Doom The Dark Ages, Xbox series S|X

Doom is misschien wel een van de bekendste shooters ooit, mede omdat deze game het shootergenre groot heeft gemaakt. Vooral in de jaren '90 had bijna iedereen wel van deze game gehoord, of deze zelfs wel gespeeld.

Na deel 3 was het een paar jaar stil rondom deze game, totdat er in 2016 eindelijk een soort van reboot uitkwam. De in 2016 uitgebrachte Doom-game was een grote hit, en ook de opvolger Eternal heeft het heel goed gedaan, zo goed zelfs dat hij genomineerd was voor Game van het Jaar.

Doom The Dark Ages is het derde deel in deze reboot en speelt zich helemaal vooraan in de tijdlijn af. Het wijkt redelijk af van de Doom zoals wij hem kennen. Was dit een slimme keuze? Dat vertel ik jullie graag in deze review!

Ik heb alle Doom-games gespeeld, en ze zijn allemaal op hun manier tof. Als ik alleen naar de reboot-games kijk, dan heeft id Software een geweldige trilogie neer weten te zetten. Ik vond alle drie de games tof, maar ben wel van mening dat The Dark Ages de minste van de drie is. Dat hij de minste van de drie is, wil niet zeggen dat het een slechte game is. Sterker nog, het is een hele toffe game en dat ze wat nieuws geprobeerd hebben vind ik zeker geen verkeerde keuze. Ik denk zelf dat de standaard die Eternal had neergezet, gewoon te hoog was om die nog te overtreffen.

Wel vind ik het jammer dat er geen multiplayer aanwezig is, maar id Software had vanaf het begin al aangegeven dat hun focus op de singleplayer lag, dus een game die zich uitsluitend op de singleplayer richt. Maar goed, laat ik maar eens wat meer vertellen over de game zelf.






Ik zei het net al, Doom The Dark Ages speelt zich vóór de andere twee games af. Dit maakt deze game dus een prequel op Doom 2016 en Doom Eternal. Het verhaal gaat dieper in op de oorsprong en de vroege dagen van de Doom Slayer, toen hij nog bekendstond als de 'Outlander'. Heel vroeger werd hij ook wel de Doom Marine genoemd, maar dat staat los van deze trilogie. Voor het gemak noem ik hem gewoon de Doom Slayer, om verdere verwarring in de review te voorkomen.

Het verhaal brengt ons naar de Unholy Wars van Argent D'Nur, waar de jonge Doom Slayer fungeerde als het 'superwapen' van de heersers. Het toont de immense, alles verterende woede die hem drijft. De Doom Slayer strijdt in een grootschalige oorlog tegen de Hel, waarbij nieuwe, grotere 'speeltjes' worden geïntroduceerd, zoals het berijden van een cybernetische draak en het besturen van de gigantische Atlan-mech. Dit alles geeft de schaal van de oorlog perfect weer.

Het verhaal is vrij simpel en niet echt diepgaand. Het wordt aangevuld met filmpjes om het wat interessanter te maken, maar echt een duidelijk verhaal heeft het niet. Nu staat Doom natuurlijk bekend om zijn dikke actie en niet om het vertellen van een verhaal. Het plot is het verkennen van de relatie van de Slayer met de Maykrs en de Night Sentinels en het verraad dat uiteindelijk leidde tot de val van Argent D'Nur. De setting is een unieke samensmelting van de middeleeuwse fantasie van de Night Sentinels, compleet met kastelen, schilden en bijlen. Het verhaal is simpel en komt helaas niet goed tot zijn recht, maar ik ben ook heel eerlijk: de kracht van deze game ligt niet in het verhaal, maar in de gameplay.






Doom The Dark Ages is in vergelijking met Eternal een flink stuk trager in de gameplay. Dit komt voornamelijk omdat je hier meer gebruikmaakt van slagwapens, je vuurwapens en je schild. Maar er zitten ook genoeg dikke vuurwapens in de game, dus wees maar niet bang dat de Slayer zijn shotgun heeft ingeruild voor een knots. Doordat ze nu ook voor slagwapens en een schild gekozen hebben, is de game dus wat trager van zichzelf. Je kunt in de instellingen de gameplay zelf versnellen, maar in vergelijking met de vorige twee games is deze dus inherent trager.

Dat de game trager is, wil absoluut niet zeggen dat hij hierdoor makkelijker is, want de gevechten kunnen er nog altijd hard aan toe gaan. Waar ik bij de vorige games vaker het idee had van: 'als ik stilsta en ga nadenken, dan red ik het niet', is dat hier juist niet het geval.

Het wapenarsenaal is gemoderniseerd met een duistere, proto-technologische esthetiek. Verwacht naast de Super Shotgun ook oorlogsbijlen voor verwoestende mêlee-aanvallen en het vleugelgeweer dat vijanden met automatische projectielen doorboort. Je moet soms een beetje creatief zijn in hoe je de gevechten aangaat, en daar komen dus de nieuwe tools, zoals het kettingzaagschild, bij kijken.

Het kettingzaagschild, beter bekend als de “Shield Saw”, is een multifunctioneel schild dat kan worden gebruikt om de zwaarste demonische aanvallen af te weren. Het functioneert ook als een kettingzaag om vijanden te versnipperen en vitale resources, zoals gezondheid en munitie, te herstellen. Dit voegt een nieuwe laag van tactische dynamiek toe aan de bekende Doom-loop. Bij de vorige games kon je dit vergelijken met de normale kettingzaag.

De echte schaalverschuiving komt echter van de nieuwe voertuigen. Om de kolossale omvang van de oorlog tegen de Hel te weerspiegelen, krijgt de Slayer toegang tot twee gigantische middelen: het berijden van een cybernetische draak voor luchtgevechten en het besturen van de Atlan-mech, een massief robotpak, om de grootste demonen en Titans op het slagveld te overmeesteren. Dit zorgt voor gevarieerde en spectaculaire gevechten. Ik vond deze toevoeging heel leuk gedaan, en ze zorgde er voor mijn gevoel ook voor dat er genoeg afwisseling aanwezig was.

Als je denkt dat de besturing zelf erg moeilijk is, dan kan ik je nu al zeggen dat dit wel meevalt. Ja, je moet het even doorhebben, maar dat heb je ook bij andere games. Je kunt de game op verschillende niveaus instellen, dus ook voor nieuwkomers is deze game goed te spelen. Tevens kun je de controllerindeling ook nog een beetje aanpassen mocht je dat willen, en zoals ik al eerder zei, kun je ook de snelheid van de game nog aanpassen.






Grafisch gezien ziet Doom: The Dark Ages er goed uit, en ik heb geen moment gehad dat ik het er niet mooi vond uitzien. Als je de game gaat vergelijken met bijvoorbeeld een JRPG, zoals Final Fantasy, dan oogt de game misschien wat verouderd. Maar doordat er veel op je scherm gebeurt en je vaak snel moet reageren, is een vloeiendere gameplay belangrijker dan pracht en praal. Dit wil absoluut niet zeggen dat de game of de filmpjes er minder mooi uitzien; sterker nog, voor een shooter ziet de game er heel goed uit.

Iets dat meteen opvalt, tenminste op de Xbox Series X-versie, is dat de game geen meerdere grafische modi aanbiedt. In plaats van te kiezen tussen een 'Performance Mode' of een 'Quality Mode', is er één enkele, geoptimaliseerde modus. De game draait op een vrij stabiele 60 FPS. Zelfs in de chaotische, grootschalige gevechten met de Atlan-mech en de draak, behoudt de Xbox Series X een vrijwel onberispelijke framerate, wat essentieel is voor de reflexen en het tempo van de game. De game draait intern meestal op een dynamische resolutie van 1440p, die vervolgens wordt opgeschaald naar 4K, wat ook wel 2160p wordt genoemd. Nu is dit allemaal vrij technisch, maar ik moet zeggen dat ik het persoonlijk niet gemerkt heb tijdens het spelen.






De Doom-games staan bekend om hun heavy metal-muziek. Mick Gordon was de persoon die de muziek van Doom 2016 en Doom Eternal verzorgd had. Hij is ook bekend om zijn muziek voor games als Wolfenstein (Reboot) en Killer Instinct 2013. Helaas keert Mick Gordon niet terug als componist. De beslissing is het directe gevolg van een grote publieke ruzie tussen hem en uitgever Bethesda, die ontstond na de release van de soundtrack voor Doom Eternal.

Dat betekent dat de soundtrack van Doom: The Dark Ages dit keer door een ander is gedaan. De eer ging deze keer naar Finishing Move Inc. Men heeft besloten om de kenmerkende heavy metal-intensiteit van Doom erin te laten, maar deze wel te combineren met een duister, middeleeuws thema. Dit resulteert in een soundtrack die wordt gekenmerkt door een epische, 'groovende' soundscape vol met zware gitaren, industriële elementen en subtiele, tribale klanken die de 'Dark Ages'-setting eer aandoen. De muziek versterkt de brute, zware aard van de gevechten en zorgt ervoor dat de Slayer's kruistocht tegen de Hel muzikaal net zo intens is als voorheen.

Hoewel de muziek goed is, is het verschil wel meteen te horen. Ik wil absoluut niet zeggen dat Finishing Move Inc. slecht werk heeft geleverd, dat zeker niet, maar op een of andere manier knalt de muziek er niet zo sterk uit, zoals bijvoorbeeld bij Doom Eternal. Dat verschil merk je gewoon tijdens de gevechten, en hierdoor kwam voor mij de adrenaline minder op gang dan wat het bij Eternal deed. Muziek is natuurlijk iets dat je moet horen, en daarom deel ik graag een liedje met jullie.

Voor het eerst in mijn review wil ik het ook over de toegankelijkheid in gaming hebben, want persoonlijk vind ik dat hier ook wat aandacht aan besteed mag worden.

Doom staat synoniem voor razendsnelle chaos. Echter heeft id Software serieuze stappen gezet om de ervaring toegankelijk te maken voor gamers met een beperking. Voor spelers met visuele en sensorische beperkingen biedt de game uitgebreide HUD-aanpassing, waardoor de grootte en transparantie van cruciale informatie, zoals munitie en gezondheid, kunnen worden gewijzigd. Cruciaal is de ondersteuning voor kleurenblindheid met opties om de kleuren van belangrijke elementen, zoals de Glory Kill-indicatoren, aan te passen. Tevens kunnen Motion Blur en het Field of View (FOV) worden aangepast om reisziekte te minimaliseren.

Wat betreft bediening wordt de speler maximale flexibiliteit geboden: elke actie is volledig herconfigureerbaar, wat essentieel is voor het gebruik van adaptieve controllers. Bovendien kunnen spelers kiezen tussen 'Hold' en 'Toggle' voor diverse acties, zoals rennen, waardoor de fysieke belasting en de noodzaak om knoppen constant ingedrukt te houden, aanzienlijk worden verminderd. Deze opties zorgen ervoor dat de meedogenloze actie van de Slayer voor een bredere groep fans speelbaar blijft.






De laatste tijd zet ik mijn livestream niet meer vaak aan, maar omdat ik de game op release gespeeld had en nu pas de review schrijf, heb ik dus toch nog wat beelden van deze game. Eén daarvan wil ik dan ook graag met jullie delen in deze review, maar let op: er kunnen spoilers in de beelden zitten.

Dan de leukste vraag van elke review: heeft deze game een replaywaarde?

Dat is zeker ja, maar ik zou wel eerder Doom Eternal oppakken dan deze. Begrijp me niet verkeerd: het is een geweldige game en ik heb er enorm van genoten. De gevechten zijn cool en ook de nieuwe manier van vechten spreekt me zeker aan. Echter, is Doom voor mij een game met brute, snelle gevechten en dikke heavy metal-muziek, en dat vind ik meer terug in de vorige twee games. Zeker ga ik deze game in de toekomst nog een keer spelen, dus ja, de game heeft zeker een replaywaarde.






Doom: The Dark Ages is een dikke first-person shooter, met indrukwekkende nieuwe wapens en stevige gevechten. Naast het bekende rennen en schieten, hebben ze nu ook een cybernetische draak voor luchtgevechten en het besturen van de Atlan-mech voor reuzengevechten toegevoegd. Dit soort dingen zorgt ervoor dat de game vernieuwend en afwisselend aanvoelt. Hoewel dit zeker niet verkeerd is, vind ik deze game persoonlijk de minste van de drie. Het verhaal is minder, de snelheid is een stuk lager en de muziek weet me niet helemaal te overtuigen. Nu staan de Doom-games niet bekend om dikke verhalen, maar wel om dikke heavy metal-muziek, en helaas weet Doom: The Dark Ages me niet omver te blazen. Het is een toffe game, maar tegelijkertijd ook net niet.