Van New York naar Shanghai
De eerste tien minuten van het spel geven een goede indruk van wat de speler gedurende de hele game kan verwachten: een aaneenschakeling van wandelingen en het veelvuldig bedienen van liften en deuren, die soms vereisen dat meerdere karakters zich erbij verzamelen voordat er beweging in komt. Alle ruimtes zijn voorzien van enkele kratten die de speler muntjes geven als ze stukgeslagen worden. Met deze munten kunnen de karakters geüpgradet worden; aanvallen worden versterkt of het uithoudingsvermogen vergroot.
De grotten die de speler in het begin doorkruist worden later vervangen door de straten van New York, en ook Shanghai wordt aangedaan. Toch zorgen de locaties niet voor genoeg afwisseling: de verveling slaat al snel toe. In een poging tot variatie krijgt de speler zo nu en dan een level voorgeschoteld waar met de bewegingsgevoelige Sixaxis-controller gevlogen moet worden. De vlieglevels duren echter veel te lang en bevatten weinig afwisseling. Bovendien werkt de normale besturing beter dan de Sixaxis.
Fantastic one
De Fantastic Four horen als een team samen te werken en elkaar aan te vullen. Wij kwamen er echter snel achter dat de aanvallen waarbij de helden samenwerken veel te lastig zijn als er ineens een kudde slechteriken opduikt. Steeds dezelfde lompe aanval van Thing is de snelste manier om door de levels heen te geraken, al zal er soms even naar een andere Fantastic Four-held geschakeld moeten worden om een laserstraal te ontwijken of een voorwerp met telekinese te verplaatsen. Het grootste deel van de tijd lopen de overige helden er echter doelloos bij. Omdat de speler niet verplicht wordt tussen de verschillende hoofdpersonen te schakelen, wordt het trucje van Thing al snel saai.
Graphics en geluid
In de in-game cutscenes wordt helaas al te duidelijk hoe ongedetailleerd de karaktermodellen zijn. Er is nogal bespaard op polygonen, terwijl het geheel toch op een Playstation 3 draait - waar we toch wel wat meer van verwachten. De textures uit de omgeving verschillen nogal: enkele rotsen zien er acceptabel uit, terwijl de grond en sommige metalen panelen er vaal en wazig uit zien. De levels zijn niet volledig aangekleed, ze voelen altijd te leeg.
Een bruiloftsscène bovenop een flatgebouw in New York klinkt misschien spectaculair, maar de speler moet het stellen met enkele bloempotten, een bankje hier en daar en natuurlijk stoeltjes voor de gasten. Blijkbaar hebben de fantastische vier geen vrienden, want op de bruiloft komt niemand opdagen. Of hadden de ontwikkelaars misschien geen zin om hier wat vulling in te zetten? Het is soms onduidelijk wat de speler in de levels kapot kan maken. Sommige kratten kunnen stuk, andere weer niet. Slaan we een bloempot aan gort dan valt deze altijd in vier gelijke partjes uiteen - dat is vast geen verwijzing van de makers naar de speltitel. De filmacteurs hadden blijkbaar ook niets met deze game, want de stemmen zijn verzorgd door stemacteurs die op zijn best een poging doen om de filmacteurs na te bootsen.
