Little Nightmares III, PS5

Little Nightmares I en II heb ik met veel plezier gespeeld; het zijn heel aparte horror games waarin je moet zien te overleven. Toen deel 3 werd aangekondigd, waren zowel mijn vrouw, dochter als ik erg blij. De vraag blijft natuurlijk wel: was de game het wachten waard? Dat vertel ik jullie graag in deze review! 

Little Nightmares III is meer dan een spel; het is een huiveringwekkende, poëtische reis door de duisternis. In plaats van terug te keren naar de bekende paden van The Maw of The Pale City, worden we deze keer ondergedompeld in The Spiral, een wervelwind van verontrustende locaties die de grenzen tussen realiteit en waanzin doen vervagen. 

Het spel staat erom bekend dat je het zonder dialoog speelt, dus het spel begint gewoon en er wordt verder niet veel verteld. Hierdoor is het lastig om precies te omschrijven waar het verhaal nu daadwerkelijk om draait. Ik ben heel eerlijk: ik vind de opbouw van de game erg goed, maar ik heb wel internet nodig gehad om informatie over het verhaal voor deze review te vinden. 

 




Het verhaal gaat over Low en Alone, twee jonge zielen die aan elkaar zijn gekluisterd met de noodzaak om te ontsnappen. Low, de jongen met het kraaienmasker en de boog, en Alone, de stoere meid met de moersleutel, zijn de nieuwe harten in deze nachtmerrie. Hun band is de kern van de ervaring. Waar de een faalt, vult de ander aan; elke puzzel is een bewijs van hun wankele maar onbreekbare vriendschap. 

Little Nightmares III volgt de traditie van zijn voorgangers met een einde dat even prachtig als verwoestend is. Het gebruik van de spiegel als metafoor voor de grens tussen de nachtmerrie en de onzekere realiteit is briljant. De mogelijke implicatie dat Alone misschien wel een projectie is van Low's verdriet of trauma, maakt het ontsnappingsverhaal des te tragischer. Het laat je achter met die kenmerkende, koude rilling, en met het idee dat in de wereld van Little Nightmares de ontsnapping soms pijnlijker is dan de gevangenschap. Dit is een essentieel hoofdstuk voor fans van de serie, dat de emotionele diepgang en sfeervolle horror naar een nieuw niveau tilt. Dit is een beetje in het kort hoe het verhaal in elkaar zit. 

 




Bij de gameplay van dit deel heb ik een wat wisselvallig gevoel. Enerzijds is het een hele leuke game, maar anderzijds voelt deze een stuk saaier en minder eng aan. 

De kracht van deze game ligt in de samenwerking tussen Low en Alone. Deze game is de eerste in de serie die hier volledig gebruik van maakt. Of je nu kiest voor de naadloze online co-op of het avontuur aangaat met de intelligente AI, de samenwerking is een groot pluspunt. Ik moet zeggen dat de AI best goed is en duidelijk weet wat het moet doen. Heel af en toe reageert deze niet, maar over het algemeen is het prima; dit zouden ze eventueel nog met een update kunnen oplossen. 

Het is juist in de gameplay dat de ware terreur zich zou moeten ontvouwen. Low en Alone zijn elkaars perfecte tegenpolen. Low gebruikt zijn boog om verre mechanismen te activeren en Alone gebruikt haar moersleutel voor brute kracht en bij platformen. Het oplossen van de ingenieuze puzzels voelt dan ook niet als een last, maar als een gespannen ballet waarbij elke stap, sprong en duw van cruciaal belang is voor de overleving van de ander. 

Echter voelt de wereld soms best leeg aan en vond ik persoonlijk dat er heel vaak niks te doen was. Er waren gebieden waar dit niet zo was, maar dit was meer de regel dan de uitzondering. En dat vond ik wel jammer, want bij de eerste twee games had ik hier geen last van. 

De besturing is verder prima in orde, en alles werkt zonder problemen. De knoppenindeling is heel makkelijk en het gebruikmaken van je item werkt prima. Wel had ik soms het idee dat als ik iets te snel wilde doen, dat het commando niet registreerde. Zo heb je soms momenten dat je snel je wapen moest opbergen, maar doordat je het te snel wilde doen, werd de commando niet geregistreerd. Los daarvan zit de gameplay verder goed in elkaar. 

 




De wereld zelf is een meesterwerk van horror-design. Van de zandverwaaide, monumentale graven van Necropolis tot het macabere en vervallen plezier van het Carnevale, elke omgeving ademt een unieke angst – tenminste, dat proberen ze. De monsters zijn de belichaming van onze diepste angsten, van de veelarmige Supervisor die de controle symboliseert tot de ronduit misselijkmakende aanblik van de Monster Baby. Ze zijn niet zomaar vijanden; het zijn visuele representaties van trauma en wanhoop. 

De vijanden zijn pure, visuele horror. Neem de monumentale, griezelige pop genaamd Monster Baby of de paniekaanval die volgt wanneer je de ogen van de veelarmige Supervisor moet ontwijken. De game is een stilistische triomf: de geluidsband is minimalistisch maar indringend, de belichting is dynamisch en de schaal van de omgevingen doet de twee kleine hoofdrolspelers des te kwetsbaarder lijken. 

Ondanks dat het allemaal goed klinkt, vond ik de monsters en vijanden er minder eng uitzien. Het is niet dat het grafisch slecht is, maar op de een of andere manier zagen de monsters en omgeving er minder beangstigend uit. Erg jammer, want voor een game die best simpel oogde, vond ik het bij de vorige twee games juist erg goed gedaan. 

De game loopt verder lekker vloeiend op de PlayStation 5. Wel is er een verschil of je hem in de Performance- of Quality-modus speelt. Performance zorgt ervoor dat de game lekker stabiel op 60 fps loopt; bij de Quality-modus ziet het er grafisch wat beter uit, maar de game draait dan op 30 fps. Ikzelf heb de game op Performance gespeeld, omdat ik niet het idee had dat er grafisch veel verschil zichtbaar was. 

 




De muzikale score van Little Nightmares III staat onder leiding van Hugo Long, die heeft samengewerkt met serie-veteraan Tobias Lilja. Dit is geen soundtrack met opzwepende orkestrale stukken, maar een ambient horror tapijt van geluid. En dat hoor je, om heel eerlijk te zijn, wel terug, want de game heeft voornamelijk subtiele achtergrondmuziek. De muziek is minimalistisch en manipulatief, met het gebruik van verwrongen snaren, subtiele resonanties en melancholische thema's om de kwetsbaarheid van Low en Alone te onderstrepen. Persoonlijk vond ik de muziek van de vorige twee games beter, maar hij is zeker niet verkeerd. Zoals altijd is muziek iets dat je moet horen, en daarom deel ik graag een stuk muziek met jullie in deze review. 
 



De game kan heel makkelijk samen met een vriend gespeeld worden, echter is dit alleen mogelijk via online co-op. Offline samen met een vriend op de bank spelen is helaas niet mogelijk, en dat vind ik persoonlijk wel een grote misser. Hopelijk voegen ze dit ooit nog toe met een update. 

Waar je bij sommige games met een vriend samen kunt spelen zonder dat hij of zij ook een exemplaar bezit, zoals bijvoorbeeld bij It Takes Two, is dat hier helaas niet zo. De multiplayer werkt alleen als jullie beiden een exemplaar van deze game bezitten voor hetzelfde systeem. Ja, je leest het goed: de game heeft geen ondersteuning voor crossplay, dus Xbox-spelers kunnen niet samenspelen met PlayStation-spelers. 

Wel moet ik zeggen dat ik dit even vijf minuten heb getest: ik had heel snel verbinding en wat ik zo zag, werkte het verder prima 

 




Ik heb de game fysiek gekocht voor de PlayStation 5, en hiervan heb ik een korte unboxingvideo gemaakt. In een tijd waarin games minder vaak op schijf uitkomen of gekocht worden, vind ik het leuk om daar toch een soort van unboxing van te maken en deze te delen met mensen die dit leuk vinden. Daarom deel ik deze graag met jullie in deze review. 
 




"Dan de vraag: heeft deze game voor mij herspeelwaarde? Dat vind ik bij deze game een beetje lastig te beantwoorden, en misschien moet ik dat wat nader toelichten. 

Ik vond de game niet slecht, maar in tegenstelling tot de vorige twee delen vond ik deze een beetje een teleurstelling. Ik vond de game op bepaalde punten saai, en de griezelmomenten die erin zaten vond ik minder eng. Als ik terugdenk aan deel II, waarin de lerares je achterna zat met haar hoofd omdat ze een extreem lange nek had: dat vond ik toen zo vet, maar in deel III miste ik dat soort momenten gewoon. 

Ik zal de game zeker ooit nog eens spelen, maar niet op korte termijn. Daar ben ik gewoon heel eerlijk in." 

 




Little Nightmares III is een vervolg op de legendarische Little Nightmares I en II, games die bekroond werden om hun unieke gameplay en het vertellen van een horrorverhaal. Deel 3 probeert het recept voort te zetten, en doet dit op bepaalde vlakken ook erg goed. Zo voelt de gameplay lekker vloeiend, is de computer-AI goed en zijn de puzzels uitdagend. Helaas voelt de game wel eentonig, minder eng en vaak leeg aan, en dat vind ik wel jammer, want ik had persoonlijk meer van deze game verwacht. De release van gemiddeld €40 vind ik dan ook redelijk, maar er had voor mijn gevoel wel meer in gezeten.