Arizona Sunshine, PSVR

Sinds een jaartje ben ik bezig met VR spellen op de PS4. Het begin als een test nadat een goede vriend een set had gekocht. Na een middagje zelf ook een set besteld en sindsdien ervaar ik met veel plezier de (langzaam) groeiende techniek van VR op de PS4. Ik hoop dat het een techniek is die in de toekomst ver door-ontwikkeld wordt, ondanks dat ik de huidige standaarden al niet slecht vind.

In mijn zoektocht naar leuke spellen besloot ik Arizona Sunshine eens te proberen. Het spel is voor een mooie prijs te krijgen via diverse webwinkels, dus ik besloot de gok te wagen. Hiervoor heb ik Farpoint gespeeld, waar ik best tevreden over was.

Arizona Sunshine begint al direct door de toon te zetten. Het spel-menu van waaruit je het hoofdmenu kunt bedienen is in een dichtgetimmerde trailer. Echter begin je direct ver naar achteren, half in de muur met je hoofd in de airco-box die aan het plafond hangt. Nog voor je überhaupt kunt beginnen moet je jezelf dus al opnieuw centreren. Mijn hoop was dat dit een kleinigheidje was, maar na enkele avonden ontdekte ik dat dit soort "bugs" het thema zijn voor het hele spel en meteen de toon zetten voor de algehele kwaliteit.

Om spoilers te voorkomen zal ik niet alle aspecten tot in details omschrijven.

Grafisch.
Op grafisch niveau stelt het spel behoorlijk teleur. Voertuigen zijn zowel van binnen als van buiten enorm simplistisch vormgegeven. Veel afwisseling zit er niet in. De omgevingen lijken allemaal op elkaar, het interieur van de huizen ziet er plat, onlogisch en rommelig uit. Er zijn 3 verschillende banken, en bijna elke kamer heeft hetzelfde schilderij van dezelfde vrouw aan de muur hangen. Van dichtbij wordt het geheel nog ergens dan van veraf.
Ter voorbeeld: Resident Evil Biohazard is een schitterend spel waarbij de hele omgeving er fascinerend uitziet. Zelfs van dichtbij is het mooi om te zien hoeveel tijd hier in zit. Wanneer ik Arizone Sunshine vergelijk met Resident Evil Biohazard, dan voelt het alsof Arizone Sunshine 10 jaar achterloopt qua grafische mogelijkheden. Ken je de allereerste Half-Life nog?
Een ander aspect dat voor mij zeer irritant begon te worden is het blauwe rooster dat zich achter je bevindt. Wanneer je je hoofd draait zonder het personage te laten draaien, zie je een blauw rooster achter je. Absoluut geen flauw idee waarom iemand dit bedacht heeft, want het kan vrij storend zijn wanneer je ver naar links of rechts wilt kijken om te zien of de kust veilig is. Wanneer het donker is wordt dit nog erger, want je ziet niets achter je. De blauwe lijnen van het rooster voorkomen dat je enigszins in het donker achter je kunt kijken.
Tijdens een later stuk in het spel kwam ik een bug tegen waarbij het blauwe rooster achter je, ineens recht voor je verschijnt. Ik heb zo een half uur moeten proberen spelen met het rooster recht in mijn zicht.

Bediening (behalve schieten).
Bediening tijdens het spelen verliep bij mij via de 2 Move-Controllers waarbij je met de X-knop een locatie kiest waar je naartoe springt. Er zijn meerdere spellen die zo werken. Voor de rechterhand werkt dit prima, omdat je duim vlakbij deze knop zit. Voor de linkerhand is het echter juist onhandig, omdat je je duim een stuk moet draaien om die knop te bedienen. Het is een kleinigheidje dat in het begin onnatuurlijk voelt en vaak mis gaat.
Je kunt het personage ook draaien door het vierkantje en de driehoek te gebruiken. De controller in je andere hand heeft precies dezelfde layout, wat soms even wennen is. Sommige andere spellen gebruiken 1 kant om te draaien, terwijl de andere kant dan extra functies bediend (zoals een menu, secundaire wapen opties etc).
Een ander punt dat snel gaat irriteren is het bewegen in nauwe ruimtes. Bijvoorbeeld wanneer je in een kantoor komt en kastlades wil openen. Te ver weg staan houdt in dat je de lade niet kunt bedienen, te dichtbij staan houdt in dat de la in je eigen lijf opent en je moeite hebt om de la weer dicht te doen. Wil je langs die bureaustoel navigeren om bij die la te komen, dan sta je 5 minuten te mikken te draaien om eindelijk dat ene plekje te vinden waar je wel naartoe kunt bewegen. Tijdens de verhaallijn hoef je dit niet veel tegen te komen gelukkig, maar als je echt op onderzoek uitgaat sta je regelmatig moeilijk te doen.
Ergens in het spel zit een zaklamp, ook hier zit een bug in. Op bepaalde momenten draait je hand zich om, en in plaats van recht vooruit te schijnen, schijnt de zaklamp nu ineens naar achteren. Het spel herstarten, je positie kalibreren en de PS4 opnieuw opstarten veranderde hier niets aan. Er schijnt niet zozeer een specifiek punt te zijn wanneer dit gebeurt, maar eerder een bepaalde handeling waarbij dit gebeurt. Je enige keuzes zijn dan om dat level opnieuw te beginnen, of om maar in het pikkedonker verder te spelen.

Bediening van de wapens en schieten.
Het schieten is de bediening van de wapens is op z'n best middelmatig te noemen. Terwijl je je hand stil houdt kan je wapens gerust gaan schuiven. In een pikdonkere kamer (waarbij elk ander spel haarfijn presteert) merkte ik keer op keer dat mijn wapen uit zichzelf begon te draaien.
Als je het wapen optilt en door het vizier kijkt kun je nauwkeuriger mikken, maar ook op dat moment kan je wapen ineens gaan bewegen. Echt stabiel richten is er dus niet bij.
In een bepaald punt in het spel moet je met een 2 handig wapen schieten, waarbij de ene controller de voorkant van het geweer vasthoudt en je andere controller de trekker bediend. Hier zit een krachtige scope op. Het probleem is alleen dat je het wapen op moet tillen om door het vizier te kunnen kijken. De controllers gaan dan wel omhoog, maar het wapen niet. Pas op een bepaald niveau (armen steken onderhand de lucht in) schiet het geweer ineens omhoog en je ziet alleen nog maar wolken. Fatsoenlijk richten en schieten is niet te doen. Je kunt beter je standaard wapen pakken en proberen van een grote afstand iets te raken met je standaard pistooltje.
Voor een spel waarbij schieten een zeer grote rol speelt is het vreemd dat dit zo bizar slecht is gemaakt.
Herladen gaat gelukkig relatief simpel. Met het rondje op de controller laat je je magazijn vallen, je moet dan de controller naar je borst bewegen om er een nieuw magazijn in te doen (waarom snap ik niet helemaal). Je kunt dus relatief snel herladen als je het trucje eenmaal onder de knie hebt.

Spelen van het spel.
Wat snel opvalt is dat er redelijk wat items zijn waar je interactie mee kunt hebben. Deze kun je oppakken met de grote knop bovenop de controller, echter werkt dit pas wanneer je ernaar kijkt. Erop mikken met je hand en dan wegkijken voorkomt dat je het object kunt oppakken. Om onbekende reden kun je echter niets gebruiken. Je kunt een gietijzeren koekenpan vinden, maar hiermee kun je geen zombies slaan. Gemiste kans. In het spel vindt je ook een EHBO tas, rubberen eendjes, pillendoosjes, flessen en blikjes. Je kunt deze allemaal oppakken, maar verder kun je er niets mee. De zombies reageren er niet op als je ze gooit, en je kunt ze er ook niet mee verwonden.

Het geluid.
In een notendop: vreselijk. Je moet het volume aardig omhoog gooien om iets van omgevingsgeluid te horen. Hierbij merk je al snel dat alle samples hetzelfde zijn. Een blikje weggooien klinkt op zand hetzelfde als op een houten vloer. Ook het dichtgooien van een autodeur klinkt bij elke auto, in elke omgeving exact hetzelfde. Het enige dat handig is dat je het geschuifel van de zombies kunt horen (wat ook altijd, bij elke zombie hetzelfde klinkt).
Het bovenstaande voorkomt dat je je echt kunt verliezen in het spel of de omgeving (het voelt gewoon té nep), maar dat is nog te overkomen. Het meest irritant aan het geluid is de stem van het hoofdpersonage. Je moet de headset op een zeer laag volume zetten om te voorkomen dat je oorvliezen uit je hoofd worden geknald. Hierdoor klinkt het geluid van de stem totaal niet zuiver. De humor die geuit wordt is tergend slecht, maar dat is natuurlijk persoonlijk. Voor mij klinkt het als een soort hele slechte rip-off van een Die-Hard film waarbij de stemacteur voor de allereerste keer voor de microfoon stond.
Je moet dus de keus maken: wil ik de omgeving kunnen horen met het risico dat mijn oren doormidden scheuren zodra het personage iets zegt, of wil ik het personage op veilig volume kunnen horen zonder iets van de omgeving te kunnen horen.
Het is een irritatiepunt dat je compleet uit het spel haalt.

Vijanden.
Tja, die zijn er niet veel. Het hele spel (dat een paar uur duurt om uit te spelen) telt zo'n 10 verschillende zombies. Dat was het. Het complete spel, waarbij je aardig wat zombies tegenkomt, is gevuld met een variëteit van zo'n 10 verschillende tegenstanders. Ok, soms draagt een zombie een gele helm, terwijl hij deze een andere keer niet draagt. Verder gaat het niet. Eindbazen zijn er niet, en een overgang van makkelijke vijanden naar moeilijkere vijanden is er ook niet. Wat je in de eerste 10 minuten tegenkomt is alles dat je de overige uren tegen gaat komen. Dit geeft het gevoel dat je aardig een sleur zit. Ondanks je reis door Arizona voelt elk level hetzelfde. Monotoon en saai zijn 2 woorden die ik snel zou gebruiken om dit te omschrijven.

De verhaallijn.
Die is er niet echt. Je bent een bad-ass(wannabe) met een pistool die zomaar besluit zijn grot te verlaten en rond te gaan wandelen. Wanneer je een radiosignaal hoort besluit je daar naartoe te gaan (alsof je een andere kant op kunt...). Het eindresultaat is echter wat anders. Gedurende dit korte verhaaltje ontwikkel vrijwel niets. Je leert niets over je personage, niets over de situatie (en het ontstaan ervan) en ook niets van enige andere overlevenden. Wat je leert in de eerste 5 minuten is zo'n beetje alles dat je gedurende het spel gaat leren.

Samenvatting.
Ik hoop dat VR-games een genre is dat in de komende jaren flink ontwikkeld gaat worden. Ik denk dat hier aardig wat potentie in zit, echter is het daarbij van belang dat je als speler het gevoel krijgt dat je echt in het spel zit. Als je niet in het spel gezogen wordt, besef je je vrij snel dat je als een malloot in een kamer staat te zwaaien met lichtgevende balletjes met een vreemde helm op je hoofd. Ik kijk met grote interesse naar de ontwikkelingen op dit gebied, waarbij momenteel het ene spel de plank compleet mis slaat en het andere spel laat zien hoe geweldig het kan zijn.
Arizona Sunshine is een simpele, rechtoe-rechtaan shooter waar je zonder na te denken steeds dezelfde zombies neerknalt. Dynamiek, verhaal, ontwikkeling en het ervaren van een avontuur is geen deel van dit spel. Je loopt een stukje, schiet dezelfde zombies neer, loopt weer een stuk en schiet weer dezelfde zombies neer. Dit doe je ongeveer 2 tot 3 uur lang en dan is het spel afgelopen.
Voor sommige is dit meer dan voldoende, en die zullen dan vooral plezier halen uit het afvoeren van kogels.
De spelers die voor verhaal, grafische pracht, avontuur en belevenis gaan waarbij ze zich verliezen in het spel, zullen teleurgesteld raken.
Aangezien beide partijen waarschijnlijk werkende oren hebben, raad ik je aan om het volume een stuk lager te zetten dan je gewend bent.
Op het einde ontdekte ik dat dit spel door een Nederlands team van ontwikkelaars is gemaakt. Wat mij erg verbaasde.


Over de manier van spelen.
Het spel is op mijn eigen systeem gespeeld in een ruimte waar ik 4 meter de ruimte heb voor, en naast de camera. Deze setup heb ik met veel succes gebruikt op een legio van spelen zoals Iron-Man, Moss, Farpoint, Resident Evil Biohazard en diverse VR demo's. Ik speel met de gordijnen dicht en het licht uit.
Om zeker te weten dat het niet aan mijn systeem lag heb ik het spel tevens gespeeld op de set van een vriend, die het spel zelf ook gespeeld heeft. Op beide systemen en bij beide spelers kwamen we tot dezelfde conclusie.