Legendary

Leve de hakbijl!

Waar de monsters de show stelen, herinneren de special forces die om onduidelijke redenen achter je aan zitten ons aan de jammerlijke game Turning Point. Op de één of andere manier zien ze jou altijd eerder dan jij hen en schieten ze ongewoon accuraat terwijl ze zich vrijwel nooit bewust lijken te zijn van hun eigen sterfelijkheid. De AI is zo ongeveer even scripted als de voortgang van de game. Dat betekent dat vijandelijke soldaten in scènes waarin dat nodig is uit alle macht dekking zoeken, terwijl ze bij het volgende vuurgevecht stil gaan staan in een open ruimte, bijna smekend om een kogel. Dat het ook anders kan bewijzen de weerwolven, die met hun vlijmscherpe klauwen razendsnel over muren klauteren en je het liefst van achteren besluipen, waardoor je je vrijwel nooit veilig voelt. Dit is overigens niet het enige wat de wolven een serieuze dreiging maakt, want een verslagen weerwolf is namelijk verre van dood. Als je je omdraait en wegloopt heb je grote kans dat 'ie alweer in je nek hangt. Het monster sterft pas zodra de kop van zijn romp wordt gescheiden, een aardigheidje dat ervoor zorgt dat de hakbijl gedurende de hele game interessant blijft.

Schokgolf of shotgun?

Tegen wie je het ook opneemt, zonder een stevig arsenaal vuurwapens ben je in Legendary écht nergens. Het duurt even voor je de mooie speeltjes, zoals de M60, vindt, maar er is genoeg voorhanden en voor elk wat wils. De rechtertrekker wordt gebruikt om te schieten of met een bijl te hakken. Wapen wisselen gebeurt met de vierpunts-druktoets, inzoomen met behulp van de linkertrekker en de linkerbumper wordt gebruikt om granaten of molotovcocktails te werpen. Dit alles werkt ook weer bijzonder standaard, maar zeker doeltreffend. Ook doeltreffend zijn de aanvallen die je met Animus-energie uit kunt voeren. Door de Y-knop tweemaal snel in te drukken blaast Deckard een schokgolf van energie door de tegenstanders, die daardoor verdoofd of zelfs gedood kunnen worden. Handig, vooral als er gruwelijk veel monsters om je heen lopen en je er even geen gat meer in ziet. De schokgolf verdooft in zo'n geval alles in de nabije omgeving, waarna je met je vlammenwerper of shotgun korte metten maakt met je belagers. Helaas is het Animussnufje niet beperkt gebleven tot een tactische aanval, maar hebben de makers deze gimmick in al hun enthousiasme een dermate grote rol in de game gegeven dat je er uiteindelijk hinder van gaat ondervinden.

Animus-ellende

Vanaf het moment dat Pandora's doos je hand muteert, merk je dat je linkerarm over diverse interessante gaven beschikt die de game meer diepte geven. Deze gaven zijn echter afhankelijk van Animus-energie en het is de bedoeling dat je daar genoeg van bij je draagt. Zodra een vijand verslagen is laat deze dergelijke energie achter, die door de Y-knop ingedrukt te houden wordt geabsorbeerd in je linkerhand. Daarnaast kun je, wanneer je levensbalk op begint te raken, door de Y-knop ingedrukt te houden je levenskracht aanvullen en ook komt het voor dat bepaalde puzzels met Animus kunnen worden opgelost. Ook dit laatste gebeurt, je raadt het al, door de Y-knop ingedrukt te houden. Als dit stukje tekst en uitleg rond het gebruik van de Y-knop verwarrend op je overkomt, maak dan je borst maar nat. Er zijn momenten in de game waarop je een puzzel moet oplossen waar Animus voor nodig is. Het probleem is echter dat juist op dat moment je levenskracht op begint te raken. Overal om je heen ligt Animus op de grond, wat theoretisch gezien je leven kan redden, maar je kunt het niet pakken omdat je zo druk bezig twintig bloeddorstige monsters op afstand te houden dat je de Y-knop nog geen seconde ingedrukt kunt houden. Uiteraard zijn dit geweldige momenten van adrenalineverslindende actie, maar vaak genoeg gaan ze gepaard met de nodige frustraties en ze kennen doorgaans een fatale afloop.

• Volgende pagina 4. Schrale troost