Borderlands 2, PS3

Review: Borderlands 2

Als er ooit een review mij op het lijf geschreven was, dan was het wel deze. Waarom? Nou laat ik maar meteen beginnen met een confessie; Borderlands (1) heeft volgens velen een cultstatus (ook al zijn er meer dan 4 miljoen exemplaren van verkocht) maar mij heeft het nooit kunnen boeien. Ik weet niet of het nu de saaie, van de kleur bruin doordrenkte omgevingen waren of de gameplay mechanics die te wensen over lieten, maar meer dan een uur of vier heeft de disc het niet uitgehouden in mijn console.

Ik stond dan ook niet van vreugde op de tafel te springen toen we tijdens de afgelopen Gamescom uitgenodigd waren om een half uurtje hands-on te gaan met deel 2. Ook tijdens deze korte speelsessie kon er geen chemisch proces in mijn hersenen getriggerd worden dat het gevoel ‘plezier’ naar boven haalde. En juist daarom ben ik de aangewezen persoon om te vertellen waarom Borderlands 2 zo’n toffe game is geworden.

Misschien ben ik je als lezer inmiddels al kwijt door mijn curieuze redenatie of misschien heb je na de eerste alinea snel naar beneden gescrold, de score bekeken en probeer je nu de uitleg te vinden hoe ik (als rasechte Borderlands abstinent) tot deze score kwam. Ik hoop vooral het laatste, anders kan ik, inmiddels als Borderlands junkie op zoek naar een nieuwe fix, beter weer in mijn shuttle naar Pandora stappen in plaats van deze review te schrijven. Maar genoeg over mij, je bent hier om te lezen over Borderlands 2…


Hardnekkig onkruid op Pandora

Identiteitscrisis?
Het spel begint wanneer je als één van de vier nieuwe Vault hunters onderweg bent naar Pandora om de zoektocht naar een nieuwe vault te starten. Na de vondst van de vorige vault in deel 1 is de planeet inmiddels grotendeels overgenomen door Hyperion onder leiding van Handsome Jack. Deze laatste is er dan ook alles aan gelegen om alle andere schattenjagers uit de weg te ruimen en aan jou de eervolle taak om hem uit die functie te ontheffen. Tijdens deze queeste, waarbij het eigen gewin uiteraard de boventoon voert, ontmoet je o.a. een aantal terugkerende personages die het verhaal meer kleur geven en tevens voor de nodige sidequests zorgen.

Het verhaal zit aardig in elkaar, maar om nu te zeggen dat het getuigt van een sterk staaltje schrijfkunsten gaat me te ver. Voor een shooter is het dik in orde, maar voor een rpg enigszins onder de maat. Daarin rust meteen mijn dilemma als men vraagt “wat is Borderlands 2 eigenlijk voor een game?”. Als ik afga op het gevoel dat het bij mij heeft achtergelaten dan zeg ik een kruising tussen Halo en Fallout. Wellicht doet dit afbreuk aan de durf en originaliteit die Gearbox Software in deze titel heeft gestopt, maar toch omschrijft dat voor mij het beste hoe ik Borderlands 2 ervaren heb. Gezien het feit dat beide titels, zowel Halo als Fallout, alom geprezen zijn zul je begrijpen dat dit gerust gezien mag worden als een compliment aan de makers.


Finetune een class door zelf skills toe te kennen

Evolutie
De vier classes waar je uit kan kiezen bij de start van je campagne zijn de Commando, Gunzerker, Assassin en Siren, later zal daar nog een vijfde (Mechromancer) aan toe worden gevoegd middels DLC. Uiteraard is elke class anders en zijn de mogelijkheden om je personage verder te ontwikkelen gebaseerd op de sterke eigenschappen van de class. De speelwijze per class is daardoor ook anders, maar twee Assassins kunnen bijvoorbeeld dusdanig verder evolueren in het spel dat hun speelwijze ten opzichte van elkaar ook weer totaal anders is. Zo kun je als Assassin er voor kiezen om je meer te richten op het snipen van afstand maar je kunt ook gebruik maken van je cloaking mogelijkheden en daarmee meer focus leggen op melee tactieken.

Het ontwikkelen van je personage doe je door behaalde skill points (deze krijg je wanneer je een level omhoog gaat) te besteden aan perks of skills. Elke class heeft drie kolommen waarin je kunt groeien, een hoofdlijn of stam, en twee takken daarnaast. Je moet dus keuzes maken wat je wil met je personage en deze keuzes bepalen grotendeels je speelwijze. Gelukkig kun je, tegen betaling van je zuurverdiende dollars, alle skillpunten ook weer herindelen wanneer je niet tevreden bent of gewoon eens wat anders wil proberen. Mede door deze evolutie van je personage groeit de game met je mee tijdens het spelen en treed die verslavende gedachte steeds meer naar de voorgrond: “Nog één missie en dan ga ik stoppen….”


Who’s got the biggest…. gun

Gun Junkie
Een andere verslavende factor in Borderlands 2 is de buit, of loot, die je opraapt tijdens het spelen, en dan in het bijzonder de wapens. Je moet je voorstellen dat er duizenden mogelijke wapens zijn maar dat het niet een kwestie is van vrijspelen of kopen, maar van geluk. Geluk dat net dat ene wapen op de grond valt wanneer je die eerst zo onbenullige baddie afknalt. Of geluk dat je droomwapen opeens in de aanbieding is bij een wapen automaat bij het verlaten Happy Pig Motel, of een van de andere tientallen automaten verspreid over Pandora.

Elk wapen heeft specifieke eigenschappen of speciale attributen die het anders maken dan de wapens die je al hebt. Uiteraard is het aantal wapens dat je kan dragen beperkt, dus op een gegeven moment moet je keuzes gaan maken. Gelukkig kun je via het handig info schermpje dat bij elk wapen verschijnt snel vergelijken of het beter is dan je huidige wapen. Ook visueel zijn er grote verschillen en het hebben van een wapen dat er indrukwekkend uitziet is natuurlijk ook altijd leuk, vooral wanneer je (online) co-op speelt.

Verder valt er natuurlijk nog meer te looten op Pandora zoals geld, grondstoffen, schilden, ammunitie en meer. Wanneer je co-op speelt zul je de loot moeten delen met je medespelers, iets dat online met vreemden er vaak toe leidt dat je snel moet rennen om bepaalde loot te grijpen en dat het looten af en toe even prevaleert boven het verslaan van de tegenstanders. Je kunt dit zien als een tekortkoming qua game design maar anderzijds brengt het wel de echte Vault Hunters-mentaliteit in je naar boven.


Rooaaaadkilll!

Fuck me sideways
Naast de hoofdverhaallijn zijn er ook talloze side missions te doen op Pandora, die variëren van het bestuderen van Bullymong stront tot het verpesten van een potje volleybal voor mede Pandorianen. Deze mini missies, die soms best lang kunnen duren, leveren natuurlijk experience points (XP) op en het nodige geld en loot. Één van de vooropgestelde eigenschappen voor een side mission is voor mij dat het optioneel is. Wel, in Borderlands 2 zijn ze optioneel in technisch opzicht maar verder dan dat zul je ze toch hard nodig hebben.

Borderlands kent namelijk een, voor mijn gevoel, bijna logaritmische moeilijkheidsgraad waarbij je op een gegeven moment tegen een muur zult lopen wanneer je alleen maar de verhaallijn volgt. Het is namelijk zo dat er genoeg gebieden te vinden zijn op Pandora waar je zonder een bepaald level en bijbehorende skill set niet lang zult overleven. De game biedt je daarvoor wel waarschuwingssystemen zoals een indicatie van het level en de moeilijkheidsgraad bij de omschrijving van een missie. Daarnaast kom je wel eens vijanden tegen die naast hun health bar een doodskop hebben staan; eigenlijk betekent dit gewoon dat je moet maken dat je wegkomt en later wanneer je groot bent mag je het nog eens proberen.


Toch anders dan in de reisbrochure…

IN HET ‘KORT’
Borderlands 2 is een beetje een mixed bag, zowel qua gameplay als ook de indruk die het op mij heeft achtergelaten. Er zijn veel verbeteringen te vinden ten opzichte van het eerste deel, in alle opzichten, maar er zijn ook enkele puntjes van kritiek. Visueel heeft deze game een sterke identiteit waarmee het zich kan onderscheiden van andere games op de markt, echter in splitscreen gaat de kwaliteit enorm achteruit en zijn er de nodige framedrops. De audio is daarbij van het hoogste niveau met een rijk pallet aan achtergrond-, wapen- en stemgeluiden alsmede een sterke soundtrack. Deze twee componenten, gecombineerd met de rauwe humor zetten meteen vanaf het begin een unieke sfeer neer waar je helemaal in opgaat.

Op gameplay gebied zijn er naar mijn idee (en dit is puur subjectief en smaakgebonden) wel wat verbeterpunten mogelijk. Zo is Borderlands 2 enorm geënt op het co-op principe, waarbij er zelfs ‘eindbazen’ zijn die je gewoon met vier spelers moet aanpakken om ze te kunnen verslaan. Persoonlijk vind ik dat jammer, want niet iedereen heeft zoveel bekenden die dezelfde games spelen, en zeker als oudere spelers is het moeilijk om allemaal op hetzelfde tijdstip te spelen. Je kunt uiteraard ook online met vreemden aan de slag, maar dat blijft toch altijd lastig met mensen die weggaan of alle loot proberen te grijpen zonder een bijdrage te leveren in het gevecht.

Echter gezien het geringe aanbod qua co-op games, die kwalitatief hoogstaand zijn, is Borderlands 2 een welkome toevoeging en zal het gelet op de aankomende en eerdere releases zeker de co-op game van 2012 worden. Als ik de balans dan ga opmaken wegen de positieve punten toch het zwaarst en, gezien het feit dat ik op momenten dat ik niet aan het spelen ben nadenk over dingen die op Pandora zijn gebeurd en nog moeten gebeuren, kan ik niet anders dan zeggen dat Borderlands 2 een toffe game is geworden.