The Quarry Review

Horrorgame als spannend tussendoortje

Kleine ergernissen

Behalve dat de game op sommige momenten wat voorspelbaar verloopt, doen de dialogen soms ook wat afbreuk aan de geloofwaardigheid van The Quarry. We zeiden het al, de tieners zijn bezig met typische tienerproblemen. Prima hoor, maar daar gaan ze wel wat ver in. Zelfs als de eerste tekenen van gevaar gespot zijn en de eerste bebloede jongeren zich melden, blijven sommige personages volhouden dat het allemaal wel mee zal vallen. De ernst van de situatie dringt pas laat door en dat ondermijnt de vroegere hoofdstukken in het spel een beetje.

Gelukkig verdwijnt dat element als de game halverwege lekker op gang komt. The Quarry is geen lange game, dus de helft heb je na een uur of drie wel bereikt en ergens tussen zes en zeven uur heb je een eerste einde te pakken. Je weet op dat moment hoe de vork in de steel zit in Hackett’s Quarry en de kans is groot dat lang niet alle belangrijke personages de nacht hebben overleefd. Een eindfilmpje loopt alle personages af en vat nog even samen wie er leeft, wie dood is gegaan en op welke manier dat is gebeurd. Daarin kun je alvast wat causaliteit ontdekken die je eventueel kunt gebruiken bij je volgende playthrough.

Vaker spelen onaantrekkelijk door ontbrekende features

Het is namelijk wel duidelijk dat het de bedoeling is dat je The Quarry meer dan eens uitspeelt. Je kunt de game op talloze manieren uitspelen als je kijkt naar de samenstelling van wie wel en wie niet overleven en ook het overkoepelende hoofdverhaal kan op verschillende manieren aflopen. Toch achten we de kans klein dat veel spelers al deze opties gaan uitpluizen. The Quarry blijkt namelijk over minpunten te beschikken die je tijdens de eerste keer spelen niet of minder opvallen. Het ontbreken van een ren-knop wordt bijvoorbeeld vervelender als al weet waar je heen moet, maar gedwongen wordt de langzame wandelscènes nogmaals te bekijken. Erger nog, de tussenscènes zijn niet te skippen. Dat is logisch voor scènes waarin je keuzes moet maken of op bepaalde dingen moet reageren, maar dat geldt lang niet voor alle gesprekjes. Het hele verhaal van a tot z opnieuw moeten aanhoren, zonder enige optie om te versnellen, beperkt de houdbaarheid van het spel. Je wilt niet het hele verhaal opnieuw, je wilt weten wat andere keuzes voor impact hebben op het verloop van het verhaal. Het was goed geweest om nieuwe scènes die je op deze manier ontdekt, gewoon af te kunnen spelen en de optie te hebben om eerder bekeken scènes door te spoelen.

Audiovisueel doet The Quarry het overwegend goed, maar toch zijn daar kanttekeningen bij te plaatsen. In de graphics werken de lichteffecten sfeerverhogend. Je speelt meestal in vrij donkere omgevingen, wat natuurlijk lekker spannend is. Zeker als een zaklamp dan de enige lichtbron is, heeft dat wel een lekker sfeertje. Verder is de omgeving van Hackett’s Quarry prachtig. De bossen worden op een mooie manier verlicht door de maan of de zon. Het zijn echter de modellen van de personages die het sterkst voor de dag komen. Stilstaand zien ze er allemaal goed uit; het detailniveau ligt hoog en de personages zijn zowel in archetype als in kledingkeuzes lekker divers. De animaties zijn wisselend; in de filmpjes ziet het er allemaal goed uit en bewegen de personages natuurgetrouw, maar als je de omgeving al wandelend verkent, oogt dat vaak houterig.

Uncanny valley

De gezichten vinden we het lastigst te beoordelen, maar in een game als The Quarry zijn ze wel heel belangrijk. Ze moeten de emoties van de personages kunnen weergeven en het verhaal op dat gebied in elk geval niet ondermijnen. Dat laatste gebeurt gelukkig niet. De gezichten zien er over het algemeen genomen goed uit, beter dan in veel andere games. Het niveau wisselt wel een beetje en de uitvoering schiet af en toe door naar dat mysterieuze gebied dat omschreven wordt als ‘uncanny valley’. De gezichten zien er menselijk uit, maar zijn op diverse manieren nét een tikje raar. Dat kan een oog zijn dat niet helemaal natuurlijk oogt, of een mond die gek beweegt. Soms gaat het ook helemaal goed en zien de gezichten er overtuigend uit, maar de keren dat één detail net niet lekker meewerkt, leiden wel een beetje af. Dat is jammer, want de acteerprestaties van de cast zijn uitstekend.

• Volgende pagina 4. Conclusie