The Last of Us, PS3

[img=620]XPNy3J5z[/img]

Introductie
Toen uitgever Naughty Dog zo’n anderhalf jaar geleden aankondigde dat ze een nieuwe action/adventure game uit zou gaan brengen voelde ik zowel vreugde als vrees. Vreugde, omdat ik een enorm groot fan ben van de Uncharted reeks van dezelfde uitgever. ‘Hoe vét moet een nieuwe game dan wel niet zijn?’ Vrees, omdat juist een nieuwe game in hetzelfde genre en van dezelfde makers wel verdomd goed moet zijn om niet tegen te vallen in vergelijking met Uncharted. Met zijn humor en bravoure is Uncharted hoofdrolspeler Nathan Drake een van mijn favoriete game characters en daarom had ik vooraf mijn twijfels of ik het wel leuk zou vinden om een andere rol te spelen in een mogelijk vergelijkbaar spel. Ik ben dus skeptisch, maar ook met hoge verwachtingen begonnen aan The Last of Us, een PS3 exclusive, die door sommige media zo vroeg in het jaar al als kandidaat voor ‘Game of the Year’ bestempeld werd. Daar wilde ik zelf wel eens achter komen…

In deze review van The Last of Us:
• Out of the box
• Menu en Opties
• Storyline
• Personages
• Gameplay
• Geluidservaring
• Eindoordeel

Out of the Box
Hoewel je de box-art van The Last of Us gemakkelijk kunt Googlen, vind ik het toch wel leuk om even stil te staan bij wat je nu precies krijgt bij je aankoop. Het hoesje op zich is rechttoe rechtaan en toont op de voor –en achterzijde de gebruikelijke in-game visuals. Op de achterzijde wordt vermeld dat je de game in single player en multi-player (2-8 spelers) modi kunt spelen. Verder staat er dat je minimaal 50MB vrije schijfruimte nodig hebt en dat je het spel met je dual-shock controller kunt spelen. De game staat op 1 CD, die op mijn PS3 in ca. 5 minuten was geïnstalleerd. Verder tref je in het hoesje een standaard boekje met een synopsis van het verhaal, speluitleg en credits. Er zitten verder geen kaarten, posters of andere goodies in, die voor mij overigens geen ‘must’ zijn en meestal toch in de prullenbak belanden.





Menu
Net als het hoesje is het hoofdmenu ook erg basic. Het bevat alles wat je mag verwachten van een game die een single –en multiplayer modus heeft. Bij het selecteren van een New Game kun je kiezen uit 4 moeilijkheidsgraden, te weten easy, normal, hard en survivor. Een leuke toevoeging zijn de modi normal plus en hard plus, waarbij je de game na een keer uitspelen nog een keer kunt spelen met behoud van de unlocks die je hebt verdient tijdens je eerste campaign. Aangezien ik zelf een fanatieke trophy verzamelaar ben en ieder hoekje van een level hiervoor uitkam is een spelmodus als normal plus voor mij extra interessant.

Naast de standaard mogelijkheden om geluid, helderheid en ondertiteling aan te passen tref je in het menu ook allerlei vrij te spelen of kopen artwork en multiplayer skins aan, die echter pas na het compleet uitspelen van de game toegankelijk zijn. In tegenstelling tot Uncharted, die speelbaar is met zowel Nederlandse voice-over en/of Nederlandse ondertiteling, is de Nederlandse winkelversie van The Last of Us te spelen in het Engels, Pools of Russisch.

Storyline
Het begin van het spel speelt zich 20 jaar geleden af, in de tijd dat er een onbekende, vreselijke pandemie zich snel over de wereld uitbreid. Mensen raken geïnfecteerd met een virus dat van ‘mens’ op mens kan worden overgedragen. Iemand die eenmaal geïnfecteerd is met het virus verandert namelijk binnen enkele uren in een hongerige zombie. Mocht je de TV-serie ‘The Walking Dead’ hebben gezien dan zal dit concept je bekend voorkomen. Het enige verschil tussen de zombies van de TV-serie en de zombies van de ‘Last of Us’ is dat de laatstgenoemde creeps geen dode, maar levende dragers zijn van het virus. En hoe langer het virus gedragen wordt, des te meer uitwerking dat heeft op de zichtbare uitzaaiingen op het lichaam.

Naughty Dog plaatst je aan het begin van de chaos die ontstaat bij het uitbreken van de pandemie en laat je middels een indrukwekkende en emotionele intro kennis maken met de basisbesturing van het spel. Hoe het eerste hoofdstuk van The Last of Us precies verloopt ga ik natuurlijk niet verklappen. Ik was in ieder geval erg onder de indruk van de manier waarop de makers van het spel je binnen een mum van tijd volledig in het hoofdpersonage laten inleven en je overlevingsinstinct na het eerste hoofdstuk op het niveau van Bear Grylls staat.

Dat overlevingsinstinct heb je namelijk hard nodig als je je een weg baant door onder andere de Amerikaanse stad Boston (yes! eindelijk wat anders dan New York!). Je speelt Joel, een wat grimmige man van middelbare leeftijd die zich heeft aangesloten bij een smokkelbende om het hoofd boven water te kunnen houden en zich te kunnen verweren tegen het leger die op een behoorlijk gewelddadige manier de orde probeert te handhaven.


Door een samenloop van omstandigheden krijg je Ellie onder je hoede, een brutaal en gewiekst meisje dat aan het begin van haar puberteit zit. Het is aan jou de taak om haar veilig naar een andere locatie te brengen waar mensen van de ‘Fireflies’ – een groep vrijheidsstrijders – haar van jou kunnen overnemen.
Ellie loopt overal met je mee, zoekt zelfstandig dekking wanneer jij dat doet en bied je op zeldzame momenten een helpende hand.

Een belangrijk gegeven is dat de hoeveelheid munitie en andere middelen om jezelf verder te helpen in het spel erg zeldzaam is. Je bent dan ook voortdurend bezig om te zoeken naar wapenonderdelen, kogels en medische bevoorrading, zelfs op momenten dat daar eigenlijk geen tijd voor is. Er zijn diverse manieren waarop je jezelf kunt beschermen tegen het gevaar van buitenaf, maar soms zullen je opties erg beperkt zijn, waardoor je voor interessante keuzes komt te staan.


Onderweg ben je vrijwel volledig op jezelf en Ellie aangewezen en krijg je slechts van een handjevol mensen, zoals Tess, een medelid van de smokkelbende, en Bill, een einzelgänger met beperkte sociale vaardigheden, wat hulp. Dit zorgt ervoor dat je van begin tot eind op je hoede moet zijn en er maar weinig momenten zijn waarop je op adem kunt komen. Met name op die momenten zul je zien hoe verschrikkelijk mooi en gedetailleerd de spelwerelden zijn. Zo kom je in dorpjes terecht waarin de bemoste begroeiing, de vervallen muren en krakende ondergronden heel duidelijk maken dat het gewone leven al lang verleden tijd is. Dit wordt nog meer duidelijk door de spontane conversaties tussen Joel en Ellie, waarbij Joel regelmatig terugblikt op het verleden en Ellie zich daar maar moeilijk een voorstelling bij kan maken, omdat zij opgegroeid is in een wereld vol verderf.

De gebeurtenissen en level details laat ik verder onbeschreven, omdat ik dan teveel weg zou geven van het spel. In mijn eindoordeel kom ik hier op terug.
Personages

Bij deze een korte introductie van de belangrijkste personages uit de game.

Joel
De hoofdrolspeler van het verhaal.

Tess
Een mede-scavenger, leeftijdsgenoot en goede vriendin van Joel.

Bill
Een eenzame man die zo zijn eigen manier van zelfverdediging heeft.


Ellie
De eigenwijze jongedame die Joel harder nodig heeft dan hij zou willen toegeven.

Sam & Henry
Twee broers die Joel en Ellie tegen het lijf lopen in hun zoektocht naar de Fireflies.

Geïnfecteerde
Need I say more…

Militair
De militie handhaaft de orde met ijzeren vuist.

Gameplay

Besturing
Zoals met de meeste spellen heb ik The Last of Us in ‘Normal’-mode gespeeld. Ik kan dus geen oordeel geven over de ‘Hard’ en ‘Survivor’ modes van het spel. Op ‘Normal’ heb ik het spel als goed speelbaar ervaren en vond ik sommige delen toch nog behoorlijk pittig. Er zijn momenten geweest waarbij ik bepaalde stukken op verschillende manieren opnieuw heb proberen te spelen om te kijken of ik er sneller doorheen kwam, wat een aantal keren het geval bleek te zijn. Daarentegen is het wel weer jammer dat er levels in het spel zitten waarbij je bijna niet om de keuze heen kan om frontaal in de aanval te gaan en sneaken dus geen optie is. Ook is het soms onduidelijk welke richting je op moet lopen, waardoor je in de problemen kunt komen of zelfs op enkele momenten iets te lang moet puzzelen om een uitweg te vinden.

De besturing is vrij intuïtief, al moet gezegd worden dat sommige handelingen even wennen zijn. Bij andere games was ik gewend een dedicated knop te hebben om mijzelf te genezen. Naughty Dog lijkt er bewust voor te hebben gekozen om dit anders te doen, een keuze die ikzelf briljant vind. Bij The Last of Us moet je namelijk jouw medkit (die je ofwel zelf kunt samenstellen of in zeldzame gevallen kunt vinden op bepaalde locaties in het spel) eerst selecteren zoals je dat bij wapens ook doet en vervolgens de schietknop (R1) gebruiken om jezelf te genezen. Het leuke hiervan is dat Joel tijd nodig heeft om verband om zijn wonden te leggen en hij dus in die tijd geen mogelijkheid heeft om een wapen af te vuren. Dit voegt een realistische extra dimensie toe aan het spel, omdat je op die manier voor een keuze komt te staan: ‘Knal ik eerst die drie vijanden af die op me af komen gerend of genees ik toch eerst de wonden die ik net heb opgelopen?’

AI
Als we het dan toch over rennende vijanden hebben dan kan de AI niet onbesproken blijven. Over het algemeen zijn de keuzes die vijanden maken geen onverstandige. Ze zoeken snel dekking bij gevaar en blijven lang in dekking zitten als ze weten dat jij ze klem hebt zitten. Ook als jij je ongezien weet te verplaatsen weten ze je niet meer te vinden. Ellie, die altijd bij je is, zoekt zelf dekking bij gevechten en loopt nauwelijks in de weg. Ik zeg nauwelijks, omdat ze op sommige momenten precies ging schuilen vanwaar ik de tegenstander wilde beschieten en zij daar niet altijd vandaan ging. Op zich niet heel hinderlijk omdat er meestal wel genoeg andere plaatsen zijn om achter te schuilen.

Toch waren er zo nu en dan wel wat flinke fouten in de AI te ontdekken. Zo was er een moment waarbij ik in een close-combat besloot om te vluchten uit een gebouw om een veilige plek te zoeken waar ik mijzelf wilde genezen. In dat moment werd ik totaal niet gevolgd (wat ik al vreemd vond) en bij terugkomst op de exacte plek waar ik eerder had gevochten stonden mijn twee tegenstanders roerloos voor zich uit te staren.

Bewegen
Wat me direct opviel is dat Joel lang niet zo snel en lenig is als Nathan Drake uit Uncharted. Joel is log en sterk, maar kan bijvoorbeeld geen enorme sprongen maken. Klimmen en klauteren gebeurt dus niet veel en als het wel gebeurt dan gaat het op een rustig tempo. De licht stuiterende camerabewegingen die gemaakt worden wanneer Joel aan het rennen is deden me denken aan Battlefield 3, waarbij je ook zo’n soort effect hebt. Achteruitlopen is echter een stuk minder realistisch. Joel kijkt niet achterom bij achteruit stappen en ook de lichaamshouding blijft nagenoeg onveranderd. Een klein schoonheidsfoutje naar mijn mening. Het had misschien nog wat extra spanning op kunnen leveren als je bij erg rommelige omgevingen lichtjes zou struikelen over voorwerpen in het heetst van de strijd.


Wapens en verzamelen
In het begin van deze review is al vermeld dat verzamelen een essentieel onderdeel is bij The Last of Us.
Ik durf te stellen dat je zonder het oprapen van de voorwerpen die je tegenkomt niet ver gaat komen in het spel. Je moet je ogen dus goed de kost geven, waarbij het spreekwoord ‘leave no stone unturned’ de eerste Bijbelregel is. Ik ben een aantal momenten tegengekomen waarbij ik plotseling met een lege clip zat. Als je dan niet terug kan en op de vuist moet met een aantal tegenstanders kan dat fataal aflopen. Met de tools die je opraapt kun je op momenten met behulp van een werkbank je wapens upgraden. Neem van mij aan dat je tegen het einde van het spel niet al je wapens volledig hebt kunnen upgraden, dus ook hierbij is het maken van keuzes belangrijk. De eerdergenoemde ‘Normal-plus’ mode is ervoor om het spel nog een keer te spelen met behoud van je eerder verdiende upgrades. Erg leuk dus als je net als ik tóch je wapenarsenaal nog eens to-the-max wilt hebben. Het gamma aan wapens vond ik overigens nog best uitgebreid voor een spel dat niet tot de shooters behoort. Met name de hoeveelheid slagwapens stemde mij tot tevredenheid.


Gehoormodus
Zoals al eerder gezegd spelen intuïtie en het gebruik van je zintuigen een belangrijke factor. In het bijzonder kun je gebruik maken van een gehoormodus, waarbij je even doodstil blijft zitten om te luisteren naar wat – maar vooral wie – er in je omgeving is. Op momenten dat je bijvoorbeeld stemmen hoort in een andere ruimte of iets hoort ritselen kun je deze modus inschakelen om erachter te komen waar en hoeveel figuren er in die buurt aanwezig zijn. Op zich een handige feature, met name in het donker, al doet het naar mijn mening wel wat af van de spanning. Nu kun je er natuurlijk zelf voor kiezen om die modus niet te gebruiken, maar onder het motto ‘omdat het kan’ betrapte ik mezelf erop er vaker gebruik van te maken dan eigenlijk nodig was. Wat ik eigenlijk het grootste minpunt van deze feature vind is dat je gelijk ziet wat voor tegenstander je te wachten staat, waardoor je vooraf zelf al het meest ideale wapen kunt selecteren om de strijd vervolgens relatief makkelijk te winnen.


Geluidservaring

Effecten
Ik heb helaas geen surround sound systeem in mijn woonkamer staan, waardoor ik over de akoestiek en de output van een 7.1 audioset weinig kan zeggen.
De geluidseffecten in The Last of Us zijn erg realistisch en gedetailleerd. Wanneer je buiten even over een plas met water loopt hoor je het gespetter ervan en als je in een donkere tunnel loopt zijn het alleen jouw dwalende voetstappen en wat watergedruppel die de stilte opvullen. Het zachte gemorrel van geïnfecteerden wordt steeds luider wanneer ze dichter naar je toe bewegen en de wapens in het spel hebben allemaal hun eigen geluid die op mij redelijk waarheidsgetrouw overkwamen.
Een leuk detail is dat je vijanden direct reageren wanneer je een te snelle beweging maakt of per ongeluk op een stukgevallen fles trapt. Je moet dus niet alleen om goed om je heen blijven kijken, maar ook rekening houden met de ondergrond waar je je op beweegt. Je kunt dit echter ook in je voordeel gebruiken door bepaalde voorwerpen naar een plek toe te gooien om tegenstanders af te lijden of te lokken naar een plaats waar je ongezien je slag kunt slaan.

Muziek
De hoeveelheid muziek in het spel valt erg mee. Het zijn met name wat timide achtergrondtonen die veranderen afhankelijk van de scene waarin je bent belandt. Dit komt de game-ervaring naar mijn mening erg ten goede, omdat je op die manier de spanning behoudt in het spel. Daarnaast zou drukke muziek ook niet bij het verhaal passen, dat over de gehele linie serieus en melancholiek is.

Eindoordeel

Eén ding staat vast: The Last of Us behelst een episch verhaal en is qua graphics naar mijn mening een van de mooiste PS3 spellen ooit gemaakt. Evenaart het daarmee Uncharted? Nee, maar met deze game haal je wel absolute een blockbuster in huis. Qua emoties is het verhaal nog net niet zo heftig als in Heavy Rain, maar naarmate ik steeds dichterbij het einde kwam werd het voor mij wel steeds moeilijker om de controller neer te leggen . Dat komt met name door de ontwikkeling die de hoofdpersonages doorlopen en de steeds sterker wordende band tussen Joel en Ellie. Dat maakt dat je het verhaal wilt blijven doorspelen. Op wat kleine haperingen na en het feit dat je niet altijd zeker bent van de richting waarin je moet lopen is het spel nauwelijks op fouten te betrappen. Als ik het spel een cijfer zou moeten geven dan zou het dan ook een dikke 9 zijn. Een absolute must-have voor iedere PS3 liefhebber.




Images uit deze review komen o.a uit:
• http://officialplaystationmagazine.co.uk
• http://ign.com
• https://www.youtube.com/user/xVideoGamesSourcex
• http://eurogamer.net

Officiële pagina The Last of Us: http://www.thelastofus.com