Hollow Knight: Silksong, Xbox Series S|X & One

Dat Hollow Knight een bijzondere indiegame was, hoef ik denk ik niet uit te leggen. Het heeft dan misschien geen awards gewonnen, maar het was in 2017 voor veel fans de beste game van het jaar. In 2019 werd het vervolg aangekondigd, en zes jaar later hebben we deze game eindelijk mogen ontvangen. Maar hoe goed is deze game en kan hij zich meten met de eerste game? Dat vertel ik jullie graag allemaal in deze review.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik heb de game helaas niet uitgespeeld. Ik vond hem te moeilijk en heb uiteindelijk de handdoek in de ring gegooid. Dat wil niet zeggen dat ik de game niet leuk vond; sterker nog, ik vind het een heel toffe game. Alleen moet ik op een bepaald moment ook eerlijk zijn en gewoon toegeven dat deze game te moeilijk voor me was.

Maar goed, de game werd, zoals ik al zei, in 2019 aangekondigd en heeft uiteindelijk zes jaar ontwikkelingstijd gehad. Heel gek is dat in deze tijd niet, want het ontwikkelen van games duurt in het algemeen al langer. Echter is het bij deze game ook niet heel gek, want Team Cherry bestaat slechts uit drie man. Doordat ze maar uit een heel klein team bestaan, betekent dat ook dat alles gewoon langer duurt. Echter zie je wel dat de kwaliteit gewoon goed is, want de game kent zo goed als geen fouten, framedrops of wat dan ook voor gekkigheid, iets waar grote AAA-games wel tegenaan lopen. Maar goed, hoe goed is de game nu? Laat ik beginnen met het verhaal.






Het verhaal van Hollow Knight: Silksong begint met Hornet, de prinses-beschermer van Hallownest en een bekend personage uit de eerste game. Ze is gevangengenomen en wordt in een vergulde kooi naar een vreemd en onbekend koninkrijk getransporteerd, genaamd Pharloom. Gelukkig weet Hornet te ontsnappen, maar ze valt diep in de onderste, ondergrondse regionen van dit nieuwe land.

Vanaf dat moment begint het avontuur van Hornet, een gevaarlijke pelgrimstocht naar de top van Pharloom, waar de Citadel van de Zang (The Citadel of Song) zich bevindt. Dit is de oorspronkelijke bestemming waar haar ontvoerders haar naartoe wilden brengen. Pharloom is, net als Hallownest, een koninkrijk vol gevaren, mysteries en ruïnes, maar het wordt gekenmerkt door een unieke sfeer van zijde en zang. Door naar de Citadel te klimmen, hoopt Hornet de waarheid achter haar ontvoering te ontdekken, maar ook de geheimen van dit rijk en de onbekende krachten die het bedreigen te ontrafelen.

Pharloom is gebouwd op de overblijfselen van de oude Wevers-beschaving. Het rijk lijkt te zijn bezweken onder invloed van een machtige entiteit, mogelijk de Grootmoeder (Grand Mother), die de bevolking door middel van zijde in haar macht houdt. De weg naar de top is een enorme uitdaging. Hornet moet het gevecht aangaan met meer dan 200 unieke vijanden en je moet uiteindelijk meer dan 40 epische eindbazen zien te verslaan, dit alles terwijl je door verschillende landschappen reist, zoals mossige grotten en blinkende citadellen.



Tijdens je reis word je niet alleen geconfronteerd met externe gevaren, maar ook met echo's van je eigen verleden. Als een wezen van Zijde en Leegte (Silk and Void) is je reis nauw verbonden met de geschiedenis van de Wevers. Door Pharloom te verkennen, zal je meer te weten komen over Hornets Wevers-erfgoed en de betekenis van de zijde in haar lichaam.

In tegenstelling tot de stille Knight uit de eerste game, is Hornet spraakzamer en assertiever. Ze ontmoet nieuwe bondgenoten die haar "Wishes" geven. Deze wensen fungeren als optionele nevenmissies en belonen je met nieuwe tools of vaardigheden, wat essentieel is voor de weg naar de Citadel. Dit is een beetje in het kort hoe het verhaal in elkaar zit.






Ik ben heel eerlijk: de kracht van deze game zit hem echt in de gameplay, en misschien ook wel in de uitdaging. De gameplay is 2D side-scrolling met een Metroidvania-stijl en een Soulslike-sausje eroverheen; je zou het een “2D side-scrolling Metroidvania Soulslike”-game kunnen noemen.
Metroidvania is te herkennen aan het zoeken en het vaak heen en weer moeten reizen door de gigantische wereld. Gelukkig zijn er een soort stations om wat sneller van het ene gebied naar het andere gebied te kunnen reizen. Er zijn twee soorten: een soort treinstation en iets wat meer op een lift lijkt. Het verschil zit hem erin dat het treinstation over de hele kaart gaat, en de lift alleen in de Citadel functioneert.

Ik noemde ook al Soulslike. Dit heeft echt met de moeilijkheidsgraad van het spel te maken, want er zijn vaak hele pittige gevechten aanwezig. Ik heb bepaalde gevechten op een gegeven moment moeten overslaan om deze op een later moment opnieuw te proberen. Je kunt namelijk wel sterker worden en dat kan soms echt het verschil maken. Waar ik bij de eerste Hollow Knight door sterker te worden weer verder kwam, lukte me dat bij Hollow Knight: Silksong op een bepaald moment helaas niet meer; de game was toch een stuk moeilijker dan de vorige.

Ik raad je ook aan om regelmatig naar een bankje te lopen en om daar te saven, want het kan zomaar zijn dat je een flink stuk opnieuw moet spelen. Een bankje is de manier waarop je savet en waar je ook je energie mee aanvult. Als je doodgaat, dan kom je weer gedeeltelijk tot leven. Ik noem een deel, want een ander deel van jou — je cocon zeg maar — blijft hangen op de plek waar je bent doodgegaan. Al je kralen die je op dat moment had, blijven bij je verloren deel. Door naar het punt te gaan waar je doodging, kun je weer compleet worden en heb je alles terug. Mocht je om wat voor reden dan ook weer doodgaan vóór je hersteld bent, dan ben je dus alles kwijt. Gelukkig is er wel een soort Rups te vinden die je cocon voor je terughaalt. Echter, je vindt deze maar heel beperkt, dus wees er zuinig op.



Je hebt voor elk gebied een kaart nodig, en deze moet je bij de kaartenmaker kopen. Echter, als je een kaart hebt, staat nog niet alles direct op de kaart. Een basis is aanwezig, maar bepaalde gebieden zijn nog niet zichtbaar. Dingen die je ontdekt, worden pas op de kaart toegevoegd op het moment dat je naar een bankje bent geweest; je ziet dan ook dat de kaart geüpdatet wordt. Maar dan ben je er nog niet: bepaalde dingen staan nog altijd niet op de kaart. Hiervoor moet je bepaalde skills of items kopen. Denk hierbij aan locaties van bijvoorbeeld een winkel of een transportlocatie.

Skills kunnen van alles zijn, van items op de kaart tot sneller kunnen genezen. Om skills te wisselen, moet je ook weer naar een bankje gaan, want alleen daar kun je deze activeren of wisselen. Bepaalde skills vragen een soort magie; deze kun je weer bijvullen door monsters te verslaan. Er komt heel wat kijken bij de skills, en het klinkt misschien lastig, maar ik verzeker je: als je het speelt, valt het allemaal mee.

Een van de dingen die ik in deze game minder vond dan in de vorige, is het aantal vliegbeestjes. Deze vliegbeestjes kunnen je pas echt het leven zuur maken, vooral als ze vanuit de lucht dingen gooien en jij niet bij ze kunt komen. Nu zaten er ook al vliegbeesten in de vorige game, maar lang niet zo veel als in deze game.

Het spel houdt absoluut niet je hand vast, en is daarom dus een typische Souls-game. Het is allemaal zoeken en proberen. Vaak ben je gewoon nog wat te zwak of mis je nog een skill, en meestal kom je er dan wel. Ik ben heel eerlijk: ik heb ook een paar keer Google gebruikt om wat advies te zoeken, mede omdat ik gewoon vastzat. De besturing is prima, maar vraagt soms ook wel wat oefening, maar vooral ook geduld. Het is een prima uitgewerkte game, en ondanks dat ik hem niet uitspeel, vind ik het een fantastische game.






Grafisch is het een echte 2D side-scroller, maar het oogt wel modern. Bij de meeste games in deze stijl zie je vaak dat ze een retrostijl gebruikt hebben. Dit is bij Hollow Knight: Silksong niet het geval en daarom oogt hij een stuk moderner. Waar je wel rekening mee moet houden bij deze game, is dat hij erg duister is en dus heel weinig kleur bevat. De game probeert een somber verhaal te vertellen, en daar hebben ze de stijl ook goed op aangepast.

De omgeving, effecten en vijanden zien er allemaal erg leuk uit. Misschien is 'leuk' niet het goede woord, maar ze zien er goed afgewerkt uit. Je hebt monsters die er heel schattig uitzien, maar je hebt er ook die juist erg indrukwekkend of bizar uitzien. Elk gebied heeft zijn eigen stijl, en zo zijn er gebieden bij die ik erg mooi vind uitzien, maar zijn er ook gebieden die gewoon erg duister zijn. Op grafisch gebied vind ik het ook een hele leuke game, vooral als je nagaat dat de game helemaal met de hand getekend en door slechts drie man gemaakt is.






Elk gebied heeft zijn eigen muziek, en ik moet zeggen dat ik dit erg goed vind klinken. Er zijn een paar nummers die ik heel goed vond klinken, en die ik standaard in mijn Spotify Gamelijst heb staan. Muziek is natuurlijk wel iets wat persoonlijk is en wat je gewoon zelf moet horen. Ik deel graag met jullie een stukje muziek waarvan ik vind dat het de moeite waard is om eens te luisteren.





De leukste vraag van elke gamereview vind ik toch wel: heeft de game een replaywaarde voor mij? Dat antwoord is voor nu nee, maar wel met een kanttekening. Ik vond de game erg tof en zeker de moeite waard, maar ik ben ook heel eerlijk dat het een hele pittige game was. Op het moment van schrijven heb ik de game helaas niet uitgespeeld, en ik heb echt mijn best gedaan. Maar mocht er ooit toch nog een update uitkomen en de game misschien iets makkelijker worden, dan wil ik de game zeker nog een keer een kans geven, in de hoop dat ik hem dan wel uitspeel. De game is gewoon tof, maar voor mij op dit moment gewoon te moeilijk.






Hollow Knight: Silksong is de tweede game in het Hollow Knight-universum, en tevens ook de tweede game van Team Cherry. Echter speelt deze game zich af vóór de eerste game, en daarom is het een prequel. De game voelt meteen vertrouwd, maar brengt goede vernieuwingen met zich mee. De opbouw, de manier van spelen en alles eromheen voelt gewoon goed aan, dus liefhebbers voelen zich dan ook meteen thuis in deze game. Hoewel ik het een heel toffe game vind, heb ik de game zelf niet uitgespeeld, mede omdat ik hem toch te moeilijk vond. Voor mijn gevoel was deze game ook een stuk moeilijker dan de eerste, maar ik heb ook weer van mensen gehoord dat ze deze game juist makkelijker vinden. Hoe dan ook, het is een heel toffe game, maar wel een hele pittige. Mocht je deze game gaan spelen, houd er dan rekening mee: je wordt niet aan het handje vastgehouden, en je bloeddruk zal gaan stijgen.