Call of Duty Black Ops: Cold War

Eerste hands-on met de multiplayer

Nieuwe modi en maps, bekende gameplay

Zoals gebruikelijk draait de multiplayer van Call of Duty met name om gunfights, maar al bij het eerste potje is duidelijk dat Black Ops: Cold War dat wat uitbreidt. In de spelmodus Combined Arms is namelijk een grotere rol ingeruimd voor voertuigen. Op de eerste map waar we op speelden, Armada, draait het om boten. Het gevecht vindt plaats om een paar grote boten en daartussen kun je je verplaatsen met zip lines of met de kleinere boten die in het water liggen. Het doel van het spel is om de strategische doelen verspreid over de map vast te houden, zoals dat altijd werkt in Domination. Hoewel er boten zijn om zelf te besturen, vindt het merendeel van het gevecht plaats op grote afstand van hun invloedssfeer. Aan boord van de grote schepen vindt het heetst van de strijd plaats. De map kenmerkt zich door de vele kijk- en schiethoeken. Zeker op het middelste schip kun je van alle kanten worden beschoten; snipers op de schepen aan de zijkanten hebben er vrij spel.

Combined Arms speelden we ook op een andere map, genaamd Crossroads. Deze besneeuwde, breed opgezette map kenmerkt zich door een verzameling bunkers die steeds op een klein afstandje van elkaar liggen. Hier verplaatsen de soldaten zich bij voorkeur per sneeuwscooter, wat alle vlaggen op de map snel bereikbaar maakt. Een stuk invloedrijker zijn echter de tanks die her en der spawnen. Door de tanks goed in te zetten vanuit het middenveld is het relatief makkelijk om minstens de helft van de strategische punten in handen te houden. We vermaakten ons er goed mee, maar konden het niet helpen dat we aan die andere grote shooter moesten denken, want inderdaad: de dynamiek in dit potje lijkt veel op hoe het er in Battlefield aan toe gaat. Met Combined Arms voegt Treyarch in feite een Conquest-achtige modus toe aan Call of Duty. Noem het fantasieloos, noem het gejat, maar het werkt wel. Het valt trouwens wel op dat een schot van een tank in Call of Duty behoorlijk anders werkt dan in Battlefield. We schoten vlak naast iemand op de grond, waarna het doelwit niet dood was omdat hij de perk ‘Flak Jacket’ had, die spelers beschermt tegen de impact van explosies.

De juiste map voor het juiste speltype

De Crossroads-map kwam ook voorbij in een andere, nieuwe spelmodus: VIP Escort. In deze spelmodus speel je in teams van zes, en bij een van de teams is één speler de VIP. Dat team moet zorgen dat de VIP een van twee plaatsen bereikt waar hij kan vluchten. Lukt dat, dan is de missie geslaagd. Het andere team moet er uiteraard een stokje voor zien te steken. VIP Escort is een spelmodus zonder respawns, dus het is zaak om voorzichtig te werk te gaan. De VIP zelf heeft een vrij krachtig pistool, en als enige speler in het spel de mogelijkheid om een spionagevliegtuig op te roepen. Deze voorloper van de uav geeft het team een idee van waar de jagers zich bevinden, wat dat team van een klein voordeeltje moet voorzien. Op papier is het dus best een spannende en leuke spelmodus. In de praktijk kwam er op Crossroads echter weinig van terecht. Reden: de map is te groot voor dit speltype. Kies je als verdediger de verkeerde kant, dan kom je het hele potje niemand tegen.

Gelukkig speelden we VIP Escort ook nog op een andere map. Die map heet simpelweg Miami en hij is een schot in de roos. Het helpt natuurlijk dat Black Ops: Cold War zich afspeelt aan het begin van de jaren tachtig, wat meteen een bepaald sfeertje met zich meebrengt, zeker in Miami. Daarbij komt dat de map een stuk kleiner is dan Crossroads. Op deze map kun je nog wel meedoen aan het gevecht als je aanvankelijk de verkeerde kant op was gelopen. Daarnaast verlopen de potjes een stuk sneller en zijn ze spannender doordat vijanden van meerdere kanten kunnen komen. Zo zie je maar hoe belangrijk de combinatie van map en spelmodus is: niet elke omgeving werkt even goed voor elke spelmodus, terwijl een slechte map voor de ene modus een prima map voor een andere modus kan zijn. Dat bleek dus ook bij Crossroads: leuk in Combined Arms, matig in VIP Escort.

Neergestorte satelliet en woestijnduinen

Een dergelijke tegenstelling zagen we ook in Satellite. Dit is een map die zich, wellicht anders dan de naam doet vermoeden, ergens in een rotsachtig woestijngebied bevindt. De map heeft rotsen aan de ene kant, waar nauwe gangetjes doorheen lopen, en een open zandgebied aan de andere kant. Het interessante van dat open gebied is dat het echter niet helemaal open is. We hebben te maken met zandduinen en daardoor is er nog redelijk wat dekking. Het midden van de map wordt gekenmerkt door het wrak van een neergestorte satelliet. Een sterk strategisch punt, maar tegelijk ook een plek die van alle kanten onder vuur kan worden genomen. Satellite kwam in Team Deathmatch wat middelmatig uit de verf, maar bleek enorm leuk in Hardpoint. Die modus biedt iets meer structuur en zorgt voor iets minder zinloos rondrennen. De natuurlijke dekking in de map speelt ook een wat grotere rol, met het wegduiken achter zandduinen als handige ontsnappingsroute als je onder vuur wordt genomen.

Wat in Satellite verder opvalt is dat de omgeving er goed uitziet. We noemden het sfeervolle Miami al als positief voorbeeld. Armada en Crossroads waren wat minder indrukwekkend, maar de met rotspartijen gevulde map Satellite oogt beter dan wat we tot nu toe hebben gezien in Call of Duty. Dan nog is dit geen game die al te zwaar leunt of kan leunen op de grafische kant. De game gebruikt deels de IW Engine van Infinity Ward, met daarbij onderdelen die Treyarch zelf al gebruikt sinds Black Ops III. Het is onvermijdelijk dat de leeftijd van die onderliggende technologie her en der tevoorschijn komt. Dat geldt bijvoorbeeld voor de map in Moskou. Het grauwe hoort daar wellicht bij de stijl, maar tegelijkertijd oogt de omgeving er simpelweg gedateerd. De ontwikkelaars hameren er overigens op dat de technologie goed schaalbaar is naar de PlayStation 5 en de Xbox Series X. Het lijkt logisch dat wat wij nu in de pc-versie hebben gezien, aardig indicatief zal zijn voor het grafische niveau van die versies, maar dat moeten we voorlopig nog even afwachten.

• Volgende pagina 3. Voorlopige conclusie