Dit is het leukste aspect van Homefront: The Revolution; het is een game met twee gezichten. In de Red Zone is het volop vechten tegen de KPA. Voorzichtigheid is geboden en een beetje hit and run kan geen kwaad, maar de Red Zone staat geheel in het teken van schieten. In de Yellow Zone is dat anders. Daar is veel meer voorzichtigheid geboden en kun je het schietwerk beter zoveel mogelijk vermijden. Vooral omdat er zoveel meer soldaten rondlopen en omdat je geen medestrijders kunt rekruteren. Dat kan in de Red Zone wel. Daar lopen verschillende andere verzetsstrijders rond en als je er daar eentje van tegen het lijf loopt, kun je hem met één druk op een knop met je mee laten lopen. Dan heb je een computergestuurde medestrijder die je volgt en met je meevecht. Je hebt verder weinig invloed op je collega. Je kunt geen opdrachten geven en geen uitrusting kiezen. Je kunt hooguit kiezen wie je meeneemt. Een strijder met een bazooka wel en met een vlammenwerper niet, om een voorbeeld te geven. Hoeveel strijders je mee kunt nemen, is niet geheel duidelijk. Bij vijf zijn we gestopt, maar wellicht kun je er meer mee op pad nemen. Dat hoeft uiteraard niet; je kunt ook lekker alleen op pad, als dat beter bevalt.
Naast Red en Yellow is er nog een derde zone, waar uitgever Deep Silver nog weinig van heeft laten zien. Deze Green Zone is waar de elite woont, de medestanders van het regime. Het is tevens de zone waar de toeristische trekpleisters van de stad te vinden zijn; de City Hall en Independance Hall. De Green Zone is echter heel anders dan de voorgaande twee zones. Het is geen open spelwereld en je hoeft hem ook niet wijk voor wijk te veroveren. De Green Zone is technisch gezien helemaal geen zone, het is een verzameling losse maps, elk bedoeld voor een specifieke missie. We kregen de kans om één zo'n missie te proberen, een missie die een beetje de opmaat vormt voor de gebeurtenissen in de rest van de zone.
In the navy
De missie speelt zich af op een marinebasis. Geen toeristische trekpleister en al helemaal geen luxe. Hier zijn nog gewoon tientallen arbeiders hard aan het werk onder streng toezicht van de KPA. Het luxe deel van de Green Zone zul je later in de game pas zien. Om jezelf toegang tot de zwaar bewaakte Green Zone te verschaffen, kan het echter geen kwaad om wat zwaar materieel te bemachtigen, en dus heeft het verzet besloten een poging te wagen een Goliath te stelen; een supersonische tank die de KPA tot zijn beschikking heeft. Een gevaarlijke opdracht, die je samen met een computergestuurde gids uitvoert. Het is de start van een missie die uit diverse delen bestaat. Eerst dien je ergens voorbij een hek te komen, en om dat te bereiken moet je een soort emp-granaat maken die de elektronica van het hek uit kan schakelen. De materialen liggen in de buurt en als je een beetje op de graffiti let die het verzet her en der achterlaat, zijn de ingrediënten makkelijk te verzamelen.
Daarna is het zaak om bij de tank te komen en daarmee de basis af te rijden. Uiteraard zit er een adder onder het gras. De tank bereiken is redelijk simpel; het gevaarte aan de praat krijgen echter niet. Zodra je de tank bereikt hebt, komt de KPA massaal in actie en dien je hordes soldaten af te knallen om zo de tank te bewaken. Mocht het lukken om de tank aan de praat te krijgen en het terrein af te rijden, dan start een tweede golf die je, nu met hulp van de tank, dient af te slaan - in de hoop dat de tank niet al te veel schade oploopt. Als we uitgever Deep Silver moeten geloven, is de missie illustratief. De Green Zone is een aaneenschakeling van dergelijke losstaande en gelaagde missies, die uitmonden in een grande finale.
De Yellow Zone uit Homefront: The Revolution.