Dokken voor je downloads

Inleiding

Sinds het aanbreken van het computer- en internettijdperk hebben mensen die van digitale of digitaliseerbare producten moeten leven een probleem: hun maaksels zijn perfect door jan en alleman te herfabriceren middels een eenvoudige kopieeropdracht, en kunnen moeiteloos van de ene naar de andere computer worden getransporteerd. Het gaat immers om niet meer dan een op zekere wijze gerangschikte verzameling van enen en nullen. Dit heeft weliswaar grote voordelen voor de distributie van de digitale creaties, maar het komt nog al eens voor dat die enen en nullen in bruikbare configuratie op de harddisk van deze of gene belanden zonder dat er geld voor in het laatje van de maker belandt.

In deze feature tracht Tweakers.net je een indruk te geven hoe het zover heeft kunnen komen, en kijken we naar een aantal manieren waarop de digitale bakkers brood op de plank kunnen krijgen. Dit larderen we met enige praktijkvoorbeelden uit heden en verleden.

'The Copyist', door Barbara Nuss

P2p-netwerken

Peer-to-peer-filesharingnetwerken stellen gebruikers in staat een deel van hun computer open te zetten voor anderen. Er wordt van alles mee gedeeld, van recepten en computercode tot muziek en films - en over die laatste twee struikelen de belangenbehartigers voor de entertainmentindustrie indien het om auteursrechtelijk beschermde werken gaat. P2p-netwerken zijn geheel of gedeeltelijk gedecentraliseerde netwerken, die aan populariteit wonnen nadat diensten met centrale servers zoals My.MP3.com een makkelijke prooi bleken voor de entertainmentindustrie. In een peer-to-peer-netwerkstructuur speelt iedere computer zowel voor client als voor server, hoewel een aantal centrale servers in veel gevallen wel gebruikt wordt om de bestanden op de diverse computers te indexeren en gemakkelijk voor de gebruikers doorzoekbaar te maken.

In de VS heeft het hooggerechtshof vorig jaar bepaald dat de makers van p2p-software in bepaalde gevallen aansprakelijk kunnen worden gesteld wegens zogeheten 'secondary copyright violation', oftewel het aanzetten tot het overtreden van de auteurswetgeving. In Nederland werd anders geoordeeld; de Hoge Raad besliste eind 2003 dat het indertijd populaire Kazaa niet aansprakelijk kon worden gesteld voor illegale bestandsuitwisseling. Inmiddels is het Openbaar Ministerie een andere weg ingeslagen en probeert het mensen die het aanbieden van p2p-links via websites faciliteren, veroordeeld te krijgen wegens lidmaatschap van een criminele organisatie. Copyrightwaakhond Stichting Brein is ondertussen van mening dat het recht heeft op gegevens van mensen die auteursrechtelijk beschermd materiaal aanbieden, om die vervolgens aan te kunnen klagen. Tot dusver heeft Brein echter steeds bot gevangen bij de rechter.

De beweging in filesharing lijkt er een te zijn richting steeds meer decentralisatie. Terwijl na de bovengenoemde uitspraak van het Amerikaanse hooggerechtshof steeds meer p2p-makers het bijltje erbij neergooide en de servers uit het rek haalden, blijft eMule goeddeels buiten schot en nog immer populair. Een van de redenen is dat er geen bedrijf achter zit dat aangepakt zou kunnen worden - aan de software wordt onder meer via SourceFourge gewerkt. Ook de zoekservers worden door verschillende lieden onderhouden, en deze worden weliswaar met enige regelmaat aangepakt maar hun functie wordt later weer door andere overgenomen. Centrale zoekservers ontbreken bij Freenet zelfs geheel - dit is dan ook een peer-to-peer-netwerk in de zuivere zin van het woord. Ook het ophakken van bestanden in kleine stukjes die vanaf verschillende computers te downloaden zijn, het zogenaamde 'file swarming' waarvan onder meer BitTorrent gebruik maakt, is een vorm van decentralisatie. Een actuele kwestie speelt zich hedentendage af rond torrentservers - waarop torrentfiles te vinden zijn die informatie bevatten over hoe een aldus opgehakt bestand binnengehengeld kan worden. De Stichting Brein dwingt via dreigbrieven de ene na de andere torrentsite tot stoppen, terwijl de torrentbestandjes zelf helemaal niet auteursrechtelijk zijn beschermd. Vermoedelijk is dat de reden dat het Openbaar Ministerie aanstuurt op veroordelingen voor beheerders en gebruikers van torrentsites wegens het lidmaatschap van een criminele organisatie.

De entertainmentindustrie blijkt gelukkig tot meer in staat dan uitsluitend (aan)klagen als het om p2p-netten gaat. Tot eind vorig jaar vond een aantal platenmaatschappijen een uitstekend alternatief in het massaal overspoelen van filesharingnetwerken met nepbestanden. Meer recent zijn de bewegingen richting samenwerking met filesharingnetten, zoals de distributiedeal tussen BitTorrent en filmstudio Warner, en de overeenkomsten tussen de grote muzieklabels en Grokster-reïncarnatie Mashboxx - die zal voorzien in de legale verspreiding van audiobestanden van bekende artiesten via een reeks populaire p2p-netwerken. Dat geeft aan dat de entertainmentindustrie gestaag doordrongen raakt van het feit dat filesharing niet als 'evil' gezien hoeft te worden, maar juist een uiterst effectieve en efficiënte verspreidingsmethode is.

Filesharing en heffingen: wetgeving

Nederlandse wetgeving - De passage in de auteurswet uit 1912 waarop Brein zich beroept bij de wens filesharers aan te pakken luidt als volgt:

Artikel 5.2 - Als inbreuk op het auteursrecht op het gansche werk wordt
beschouwd het verveelvoudigen of openbaar maken van eenig daarin opgenomen afzonderlijk werk, waarop auteursrecht bestaat, door een ander dan den maker daarvan of diens rechtverkrijgenden.

Dit wetsartikel is van toepassing bij filesharingprogramma's zoals BitTorrent of eMule, en wel bij het openzetten voor een dergelijk programma van een stukje harde schijf waarop zich auteursrechtelijk beschermd materiaal bevindt. Dat komt neer op het openbaarmaken van dat materiaal voor andere gebruikers. Op het moment dat zij een bestand downloaden wordt dat bestand illegaal verveelvoudigd. Opmerkelijk is dat de downloaders hierbij zelf niets illegaals doen - zij kunnen beroepen op het recht een 'thuiskopie' te maken, wat is toegestaan zelfs als de downloader het bestand niet in bezit heeft. De betreffende passage is de volgende:

Artikel 16b.1 - Als inbreuk op het auteursrecht op een werk van letterkunde, wetenschap of kunst wordt niet beschouwd de verveelvoudiging welke beperkt blijft tot enkele exemplaren en welke uitsluitend dient tot eigen oefening, studie of gebruik van de natuurlijke persoon die zonder direct of indirect commercieel oogmerk de verveelvoudiging vervaardigt of tot het verveelvoudigen uitsluitend ten behoeve van zichzelf opdracht geeft.

Zelfs als de downloader weet dat het aan de uploadkant om een illegaal verveelvuldigde file gaat, wordt nog aan de voorwaarden van dit wetsartikel voldaan. De enige voorwaarde is dat de downloader het materiaal voor zichzelf houdt; een bestandje voor de buurman op cd branden is verboden. De wet maakt het dus theoretisch mogelijk om filesharing te stoppen door de aanbieders - de uploaders - aan te pakken. Als er niks wordt geüpload is het ook snel gebeurd met het downloaden, zo is de gedachte. Vanwege het internationale karakter van het internet en de privacybescherming die internetabonnees genieten blijft het vooralsnog enkel bij de gedachte.

Heffingen op gegevensdragers - De wettelijke basis voor heffingen op blanco media is gelegen in de Wet op Naburige Rechten uit 1993. Deze wet bepaalt dat rechthebbenden recht hebben op een vergoeding voor elke exploitatie - geldopleverende handelingen - die plaatsvinden met hun werk. De wet maakt onderscheid tussen het eerste gebruik: de verkoop, uitvoering of 'airplay' van het werk zelf, en het tweede gebruik: het uitlenen bij een bibliotheek of het maken van een extra kopie. Bij die handelingen wordt ervan uitgegaan dat iemand geld verdient aan de handeling; de bibliotheek respectievelijk de verkoper van de informatiedrager waarop de kopie wordt gemaakt. Daarmee, zo stelt de wet, wordt het werk geëxploiteerd en is er een vergoeding verschuldigd.

Je zou wellicht kunnen stellen dat een werk wordt geëxploiteerd indien iemand een internetverbinding bij de lokale breedbandboer afneemt, en daarmee aan het filesharen slaat. Dat zou de weg kunnen openen naar een heffingsmodel waarbij de verantwoordelijkheid voor het innen van rechten bij de internetprovider wordt gelegd. Die exploiteert in die gedachtengang immers de werken door geld te verdienen aan de breedbandlijn. Net zoals de zaaleigenaar de band betaalt na een optreden en de kosten verhaalt op de bezoekers, zou de isp de klant voor de genoten diensten kunnen laten betalen middels een maandelijkse heffing.

Een voorstel in die trant sneuvelde onlangs in het Franse parlement, na druk van de regering die zich verplicht ziet zich te houden aan een twee jaar geleden ingevoerde Europese copyrightrichtlijn. Deze moet de auteurswetgeving aanpassen aan de 21^e eeuw. Het heeft er echter alle schijn van dat men hier vooral heeft gekeken naar de eisen die de entertainmentindustrie stelt, en veel minder met een open oog heeft gekeken naar de rechten van de consument en de realiteit van de voortgang van de techniek.

Europese copyrightrichtlijn - Begin 2001 stemde het Europees Parlement in met de copyrightrichtlijn, die tot doelstelling heeft de auteursrechtwetgeving aan het digitale tijdperk aan te passen. In Nederland is de richtlijn vanaf het najaar van 2004 van kracht. De auteursrechtrichtlijn is het antwoord van de Europese Unie op enerzijds het WIPO-auteursrechtverdrag uit 1996, en anderzijds de Amerikaanse Digital Millenium Copyright Act (DMCA), waar het veel van weg heeft. Het was destijds de meest gelobbyde richtlijn. De Europese auteursrechtrichtlijn geeft auteurs en uitgevers van digitale werken het exclusieve recht op reproductie en verspreiding, en verbiedt dus het uploaden van auteursrechtelijk beschermd materiaal. De richtlijn maakt evenwel een uitzondering voor het maken van een niet-commerciële privé-thuiskopie, waar feitelijk ook een gedownload bestand kan worden bedoeld - maar maakt echter weer korte metten met zo'n thuiskopie via een verbod op het omzeilen van kopieerbeveiliging - ook als dit door de legale kopers van een werk wordt gedaan. Minister Donner zei naar aanleiding van deze kwestie twee jaar geleden dat de consument wat hem betreft geen recht heeft op een thuiskopie, toen de vraag in de Tweede Kamer aan de orde kwam of er geen verbod moest komen op kopieerbeveiligingen.

DRM etcetera

Terwijl Brein en consorten het aanbieden van bestanden tegen proberen te houden, wordt tevens getracht te voorkomen dat bestanden überhaupt aangeboden kunnen worden - via kopieerbeveiligingen, ook wel bekend als Digital Rights Management (DRM).

Argumenten tegen DRM - In 2004 gaf Cory Doctorow, destijds werkzaam bij de Electronic Frontier Foundation, een lezing bij Microsoft Research over DRM, waarin hij het bedrijf probeerde te overtuigen hun steun aan DRM-programma's volledig in te trekken. Dat is vrij veel gevraagd van een grote speler zoals Microsoft, die zich in de toekomst graag tot over zijn oren in de consumentenelectronicabusiness zou willen begeven. De argumenten van Doctorow zijn echter sterk en hebben in ieder geval de potentie om de technici en wetenschappers van Microsofts researchafdeling voor zich te winnen, wat helaas niet automatisch betekent dat de top het er ook mee eens zal (of wil) zijn.

Doctorows argumentatie komt er onder meer op neer dat DRM-systemen blijk geven van een fundamentele tekortkoming als we ze beschouwen als cryptografiesystemen. Een cryptografiesysteem heeft als functie een boodschap van een zender naar een ontvanger te transporteren zonder dat deze door een aanvaller gelezen kan worden - wat bereikt wordt door het gebruik van een coderingssysteem met een versleutelalgoritme en een sleutel. Aanvallers mogen de versleutelde boodschap en het versleutelalgoritme in handen krijgen; zolang hen de sleutel uit handen wordt gehouden hebben ze er niets aan. Bij DRM-systemen is ook sprake van een dergelijke vorm van versleuteling, het verschil is dat de ontvanger van de boodschap en de aanvaller hier dezelfde zijn: de ontvanger is niet te vertrouwen.

Doctorow haalt nog een ander belangrijk punt aan: voortschrijdende technologie mag geen reden zijn om een zakelijk model, zoals dat van de traditionele muziekindustrie, te beschermen. Bij veranderende technologie passen de business models zich aan en diegenen die zich niet snel genoeg aan de gewijzigde omstandigheden aanpassen wacht lagere inkomsten of in het ergste geval faillissement. Pech, maar tijden veranderen nu eenmaal. Daarnaast, zo stelt Doctorow, wijst het verleden uit dat na technologische vernieuwing (uiteindelijk) de copyrightwetgeving wordt aangepast, en niet de technologie wordt beteugeld - wat weliswaar wordt geprobeerd maar uiteindelijk wordt opgegeven. Als voorbeeld noemt hij de pianola die ruim honderd jaar geleden zijn intrede deed. De apparaten maakten een einde aan de gebruikelijke vorm van entertainment waarbij een begenadigd pianist werd ingehuurd; een makkelijk te vermenigvuldigen ponskaart (pianorol) met de nieuwste muziek volstond voortaan. Muziekuitgevers en componisten vroegen het Congres om de pianorol te verbieden omdat ze geen cent betaald kregen voor de reproducties van hun werk, maar de wetgevers voelden er niets voor de dominante entertainmentvorm een halt toe te roepen. In plaats daarvan werd de copyrightwet aangepast en dienden uitgevers voortaan twee cent per rol betaald te krijgen.

Dit was het begin van het zakelijke model dat tot op de dag van vandaag in de muziekwereld wordt gehanteerd, en is gaandeweg voor steeds meer problemen gaan zorgen naarmate de geluidsdragers veranderden en het voor het publiek steeds gemakkelijker werd om de inhoud daarvan te kopiëren - totdat tegenwoordig niet meer dan een druk op de knop vereist is. Daamee volstaat het businessmodel van de muziekindustrie niet meer, en kan DRM worden gezien als een onnatuurlijke poging deze langer in stand te houden dan de houdbaarheidsdatum toestaat. De vraag is natuurlijk wat er precies voor in de plaats moet komen; zonder dat dat duidelijk is kan van de muziekindustrie verwacht worden dat zij onverminderd door zullen gaan met het ontwikkelen van en lobbyen voor DRM-technologie.

DRM en trusted computing - Hoe slim DRM-technologie er ook in slaagt bestanden te beveiligen, het blijft zo dat afgespeelde bestanden gekopieerd kunnen worden, desnoods door een kabeltje in de line-out te steken en het geluidssignaal analoog op te vangen. Onder meer om deze reden is de industrie geïnteresseerd geraakt in het idee van trusted computing, dat hoofdzakelijk wordt uitgedragen door de Trusted Computing Group (TCG), een conglomeraat van bedrijven waaronder IBM, Microsoft, Intel en AMD. De TCG is verantwoordelijk voor de ontwikkeling van de Trusted Computing Module; een chip die op het moederbord van pc's beslissingen neemt over toegestane processen. Trusted computing wordt vooral gemarket met behulp van het toverwoord 'security': virusprogramma's en andere misbaksels zouden er beter mee geweerd kunnen worden. Het laat zich echter raden dat er met `security' ook de `veiligheid' van auteursrechten bedoeld kan worden. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om documenten zodanig te beveiligen dat er geen screenshot van gemaakt kan worden. Op vergelijkbare wijze kan een stokje worden gestoken voor het aftappen van een digitaal signaal via de analoge uitgang: HDMI.

Feitelijk komen dit soort zaken neer op het in bezit nemen van de apparatuur van de consument door de rechthebbenden van de content die erop af wordt gespeeld. Om alle beveiligingsgaten af te sluiten is het niet voldoende om controle te hebben over de levensduur van de content en de handelingen die er softwarematig op mogen worden uitgevoerd: er moet ook controle zijn over de hardware van de consument. Dit is een logisch gevolg van het eerdergenoemde feit dat in het cryptografiesysteem dat DRM heet, de ontvanger tevens als aanvaller wordt gezien en deze naast de data ook de sleutel en het versleutelalgoritme in handen zou krijgen - deze zitten in de afspeel/ computerapparatuur verwerkt. Het doorvoeren van hardwarematige controle is een poging van de verzender om controle over de sleutel te behouden.

Microsoft heeft, toen Vista nog Longhorn heette, uitgebreide plannen gekoesterd om trusted computing-technologie uitgebreid in zijn volgende besturingssysteem te gaan gebruiken, onder de noemer NGSCB. Een jaar geleden bleek echter dat het bedrijf hier, in ieder geval in eerste instantie, grotendeels vanaf ziet. Wellicht heeft het praatje van Cory Doctorow indruk gemaakt. Maar zelfs als trusted computing doorbreekt en de markt wordt overspoeld door computers die alleen 'toegestane' programmatuur en content afspelen, waarbij operaties zoals cd's rippen uiteraard niet tot de legaal geachte operaties behoren, dan blijven er nog ruim voldoende gewone computersystemen over die dergelijke procedures wel uit kunnen voeren. En er is maar één gewone computer nodig om een beschermd bestand van zijn beschermlaag te ontdoen en op filesharingnetwerken beschikbaar te maken.

Toekomstverwachtingen

Voor het betalen van digitaal verspreide content lijken er in hoofdzaak twee mogelijkheden te zijn. Filesharing wordt gelegaliseerd waarbij de internetproviders het geld voor de contentproviders innen, of laatstgenoemden verkopen - of verhuren - de bestanden zelf, en zetten ze middels DRM-technologie op slot. Een derde weg is dat (illegaal) filesharen als het ware wordt gedoogd en doodgezwegen, omdat de massa zijn muziekjes en filmpjes via geautoriseerde diensten betrekt en de omzetcijfers in de entertainmentindustrie een dusdanige groei laten zien dat de platen- en filmbonzen zich niet langer geprikkeld voelen om hun copyrightwaakhonden op p2p-makers en -gebruikers af te sturen.

P2p-heffing via de internetprovider - In Groot-Brittanië startte vorig jaar de 'music service provider' PlayLouder een breedbanddienst met de mogelijheid vrij te downloaden. Het bedrijf maakt dit mogelijk door deals met grote en kleine platenmaatschappijen, uit wier catalogi er naar hartelust mag worden geshared. De provider biedt de bestanden centraal ter download aan, voorzien van een speciaal kenmerk ('vingerafdruk') en houdt vervolgens het netwerkverkeer in de gaten om het downloadtarief van de gevangen abonnenementsgelden onder de rechthebbenden van de muziek te verdelen. Het nadeel van de PlayLouder-aanpak, waarin 'de spontaniteit en het gemeenschapsgevoel' van filesharing behouden zou blijven, is dat het geheel zich in een afgesloten speeltuin met andere PlayLouder-abonnees afspeelt. Bij het zoeken naar iets obscuurs of speciaals is de verleiding om toch buiten de perken te treden dan wellicht groot. Er zijn overigens ook ontwikkelingen aan de gang om de genoemde 'fingerprinting'-technologie louter aan te wenden om auteursrechtelijk beschermde bestanden van p2p-netwerken te weren.

In Frankrijk sneuvelde onlangs een wetsvoorstel om particulier p2p-gebruik (down- en uploaden) expliciet in de wet te legaliseren. Het zou er wettelijk mee zijn toegestaan om bestanden te filesharen mits er (maandelijks via de internetprovider) een vergoeding zou worden betaald. Dat zou in zekere zin het equivalent zijn van de oude radio- en televisielicentie, met als verschil dat we zelf voor diskjockey spelen (maar dan zonder geneuzel ertussendoor). Ook de Britse club van 'indie'-platenlabels AIM pleit voor een dergelijk model - waarin de interproviders als 'tussenhandelaren' een vergoeding zijn verschuldigd die ze bij hun abonnees innen.

Ook in Nederland zijn stemmen opgegaan voor een dergelijk model, maar omdat het kabinet de Europese auteursrechtrichtlijn al heeft geratificeerd, kan een dergelijk model niet worden ingevoerd zonder de goedkeuring van de rechthebbenden van muziekwerken. Dat betekent dat het lastig zou zijn om het model bij wet in te voeren - daartoe moet eerst de auteursrechtrichtlijn op de helling. In de huidige situatie lijkt het erop dat alleen diensten zoals het Britse PlayLouder mogelijk zijn, ofwel dat internetproviders collectieve overeenkomsten met de muziekindustrie af zouden sluiten voor het legaliseren van particuliere filesharing. De schijnbare opstartproblemen van PlayLouder lijken te illustreren dat het geen eenvoudige taak is de goedkeuring van alle betrokkenen te krijgen, of in ieder geval voldoende betrokkenen om een interessante muziekcatalogus vrij te kunnen geven voor p2p.

De Nederlandse advocaat Christiaan Alberdingk Thijm, de advocaat van Kazaa in de fameuze overwinning voor de Hoge Raad (en thans raadsman van UPC in de strijd met Brein), is een pleitbezorger van het legaliseren van p2p tegen een vaste vergoeding. Alberdingk Thijm zegt dat dat in de vorm van een heffing op bandbreedte zou kunnen. Volgens de advocaat is de huidige situatie onwenselijk. Inmiddels worden er zoals aangegeven weliswaar afspraken gemaakt met p2p-diensten, maar daar zijn nog geen noemenswaardige betaalde p2p-diensten uit voortgekomen - daarbij leidt dat vooralsnog niet tot een daling in de interesse voor de clandestiene filesharingvarianten. Over het algemeen lijkt de muziekindustrie nog te geloven dat de strijd te winnen is via DRM en het aanpakken van ongeautoriseerd p2p-gebruik. Het is echter onmogelijk voor de muziekindustrie om het uitwisselen van bestanden door talloze gebruikers van p2p-netwerken uit te bannen, zo stelt Alberdingk Thijm. Omdat in andere situaties waarin de handhaving van auteursrecht voor problemen zorgt, heffingen zijn ingevoerd (zoals op blanco cd's en in een grijs verleden op cassettebandjes), ligt het volgens de advocaat voor de hand om dat in deze situatie ook te doen.

Op een symposium in het najaar van 2004 over de toekomst van het auteursrecht, georganiseerd door Xs4All en Bits of Freedom en gesponsord door het Ministerie van Economische zaken, lichtte Alberdingk Thijm zijn opvatting toe door te stellen dat de wetgeving op het gebied van heffingen illustreert hoe de wetgever de gebruiker van content buiten schot houdt. Als de gebruiker de auteurswet overtreedt is dat van een andere orde dan wanneer dit door een exploitant met commerciële motieven gebeurt, en de wetgeving dient dit te weerspiegelen. Dit gebeurde ook toen bleek dat consumenten in staat bleken een album op te nemen op een cassettebandje, of een film van de tv op video op te nemen. Daarop werd in de wet de bevoegdheid voor consumenten gecreëerd zonder ze aansprakelijk te stellen voor auteursrechtinbreuk. Voor die bevoegdheid een zogeheten thuiskopie te maken moest de consument dan wel betalen via een heffing op cassette- en videobanden. Deze keuze van de wetgever om de consument buiten aansprakelijkheid voor auteursrechtinbreuk te houden heeft ook te maken met het feit dat auteursrecht altijd van doen heeft gehad met commerciële partijen die met werken in de openheid traden, niet met handelingen van consumenten binnen de muren van hun huis. Daarnaast is het onpraktisch om een dergelijke wettelijke aansprakelijkheid voor consumenten te handhaven. Dat blijkt uit de pogingen van de entertainmentindustrie om filesharers aan te pakken - een veelgehoorde uitspraak is dat dat neerkomt op dweilen met de kraan open. Het zou veel praktischer zijn om het filesharen uit de illegaliteit te halen en er met vergelijkbare regels op te reageren als bij de inbreuken uit het analoge tijdperk. Het lijkt er vooralsnog op dat de entertainmentindustrie er niet over piekert om zijn steun te verlenen aan dergelijke pragmatiek - dat gebeurt wellicht pas indien de toepassing van DRM-technologie een verloren race wordt geacht.

Alle content achter slot en grendel - Het succes van Apples iPod met de bijgaande iTunes-winkel maakt duidelijk dat DRM de meeste mensen aan hun derrière kan roesten. Zolang muziek voor een schappelijke prijs gekocht kan worden waarbij het hippe spelertje voldoet om het af te spelen wordt er niet noemenswaardig geklaagd. De doorsnee burger gaat zich immers pas aan kopieerbeveiligingen storen als die hem merkbaar in zijn vrijheden gaat beperken, bijvoorbeeld als er een cd'tje in de auto-cd-speler wordt geschoven die vervolgens dienst weigert. De glimmende schijfjes hoeven echter niet meer mee de weg op genomen te worden nu het muziekspelertje zelf mee de wagen in kan. Als iedereens persoonlijke muziekcollectie op Apples kleinood staat, de natte droom van Steve Jobs en de nachtmerrie van Steve Ballmer, lijkt er geen enkele noodzaak om content naar andere apparaten te pompen.

In de Verenigde Staten lag in 2001 een wetsvoorstel op de planken dat moest regelen dat alle technologie waarmee digitale content gelezen kan worden, verplicht van DRM voorzien moest worden. Een afgezwakte versie sneuvelde uiteindelijk het jaar daarop. Dat dergelijke ideeën nog steeds leven bij de Amerikaanse wetgevers blijkt uit een recent voorstel om alle streaming media verplicht van DRM te voorzien. Die wetten zijn echter niet nodig zolang de entertainmentindustrie in een DRM-lock-in zit, en zowel de hard- als de softwareindustrie zover krijgt om het te ondersteunen - wat thans zo ongeveer het geval is. Samen met een verbod op het kraken van DRM, waarin wordt voorzien in zowel in de Amerikaanse DMCA-wetgeving als de Europese copyrightrichtlijn (en niet te vergeten de Franse grondwet) is het effect nagenoeg hetzelfde.

P2p-'gedoogbeleid' - De entertainmentindustrie voert welhaast traditioneel het illegale contentaanbod via filesharingprogramma's als hoofdoorzaak op van jarenlange omzetdalingen in de verkoop van muziek en films. Dat vormt vervolgens de aanleiding om p2p-softwaremakers, serverbeheerders en individuele filesharers achter de broek aan te zitten danwel de schrik aan te jagen met schikkingsvoorstellen, vorderingen en dreigbrieven. Dit jaar lijken de verkoopcijfers er echter op te wijzen dat argument minder sterk begint te worden: op de Nederlandse markt neemt de omzet op de entertainmentmarkt toe terwijl betaalde downloads singles overstijgen, zowel in aantallen als opbrengst. Dit gebeurt overigens tegen de achtergrond van dalende prijzen voor entertainmentproducten, waarmee een veel door consumenten gebezigd argument om gratis te downloaden tevens aan kracht inboet. Of er als gevolg ook minder illegale filesharing plaatsheeft, zal moeten blijken - ondenkbaar is het zeker niet.

Indien deze trend doorzet, is het goed voor te stellen dat het hele p2p-gebeuren een veel minder prominente plek krijgt in de boardrooms van muziek- en filmmaatschappijen. Parallel daaraan mag dan verwacht worden dat politici in veel mindere mate lastig worden gevallen door de lobbyisten van de entertainmentindustrie - wat zich weer kan vertalen in een situatie waarin filesharing wellicht verboden is - net als wietteelt en -verkoop dat formeel beschouwd is - maar de wetgevers en -handhavers zich er simpelweg niet of nauwelijks mee bezig houden. Er wordt immers genoeg groei gerealiseerd, en de aandeelhouders klagen niet.

Conclusie

Momenteel heerst feitelijk het DRM-model - niet onbelangrijke uitzonderingen zoals eMusic daargelaten - wat niet wegneemt dat de contentindustrie steen en been klaagt over diefstal van hun digitale baksels. Enige tijd geleden werd duidelijk dat er in de Tweede Kamer geen steun te vinden is voor een verbod op het downloaden van illegaal aangeboden materiaal, waarbij minister Donner wees op handhavingsproblemen van een dergelijke wet. Dat is exact waar de eerdergenoemde advocaat Christiaan Alberdingk Thijm op hamert: het beschermen van intellectueel eigendom mag een nobel streven zijn maar is in de praktijk ondoenlijk. In plaats van krampachtig oude wetten in stelling te houden voor de bescherming van intellectueel eigendom, die gemaakt werden om tegen kleine groepen piraten op te treden, is het in het digitale breedbandtijdperk met ontelbare potentiële piraten verstandiger om de wet aan de realiteit aan te passen en de consument toe te staan zijn bestanden met anderen te delen - en de laatste hits en films weer van anderen te betrekken. De vraag zou niet moeten zijn hoe de consument daarvan weerhouden kan worden, maar hoe, gegeven dat hij dat doet, de contentproviders aan een redelijke vergoeding geholpen kunnen worden.

Indien er via fingerprintingtechnologie een levensvatbaar model voor verdeelsleutels is vast te stellen, lijkt een heffingsmodel voor filesharing een zinnige oplossing. Uiteraard roept dat weer zijn eigen vragen op. Moet iedereen bijvoorbeeld dezelfde heffing betalen, of is dat afhankelijk van de mate van downloaden? Merk daarbij op dat bij een volledig 'eerlijk' model, waarbij iedereen precies betaalt wat die download, de baten vervangen worden door de noodzaak ieders netwerkverkeer nauwkeurig in de gaten te houden, met alle gevolgen voor de privacy van dien. Pragmatisch geredeneerd lijkt een eenheidsheffing, zoals in Frankrijk werd voorgesteld, het meest zinnig, maar het zou - als het ooit zover komt - ook aan de internetproviders overgelaten kunnen worden hoeveel abonnees af moeten dragen, en hoe er gecontroleerd wordt of abonnees zich aan de beperkingen van hun abonnement houden.

Het lijkt echter zeer onwaarschijnlijk dat een dergelijke oplossing binnen afzienbare tijd wordt geaccepteerd, gezien de zich nog immer ophopende pogingen van de belangenbehartigers van de entertainmentindustrie om de up- en downloadstromen een halt toe te roepen. Wellicht dat pas over ettelijke jaren, wanneer al die pogingen goeddeels tevergeefs zijn gebleken, de industrie eieren voor zijn geld kiest. Maar of, en zo ja wanneer dat gebeurt hangt ook af van de vraag of internetproviders verplicht zullen worden om gegevens over filesharers af te staan, en of daadwerkelijke rechtszaken tegen grote maar ook kleine uploaders zoden aan de dijk zullen zetten. Kijkend naar de Verenigde Staten, waar de copyrightwaakhonden meer mogelijkheden hebben dan hier maar toch slechts mondjesmaat succes boeken, is het wellicht aan te nemen dat het aanpakken van consumenten niet tot het gewenste resultaat voor de contentindustrie zal leiden. Een p2p-heffingsmodel impliceert overigens dat de verantwoordelijkheid voor filesharen door consumenten bij de providers komt te liggen, wat onlangs door de Britse muziekcopyrightclub BPI werd gesuggereerd. Enige bereidwilligheid lijkt er aan de kant van de entertainmentindustrie dus wel in te zitten, hoewel de BPI, en onlangs ook Brein, de suggestie van isp-verantwoordelijkheid aan lijkt te willen wenden om minder rechtszaken te hoeven voeren. De copyrightwaakhonden ruimen blijkbaar liever lekker op dan dat ze dweilen met de kraan open.

Een krappe meerderheid van 1110 Tweakers, te weten 50,9 procent, heeft zich een paar weken geleden overigens tegen het idee van een p2p-heffing uitgesproken:

P2p-heffing: goed idee?

Momenteel lijkt een niet onwaarschijnlijk toekomstscenario dat er zich geen wereldschokkende veranderingen in de auteurswetgeving voor zullen doen, maar dat de toename in beschikbaarheid en populariteit van betaalde downloaddiensten - zowel p2p-diensten als centrale downloadshops - de gretigheid van de entertainmentindustrie om filesharing aan te pakken gestaag zullen doen afnemen. De prijsdaling van entertainmentcontent die momenteel aan de gang lijkt te zijn zal daar dan vermoedelijk aan bijdragen.

Reacties (99)

Zeer interessant artikel!

De boodschap lijkt me toch helaas wel dat het op termijn afgelopen is met vrijelijk downloaden van muziek, etc.

Enerzijds is dit natuurlijk terecht, mensen die een entertainement product maken hebben recht op een eerlijke vergoeding.

Toch is het voor de consument geen positief bericht. De entertainement industrie lijkt de strijd in het grote graaien naar centen te winnen en hun machtspositie van voor de p2p netwerken op termijn te gaan herstellen. Mijns inziens zijn de voortekenen al zichtbaar. De genoemde trent van dalende prijzen en stijgende omzetten in de industrie lijkt -gezien de prijsontwikkelingen bij bekende muziekaanbieders de afgelopen maanden- al te keren (freerecord, bol.com,enz.).

DRM wordt door middel van nieuwe technieken als HDTV door onze strot gedrukt, zonder dat de consument dit zelf wil. Ook Trusted Computering is dus niet het "vertrouwen van het computeren van de consument", maar eerder het wanttrouwen van de consument...
Juist de diversiteit en mogelijkheden van de pc heeft hem zo populair gemaakt bij de consument en het invoeren van dit "trusted computering" zal er juist voor zorgen dat de vooruitgang in de technologie tegengehouden wordt en
1. Veel mensen geen nieuwe pc meer zullen kopen.
2. Er een run zal komen op niet-nieuwe systemen.
3. Moederborden met de "trusted computering chip" massaal vermeden wordt door tweakers.
Niet dat tweakers altijd auteurrechtschenders zijn, maar ze willen wel zoveel mogelijk met hun pc kunnen doen.

Juist de diversiteit en mogelijkheden van de pc heeft hem zo populair gemaakt bij de consument en het invoeren van dit "trusted computering" zal er juist voor zorgen dat de vooruitgang in de technologie tegengehouden wordt en
1. Veel mensen geen nieuwe pc meer zullen kopen.
2. Er een run zal komen op niet-nieuwe systemen.
3. Moederborden met de "trusted computering chip" massaal vermeden wordt door tweakers.

Punt 3, misschien, maar de meeste gebruikers zullen gewoon een 'standaard' pc kopen als hun oude kapotgaat (trusted platform of niet) en gaan echt niet uit van principes of een vooruitziende blik bij de aanschaf van een pc.

Zelfs de meeste Tweakers willen gewoon hun spelletjes kunnen spelen, en als dat alleen (gemakkelijk) kan met een trusted platform, dan kopen ze dat. Op Tweakers.net wordt ook altijd flinke kritiek geuit op Microsoft, maar ondertussen draait wel bijna iedereen (óók de meeste Tweakers!) gewoon Windows en Office.

Ongetwijfeld zullen er weer dingen verzonnen worden om de beveiliging te omzeilen, maar los daarvan zou ik maar niet zo enthousiast zijn over die revolutie der gebruikers.

Punt 3, misschien, maar de meeste gebruikers zullen gewoon een 'standaard' pc kopen als hun oude kapotgaat (trusted platform of niet) en gaan echt niet uit van principes of een vooruitziende blik bij de aanschaf van een pc.

Ik vraag me eigenlijk wel af in hoever het rechtmatig is om informatie betreffende het afnemen van rechten van de gebruiker te verduisteren. En dan zeg ik het nog netjes volgensmij.
Arrogantie ten top is het in ieder geval zeker. Ik denk dat ik eigenlijk niet hoef te zeggen dat het er bij mij dan ook niet in komt.

DRM wordt door middel van nieuwe technieken als HDTV door onze strot gedrukt, zonder dat de consument dit zelf wil.

De gemiddelde consument heeft daar helemaal geen last van omdat die netjes zijn spullen kopen. En uiteindelijk is het de consument (jij dus) zelf die verantwoordelijk is dat bedrijven naar dit soort maatregelen moeten grijpen door al dat gekopieer.. Jij wilt toch ook aan het einde van de maand je salaris op je rekening hebben (ofwel een vergoeding voor wat je gedaan hebt)..

Doe niet zo kortzichtig. Waarom gebruikt Apple DRM? Om te voorkomen dat de consument zijn muziek, die hij netjes gekocht heeft, op iets anders dan een ipod zet. Dat heeft niets met auteursrechten te maken.

DRM dient manieren van zakendoen, en de consument is de dupe.

Ook zorgt de in de hardware aanwezige DRM technology voor hogere prijzen. Ook heeft het een negatief effect op het stroom verbruik. Etc, etc.

Ja en vooral nee!
Kijk het feit dat DRM gebruikt wordt om een vergoeding veilig te stellen snap ik. Maar het effect wat beveiligingen (op mij dan) hebben is wel dat ik het niet hoef!
Ik wil best betalen voor goede muziek, maar dan wil ik een cleane schijf die ik mijn stereo kan doen, ik wil er mp3's van maken voor in mijn PC en om te branden voor in de auto + mp3player.

Veel mensen willen dit ook met film en games (iso's) om de originele cd te sparen. Als dit ineens niet meer kan (of met heel veel moeite) dan download je het om die functionaliteit te krijgen...

Dus het heeft niet zo zeer met netjes je spullen kopen te maken, maar meer dat (illegaal) downloaden je voorzien van betere/makkelijkere producten! En dus zit je in een spiraal!

Behalve dat weet ik ook vrijwel zeker dat TC zal worden gebruikt als een graai model voor de grote bedrijven. Een vergelijkbaar systeem is inmiddels ingevoerd in de nieuwste Symbian telefoons; een commerciële applicatie moet eerst worden gesigned voordat het kan draaien. Hiervoor moet je eerst een paar honderd dollar neerleggen. Open source kan gratis worden gesigned, maar hiervoor moet je een groot deel van je rechten opgeven.

Dit valt op geen enkele manier goed te praten.

Gelukkig zijn er landen als China en Rusland, andere machtblokken, die nooit zullen accepteren dat bedrijven in de VS volledige controle krijgen over hun computers.

Toch is het voor de consument geen positief bericht. De entertainement industrie lijkt de strijd in het grote graaien naar centen te winnen en hun machtspositie van voor de p2p netwerken op termijn te gaan herstellen. Mijns inziens zijn de voortekenen al zichtbaar. De genoemde trent van dalende prijzen en stijgende omzetten in de industrie lijkt -gezien de prijsontwikkelingen bij bekende muziekaanbieders de afgelopen maanden- al te keren (freerecord, bol.com,enz.).

Op langere termijn levert dit wel iets op voor de consument. Als muziek kan bewijzen een soliede markt te ontwikkelen en piraten buitenspel kan zetten, zet dit ook de markt open voor meer investeerders. Waarom is er nog steeds geen fatsoenlijke video download winkel op het internet, men wacht gespannen de ontwikkelingen bij de muziekindustrie af en wat valt hoe meer grip zij hebben op hun markt hoe positiever de geluiden worden uit die hoek. En wat hebben we echt wel nodig in de toekomst dat ook digitaal verspreid wordt? Software! Ik wil momenteel echt niet investeren in een softwarebedrijf. Ik vraag me soms af wie er consumentensoftware koopt? Als macgebruiker sta ik soms versteld wat voor misbaksels men maakt voor de gemidddelde consument op windows. Goede software op windows wordt meestal gemaakt voor bedrijven en kosten pakken geld. Oorzaak? Er zijn blijkbaar weinig softwarebouwers die hun tijd willen steken in de consumentenmarkt. Moest Apple geen consumentensoftware uitbrengen zou het op het Apple platform niet beter zijn hoor, integendeel!

Als de muziekindustrie kan bewijzen dat betalende distributie via het internet werkt dan zal de consument daar in de komende jaren de vruchten van dragen en niet enkel op cultureel vlak.

Niemand werkt graag gratis dat is nu eenmaal onze cultuur. Voor wat hoort wat. Wie graag gratis muziek wil zal een programma moeten ontwerpen dat at random muziek uit zijn duim zuigt. Dus als het echt is om de muziekindustrie een hak te zetten, zou ik mijn tijd steken in een hitmachine ipv in p2p software.

Wie graag gratis muziek wil zal een programma moeten ontwerpen dat at random muziek uit zijn duim zuigt. Dus als het echt is om de muziekindustrie een hak te zetten, zou ik mijn tijd steken in een hitmachine ipv in p2p software

dat lijkt me echt leuk, als jij een apparaat of een stuk software maakt dat zelf muziek genereert op een juiste manier dan zet je dus eigenlijk direct de artiest buitenspel, want deze persoon is nu namelijk direct geautomatiseerd. Volgens mij zit jij dan zonder werk als ik je eerdere posts omtrent dit onderwerp goed heb gevolgt

In 2003 dacht Christiaan Alberdingk Thijm ook nog na over DRM en heffing op harde schijven. Het daar toen nog correspondentie met hem over gehad en hij was toen gematigd vorstander van DRM, iets waar ik op tegen ben vanwege de macht die de producent dan over de consument krijgt en de limitaties voor o.a Linux.

Hieronder een nieuw uitgwerkt plan dat ik zal aanvullen en wijzigen na input van de mensen hieronder. geef dus alsjeblieft je mening en stel vragen. Misschien kunnen we tot een redelijk systeem komen wat voor de industrie EN de consumenten aanvaardbaar is. vergeet niet dat er altijd 'slachtoffers' zijn. Dit kun je niet voorkomen en ze zullen aan beide kanten van de grens vallen. Een perfect systeem bestaat niet, maar je kunt wel streven naar perfectie.

============================

Het is bekend dat internetgebruik zonder p2p geen problemen ondervind bij een limiet van 5 Gigabyte (*fictieve gegevens) per maand. Aan de andere kant belet een limiet van 5 Gigabyte upload het middelmatig p2p-gebruik aangezien uploaden bij p2p verplicht is. Abonnementen die deze limiet hebben zullen dan ook nooit door p2p-gebruikers aangeschaft worden. Hieruit volgt dat deze abonnenten heffingvrij kunnen blijven.

Hierna volgt de groep consumenten die maximaal tweemaal per maand een film op DVD-kwaliteit downloaden. Deze gebruiker hebben genoeg aan 15 Gigabyte upload. Aangezien er waarschijnlijk auteursrechtelijk materiaal wordt gedownload is hier een heffing van 3 euro per maand op zijn plaats.

Dit systeem loopt lineair of progressief (massa upload voorkomen) verder, gekoppeld aan de upload. Dat dit gekoppeld is aan de upload heeft een belangrijke reden. Consumenten downloaden meer divers dan dat ze uploaden. Als voorbeeld kan ik mezelf gebruiken. Ik download regelmatig nieuwe (test)versies van het openSUSE-project (Linux). Zeker als er bijna een
release uitgebracht wordt is dit gedrag vanuit de download-statistieken te vergelijken met p2p-gebruik. Het aantal consumenten dat legaal bestanden upload die een verkeersstroom genereren zoals p2p dat doet zal echter nagenoeg nul zijn. De 1% die wel zulke verkeersstromen creert zal geld terug kunnen vragen van de belastingsdienst bij het overleggen van bewijzen. Alleen echte grootverbruikers zullen dit doen en ik ga er van uit dat er een systeem bedacht kan worden om ze te controleren op juiste aangifte.

De belasting zal bij de ISP's geheven worden. Deze zullen dit doorberekenen in de abonnementsprijs en zodoende heeft de consument er weinig omkijken naar.

Update: Nette tekst neergezet, inhoudelijk vrijwel hetzelfde.
Update 2: Oproep tot reacties zodat ik dit plan kan perfectioneren vanuit het oogpunt van de consument.

Hoewel je systeems voor uploaden waarschijnlijk een aardige meetlat is voor eventueel p2p gebruik, denk ik niet dat het uitnodigend is om te uploaden, want dat moet je dokken. Het kost je dan geld om "sociaal" te zijn naar e andere p2p-ers. Ik begrijp wel dat uploaden in principe makkelijker te meten is (want wat upload iemand nu als hij geen p2p gebruikt?), maar feitelijk lijkt het me beter (maar moeilijker om p2p hier uit te meten) om download te laten betalen.

Verder denk ik dat je zonder p2p (lees muziek/films) erg je best moet doen om 10Gieg per maand te halen, tenzij je een populaire website thuis hebt gehost op je eigen machine, of de godganse dag je webcam hebt aanstaan.

'k Heb een behoorlijk deel van het jaar een webcam aanstaan op een nest pups en dat kan enkele tientallen GB upload per maand veroorzaken (ooit, in de tijd van fair use policy toestemming gevraagd aan provider).

Daarbij, als je ervoor kiest om je upload ter beschikking te stellen van het verspreiden van allerlei open source software (die wordt ook via p2p verspreid tegenwoordig), dan zie ik het ook niet zitten om hiervoor een heffing te mogen betalen.

We fotograferen nogal veel en met de huidige grootte van fotobestanden kwak ik meestal de gewenste foto's op een DVD'tje; daarvoor mag ik ook al een heffing betalen, hoewel ikzelf de rechthebbende ben van het materiaal.
Onlangs een hoop (home)videomateriaal (nee, niet x-rated) van band naar DVD omgezet. Bingo, weer dokken voor een kopie van eigen werk.

Met dit soort voorstellen is het voor de zoveelste keer dat de goeden onder de kwaden mogen lijden, want het beoordelen en administreren van uitzonderingen gaat vast te veel geld kosten.

Jigal: geen 1 systeem is perfect maar je gaat nu in de voorbeelde duiken. Hoeveel mensen zijn er met een constante webcam?

Open-source via p2p bestaat. Hoeveel procent? En als je heel erg prp-p2p bent dan maakt die 4 euro per maand heffing je echt niet uit. Je doet het voor het goede doel. * Xarenion spreekt uit ervaring.

En dat je veel foto's neemt vind ik best. ik snap alleen niet waarom je daarvoor moet betalen want als je ze toch op DVD zet waarom brand je ze dan niet om mee te nemen?

Er zijn altijd mensen die van maatregelen last hebben maar we zoeken dus het meest perfecte systeem. Ik denk dat mijn systeem vrij simpel is en werkbaar.

Xarenion: Met de voorbeelden wilde ik duidelijk maken dat er bij al dit soort maatregelen weer mensen zijn (bij sommige maatregelen meer dan bij andere) die geheel ten onrechte er de dupe van worden.

Over Open Source via p2p: er is een aantal projecten dat mede via p2p verspreid wordt. Ik ben er dan mede principieel op tegen om een heffing te moeten betalen voor iets waarvoor de betreffende heffing helemaal niet bedoeld is. Tevens komen er (als het goed is) gelden terecht bij mensen die helemaal niets daarvoor gedaan hebben.

In de prijs van de DVD's die ik gebruik om foto's te branden zit een heffing verwerkt voor het maken van thuiskopieën van auteursrechtelijk beschermde werken. Bij deze DVD's ben ik alleen zelf de rechthebbende en betaal ik (o.a.) muzikanten om een kopie van m'n eigen foto's te mogen maken. Een beetje krom blijf ik vinden.

Dus moet je hetzelfde systeem als nu hebben,als je kan bewijzen dat de content op de drager niet auteursrechtelijk beschermd is,kan je dat geld terug vragen,wat er precies de regels voot zijn weet ik niet,maar die zijn waarschijnlijk zo te vinden

Er zijn aardig wat mensen met een webserver thuis. Moet ik dan maar naar een hosting bedrijf omdat het thuis te duur wordt? Waarom moet het altijd maar meer gaan kosten? Met dit soort maatregelen (trusted computing, heffingen op upload) tref je vooral de hobbyist. Voor bedrijven is het allemaal best te betalen maar als je hobby opeens (kunstmatig) een paar honderd per maand gaat kosten is de lol voor veel mensen toch wel voorbij.

- Mensen die meer dan 10 Gieg uploaden zonder p2p-gebruik kunnen hun geld terugvragen. Ze moeten dan aantonen dat het verkeer geen auteursrechtelijk beschermd p2p-verkeer is.

En wat zou dat gaan kosten, bijvoorbeeld voor bedrijven die veel data uitwisselen? En hoe toon je aan dat je data niet auteursrechtelijk beschermd is? En wie controleert die gegevens? En hoe zit het met bescherming van die gegevens? Lijkt mij ook niet echt haalbaar.

Het sociaal zijn zal inderdaad de lijn zijn waar de 'cap' op komt te zitten. Dit zal echter veel minder kosten met zich meebrengen dan de techniek die vereist is om downloads te gaan onderscheiden. Daarnaast zal techniek snel verouderen en ondermijnt worden. Gelukkig zit er aan de andere kant van de grens (de p2p-clientmakers) ook een 'cap' namelijk een minimum upload per download. De netwerken zullen misschien slinken maar niet dermate dat ze minder bruikbaar zijn dan nu. Zoals je zelf al zegt: uploaden zonder p2p is minimaal. Het genoemde voorbeeld van 10 Gigabyte is slechts ter illustratie, deze limiet moet afhangen van onderzoek naar een redelijke limiet.

En wat zou dat gaan kosten, bijvoorbeeld voor bedrijven die veel data uitwisselen?

Deze bedrijven kunnen ontheffing aanvragen. Natuurlijk krijg je dan rotte appels die er p2p doorheen mengen maar bedrijven zijn makkelijker te controleren en de boetes bij misbruik kunnen zonder idiote gevolgen een stuk hoger zijn ter compensatie.

En hoe toon je aan dat je data niet auteursrechtelijk beschermd is?

Daar zit de kneep. Dit is lastig. Het is waarschijnlijk wenselijk om deze heffingsteruggave pas mogelijk te maken bij een minimale limiet. 100 Gigabyte per maand zou je moeten kunnen verantwoorden en zoals gezegd: bedrijven kun je makkelijker controleren omdat je bij een verassingscontrole geen persoonssferen aantast.

En wie controleert die gegevens?
De belastingdienst? In ieder geval lijkt me dat de overheid dit zou moeten regelen.

En hoe zit het met bescherming van die gegevens?
Vraag je dat ook als je je belastingformulieren invult? Overigens denk ik dat het als een BTW geheven moet worden. De verkoper draagt het bedrag af aan de belasting en berekend het door.

En dan nog eens mogen betalen per GB omdat deze controleren ook geld kost zeker?
Mij lijkt het handiger dat je betaald wanneer dat je iets auteursrechtelijk beschermd download (met betere tarieven) dan illegaal te downloaden en de traffiek op auteursrechtelijk beschermd materiaal te controleren.
Wat dan met privacy en geencrypte bestanden?

Je moet goed lezen. Het wordt dus geheven op je abonnement en die moet gewoon gelimiteerd zijn. Er hoeft niets gecontroleerd te worden. De host kan simpelweg rekenen:

10 klanten in 0-tarief: 0
12 klanten in 2 tarief: 24
8 klanten in 4 tarief: 32

afdracht aan overheid: 56

En de overheid kan dat zonder enige moeite controleren als ze alle financiele gegevens erbij pakken.

Dan nog blijft de vraag hoe de geinde kosten bij de rechthebbende(n) terecht komen. Echt veel vertrouwen in de huidige stichtingen die ook de tape/cd/dvd heffingen innen heb ik niet (zelfs de overheid stelt inmiddels vragen).

Verder is het zo dat internet uitermate geschikt is om materiaal te delen dat slechts door een beperkt aantal mensen gewaardeerd wordt (denk bijvoorbeeld aan aparte muziek, films uit een bepaald land/genre, etc.). Het geld van de heffing komt dan niet terecht bij de rechthebbenden.

Het is vergelijkbaar met het sharen van rechtvrije bestanden zoals hierboven als is aangestipt: het geinde geld gaat niet naar waar het hoort.

Ik denk dat de content goedkoper moet worden dan nu. Onlangs nog de trilogie van Aladin gekocht voor 15 Euro. compleet met mooie doos. Beter dan zo'n gefikt dvd-tje die na een paar jaar niet meer af te spelen is. Ik zie weinig brood in de andere oplossingen en helemaal niet in bandbreedte heffingen etc, Verder heeft de entertainment industrie deze situatie zelf veroorzaakt. Zo heb ik honderden LP's staan, bij de introductie van de CD heb ik het meeste spul weer op CD gekocht, (dus heb ik twee keer de rechten betaald!!!!) er is nooit een omruilactie geweest. Hetzelfde nu. Ik heb honderden officiele Videobanden, waarvan ik er ook een hoop op DVD heb gekocht. De rest zoek ik op het net zonder enig schuldgevoel omdat ik de rechten allang heb betaald. Dat lijkt BREIN en co niet te snappen.

Wat het belangrijkste voor mij is ik heb ook ettelijke honderden lp's die ik het waard vond om te kopen echter cd's heb ik er veel maar ik koop bij lange na niet zoveel cd's als lp's. En waarom? De content die uitgebracht wordt is gewoon het geld niet waard. En voor films is het niet veel anders veel films wil ik 1 keer zien en vind ik naar de bios gaan nog niet waard. Met als gevolg dat ik het eerder even download dan dat ik er geld voor uit geef.
De entertainment industrie moet zich gewoon realiseren dat hetgeen wat ze produceren gewoon niet waard is en dat het merendeel gewoon rotzooi is. Als er kwaliteit was zou men ook bereid zijn om er geld voor neer te leggen of het nou digitaal is of op dvd/cd.
Verder het contstante gehamer van RIAA & Consorten uit doet ook geen goed uberhaubt naar de gemiddelde persoon die zelfstandig kan denken. Het is gewoon walgelijk de manier waar ze mee adverteren.

ben het eens met rinzwind, jij vindt het blijkbaar wel goed genoeg om toch eens te kijken... Dus dan betaal je er maar gewoon voor, en niet met dit soort smoesjes aan komen zetten.. Zelfde geldt ook voor muziek, je bepaalt toch zelf wat je wel luistert of niet luistert, de muziek is in de afgelopen tich jaar echt niet veranderd hoor... Bands als rolling stones etc worden altijd gezien als orgineel, maar in feite doen die niets anders dan de producenten van britney spears, content uitspuwen die hun fans leuk vinden....

Een beetje onzin, natuurlijk verandert muziek steeds. Alleen heb ik (ook ?) de neiging te blijven hangen bij mijn "oude collectie" aan bands, en die idd als referentie te nemen. Dus dat nieuwe bandje heeft wat invloeden van die oude band en is dus niet nieuw ?!.....

Ik heb bijv. pas een Ipod (ik weet het, laat voor een tweaker), en ben mijn verzameling aan het digitaliseren. Leuk om al die cd's weer in handen te krijgen. Ik heb me ook gelijk voorgenomen om alles wat ik de moeite waard vind aan te schaffen op cd, zo'n cd'tje en boekje vind ik toch leuker dan een paar klikken in de itunes store.
De Ipod is dan ook vnl bedoeld voor in de auto, scheelt cd's wisselen steeds, thuis zet ik wel een cdtje op.

Doe dan geen moeite om het te kijken... het is toch rotzooi zoals je het zo mooi zegt... Kul argument.

Uhmm.. jij ziet het helemaal verkeerd, je betaalt in principe ook voor de drager. Je hoefde toch niet de LP te vervangen door de CD, je kon ook gewoon de LP blijven beluisteren (en ja je kunt nog steeds LP spelers kopen). Zelfde geldt ook voor DVD en VHS, als je de VHS hebt dan hoef je toch niet perse de DVD te kopen, maar de dvd is 99 van de 100 keer wel een stuk beter dan de VHS versie..
Als je eenmaal bv een Ford escort koopt ofzo, dan wil dat toch niet zeggen dat bij elke nieuwe versie van die escort dat jij dan het recht hebt om dan ook die nieuwe versie te krijgen...

je betaalt in principe ook voor de drager.

Dat is wat er met lobbyen door die lui er met druk doorheen is geduwd ja, een panieksprong. Maar dat maakt het voor de afnemers nog niet als vanzelf, verre van zelfs.

Die heffing op het breedbandverkeer is misschien wel een goed idee maar dan op de volgende manier dat je er zelf voor kan kiezen. Hiermee bedoel ik dus "Indien je bereid bent om die heffing te betalen krijg je ook de waarborg en garantie dat je nooit een rechtszaak aan je been hebt voor het overtreden van wetten & dat al je content ook legaal is" ... En dit dan liefst bij wet gekozen & bepaald zodat geen van de partijen er onderuit kan muizen

En misschien even aan toevoegen, dat zelfs indien je er voor kiest om mee te stoppen, dat je content legaal blijft van de gehele periode die je hebt gedownload ...

Een andere idee is bvb dat je de mogelijkheid heeft om content te legaliseren als je die hebt gedownload ... Dus gewoon het hele syteem in zijn huidige vorm laten bestaan maar dat je met een cd'tje vol mp3-tjes naar bvb een muziekwinkel kan gaan en zeggen "ik wil dit legaliseren, wat kost me dit" en dat je dan een bewijs krijgt dat je gedownloade content in welk formaat wat dan ook legaal is ... Dit systeem heeft ook héél wat voordelen:

- Jongeren/Kinderen kunnen met hun zakgeld in de plaatselijke muziekwinkel hun cd laten legaliseren (welke 14-jarige beschikt er trouwens over een CC om via internet aan te kopen) ...
- Je kiest zelf voor welke nummers & als je iets slecht vind ben je geen geld kwijt, je betaald enkel voor wat je wilt betalen.
- Muziekwinkels om de hoek kunnen blijven bestaan & worden niet bedreigd door online stores
- Er moet enkel een manier gevonden worden om snel te kunnen herkennen hoeveel nummers er op een cd staan & welke ...
- Alle huidige vormen van distributie kunnen blijven bestaan, het systeem is enkel een aanvulling.

Volgens mij kun je ook mp3tjes halen die al gelegaliseerd zijn. Ik doel dan op ITuens enz (aangezien ze dat ook gewoon mp3-speler noemen). Waarm downloaden en achteraf doen? Ik begrijp het voordeel van je systeem niet echt.

Vergeet niet de verschillen tussen België & Nederland mee te rekenen ... Online bankieren hier in België is wel ingeburgerd, maar online aankopen totaal nog niet ... bovendien zit je met Free Record Shop met DRM beveiliging ... het is net de bedoeling van mijn systeem dat je zelf kan kiezen of je in de ilegaliteit blijft of niet en wat je bronnen zijn voor je media materiaal. Alsook enorm veel materiaal is niet te vinden op Online Muziekwinkels. Als je zelf je bronnen mag blijven kiezen heb je dat probleem niet.

ps: Voor paypal heb je uiteindelijk toch ook een creditcard nodig? Hoe krijg je er anders saldo op (niet via homebanking allesinds in belgië)

Wat de Xarenion zegt, je kan al heel veel muziek gewoon downloaden tegen betaling. Dan praat ik in dit geval nog niet eens over Itunes, maar meer over de Free Record Shop. Daarnaast, ga eens kijken bij muziek wat in deze tijd niet echt in is: Iron Maiden, je kan op hun site al een aantal nummers luisteren (volledig), nog voor het album uit is. Daarnaast kan je ook al de downloads reserveren voor wanneer het album gereleased wordt. Wat ik ook prettig vind is dat je bij een aantal bands de nummers gewoon kan beluisteren (net als bol.com dat heeft).

Je hebt om muziek te kopen helemaal niet altijd een CC nodig: Paypal, Ideal en de overige online bankieren rekeningen.

Mijn standpunt, gewoon lekker de albums kopen als je de muziek goed vind, ook al kost het geld.

Ik denk dat veel meer mensen willen betalen voor een download als men openheid geeft over waar de centen blijven.

Evenals dat ik minder problemen met Brein zou hebben als zij ook daadwerkelijk geld zouden afstaan aan subsidies voor muzikanten, muzieklessen, openbare muziek studios etc... En natuurlijk ook openheid in de boekhouding.

Echter zie ik dat niet gebeuren. Ik heb geen idee in wat voor pand Brein is gevestigd maar ik denk dat dit wel een paar centjes heeft gekost...

Ik heb geen idee in wat voor pand Brein is gevestigd maar ik denk dat dit wel een paar centjes heeft gekost...

Och... het ziet er best wel relaxed uit vindt ik, maar ik zou niet voor ze willen werken, gatver.

grappig: telefoonnummer: € 0,50 per minuut. ik vraag me af: als je bij hun in de wacht komt te staan, zou er dan muziek klinken of zou het stil zijn vanwege de auteursrechten?

Brein heeft helemaal niets te maken met het innen van die rechten, dat is de stichting thuiskopie.. veel mensen denken dat dat 1 en dezelfde stichting is... en die mensen moeten dus meteen hun kop dicht houden en eerst zich eens verdiepen in dit soort materie voordat ze ook maar enig commentaar mogen geven..

De heffingsmodellen zijn wat mij betreft geen redelijke maatregelen. In onze maatschappij dienen wij namelijk te werken voor ons geld, en indien wat wij maken goed verkoopt gaat het ons wel, en als we bagger afleveren gaat het ons slecht.

Een heffingsmodel doorbreekt dat mechanisme van het kapitalisme. Feitelijk wordt met een belasting een bepaalde beroepsgroep betaald. De meeste verdeelsleutels houden volstrekt geen rekening met hoe goed een bepaald werk is, en sommigen houden niet eens rekening hoeveel werk iemand aflevert. Met andere woorden, een heffingsmechanisme is een vrijbrief voor muzikanten om rommel af te leveren.

Het debat over auteursrechten gaat altijd over de kwestie auteurs ook moeten kunnen leven. Filantropie is niet waar auteursrecht voor bedoeld is, wie een beroep uitoefent waar hij niet van kan leven zoekt maar een andere baan. De bedoeling van auteursrecht is veel zakelijker, namelijk, als we de auteurs bepaalde privileges geven, zij meer werk gaan produceren, wat in het voordeel van de maatschappij is.

Heffingen dienen dit doel niet. Zij zijn een modegril van de laatste 20 jaar, van een industrie die zichzelf in stand probeert te houden met allerlei lobbywerk.

Er is nog een probleem met heffingen; de heffingen worden geïnd door allerlei private stichtingetjes. Die stichtingetjes worden bestuurd door de platenmaatschappijen. Die hebben er belang bij de heffing zo hard en meedogenloos te innen.

Het gevolg is dat bedrijven met absurde en onredelijke situaties te maken krijgen dat bijvoorbeeld het personeel de radio niet mag aanzetten. Zo veel mogelijk gegevensdragers worden belast, tot het absurde door dat men de elektronica zelf wilde gaan belasten zoals mp3-spelers en PVR-recorders. De enige reden dat dat niet is gebeurd is politieke tumult.

En daarbij komen we op het volgende probleem met deze clubs: de transparantie is 0. Ze vallen niet onder de wet openbaarheid bestuur en houden alles geheim. We moeten Stichting de Thuiskopie bijvoorbeeld maar op hun woorden vertrouwen dat veruit de meeste blanco-gegevensdragers voor muziekkopieën worden gebruikt.

Tot slot wordt het helemaal mooi als de stichtingen niet doen waar ze voor bestaan: rechten uitkeren. De Thuiskopie, zo is gebleken, heeft de laatste jaren vooral geld lopen oppotten, in plaats van het uitkeren.

Met andere woorden, heffingen, ze geven meer problemen dan ze oplossen, gewoon niet doen.

Ik ben echt een grote voorstander van het abbonementsysteem! Betaal een maandelijks bedrag en krijg toegang tot een muziekbibliotheek van miljoenen liedjes! Voor de minder bekende dingen moet je dan maar naar een cd-winkel gaan (is toch leuker om die speciale dingen ook op cd te hebben, mijn favoriete muziek koop ik meestal ook op cd).

Ik vind wel dat het aanbod van formaten met zijn tijd moet meegaan! Als ik er voor betaal wil ik ook kwaliteit, klassieke muziek aan 128kbps in wma of mp3 is gewoon brak! Dat ze dan ogg gebruiken, echt superkwaliteit met behoud van beperkte bestandsgrootte!

En als je geen abonnementslid meer bent of wil zijn, dan ben je ook gelijk al de rechten/licenties op het afspelen van je muziek kwijt en heb je dus niets gekregen voor je geld...

en heb je dus niets gekregen voor je geld...

Tuurlijk wel, je hebt dan genoten van de muziek gedurende je lidmaatschap.

Als je je lidmaatschap van de bilbiotheek opzegt, dan heb je toch ook nog steeds wel genoten van de boeken die je in die tijd gelezen hebt?

Een boek lees je dan ook niet 10 keer per maand. Als ik een boek wil lezen wil ik steeds een nieuw boek lezen, maar als ik muziek luister ik steeds uit dezelfde poel.

Abonnementssysteem is echt geen goed idee, zeker ook niet voor de kwaliteit van de muziek. Als je alles aan een eenheidsprijs moet leveren kan je best gewoon 10 artiesten inschakelen en die maandelijks 2 singles laten volzingen en hup downloaden maar.

"Als je je lidmaatschap van de bilbiotheek opzegt, dan heb je toch ook nog steeds wel genoten van de boeken die je in die tijd gelezen hebt?"

Echter, de bibliotheek maakr duidelijk dat je daar iets leent en niet koopt terwijl een online muziekwinkel het idee wekt dat je iets koopt. Daar naast mag je boeken uit de biek onder de fotocopieermachine leggen zonder dat er maatregelen genomen zijn dat te verhinderen.

de meeste biebs hebben volgens mij ook zelf een fotokopieerder staan

Eind oktober organiseert Tweakers.net een p2p-debat met een aantal lieden die ertoe doen.

Dus Tim Kuik word niet uitgenodigd?

Eh... en wanneer krijg ik mijn uitnodigingsmail? (Seriously!)
Anyway, ik begrijp heel het doel van die laatste zin niet.

Lijkt me niet nee, de man weet niet eens hoeveel MB een xvid-film is of hoeveel MB 1GB is...

Erg interresant dat model van een vergoeding via je Provider op basis van je bandbreedte.
Nouja dan koop ik een een paar grote HD's enga ik een X aantal keer per jaar naar een LANparty......en gooi daar me HD's vol bij wijze van.
Zo kun je altijd door blijven gaan, komt er weer een vergoeding na de LANparty voor de gebruikte bandbreedte.....eind komt zo nooit in zicht.

maar de kans dat LANparties met al die nerd aantrekkelijk worden voor het grote publiek is uiters gering. Probleem getackeld.

Er zijn nog een aantal andere kanttekeningen bij DRM te plaatsen. Voorzover ik weet heb je voor DRM een sleutel van de content-'dealer' nodig; als je je DRM bestanden wil verplaatsen naar een nieuwe computer bijvoorbeeld. Stel dat dat bedrijf failliet gaat en/of niet meer de infrastructuur onderhoudt om die sleutels uit te delen, dan is je gedownloade bestand ineens waardeloos geworden. Daarnaast is het een hel voor instanties die dingen willen archiveren; die zullen worden gehinderd door de DRM-restricties.

Door DRM wordt oudere apparatuur (mijn iPod bijvoorbeeld, die nu al geen DRM-protected WMA kan afspelen) sneller waardeloos, en dat vinden de fabrikanten alleen maar fijn. Ik kan er alleen maar uit opmaken dat de consument in alle gevallen de dupe is...