De gevechten, maar zeker ook de filmpjes waarin het verhaal meer naar voren komt, zien er piekfijn uit. Dat is best knap, want turn-based gevechten zijn per definitie wat statisch. Clair Obscur: Expedition 33 maakt dat echter meer dan goed met prachtige speciale effecten. Hier lijkt de game weer wat meer op een Japanse dan een Westerse rpg. Telkens als een van de personages een actie uitvoert, zoomt de camera op dat personage in en zie je een filmische weergave van de aanval. Die aanvallen zijn natuurlijk steeds hetzelfde, dus na een tijdje ken je de animaties wel, maar spectaculair zijn zeker. De game voegt bovendien doorlopend nieuwe mogelijkheden toe en die gaan gepaard met nieuwe animaties en nieuwe visuele effecten, wat helpt om de actie fris te houdeen.
Voelbare emoties
De game doet er niet lang over om op visueel vlak te overtuigen. Al in de openingsscène, waarin je kennismaakt met Gustave, die een roos naar zijn liefje moet brengen, valt op hoe gedetailleerd de spelwereld en de personages eruitzien. Daarbij springt de opvallende stijl van de omgeving eruit. Je kijkt naar een wereld die sporen vertoont van de typisch Parijse grandeur, maar tegelijk ook duidelijk door jaren van tragedie is gegaan. Het verdriet en de moedeloosheid zijn voelbaar. Dat komt ook doordat de gezichten van de personages er ontzettend goed uitzien. Dat ze emotie overbrengen is een understatement. Ik had af en toe een tikje moeite met de ‘waas’ die soms bijvoorbeeld in de haren van personages te zien is, maar daarbuiten was ik enorm onder de indruk van dit aspect van de game.
:strip_exif()/i/2007460104.jpeg?f=imagearticlefull)
Sequencer en Blueprint
De sterke grafische prestaties worden af en toe wel een klein beetje gehinderd door bescheiden prestatieproblemen. Zo merkte ik op de Xbox Series X af en toe wat kleine haperingen, zowel in de Performance Mode als de Quality Mode - al geeft Performance de soepelste ervaring, waardoor die modus mijn voorkeur geniet. De grens waarbij de game textures van lage kwaliteit vervangt door textures van hoge kwaliteit ligt niet heel ver bij de speler vandaan. Daardoor heb je op veel momenten best wat texturepop-in. Dat is niet storend, maar dit hebben we andere games die gebruikmaakten van Unreal Engine 5 iets beter zien doen.
De keuze voor die engine komt voort uit twee specifieke features ervan: Sequencer en Blueprint. De eerste laat gamemakers relatief eenvoudig allerlei cutscenes maken waarin het verhaal verteld wordt. Blueprint is een scriptingtool die het voor niet-programmeurs mogelijk maakt om eenvoudig(er) gameplayscripts te implementeren. Het aanvankelijk uit twee mensen bestaande ontwikkelteam kon hierdoor zijn visie snel en effectief uitwerken. Naarmate het team groter werd, werden andere features van UE5 en van ander Epic-software ook belangrijk, wat de goede match tussen Sandfall en UE5 nogmaals onderstreept.
Wat ook indruk maakt is hoe veelzijdig Clair Obscur: Expedition 33 is. De gevechten en de filmpjes zien er dus goed uit, maar simpelweg rondlopen door de verschillende delen van de wereld is al een belevenis op zich. Die afzonderlijke delen van de wereld zijn heel divers, maar ontzettend origineel. Om van het ene naar het andere level te komen, reis je soms ook stukken in de ‘overwereld’. Ook dat is zo’n typisch ‘jrpg-systeem’ dat we in Clair Obscur: Expedition 33 dus ook terugzien. De overwereld laat je ook teruggaan naar eerder bezochte stukken van de wereld, wat completionists de kans geeft om alle geheimen van de spelwereld uit te pluizen.
Geluid
Onlangs schreef ik in de review van South of Midnight dat ik niet dacht dat die soundtrack dit jaar nog overtroffen zou worden door een andere game: die award mochten ze van mij alvast ophalen. Nou, daar rekende ik mooi buiten Clair Obscur: Expedition 33. Oké, of dit echt béter is weet ik niet, maar ijzersterk is het zeker. De muziek begeleidt de visuals op prachtige wijze. Per spelwereld is de soundtrack uiteraard ook anders. Soms lekker sinister, soms opvallend licht en juist daardoor ook ineens heel freaky: de game heeft het allemaal in zich. De stemmen gaan moeiteloos mee in dat hoge niveau, met onder meer een prachtige rol voor Andy Serkis als Renoir, al is Serkis in deze productie nu eens niet verantwoordelijk voor het opvallendste personage in de game. Daarvoor is de rest simpelweg te bijzonder.
:strip_exif()/i/2007460098.jpeg?f=imagearticlefull)
:fill(white):strip_exif()/i/2007287746.jpeg?f=thumbmedium)