsgraden waarbij enlel de hoogste of een na hoogste nog bestaat.

[Reactie gewijzigd door Jerie op 24 juli 2024 10:22]

Precies. Zo kijk ik ook vaak genoeg IGN reviews voor games waarvan ik enorm twijfel of ik ze moet halen, ook al weet ik dat de reviews van IGN soms.... apart opgezet zijn. Waarom kijk ik ze dan? Allereerst vind ik het goed om dan tegelijkertijd wat gameplay voorbij te zien komen in plaats van enkel foto's of trailers. Daarnaast krijg je wat meer uitleg over de mechanics van het spel. En, zoals jij al zegt, ben ik echt wel in staat om voor mezelf te oordelen of een negatief (of zelfs positief) punt voor mij ook als zodanig wordt gezien.

Een review (en eender welke andere subjectieve mening) is geen absolute waarheid, als je ook voor jezelf oordeelt kun je best wat persoonlijke pareltjes tegenkomen.
Misschien tijd voor een nieuwe toevoeging in het Tweakers review systeem, kan breed doorgevoerd worden. In plaats van +/- ook nog iets dat gebruikt kan worden voor "persoonlijk". Prijs is meestal een relatief iets, comfort kan persoonlijk zijn, visueel is smaak gevoelig.
Ik snap nooit zo goed dat tweakers reageren op de persoonlijke mening van een auteur (want dat is een review), om aan te geven dat iemand anders iets eigenlijk niet als pluspunt of minpunt zou moeten zien.
Ik ben het helemaal met je eens op het puntje na dat de reviewer het uitdagende gedeelte een minpunt en pluspunt vind.
Welkom in 2022. Gebeurt niet vaak dat een speler in 2022 voor zich zelf moet leren denken tijdens het spelen
Dit geeft mij wel toch echt wel een Barry Lyndon gevoel, helemaal het shot met al die kaarsen. Dat is mijn favoriete Stanley Kubricks film, alleen al vanwege de cinematografie: elk shot is als een schilderij.

Dit lijkt mij wel een leuk spel voor de vakantie.
Inderdaad. Ik bespeurde ook al zeer veel overeenkomsten, en dan niet alleen het feit dat het beide een 18e-eeuwse setting heeft. De algemene sfeer lijkt ook overeen te komen. Ook de soundtrack van de trailer als ik het goed in m'n hoofd heb zitten.
De film waarin geen extra belichting is gebruikt. Al het licht dat je ziet komt van de kaarsen of het daglicht. Ik geloof dat deze film daar nog steeds uniek in is wat een groot deel van de sfeer creëert.
Ik dacht even dat het om een bordspel (analoog) ging. Ook misschien wel eens leuk om te reviewen. Series zoals Stranger Things laten jongere generatie bijvoorbeeld D&D spelen. Zelf nooit gedaan, maar wel pas Magic the Gathering. Als noob erg leuk en ook veel om te onthouden.

Wat meer ontopic: kan me er slecht een inschatting van maken met de gameplay. Lijkt me echt een game die je even hands-on gespeeld moet hebben.

Op dit item kan niet meer gereageerd worden.