Gemini Rue, PC

Het begin
Gameplay
Communicator en Terminals
Center7
Delta-Six en Azriel Odin
Interactie
Interactie
Tijdlijn
Graphics
Geluid en Soundtrack
Moelijkheidsgraad
Systeemvereisten
Tot slot

Echt veel game reviews schrijf ik niet, hoewel ik het zo nu en dan wel leuk vind om eens te doen. Nu ben ik vooral een casual gamer, speel de laatste tijd eigenlijk alleen spellen uit als ze me echt boeien, maar vaak zit ik dan meer te spelen op games als OpenTTD, Cities XL, Ticket to Ride of een keer een simpele shooter of racer tussendoor. Niet alle genres trekken me echt, zo ook point en clicks vind ik meestal weinig aan. Tot ik laatst een Humble Bundle kocht met daarin onder andere Gemini Rue. En dat is een van de weinig games die me de laatste tijd echt boeide en ik het de moeite waard vond om wat over te schrijven.



De eerste indruk van deze game is dat het echt een stuk antiek is, omdat de graphics erg outdated zijn, en niet hoger gaan dan 640x400. Maar op een of andere manier trok die me toch aan, en wilde ik verder spelen. En naar mate ik verder speelde was het echt een hele gave game.



Het begin
Onderstaande review heeft spoilers over het verhaal. Als je het spel wilt spelen en je kent het verhaal nog niet, dan zou ik die echt niet verder lezen, want dat verpest behoorlijk wat van je speelplezier. Als je het spel al kent, of je denkt het toch niet te gaan spelen, of je komt toevallig in de buurt van Center 7 even je kunt je geheugen laten wissen, lees dan gerust verder. Anders lees verder vanaf hier, want vanaf daar spoil ik niet meer.

Het hoofdmenu laat je zien dat je in een stad staat terwijl het regent. Als je hier kiest voor een nieuwe game krijg je te zien hoe iemand op een stoel ligt in een soort high-tech operatie kamer, met een aantal mannen eromheen heen die iets vertellen over het wissen van geheugen, en dat het blijkbaar een soort routine is die uitgevoerd wordt. De persoon op de stoel is Delta-Six. Een niet veel zeggende naam, die later in het verhaal een stuk belangrijker blijkt te zijn dan je in eerste instantie denkt. Het doet allemaal een beetje cyberpunkachtig aan, een apart sfeertje dat moeilijk is te omschrijven, maar wel goed is uitgewerkt.



En dan sta je weer in een regenachtige omgeving. Je bent Azriel Odin, die belt met Kane, die blijkbaar in orbit rond de planeet vliegt. Je bent op zoek naar Matthius Howard. Waarom is onbekend, waar je precies bent is onbekend en wat je moet doen is onbekend. En dat maakt het op een of andere manier al snel interessant.


Gameplay

Waar ik altijd een hekel aan heb in point and clicks is dat het zo traag gaat. Gemini Rue is daarin op zich niet heel veel anders. Als je over iets heen hovert met je muis waarmee je kan interacteren krijg je de naam van de persoon of item te zien en met een rechtsklik kun je er vervolgens iets mee doen.
Standaard heb je de mogelijkheid om te kijken, te pakken, te praten en te schoppen. Daaronder heb je je items, die verschillen nagelang wat je hebt gevonden en hebt gekregen en als welk personage je speelt.

Het is even wennen, maar als je dat eenmaal bent is er prima mee te spelen, en kun je heel aardig navigeren door de verschillende mogelijkheden. Als je ergens uit moet kiezen komt er onderin een lijstje te staan met opties die je aan kunt klikken. Heel logisch allemaal.



Ook kun je in een aantal gevallen andere personages gebruiken om iets voor je te doen, of samen iets met je te doen.


Terminal en Communicator

In het eerste scherm dat je ziet staat een terminal, daarop kun je niet inloggen, omdat je geen accesscard hebt. Deze kun je krijgen bij de vendor verderop. En daarmee kun je het nodige te weten komen. Je hoeft het niet te lezen, maar het maakt wel veel duidelijk. Zo zie je dat je op de planeet Barracus bent in de stad Pittsburg. Het is het jaar 2229 en met de bevolking gaat het niet zo goed. Een groot gedeelte is verslaafd aan 'juice' en er blijkt een mafia-achtige club te zijn die de Boryokudan heet. Er zijn een aantal terminals in het spel die je een aantal keren moet raadplegen om bepaalde informatie te achterhalen die je anders niet te weten kan komen.



Naast de Terminals heb je ook je communicator. Deze communicator is een soort smartphone die je kunt combineren met de terminals om vanaf hier informatie op te zoeken in de planetary database.
Zo kun je adressen opzoeken van personen, zodat je weet waar je naar toe moet. Zo kom je erachter dat Matthius Howard in Hibiscus Highrise woont en kun je in de terminal opzoeken waar dat ligt.



Hoe het precies verder gaat zal ik niet verklappen, maar wat verderop krijg je informatie over de geschiedenis van Matthius en Azriel nadat je Matthius gevonden hebt, en ontsnapt bent aan (waarschijnlijk) de Boryokudan.
Je leert hier dat Azriel ooit een hitman was, en Matthius ook een wat duister verleden heeft gehad. Azriel wil op zoek naar Daniel Odin, zijn broer, en daarvoor heeft hij Matthius nodig.



Center 7
Al snel blijkt dat Center 7 in een Nebula ligt waar lastig naar toe te navigeren is, maar het is een geheim complex in de handen van de Boryokudan, waar ze iets doen met gevangen, maar wat is niet heel duidelijk. Wat wel duidelijk is dat je er naar toe wilt om je broer te vinden en hem te helpen. Daarvoor moet Azriel terug naar Barracus op zoek naar de Boryokudan om te achterhalen waar Center 7 precies ligt zodat ze er naar toe kunnen vliegen.



Delta-Six en Azriel Odin
In de volgende scene zie je Een soort cel, waarin iemand ligt te slapen. Dit is Delta-Six, de persoon waarvan aan het begin van het spel zijn geheugen gewist is. Een stem vertelt dat je hebt proberen te ontsnappen en dat daarom je geheugen gewist is.
Al snel blijkt dat je in een soort rehab-center zit, waarbij je tests moet doen die je klaar moeten stomen voor terugkeer in de maatschappij.





Vanaf dit moment kun je switchen tussen de karakters. Rechtsboven in je scherm krijg je de gezichtjes te zien, en als je daarop klikt dan schakel je om. Tijdens cutscenes of in dialogen kan het uiteraard niet, maar op zich kun je ieder moment omschakelen. De 2 verhalen staan dan ook redelijk los van elkaar. Alleen door te spelen met Delta-Six leer je een aantal mensen kennen, Balder, Giselle, Epsilon-Five en the Director. En die zullen later als je als Azriel speelt ineens een hele grote betekenis krijgen.

Op een gegeven moment als je een van beide hebt uitgespeeld dan schakelt het spel automatisch door naar je andere personage, en kun je daarmee verder spelen, tot het punt dat de verhaallijnen samen komen.

Interactie


In het spel moet je soms kunnen schieten. In Center 7 leer je hoe dit moet en voor een point en click is het nog best geinig in elkaar gezet. Door middel van spatie kun je schieten, met A en D kun je een bepaalde kant op leunen en met W kun je targetten. Je kunt ook headshots maken, door CTRL in te duwen, dan gaat er een metertje lopen. Als deze bovenin zit, dan kun je schieten en als je vijand dan in range is maak je een mooie headshot. Door dit een beetje goed te timen kun je vrij goed uit vuurgevechten komen. De kans dat je dood gaat als je in het wilde weg blijft schieten is vrij groot.
Maar het is wel op een leuke manier in elkaar gezet, zonder heel frustrerend te zijn omdat dingen niet willen lukken. Met een beetje oefening is het namelijk niet heel moeilijk meer.

Soms moet je ook dozen verplaatsen waar je vervolgens op kunt klimmen om vervolgens over een muurtje heen te klauteren. Deze kun je dan met A en D verschuiven en met W erop gaan staan. Dit werkt op zich vrij intiutief en vlot. En het komt niet zo heel gek veel voor in de game. Het wijkt toch een beetje af van het point & click idee, omdat je nu je keyboard nodig hebt. Op zich is dat helemaal niet erg, en maakt dat er een beetje leuke actie in de game kan zitten, zonder dat de game je beperkt omdat je het probeert te gebruiken.

Quests en puzzels
Gedurende de game kom je een aantal puzzels en quests tegen. Je moet op zoek naar personages, voorwerpen en plaatsen die uiteindelijk weer allemaal met elkaar te maken hebben. De spelwereld is redelijk beperkt, eigenlijk heb je maar een paar straten in Pittsburg waar je doorheen loopt en moet je redelijk vaak naar Hibuscus Hirise, maar iedere keer op een andere verdieping of andere kamer. Maar toch heb je niet het idee dat je beperkt bent in de ruimte of dat het echt uitgebreider had moeten zijn.

De quests zijn echter wel zo in elkaar gezet, dat het wel wat vragen oproept en je nieuwsgierig maakt naar hoe dingen verder in elkaar zitten.
Je komt erachter dat een jaar geleden er een gevangene ontsnapt is uit Center 7 en die nog steeds niet gevonden is op planeet Barracus. Ik had verwacht hem tegen te komen, maar dat doe je niet.
Je komt meer te weten over de Boryokudan en je krijgt uiteindelijk hulp van Sayuri, een dakloos meisje dat je wilt helpen omdat je haar ID-kaart gevonden hebt.

Tijdlijn
Als je echt geen zin hebt in spoilers, skip dan dit stukje en lees hier verder, want dit stukje verklapt juist de hele clue van de game die het juist zo leuk maakt om het zelf te spelen.

Waar je tijdens het spelen nog dacht dat de 2 karakters in dezelfde tijd afspeelden kom je er aan het einde van het spel achter dat dat niet zo is. Je bent met Delta-Six een ontsnapping aan het plannen, samen met Giselle, Balder en Epsilon Five. Vlak voor het onstnappen vind Giselle dat Epsilon Five een betere naam moet krijgen. En stelt voor haar Sayuri te noemen.

Zodra je als Azriel samen met Kane, Sayuri en Matthias richting Center 7 gaat kom je in een oud en vervallen Center 7 terecht, niet zoals je hem net hebt achtergelaten. En dan vallen de puzzelstukjes langzaam op hun plek. Sayuri ontsnapte een jaar geleden, als enige. Giselle is neergeschoten en Delta-Six is door Balder opgepakt en zijn geheugen is gewist. En je bent nu een jaar verder, waarbij Azriel op zoek gaat naar z'n broer. Je komt the Director tegen, die vertelt dat al zijn testsubjects iets ingebakken hebben zodat als het nodig is ze altijd terugkomen naar Center 7. En dat is altijd om een familielid te zoeken, zoals bijvoorbeeld een broer. Ook al bestaat deze helemaal niet. En dan zijn we ineens terug aan het begin van het verhaal. Azriel is degene die is opgepakt en zijn geheugen is gewist door Balder, die uiteindelijk niemand minder is dan Matthius Howard.



De plottwist aan het einde maakt dat het verhaal toch heel anders liep dan dat je het tot nu toe had meegemaakt, en dat was iets dat ik echt goed in elkaar vond zitten.

Graphics
Vanaf hier kun je weer veilig verder lezen, zonder nog echte spoilers over het verhaal tegen te komen.



Opvallend aan de game zijn de graphics. Ze doen namelijk gigantisch retro aan, en dat heeft een bepaalde charme. Het is leuk om te spelen met een game die er 'oud' uitziet. Want ondanks dat het een zeer beperkte resolutie heeft van 640x400 pixels, is het wel erg mooi gemaakt allemaal. Je moet er denk ik van houden, maar de screenshots spreken voor zich.

Een beperkte resolutie zoals deze heeft ook een paar nadelen. Af en toe zijn sommige dingen moeilijk te zien. Er zijn bijvoorbeeld een stuk of 5 notes verstopt in Center 7 die je op de grond kan zien liggen. Maar omdat dat letterlijk maar een paar pixels zijn moet je goed kijken en/of toevallig net je muis eroverheen halen. Maar dat heeft zo z'n charmes.

Geluid/Soundtrack
Bij graphics zoals deze zou je ook blikker geluid en krakende stemmen verwachten. Maar niets is minder waar. De stemmen zijn echt goed gedaan, en er zit behoorlijk wat dialoog in het spel. Soms is het wel een beetje repetatief als Azriel de hele tijd hetzelfde zegt als je iets op een verkeerde manier probeert te doen of te gebruiken, maar afgezien daarvan zijn de dialogen goed gesproken en passen de stemmen echt bij de karakters.

Verder zit er een goede soundtrack bij die de sfeer op de juiste momenten lekker in de game weet te houden.

Moeilijkheidsgraad
Het spel is niet heel erg moeilijk, de puzzels zijn niet te moeilijk om je uit het verhaal te halen omdat je er te lang mee bezig bent. Vaak liep ik wel even te zoeken hoe een en ander nu zat, maar er is goed uit te komen. Soms greep ik wel even naar een tutorial omdat ik 't gewoon echt niet kon vinden, en vaak was het dan een dingetje dat ik over het hoofd zag. Op zich niet heel erg, want ik vond Gemini Rue een stuk minder frustrerend dan sommige andere point en clicks die ik wel eens gespeeld heb.

Systeemvereisten
De game zou moeten draaien op een P4 1.6 en hoger. Maar waarschijnlijk komt het er in de praktijk op neer dat zodra je er een muis aan kunt hangen en het beeld geeft je deze game er waarschijnlijk wel op kan draaien.
Ik heb het gespeeld op een AMD E2-1800je en die had er absoluut geen moeite mee om het soepeltjes te kunnen draaien.

Tot Slot
Gemin Rue vind ik tegen de verwachting in een leuke game die best goed in elkaar steekt. Niet alle gaten worden gevuld, maar dat is bij een type game als dit ook niet zo heel erg eigenlijk.
Als je bedenkt dat dit ooit een afstudeerproject was van iemand dan vind ik het gewoon erg knap gemaakt.
Ik heb denk ik zo'n 24 uur aan gametijd erin zitten voordat ik 'm had uitgespeeld. Daarna heb ik 'm nog een stukje gespeeld met extra commentaar, maar dat kon me niet heel erg boeien. Misschien omdat ik het spel net helemaal had uitgespeeld en dan is het jammer om weer helemaal in het begin te zitten en niets te weten.
Voor mensen die een leuke point en click willen doen is dit wel een aanrader. Hij is hier te koop, maar een demootje downloaden kan ook.