Castlevania: Portrait of Ruin, DS

De Castlevania serie is wat men noemt een oude grijsaard. De serie stamt al uit het MSX-tijdperk en verscheen onder de naam 'Vampire Killer' op de Famicom in Japan. De game kenmerkte zich met lineaire gameplay, een leuk vampier sfeertje, een enorm kasteel om te verkennen en een pittige moeilijkheidsgraad. Nu, jaren later, zit ik op de bank met Castlevania: Portrait of Ruin. Hoewel de serie al vele keren een ingrijpende gedaanteverwisseling onderging, kunnen we toch nog twee elementen onderscheiden: de vampier sfeer en het gigantische kasteel.

Castlevania: Portrait of Ruin is reeds de tweede Castlevania titel die op onze meest geliefde handheld verschijnt. Na de schitterende platform-RPG, genaamd Castlevania: Dawn of Sorrow, mogen we nu aan de slag met het fel begeerde vervolg. Qua verhaallijn hebben beide Dual Screen titels niets met elkaar te maken, sterker nog, de games spelen zich in een andere eeuw af. Waar Dawn of Sorrow het roer nog omgooide door middel van een licht futuristische setting, keren we bij Portrait of Ruin terug naar de Tweede Wereldoorlog.

Het spreekt voor zich dat de algemene gamepers in het begin nogal sceptisch was t.o.v. de setting. Na werkelijk een stortvloed van WO II schietspellen, hadden we het wel zo’n beetje gehad met deze oorlog. De nieuwe Castlevania die zich zou afspelen tijdens deze periode, was wel het laatste wat men wilde. Gelukkig scheen het allemaal nog mee te vallen: de setting blijkt namelijk absoluut geen belangrijke rol te vervullen.

Nu de setting geschetst is, kunnen we overgaan naar de meer belangrijke onderdelen. Castlevania: Portrait of Ruin kent qua gameplay nog nauwelijks raakpunten met het eerste deel uit de serie. De gameplay bestaat niet langer uit lineaire stukken, maar juist uit een vernuftig en uitgekiend systeem. Bij Castlevania: Portrait of Ruin verken je de kaart stukje bij beetje en ontrafel je gedurende de hele game steeds nieuwe stukjes van Dracula's kasteel. Soms zal je bijvoorbeeld bij een peilloze diepte komen, die net iets te ver lijkt om over te springen. Dan moet je op zoek gaan naar een voorwerp dat je wél toelaat die afstand te overbruggen. Zo ben je altijd op zoek en voelt de hele game aan als een bijzonder groots opgezet avontuur.

Deze kentering van de gameplay vond echter al plaats in het PSOne avontuur, genaamd Castlevania: Symphony of the Night. In deze titel introduceerde men de nieuwe manier van spelen en onder andere deze titel heeft Castlevania gemaakt tot wat het de dag van vandaag is. Toch zien we nog vaak interessante trouvailles opduiken, zoals het soul-systeem in Dawn of Sorrow. Ook Castlevania: Portrait of Ruin heeft heel wat unieke features te bieden.

De eerste noviteit die vrijwel meteen opvalt, is de mogelijkheid om met twee personages te spelen (voor de fans, zoals de Jullius mode in DoS). De twee personages zijn Jonathan Morris en Charlotte Aulin. Je kan op eender welk moment schakelen tussen beiden. Als je wilt kan je ook beide personages op de voorgrond simultaan laten vechten, wat voor interessante mogelijkheden kan zorgen. Als je bijvoorbeeld een gang ziet die net iets te hoog lijkt om aan toe te komen, dan kan je Charlotte op de schouders van Jonathan laten staan, zodat ze het hoger gelegen platform toch nog kan bereiken. Ook voor vele andere uitdagingen is het geweldig om beide figuren te laten samenwerken. Deze vernieuwing kan dan ook zonder enige vorm van twijfel een geweldige inventie worden genoemd.

Eén van de andere unieke nova is de toevoeging van de magische schilderijen. Door middel van deze schilderijen ben je in staat om naar verre oorden getransporteerd te worden. Zo zal je bijvoorbeeld gedurende je queeste een schilderij met een Egyptisch landschap aantreffen, driemaal raden waar je heengaat als je dit schilderij betreedt. Dit element zorgt er voor dat de nodige variatie aanwezig is. Hoe je het ook went of keert, na uren spelen, beginnen al die gangetjes van het kasteel wel verdacht veel op elkaar te lijken. Ook de schilderijen kunnen dus als een geweldige toevoeging bestempeld worden.

De grafische kwaliteiten van het spel zijn wonderbaarlijk. Hoewel de game nog steeds grotendeels tweedimensionaal is, biedt de game toch toegang tot een hemelse spelbeleving. Castlevania: Portrait of Ruin levert bovendien het duidelijkste bewijs dat handgetekende graphics ook anno 2007 nog relevant kunnen zijn. De achtergronden en personages zijn van dusdanig niveau dat we gerust over één van de mooiste 2D games ooit mogen spreken.

Ook over het geluid mogen we allesbehalve klagen. De typische 'Castlevaniaanse' muziek weet de ideale sfeer te creëren en onder meer de contextgevoeligheid zorgt er voor dat je soms op bepaalde plaatsen blijft hangen, enkel en alleen voor de muziek. Ja, de muziek weet de perfecte snaar te raken, zowel letterlijk als figuurlijk.

Valt er dan niets negatiefs te melden vraagt een ongeduldige gamer met €45 zich dan af? Jawel, zeker wel. Zo is de speelduur toch lichtjes teleurstellend. Konami (uitgever) beloofde ons een veel langere speelduur dan Dawn of Sorrow, maar uiteindelijk heb je Castlevania: Portrait of Ruin wel in een 10 à 15 tal uurtjes uit.

De moeilijkheidsgraad is dan wel weer goed uitgebalanceerd. De eerste keer dat je het spel uitspeelt, biedt het spel een goede uitdaging zonder ooit echt frustrerend te worden. Wanneer je het spel voor de tweede maal uitspeelt, zal je merken dat alles al veel makkelijker is. Het is dan ook aan te raden om vooral te genieten van die superieure eerst spelbeleving.

Als besluit kan ik zeker formuleren dat Castlevania: Portrait of Ruin een aanrader van formaat is. De game verbetert zich weer intrinsiek doch subtiel t.o.v. zijn befaamde voorganger. Castlevania: Portrait of Ruin is een fenomenaal huzarenstukje dat in staat is je nachtenlang bezig te houden. In de gangen van dit kasteel geldt er trouwens maar één gebod: kopen die handel. Hulde!