Out of Sight

Zo'n 10 jaar geleden speelde ik voor het eerst het spel “Among The Sleep”. Het vertelt het verhaal over een peuter met een trauma als gevolg van mishandeling. Dit vond ik toen een hele bijzondere indiegame, die ik ook iedereen kan aanbevelen. Een tijdje geleden ontdekte mijn vrouw het spel “Out of Sight", een spel dat in eerste instantie leek op een vervolg op “Among the Sleep”. Maar is het ook een vervolg en hoe is deze game? Dat vertel ik jullie graag in deze review. Mijn review is gebaseerd op de Xbox Series X versie.

Laat ik maar meteen de eerste vraag beantwoorden: Out of Sight heeft niets te maken met Among The Sleep. Het is dus geen vervolg en ook niet gemaakt door dezelfde studio. Maar beide games hebben wel wat gemeen: ze vertellen alle twee een verhaal over een kind met een trauma, en ze hebben alle twee een levende teddybeer. Out of Sight is een psychologische horrorgame met een unieke invalshoek die het verhaal vertelt van een jong, blind meisje in een sinister landhuis.






Het verhaal is mysterieus en wordt grotendeels verteld via aanwijzingen in de omgeving, maar de hoofdlijnen zijn als volgt. Het spel draait om Sophie, een jong, blind meisje dat is ontvoerd en gevangen wordt gehouden in een uitgestrekt, griezelig landhuis. Haar enige troost en gids is haar geliefde Teddy, een knuffelbeer. Het unieke aan het verhaal is dat Sophie door toedoen van haar geliefde Teddy op mysterieuze wijze haar zicht heeft teruggekregen. Sophie's primaire doel is om te ontsnappen aan haar meedogenloze ontvoerders, die zich manifesteren als huiveringwekkende volwassenen.

Je hebt te maken met Moeder Jana, de vrouwe van het landhuis, die vaak verward en labiel overkomt. Ze lijdt aan dementie of een ernstige vorm van waanzin. Ze is geobsedeerd door haar overleden dochter Lucille en kan haar verlies niet accepteren. Om haar geestelijke gezondheid te behouden en Lucille 'in leven te houden', ontvoert Jana kinderen en dwingt ze hen om haar "Moeder" te noemen. Ze probeert hen te 'veranderen' in Lucille. Ze voert duistere rituelen uit waarbij de kinderen uiteindelijk hun leven verliezen en hun zielen in het landhuis gevangen raken. Dit is mogelijk gerelateerd aan de maan en schilderijen van de kinderen, maar dat weet ik niet helemaal zeker.

En dan hebben we nog Clayton, de andere ontvoerder, die vaak stil en dreigend is. Het landhuis zit vol met aanwijzingen over een tragisch en kwaadaardig verleden. Je ontdekt geleidelijk dat er al meerdere kinderen vóór Sophie zijn ontvoerd en zijn vastgehouden, of gevangen zijn komen te zitten binnen de muren van het landhuis. Overal zijn sporen te vinden die wijzen op hun mislukte ontsnappingspogingen.

In de kelder van het landhuis confronteert Sophie uiteindelijk Moeder Jana, die haar verwart met haar eigen dochter Lucille. Op het moment dat Jana op haar zwakst is en haar grip op de realiteit verliest, komen de geesten/schaduwen van de gevangen kinderen uit Teddy en vallen Jana aan. Ze slepen Moeder Jana weg, waardoor Sophie en Teddy de kans krijgen om via een raam uit het landhuis te ontsnappen. Sophie ontsnapt, maar de lijn tussen de werkelijkheid en de illusie van haar kinderverbeelding blijft flinterdun, waardoor de speler achterblijft met de vraag hoeveel van deze huiveringwekkende reis echt was. Ik ben heel eerlijk: bepaalde dingen wist ik, maar ik heb ook even wat informatie op de officiële website moeten zoeken, zodat ik het verhaal kon omschrijven.






De speler ziet de wereld dan ook door de ogen van Teddy, waardoor de gameplay constant wisselt tussen first-person en een vastehoekcamera. Dit klinkt misschien een beetje vaag, maar laat ik het even wat verder toelichten.

Jij speelt met Sophie, maar zij is blind. Ze kan om een of andere reden via haar teddybeer kijken, dus alles wat ze ziet, is door de ogen van haar beertje. Dit is het enige moment waarop je de sinistere omgeving duidelijk kunt waarnemen. Je bent dus constant bezig met het memoriseren van aanwijzingen en het plannen van de route.

Zodra Sophie de handen vrij moet maken om te handelen – door bijvoorbeeld sleutels op te pakken, hendels te bedienen of puzzels op te lossen – schakelt de game over naar een soort vastehoekcamera. Het perspectief verschuift en je ervaart de wereld door Sophie's beperkte, wazige zintuigen. Je bestuurt Sophie nog altijd, maar het kan zomaar zijn dat je haar nauwelijks ziet. Je bent dus afhankelijk van de visuele informatie die je net als Teddy hebt opgeslagen. Je wordt als het ware gedwongen om onder dreiging 'blind' te functioneren in een vijandige omgeving. Je hoort de ontvoerders, maar je kunt ze in de actiemodus niet duidelijk zien. Het resultaat is een constante staat van afhankelijkheid en kwetsbaarheid, waarbij het verdelen van aandacht en het balanceren tussen inzicht en actie cruciaal is voor overleving.

Ik noemde net al puzzels op, want hier ga je vaker mee te maken krijgen in het spel. Puzzels kun je alleen oplossen door je handen vrij te maken, dus je zult Teddy op een aangegeven plaats moeten neerzetten. Dit zijn vaste plaatsen, dus hem overal neerzetten waar je wilt, is niet mogelijk.

Als je Teddy vast hebt, dan heb je helder zicht en kun je de omgeving goed scannen, codes onthouden of de exacte positie van een sleutel bepalen. Maar zodra je de beer neerzet om Sophie haar handen te laten gebruiken, dan wordt de wereld wazig, donker en onbetrouwbaar. Je moet dan puur op geheugen en gehoor afgaan. Dit vraagt in het begin misschien wat oefening, en soms moet je even goed kijken, maar uiteindelijk is het allemaal goed te doen.

De gameplay is niet heel moeilijk, en je kunt gelukkig alles overdoen, want respawnen gaat best snel. De knoppenindeling is prima en de dingen die je moet doen, zijn niet heel moeilijk. Wel moet je rekening houden met de dingen die je doet, en soms moet je ook wel geduld hebben.

Zodra Sophie zonder haar Teddy beweegt, ben je een makkelijk doelwit voor de ontvoerders die in de schaduwen rondsluipen. Je hoort hen wel, maar kunt ze amper zien. Elke keer dat je Teddy moet neerzetten om een hendel over te halen of een deur te forceren, maak je geluid. Maak je te veel geluid, dan weten ze waar je zit en word je gepakt. Ik vond de gameplay heel goed aanvoelen, de puzzels waren uitdagend en het was allemaal goed te doen.






Grafisch zie je wel dat deze game door een indiestudio gemaakt is, want het oogt allemaal toch iets minder. Dat wil zeker niet zeggen dat het er niet mooi uitziet, en voor de manier waarop de game gepresenteerd wordt, is het ook allemaal goed. Alles wat je moet zien, ziet er ook duidelijk uit, maar het zijn net de kleine afwerkingen die er wat verouderd uitzien. Wel kan ik zeggen dat de game erg vloeiend loopt en ik nergens iets van haperingen of framedrops gemerkt heb.

De presentatie van de game zelf vind ik persoonlijk heel goed: de kleuren passen goed bij de stijl van de game en de gesprekken komen goed tot hun recht. Ook de manier waarop de geestkinderen tot leven komen, vind ik erg mooi gedaan. Je ziet zeker dat de studio liefde in de game heeft gestoken, en voor de manier waarop ze het verhaal willen vertellen, vind ik het grafisch toch een geslaagde game.






Heel veel muziek is er niet aanwezig; het is voornamelijk achtergrondmuziek die je hoort. Nu heb ik er tijdens het spelen van het spel geen moment last van gehad, want wat je hoort paste wel altijd heel goed bij het moment. Ik weet dat ik de achtergrondmuziek goed vond, maar wel dat het geen echte muziek was voor in een Spotify-playlist. Zoals altijd is muziek iets dat je moet horen, en daarom deel ik graag een stukje met jullie.



Dan de leukste vraag van elke review: heeft deze game een 'replay value'? Ik vind van wel, want de makers proberen hier toch een heel apart verhaal te vertellen. En alleen al de manier waarop de game opgebouwd is en het verhaal verteld wordt, vind ik het al de moeite waard om hem nog eens te spelen. De game is wel aan de korte kant naar mijn gevoel en op bepaalde punten zie je vaker dezelfde soort gangen. Maar het is alles eromheen wat de game zo bijzonder maakt, en daarom heeft deze game voor mij een 'replay value'.






Toen ik van de game Out of Sight hoorde, moest ik in eerste instantie direct denken aan Among the Sleep. Heel gek is het niet, want beide games zijn horrorgames en vertellen een traumatische ervaring van een kind. Out of Sight vertelt het verhaal van een meisje dat blind is, maar via haar teddybeer toch kan zien. Hoewel de kracht van deze game hem vooral in de gameplay en het verhaal zit, is de game wel erg kort. Ik heb er zelf ongeveer twee en een half uur over gedaan, en dat is toch wel kort voor een game van gemiddeld € 20,00. Maar dat wil niet zeggen dat de game het geld niet waard is, want ik vind hem persoonlijk toch wel een heel bijzonder verhaal vertellen. Op gebied van een indiegame vind ik deze game de beste indiegame van 2025 die ik tot nu toe gespeeld heb.