Zoals uit de vorige pagina blijkt, is de opzet van het verhaal overzichtelijk: ga in de onderwereld op zoek naar de duivel en bevrijd je baas. Daarbij kun je kiezen of je dat wil doen vanuit het perspectief van Johnny Gat of vanuit dat van Kinzie Kensington. Je kunt zo vaak je maar wil wisselen tussen de twee. Het gaat daarbij alleen om het wisselen van skin, van uiterlijk. Functioneel gezien gaat het om één personage dat ervaring opdoet en wapens en skills verzamelt. Als je als Johnny ervaring opdoet, plukt dus ook Kinzie daar de vruchten van, en andersom.
Om esthetische redenen gaven we de voorkeur aan Kinzie, al wringt daar wel enigszins de schoen. Het verhaal wordt volledig verteld vanuit het perspectief van Johnny Gat en hij staat dan ook centraal in de vele cutscenes die je voorgeschoteld krijgt; ook als je met Kinzie speelt. Dat is al wat vreemd en het wordt nog vreemder als Johnny in amoureuze verwikkelingen verzeild raakt. Dan speel je dus de game zelf met Kinzie en krijg je opeens een cutscene waarin Johnny het aanlegt met een chick uit de onderwereld. Dat komt wat raar over; hier hadden de ontwikkelaars wat meer aandacht aan mogen besteden.
Bijbelse schoonheid
Overigens zijn de cutscenes zelf erg mooi vormgegeven; als een kruising tussen een stripboek en de rijk geïllustreerde en gekalligrafeerde bijbels die in de vroege middeleeuwen vervaardigd werden. Mooi is ook dat de plaatjes uit de virtuele bijbel naadloos overgaan in het spel. Zoals gebruikelijk bij Saints Row is alles lekker over the top. Zo bestaat een deel van de cutscenes uit een heerlijk foute musical. Met die cutscenes zit het dus wel goed.
Verder is de vormgeving van het spel juist een beetje saai. Dat komt vooral door de setting. De game speelt zich af in New Hades, ofwel de onderwereld. Zoals Kinzie ergens aan het begin van de game opmerkt, is New Hades eigenlijk gewoon een duistere afspiegeling van Steelport, de stad waarin de meeste voorgaande Saints Row-delen zich afspelen. Dat wil weer zeggen dat New Hades een karikatuur is van een standaard-Amerikaanse stad. Het geheel is verdeeld in verschillende wijken. Er is een industriële zone, die nog het meest wegheeft van de Botlek. Verder zijn er een centrum met strakke wolkenkrabbers, een sloppenwijk, en een bijna kale vlakte vol zwevende rotspunten en poelen met vloeibaar lava. Het geheel is met elkaar verbonden door een uitgebreid wegennet, waarop honderden auto's rijden.
Het probleem met het uiterlijk is dat de makers het duivelse karakter van de stad benadrukken doordat het constant nacht is en overal bliksemschichten inslaan zonder dat het daarbij regent. Verder is alles gehuld in een rode gloed. Om alles beter uit te laten komen zijn voor de spelwereld zelf vooral donkere kleuren gekozen, met wat rode of oranje accenten en hooguit wat paars of lila ter afwisseling. Met andere woorden, het uiterlijk van de stad is wat eentonig en vormt niet het spannendste aspect van de game.
Gat out of Hell als musical