The Last of Us: Part II, PS4

Grafisch

Voor een PS4-game zag het er over het algemeen goed uit. De grafische stijl is doordacht en draagt bij aan de intense sfeer van het spel. De setting van een post-apocalyptisch Seattle komt prachtig tot leven, met veel aandacht voor detail. Vooral het eerste deel van de game, met de binnenkomst in de QZ en de latere aankomst op het eiland, zijn visueel indrukwekkend. De regenachtige straten, overwoekerde gebouwen en vervallen infrastructuur benadrukken de eenzaamheid en het verval van de wereld waarin de personages zich bevinden. Echter, ondanks deze sterke visuele momenten, was het hergebruik van assets op sommige plekken storend. Dit gaf de indruk van een gebrek aan variatie, wat afdeed aan de anders rijke wereld. Ook had de belichting meer aandacht mogen krijgen; de soms onnatuurlijke witte gloed en reflectie op objecten, vooral op natte oppervlakken, leidde af. Regelmatig dacht ik dat het witte icoontje dat aangeeft dat je iets kunt oppakken in beeld was, wat voor verwarring zorgde.

Besturing

De besturing zelf was soepel en reageerde zoals je van een game in deze categorie zou verwachten. Je voelde je in controle tijdens gevechten en sluipmomenten, wat bijdroeg aan de spanning. Toch waren er momenten waarop de mechanieken niet consistent werkten. Zo gebeurde het regelmatig dat items niet het bekende icoontje kregen om op te pakken, zelfs als je er direct naast stond. Dit zorgde voor frustratie, vooral in situaties waarin je snel voorraden moest verzamelen tijdens gevechten of bij het zoeken naar supplies. Deze ergernis werd versterkt door de reflecties die soms het beeld verstoorden, wat vooral in hectische momenten de spanning onbedoeld verhoogde. Wat betreft het sneaken, dit is sterk verbeterd ten opzichte van eerdere games; je kon nu bijna altijd confrontaties vermijden als je slim speelde. Dat gaf de speler meer opties en vrijheid in het benaderen van situaties. Toch miste ik variatie in de gameplay tussen de verschillende personages. Abby voelde vrijwel hetzelfde aan als Ellie, ondanks hun verschillende achtergronden en fysieke vaardigheden. Meer variatie in speelstijl had de speelervaring dieper en dynamischer gemaakt.

Prestatie

Ik speelde de game in 4K, en hoewel het af en toe wat haperingen vertoonde, vooral in drukke scènes met veel vijanden of complexe omgevingen, had ik over het algemeen geen grote prestatieproblemen. De game bleef grotendeels stabiel en de framerate was voldoende om het verhaal zonder onderbrekingen te kunnen volgen. Het was echter merkbaar dat de hardware van de PS4 aan zijn limiet zat, zeker gezien de intensieve grafische elementen die de game soms vroeg. Een versie voor krachtigere consoles had wellicht meer kunnen halen uit de wereld die hier werd neergezet.

Verhaal

Het verhaal is zonder twijfel een van de sterkste punten van de game. Vanaf het begin word je meegesleept in de persoonlijke reis van Ellie, met duidelijke motieven die haar handelen sturen. De keuze om uit Jackson weg te gaan en naar Seattle af te reizen, was overtuigend neergezet, en je voelde haar innerlijke strijd. De afwisseling tussen de lineaire reis en het meer open gedeelte, waarin je brandstof moest vinden, was een welkome verrassing. Deze open structuur had echter wat vaker mogen terugkomen; na dit deel zat je weer vast aan een meer traditionele, lineaire route. De interacties tussen de personages, vooral in het Ellie-deel van het verhaal, waren sterk en gelaagd. De brieven die je onderweg vond, gaven extra context en inzicht in de gebeurtenissen tijdens de uitbraak, wat bijdroeg aan de wereldopbouw. Een afwisseling met beeld- of audiofragmenten zou hier echter wat meer variatie en dynamiek aan toegevoegd hebben, om het tempo op peil te houden.

Het middenstuk, waarin je als Abby speelt, had naar mijn mening meer aandacht voor haar achtergrondverhaal mogen hebben. Hierdoor had ik wellicht meer empathie voor haar kunnen opbrengen. Het stuk waarin Joel haar redt, wekt vragen op over zijn naïviteit, gezien alles wat hij in het eerste deel heeft meegemaakt. Een sterker innerlijk conflict bij Abby had dit moment krachtiger kunnen maken. Omdat ik geen echte band met haar personage had, voelde ik geen noodzaak om haar wapens te upgraden of me volledig in te leven in haar verhaal. Dit maakte de confrontaties met Ellie minder beladen, en ik liet Abby dan ook regelmatig sterven tijdens gevechten.

Een ander nadeel was dat veel van Abby’s verhaal voorspelbaar werd door de herhaling van dagen 1 tot en met 3. De uitkomst van belangrijke confrontaties voelde hierdoor onvermijdelijk, en toen er een sniper in het spel kwam, was de confrontatie met Tommy bijna onvermijdelijk. Toch wist de motivatie van Yara en Lev, vooral hun band als zus en broer, me meer te raken. Hun verhaal sleepte me door dit deel van de game, hoewel Yara's reactie op de dood van haar moeder door haar broer/zusje vreemd en afstandelijk aanvoelde. Een van de hoogtepunten in het leveldesign was zonder twijfel de route via de toren, die zowel visueel als qua gameplay uitdagend en memorabel was.

Conclusie

Al met al is dit een bijzonder spel en een aanrader voor wie een goed verhaal waardeert. Het middenstuk vereiste wel wat doorzettingsvermogen, maar dat werd beloond in de latere scènes. Tegen het einde, tijdens de ontmoetingen tussen Abby en Lev, en later tussen Ellie en Abby, voelde ik eindelijk echte empathie voor Abby. Dit maakte de confrontatie minder zwart-wit, en ik had niet langer het gevoel dat haar dood de enige juiste uitkomst moest zijn. Grafisch gezien is het een prima spel, maar tegenwoordig weegt een sterk verhaal zwaarder. Het is dan ook het narratief dat dit spel onderscheidt van andere titels en het de moeite waard maakt om te spelen.