Alone in the Dark (2024), PS5

In 1992 kwam een van de eerste survival Horror games uit, genaamd Alone in the Dark. Veel mensen denken misschien eerder aan Resident Evil, echter kwam deze pas 4 jaar later uit. Het origineel wordt tot op de dag van vandaag nog gespeeld door fans, en toen in augustus 2022 de remake tijdens de THQ Nordic's Showcase aangekondigd werd, werd hier heel positief op gereageerd. Maar hoe goed is deze remake? Dat vertel ik jullie in deze review.

Ik ben heel eerlijk, ik heb het origineel nooit gespeeld, en ook de latere delen heb ik nooit gespeeld, dus voor mij was deze game onbekend gebied. De eerste trailer en naderhand de hele korte Demo sprak me wel aan, dus ik wilde deze game zeker proberen. Doordat de game meerdere keren was uitgesteld, heb ik hem niet op release gekocht maar pas in juli van dit jaar, reden was omdat ik op dit moment met andere games bezig was. Ik moet zeggen nu ik hem gespeeld heb, dat ik gemengde gevoelens heb bij deze game, maar daar kom ik later in de review nog op terug.






Voor ik met het verhaal begin, wil ik graag een beetje de geschiedenis van Alone in de Dark erbij pakken, want deze game gaat al meer dan 30 jaar mee. De eerste Alone in the Dark kwam uit in 1992 en was toen een van de eerste survival horror-avonturenspel, bedacht door Frédérick Raynal en ontwikkeld door Infogrames. De game kwam oorspronkelijk uit voor de MS-DOS, maar werd later ook uitgebracht op consoles en andere systemen, zoals de 3DO, Mac OS, FM Towns en Acorn Archimedes. De game had in die tijd een aparte soort gameplay, iets dat vaker benoemd wordt als tank controls.

Voor de mensen die niet weten wat met tank controls bedoeld worden, hier een korte uitleg. Tank controls is letterlijk wat de naam zegt, het speelt alsof je een tank bestuurd, je kunt slechts vooruitlopen, en je moet om je as draaien om te kunnen draaien. Deze games hebben meestal een vaste camera positie. Dit was in die tijd nog erg nieuw, en ook de eerste 3 Resident Evil games hebben deze besturing gebruikt. Zoals ik al zei werd de eerste game ontwikkeld door Infogrames, maar deze heruitgave is door Pieces Interactive gemaakt en door THQ Nordic uitgegeven. Dat THQ Nordic deze heeft uitgegeven is niet vreemd, want hun hebben in 2018 de rechten van Atari overgenomen, helaas kon ik niet achterhalen hoeveel ze ervoor betaald hadden. Helaas heeft THQ Nordic de makers “Pieces Interactive” in juni van dit jaar gesloten, hierdoor zullen we waarschijnlijk geen updates meer krijgen, iets dat het spel wel nodig heeft, hier kom ik later in de review nog op terug.






Het verhaal volgt 2 verschillende personages, Emily Hartwood en privédetective Edward Carnby. Zei zijn op weg naar het Derceto Manor, een tehuis voor geestelijk vermoeiden, om de verdwijning van Jeremy Hartwood, te onderzoeken. Jeremy Hartwood is de oom van Emily. Al snel kom je echter dat er meer speelt, want je krijgt al snel te maken met Eldritch-verschrikkingen waarbij afschuwelijke monsters, mentale omgevingen, cult-samenzweringen en connecties betrokken zijn. Hierbij komt er ook nog een mysterieus wezen bekend staat als "The Dark Man" bij kijken.

Het verhaal kent 2 kanten, maar ze zijn voor 80% hetzelfde. Je kunt namelijk met Emily Hartwood of Edward Carnby spelen. Bij hun 2 wordt het verhaal iets anders verteld, en dat merk je ook omdat mensen anders reageren. Zo zijn ze tegen Edward wat terughoudender en bij Emily meer open en meelevend. Elk personage heeft een geschiedenis, en dat komt heel goed naar voren in een bepaald gedeelte van het spel. Zo komt bij Edward een zaak naar voren uit zijn verleden, iets waar hij toch mee zit en bij Emily gaat het om het verwerken van haar overleden verloofde. Het verhaal heeft een heel apart einde, met iets dat je wel voelt aankomen tijdens het spelen. Het uiteindelijke doel is om je verdwenen oom Jeremy te vinden en te redden van "The Dark Man".






Een van de dingen die ik belangrijk vind, is de gameplay, en helaas heb ik daar gemengde gevoelens bij. Ik heb de game namelijk 2x uitgespeeld, een keer gewoon op normal en direct daarna de New Game+ mode. Wat me direct opviel is dat de New Game+ mode alles behalve prettig aanvoelde, en misschien moet ik dat even verder uitleggen. Ik had de eerste keer met Edward Carnby gespeeld, en dat ging eigenlijk op alle punten wel goed, ik had slechts 1x een vast loper, maar voor de rest ging alles prima. Bij de New Game+ mode had ik besloten om met Emily Hartwood te spelen, want ik wilde graag ook het verhaal van haar kant zien.

Normaal is een New Game+ mode iets makkelijker, omdat je vaak al spullen hebt die je nu hergebruikt, tenminste dat zou je denken. Bij Alone in the Dark had ik telkens kogels en medicijnen te kort, en vond ik de game zelfs lastiger, en dat terwijl ik direct alle wapens had. Verder had ik vaak dat Emily aan kratjes en tonnen bleef vasthangen, dat monster door muren heen konden slaan en spugen, en zelfs een keer of 2 heb meegemaakt dat ze door de muur heen liepen. Ik weet niet hoe dit kan en of dit misschien aan het personage ligt, maar ik merkte ook dat ik velen malen sneller dood ging, soms al naar 1 slag, en dat terwijl ik er de eerste keer goed doorheen ging. Tenslotte had ik ook dat ik heel vaak, vooral bij het laatste gevecht, telkens zonder kogels zat, ook weer iets waar ik de eerste keer geen last van had. Dus voor mijn gevoel zit er in die New Game+ Mode iets niet goed, en voor mijn gevoel lijkt het alsof hij direct naar hard is gegaan, terwijl ik op normal speelde. Ik had gekeken op welk niveau hij stond en of ik dat eventueel kon aanpassen, echter was dat helaas niet mogelijk, en hij New Game+ aan als niveau.




De gameplay in het algemeen is matig, het is niet het slechtste dat ik gespeeld heb, maar het voelt verouderd aan. Als ik het even vergelijk met de Resident Evil 2 Remake, gezien het ongeveer de zelfde soort gameplay heeft, dan voelt dat allemaal vloeiend en modern aan. Nu had ik toch meer het idee alsof ik een game aan het spelen was die 10 jaar geleden uitgekomen was. De game is verder wel in orde, en zoals ik al eerder zei had ik me in de eerste Playthrough me er ook goed mee vermaakt. De puzzels zijn leuk en uitdagend, het wisselen van wapens gaat prima, en het geeft je genoeg ruimte om lekker te verkennen. In totaal heb je heel wat verschillende slagwapens, echter kun je maar 1 dragen, deze houd je totdat hij kapot gaat, maar je kunt hem tussendoor ook wisselen voor een nieuwe die je vind. Verder heb je nog een pistool, flare gun, Shot Gun en een uzi. Je kunt ook medicijn flesjes vinden, deze vullen ongeveer 20% van je power bij, helaas is er nergens een punt dat je power automatisch bijgevuld word. Aan de besturing zelf heb ik ook niet veel op te merken, want dat zit wel goed. Wat ik wel een pluspunt vind, is dat je aan het begin kunt kiezen of je modern of de klassieke mode wilt hebben. Het verschil zit hem in de puzzels en ontdekken, waar je bij Modern nog wel eens een hint krijgt, is dat bij klassiek niet en dat vind ik wel leuk gedaan.






Grafisch gezien is de game niet slecht, maar ook hier had meer in gezeten. Als je naar de personages kijkt, die zijn deze er goed uit en komen ze best goed overeen met de acteurs. De omgeving en de monsters zijn ook niet verkeerd, maar heel vaak zie je ook een wazigheid in de achtergrond. Als ik deze game weer even vergelijk met de Resident Evil 2 remake, dan ziet die er gewoon velen malen beter uit, en die game is al een paar jaar uit. Nu vind het niet erg als de game grafisch iets verouderd is, maar soms zie je gewoon slordige afwerkingen, en dat vind ik dan wel weer minder. Zo heb ik een keer gehad dat mijn shot gun aan mijn voeten bleef hangen, en dat niet een keer, maar meerdere keren. Wel moet ik erbij zeggen dat dit specifiek in het moeras gedeelte was, en ook alleen weer in de New Game+ Mode. Wat ik wel bij alle 2 mijn game sessies heb mee gemaakt, was een vast loper in een ondergrondse grot, en precies op het zelfde punt.

Als ik naar de gesprekken luister, dan heb wel het idee dat hier moeite in gestoken is worden. Zowel David Harbour (Edward Carnby), als Jodie Comer (Emily Hartwood) zetten de rol erg goed neer. Ook de andere acteurs doen het allemaal erg goed. Het is vooral apart om te zien dat de gesprekken heel anders lopen als je met de een of de ander speelt. Waar de gesprekken met Emily meer meelevend zijn, is dat bij Edward meer terughoudend, en dat vind ik wel heel tof gedaan.






De muziek is wel heel apart gedaan, het is een combinatie van Horror met Jaz muziek, en dat klinkt heel apart. Zo heb je opeens een aparte Jaz muziek op de achtergrond en dan opeens word de muziek in een gevecht weer spannend. Ik vond dit wel een aparte stijl, en hoewel ik zelf geen Jaz liefhebber ben, vond ik het best leuk klinken in de game. Zoals altijd is muziek iets dat je moet horen, en ik deel daarom ook een stukje muziek graag met jullie.





Ik heb tijdens het spelen de Livestream een paar keer aangezet, en deze heb ik naar Youtube over gezet. Ik heb gekozen om mijn eerste livestream te delen, dat is nog in het begin van het spel. Ik speel daar met Edward Carnby. In deze video zie je niet alles wat ik opgenoemd hebt, maar het geeft wel een beeld van hoe het spel uitziet. Let op, deze video kunnen spoilers bevatten. '





Ik heb de game fysiek voor de Playstation 5 gekocht, en als ik de kans krijg, dan maak ik daar een soort van short unboxing van. Deze wil ik graag aan deze review toevoegen, om zo een beeld te geven van hoe deze fysieke versie uitziet. In een tijd waar digitaal games de overhand begint te krijgen, leek me dit wel leuk om dit toch af en toe te filmen en te delen.





Dan de bekende vraag, heeft deze game een replay waarde? Ik vind het bij deze game lastig, en dat wil ik best even toelichten. Na mijn eerste Playthrough had ik zo iets van, de game is niet perfect met het heeft wel wat. Helaas heeft de New Game+ Mode voor mij veel kapot gemaakt, waardoor ik er minder over te spreken ben. Voor nu heb ik de game op de plank gezet en daar zal hij de komende tijd ook blijven staan, maar er bestaat zeker een kans dat ik deze game nog eens oppak, maar wanneer heb ik voor nu geen idee.






Op moment van schrijven bezit ik 27 van de 38 Tropfies, dat uitkomt op 56% volgens Playstation. Mensen die mij kennen weten dat ik van te voren niet kijk wat ik ervoor moet doen, en deze score is na 2 keer uitspelen. Ik denk zeker als ik de game nog eens ga spelen, dat ik dan van te voren wel ga kijken wat ik nog moet, maar of ik ooit voor 100% ga weet ik voor nu nog niet.






Alone in the Dark is een echte klassieker in de survival Horror game afdeling, misschien wel een van de eerste in zijn soort. Hoewel ik het origineel nooit gespeeld heb, had ik wel van deze game gehoord. Toen ik van de Remake hoorde, wilde ik deze wel eens een kans geven. De game is niet slecht, maar ook niet geweldig. Ondanks dat de game meerdere malen uitgesteld is worden door THQ Nordic, kampt de game helaas nog altijd met bugs, vooral in de New Game+ Mode. Buiten de bugs, oogt en voelt het spel niet als een super moderne game, zeker als je hem vergelijkt met de bekroonde Resident Evil 2 remake. Ik vind het heel jammer, want ik ging echt met veel motivatie door de game heen, echter de New Game+ Mode heeft dat ook weer net zo hard kapot gemaakt voor me. Mijn uiteindelijke score is dan ook het gemiddelde van beide, en mijn advies is dan ook, tenzij je het voor de tropfies doet, sla de New Game+ Mode over en begin hierna gewoon opnieuw.