Xenoblade Chronicles: Definitive Edition

het verhaal is redelijk goed, ondanks de veel voorkomende tropen die zich niet verscholen houden.
het is goed genoeg om te zien waarom het een Cult Classic spel is.
iets wat menig review en rating website maar al te graag bewijst met een kleine hoeveelheid, maar hoog geprezen, reviews.


waar het spel tekort schiet, en hard ook, is zowel in het vechten, als de uitleg hiervan.
wat, voor een RPG, toch wel een zeer groot deel van het spel is.
het is een mengelmoes van andere bestaande mechanismes die, ieder op zichzelf prima werken, maar, slecht samenkomen en daardoor de ervaring van het spel zeer verloederen.
alsof ze het wiel opnieuw proberen uit te vinden, maar vlakke kanten en scherpe hoeken toch wel een stuk aantrekkelijker vinden dan ronde vormen.

zo zal in het begin van het spel de speler overladen worden door onderbrekingen tijdens een gevecht, om uit te leggen hoe, wie, wat, waar, waarom en wanneer.
allemaal in tekst vorm dialoog, wat vaak langer duurt dan het gevecht zelf.
ook zal de speler meerdere keren verrast worden door los lopende king kongs, die vele malen sterker zijn dan de speler zelf.
en die zich moeiteloos laten verleiden door je bondgenoten die, tijdens het vechten met vijanden van omstreeks het eigen niveau, besluiten dat ze toch liever de inhoud van hun schedel over de dichtstbijzijnde boom en/of muur willen laten smeren.


daarnaast worden de optionele extra's in het spel, zoals relaties opbouwen tussen de karakters, of het heropbouwen van een stadje, toch al gauw een saaiere bezigheid dan een belonende onderneming.
helemaal als de karakters alleen wat standaard optioneel verhaal tropen vrij spelen, die in menig ander RPG zich zonder extra bezigheid, optioneel beschikbaar stellen.
of zelfs goed verwerkt worden in de basis van het verhaal.


ondanks de mechanische problemen ben ik wel zeer te spreken over de voice cast.
de wat zwaardere britsen accenten zijn niet voor iedereen weggelegd, maar na het eerste uur of 2 slijt dat er snel genoeg in.
het enige wat een klein beetje ergerend is, is de hoeveelheid kreten en zinnen die tijdens, en na, gevechten worden uitgekraamd.

het probleem begint pas echt wanneer je een setje opeenvolgende gevechten afgaat, waar de karakters je maar al te graag herinneren hoe dankbaar ze zijn voor elkaars bestaan, tot het niveau waar alles sarcastisch begint te klinken voor de speler zelf.
op een bepaald moment begon ik me af te vragen waar ik de dichtstbijzijnde king kong kon vinden, om die te verzoeken nogmaals de grijze massa van mijn bondgenoten uit te strooien over het plaatselijke checkpoint monument.


tot slot, zou ik dit spel aanraden als je een fan bent van aparte verhalen met goeie wereldbouw.
en hem voor een zacht prijsje kan weten te bemachtigen.
speel hem dan wel op casual modus, om jezelf onnodige kopzorg en frustratie te voorkomen.